விக்கிப்பீடியா

பயனர்:Rexani/விட்டேத்தித்தனம்: திருத்தங்களுக்கு இடையிலான வேறுபாடு

அடுத்த வேறுபாடு →
உள்ளடக்கம் நீக்கப்பட்டது உள்ளடக்கம் சேர்க்கப்பட்டது
VisualWikitext
Rexani (பேச்சு | பங்களிப்புகள்)
267 தொகுப்புகள்
Translated from http://en.wikipedia.org/wiki/Cynicism (revision: 395689617) using http://translate.google.com/toolkit with about 75% human translations.
(வேறுபாடு ஏதுமில்லை)

07:20, 20 திசம்பர் 2010 இல் நிலவும் திருத்தம்

இந்தக் பக்கம் information on the ancient Greek school of philosophy பற்றியது. the modern understanding of the word "cynicism", Cynicism (contemporary) என்பதைப் பாருங்கள். other uses, Rexani/விட்டேத்தித்தனம் (disambiguation) என்பதைப் பாருங்கள்.
ரோமிலுள்ள கப்பிடோலின் பொருட்காட்சிச் சாலையிலுள்ள அடையாளம் காணப்படாத விட்டேத்தியான தத்துவவாதி ஒருவரின் சிலை.இந்தச் சிலையானது கி.மு 3 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்த ஆரம்பகால கிரேக்க சிலையின் ரோமன் சகாப்த நகலாகும்.[1] அவரது வலது கையிலுள்ள காகிதச் சுருள் 18 ஆம் நூற்றாண்டின் புதுப்பித்தலாகும்.

விட்டேத்தித்தனம் (கிரேக்க மொழி: κυνισμός) என்பது அதன் உண்மையான வடிவத்தில் சினிக்ஸ் (கிரேக்க மொழி: Κυνικοί, இலத்தீன்: Cynici) எனப்படுகின்ற கிரேக்க தத்துவவாதிகளின் புராதன பாடசாலை ஒன்றின் நம்பிக்கைகளைக் குறிக்கிறது. இயற்கையுடன் இணங்கி நல்லொழுக்கமான ஒரு வாழ்க்கையை வாழ்வதே வாழ்வின் நோக்கம் என்பது அவர்களின் தத்துவமாக இருந்தது. இதன் பொருள் என்னவென்றால் செல்வம், அதிகாரம், ஆரோக்கியம் மற்றும் புகழ் போன்றவற்றுக்காக வழக்கமாகவுள்ள அனைத்து விருப்பங்களையும் நிராகரித்தல் மற்றும் எளிமையான வாழ்க்கை ஒன்றை வாழ்வதன்மூலம் அனைத்து உடைமைகளிலிருந்து விடுபடுதல் என்பதாகும். பகுத்தறிவுள்ள உயிரினங்களாக இருப்பதால் மக்கள், கடுமையான பயிற்சி மூலமும் மனிதர்களுக்கான இயற்கையான ஒரு வழியில் வாழ்வதன் மூலமும் மகிழ்ச்சியைப் பெறக்கூடியதாக இருந்தது. அவர்கள், உலகம் ஒவ்வொருவருக்கும் சரிசமமாக சொந்தமானது என்றும் துன்பம் என்பது மதிப்புமிக்கது என்ன என்பதன் தவறான மதிப்பீடுகள் மூலமும் சமூகத்தைச் சூழவிருந்த பயனற்ற வழக்கங்கள் மற்றும் மரபுகள் மூலமும் உருவானது என்று அவர்கள் நம்பினார்கள். இந்த எண்ணங்களில் பெரும்பான்மையானவை பின்னர் இன்ப துன்ப நடுநிலைக் கோட்பாடு என்பதில் உள்வாங்கப்பட்டது.

இந்தக் கருப்பொருள்களைச் சுருக்கமாக விவரித்த முதலாவது தத்துவவாதி ஆண்டிஸ்தீன்சு (Antisthenes) ஆவார். இவர் கி.மு 5 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் சாக்ரடீசுவின் மாணவராக இருந்துள்ளார். இவரை அடுத்து ஏதென்சுவின் தெருக்களிலிருந்த தண்ணீர்த் தொட்டியொன்றில் வசித்த சினோப்பின் டயோஜெனெசு விவரித்தார். டயோஜெனெசு விட்டேத்தித்தனம்யை அதன் தர்க்கரீதியான உச்ச அளவுகளுக்கு எடுத்துக்காட்டி, மூலப்பிரதியான வெடுவெடுப்பாக எடுத்ததற்கெல்லாம் குறை கூறும் தத்துவவாதியாக வந்தார். இவரை தேப்சுவின் கிரேட்சு பின்பற்றினார். இவர் ஒரு பெரிய அதிர்ஷ்டத்தை வெளிக்காட்டினார். ஆகவே அவர் ஏதென்சுவில் எடுத்ததற்கெல்லாம் குறை கூறும் வறிய வாழ்க்கையை வாழக்கூடியதாக இருந்தார். முதலாம் நூற்றாண்டில் ரோம் பேரரசின் எழுச்சியுடன் விட்டேத்தித்தனம் பரவுகிறது. மேலும் விட்டேத்தியான மனிதர்கள் சாம்ராஜ்யத்தின் நகரங்கள் எங்கும் பிச்சையெடுத்து, உபதேசம் செய்வதைக் காணக்கூடியதாக இருந்தது. இதன் சந்நியாச மற்றும் சொல்லாட்சித் திறன் வாய்ந்த திட்டங்கள் பலவற்றை ஆரம்பகால கிறிஸ்தவர்கள் ஏற்றுக்கொண்ட போதிலும், இறுதியில் இது 5 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் மறைந்துவிட்டது.

விட்டேத்தியான மனிதர் (விட்டேத்தியான) என்ற பெயரின் தோற்றம்

விட்டேத்தியான மனிதர் (விட்டேத்தியான) என்ற பெயர் கிரேக்கச் சொல்லான κυνικός, kynikos , "நாய் போன்ற" என்பதிலிருந்து வருகிறது. மேலும் அது κύων, kyôn , "நாய்" (ஆறாம் வேற்றுமை: kynos ) என்பதிலிருந்து வருகிறது.[2] முதலாவது எடுத்ததற்கெல்லாம் குறைகூறுபவரான ஆண்டிஸ்தீன்சு ஏதென்சுவில் உள்ள Cynosarges உடற்பயிற்சிக்கூடத்தில் படிப்பித்தார் என்பதற்காகவே விட்டேத்தியான மனிதர்களை நாய்கள் என அழைத்தார்கள் என்று புராதன காலங்களில் ஒரு விளக்கம் தரப்பட்டுள்ளது.[3] Cynosarges என்ற சொல்லானது வெள்ளை நாயி ன் இடம் என்ற கருத்துள்ளது. அவர்கள் வழக்கமாகவுள்ள பாங்குகளை வெட்கமின்றி நிராகரித்ததையும் தெருக்களில் வாழுவதென முடிவெடுத்ததையும் அவமானப்படுத்துவதாக, நாய் என்ற சொல் முதலாவது எடுத்ததற்கெல்லாம் குறைகூறுபரை நோக்கிப் பயன்படுத்தப்பட்டது என்றபோதிலும், இது உறுதியானதாகத் தோன்றுகிறது. குறிப்பாக, டயோஜெனெசு, நாய் ,[4] என்று குறிப்பிடப்பட்டார். இது "பிற நாய்கள் தங்களது எதிரிகளைக் கடிக்கும், நான் எனது நண்பர்களைக் காப்பதற்காக அவர்களை கடிக்கிறேன்" என்று குறிப்பிடுகின்ற, இன்ப நிகழ்ச்சிகளில் மிகுந்த நாட்டம் கொண்டுள்ளார் எனத் தோன்றுகின்ற ஒரு தனித்தன்மை ஆகும். [5] பிற்காலத்திய வர்ணனையாளர் ஒருவர் பின்வருமாறு விவரித்தது போன்று, விட்டேத்தியான நபர்களும் பிற்காலத்தில் இந்தச் சொல்லைத் தமக்கு அனுகூலமாக மாற்றப் பார்த்தார்கள்:

விட்டேத்தியான மனிதர்களை அவ்வாறு பெயரிட்டதற்கு நான்கு காரணங்கள் உள்ளன. முதலாவது அவர்களின் வாழ்க்கை முறையின் அலட்சியம் காரணமாகவாகும். அதாவது, அவர்கள் அலட்சியத்தை ஒரு சமய மரபாக உருவாக்குகிறார்கள். மேலும், நாய்கள் போல அவர்கள் பொது இடங்களில் சாப்பிடுகிறார்கள் மற்றும் காதல் புரிகிறார்கள், வெறுங்காலுடன் செல்கிறார்கள், தண்ணீர்த் தொட்டிகளிலும் குறுக்குச் சாலைகளிலும் தூங்குகிறார்கள். நாய் ஒரு வெட்கமில்லாத விலங்காகும். தன்னடக்கமாக இருக்காமல், அதற்கு மேலானதாக அவர்கள் வெட்கம் கெட்ட தன்மையை ஒரு மரபாக உருவாக்குகின்றனர் என்பதே இரண்டாவது காரணமாகும். மூன்றாவது காரணம் என்னவென்றால் நாய் ஒரு சிறந்த காவலளி மற்றும் அவர்கள் தங்களது தத்துவத்தின் கருத்துக்களைக் காப்பாற்றுகிறார்கள் என்பதாகும். நாயானது தனது நண்பர்களையும் பகைவர்களையும் பிரித்தறியக் கூடிய நுண்ணறிவான விலங்குகள் என்பது நான்காவது காரணமாகும். ஆகவே அவர்கள் தத்துவத்துக்கு பொருத்தமானவர்களை நண்பர்களாக இனங்கண்டு, அவர்களைப் பரிவுடன் வரவேற்கிறார்கள். இதேவேளை அவர்களுக்குப் பொருத்தமில்லாதவர்களை, நாய்கள் போன்றே அவர்கள் மீது எரிந்துவிழுந்து விரட்டிவிடுகிறார்கள்.[6]

தத்துவம்

விட்டேத்தித்தனம் என்பது கிரேக்கரின் வரலாறு, பண்பாடு, கலை சார்ந்த தத்துவங்கள் அனைத்திலும் மிகவும் ஈர்க்கின்ற ஒன்றாகும்.[7] இது சந்தேகநிலையான வயதில் மக்களுக்கு மகிழ்ச்சிக்கான வாய்ப்பையும், துன்பத்திலிருந்து விடுதலையையும் வழங்கியது. விட்டேத்தியான அதிகாரபூர்வமான கோட்பாடு ஒன்று ஒருபோதுமே இருந்ததில்லை என்றாலும்கூட, விட்டேத்தித்தனம்யின் அடிப்படைக் கொள்கைகளைப் பின்வருமாறு தொகுக்கலாம்:[8][9]

  1. இயற்கையுடன் இணங்கி வாழ்வதற்குரிய மகிழ்ச்சியே வாழ்க்கையின் குறிக்கோளாகும்.
  2. மகிழ்ச்சியானது தன்னிறைவு அடைதலைப் பொறுத்தது. மேலும் இது மனப்பாங்கின் ஒரு ஆதிக்கமாகும்.
  3. நல்லொழுக்கமான வாழ்க்கையை வாழ்வதன் மூலம் தன்னிறைவு கிடைக்கிறது.
  4. நல்லொழுக்கத்தை அடைவதற்கான வழி என்னவென்றால் இயற்கையில் ஒரு மதிப்புமே இல்லாத செல்வம், புகழ் அல்லது அதிகாரம் போன்றவற்றின் ஆதிக்கத்திலிருந்து ஒருவரை விடுவிப்பதாகும்.
  5. துன்பம் தவறான மதிப்பீடுகளால் உருவாகின்றது. இவை தவறான உணர்ச்சிகள் மற்றும் கெட்ட நடத்தையை உருவாக்குகின்றன.

ஆகவே விட்டேத்தியான மனிதர்களிடம் சொத்து எதுவும் இல்லை. மேலும் அவர்கள் பணம், புகழ், அதிகாரம் அல்லது மரியாதை ஆகியவற்றின் வழக்கமாகவுள்ள மதிப்புகள் அனைத்தையும் நிராகரிக்கிறார்கள்.[8] இயற்கைக்கு இசைய வாழும் வாழ்க்கைக்கு பிழைப்புக்குத் தேவைப்படும் கட்டாயத் தேவைகள் மட்டுமே அவசியமாகும். உடன்படிக்கையின் விளைவுகளான எந்தவொரு தேவையிலிருந்தும் ஒருவர் தன்னைத்தானே விடுவித்துக் கொள்வதன்மூலம் அவர் சுதந்திரமடையலாம்.[10] விட்டேத்தியான மனிதர்கள், மிகச்சிறந்த எடுத்ததற்கெல்லாம் குறைகூறுபவரை சுருக்கிகூறுவதால் தங்களது கதாநாயகனாக ஹெர்குலிசு என்னும் மாவீரனை ஏற்றுக்கொண்டார்கள்.[11] ஹெர்குலிசு "நாய்-மனிதனான டயோஜெனெசுவுக்கு ஒரு சிறப்பு வேண்டுகோள் இடமான பாதாள உலகத்திலிருந்து, ஹாடிசுவின் வேட்டைநாயான செர்பரசுவைக் கொண்டுவந்தவர் ஆவார்.[12] லூசியன் கூற்றுப்படி, "செர்பரசுவும் எடுத்ததற்கெல்லாம் குறைகூறுபவரும் உறுதியாக நாய் வழியாகத் தொடர்புபட்டவர்கள்."[13]

விட்டேத்தியான வாழ்க்கை முறைக்கு தொடர்ச்சியான பயிற்சி தேவைப்பட்டது. ஒருவரின் மதிப்பீடுகளையும் மனரீதியான கருத்துக்களையும் பயன்படுத்துவது மட்டுமன்றி, உடற்பயிற்சியையும் கூட எடுப்பதாகும்:

இருவகையான பயிற்சிகள் உள்ளன என்று [டயோஜெனெசு] வழக்கமாகக் கூறுவார்: அவை என்னவென்றால் மனம் சார்ந்தது மற்றும் உடல் சார்ந்தது. மேலும், உடற்பயிற்சியைச் செய்யும் வேளையில், அது நல்லொழுக்க பயிற்சியை மிகவும் எளிதாக்கியது போல, குறிப்பிட்ட விரைவான மற்றும் சுறுசுறுப்பான எண்ணங்களை மனதில் ஏற்படுத்தியது. ஆனால், எது நல்லது என்பதன் பயிற்சிக்கு அவசியமான ஆரோக்கியமும் வலிமையும் மனம் மற்றும் உடல் இரண்டிலும் சம அளவில் சார்ந்துள்ளது என்பதால் ஒன்று இல்லாமல் இன்னொன்று அரைகுறையாக இருந்தது.[14]

விட்டேத்தியான மனிதர் சமூகத்திலிருந்து பின்வாங்குவார் என்பதை இதுவெதுவுமே குறிக்கவில்லை. இதற்கும் அப்பால் விட்டேத்தியான மனிதர்கள் பொதுமக்களின் கூரிய பார்வையின் முழு அவதானத்தில் வாழ்வர்கள் மற்றும் அவர்களின் வழக்கத்துக்கு மாறாகவுள்ள நடத்தையால் ஏற்பட்டிருக்கக்கூடிய அவமானங்கள் எதற்கும் முகத்தில் எதுவித கவலையற்றவர்களாக இருப்பர்.[8] விட்டேத்தியான மனிதர்களே உலகப்பொதுபற்று சிந்தனையைக் கண்டுபிடித்தவர்கள் எனக் கூறப்படுகிறது: எங்கிருந்து வந்தார் என டயோஜெனெசுவிடம் கேட்டபோது, அவர் தான் "உலகத்தின் ஒரு பிரஜை, (kosmopolitês )" எனப் பதிலளித்தார்.[15]

மிகச்சிறந்த விட்டேத்தியான நபர் கிறிஸ்தவராக மாறலாம். மானிடரின் காவல்நாய் போல, தங்கள் வழிகளின் பிழையைச் செய்யுமாறு மக்களைத் தூண்டுவது அவர்களின் வேலையாக இருந்தது.[8] எடுத்ததற்கெல்லாம் குறைகூறுபவரின் வாழ்க்கைக்கான (மற்றும் எடுத்ததற்கெல்லாம் குறைகூறுபவரின் கடுமையான வசைப்பாட்டுக்கான) எடுத்துக்காட்டானது தினசரி மரபுகளின் அடியில் கிடக்கும் போலிப்பகட்டுகளைத் தோண்டி எடுத்து, வெளியில் காட்டும்.[8]

விட்டேத்தித்தனம்யானது முழுவதுமாக நன்னெறிகளில் முழுக்கவனத்தையும் செலுத்தியது என்றபோதிலும், விட்டேத்தியான தத்துவமானது கிரேக்கரின் வரலாறு, பண்பாடு, கலை சார்ந்த உலகத்தின் மிகப்பெரிய விளைவை உண்டுபண்ணியது. இறுதியில் இன்ப துன்ப நடுநிலைக் கோட்பாட்டுக்கான மிக முக்கியான ஒரு தாக்கமாக மாறியது. கி.மு 2 ஆம் நூற்றாண்டில் தத்துவஞானியான அப்போலோடோரசுவின் எழுத்தானது "விட்டேத்தித்தனம் என்பது நல்லொழுக்கத்துக்கான குறுகிய பாதை" எனக் குறிப்பிட்டது.[16]

விட்டேத்தித்தனம்யின் வரலாறு

 
ஆண்டிஸ்தீன்சுவின் மார்பு

பண்டைய கிரேக்க மற்றும் ரோமனைச் சேர்ந்த விட்டேத்தியான நபர்கள், மகிழ்ச்சிக்கான ஒரேயொரு தேவையாக நல்லொழுக்கத்தைக் கருதினார்கள் மற்றும் மகிழ்ச்சியை அடைவதற்கான முழுமையான திருப்தியாக நல்லொழுக்கத்தைப் பார்த்தார்கள். பண்டைய விட்டேத்தியான நபர்கள், தங்கள் நல்லொழுக்க முழுமை மற்றும் மகிழ்ச்சியை அடைதலை மேலும் முன்னேற்றாமல் அனைத்தையும் புறக்கணிக்கின்ற அளவுக்கு இந்த தத்துவத்தைப் பின்பற்றினார்கள். ஆகவே விட்டேத்தியான நபர்கள் என்ற தலைப்பு கிரேக்கச் சொல்லான κύων (இதன் அர்த்தம் "நாய்") என்பதிலிருந்து தருவிக்கப்பட்டது. ஏனென்றால், அவர்கள் நாயை நினைவூட்டும் ஒரு விதத்தில் சமூகம், சுகாதாரம், குடும்பம், பணம், இன்னும் பலவற்றை குற்றஞ்சாட்டும் வகையில் புறக்கணித்தார்கள். அவர்கள் மரபுகளிலிருந்து தங்களை விடுவித்து தன்னிறைவு பெற்றவர்களாகி, இயற்கையுடன் மட்டும் இணங்கி வாழப் பார்த்தார்கள். அவர்கள் முற்றுமுழுதாக நல்லொழுக்கத்துக்கு வழிவகுப்பதற்கு பணம், அதிகாரம் அல்லது புகழ் ஆகியவை சம்பந்தப்படுகின்ற வழக்கமாகவுள்ள மகிழ்சிக் கருத்துப்பாங்குகள் எதையும் நிராகரித்தார்கள். ஆகவே மகிழ்ச்சியான, மனிதர்கள்.[17]

புராதன விட்டேத்தியான மனிதர்கள் வழக்கமாகவுள்ள சமூக மதிப்புகளை மறுத்தார்கள். மேலும் துன்பத்தை உண்டாக்குவதாக அவர்கள் கருதிய பேராசை போன்ற பழக்கவழக்க வகைகளைக் குற்றங்கூறுவார்கள். 18 நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியிலும் 19 ஆம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்திலும்,[18] அவர்களின் கற்பித்தல்களின் இந்தத் தோற்றம் மீதான அழுத்தமானது, "இகழ்ச்சியான அல்லது உழைத்துக் களைப்புற்ற எதிர்மறைத் தன்மை மனோபாவமானது ஒருமைப்பாட்டின் அல்லது மனமார ஏற்றுக்கொண்ட பிறரின் உட்கருத்துக்களின் பொதுவான அவநம்பிக்கையாகும்" என்ற விட்டேத்தித்தனத்தின் நவீன புரிந்துணர்வுக்கு வழிவகுத்தது.[19] விட்டேத்தித்தனத்தின் இந்த நவீன வரையறையானத்ய் புராதன தத்துவத்துக்கு முற்றிலும் மாறுபட்டுக் காணப்படுகிறது. புராதன தத்துவம் "விருப்பத்திலிருந்தான விடுதலையில் நல்லொழுக்கம் மற்றும் மனரீதியான சுதந்திரம்" என்பதை வலியுறுத்தியது.[20]

தாக்கங்கள்

பித்தாகோரியன்சு (Pythagoreans) போன்ற பல்வேறு தத்துவவாதிகள், விட்டேத்தியான மனிதர்களுக்கு முந்தைய நூற்றாண்டுகளில் கூறப்பட்ட எளிமையான வாழ்க்கை முறையை ஆதரித்துள்ளார்கள். கி.மு 6 ஆம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்தில், சிதீயன் (Scythian) வழிகாட்டியான அனாசர்சிசு (Anacharsis), விட்டேத்தியான மனிதர்களிடையே ஒரு நியமமாக வரும் முறையில் கிரேக்க வழக்கங்களின் திறனாய்வுகளுடன் சாதாரணமான ஒன்றுகூடி வாழும் முறையை ஒருங்கிணைத்தார்.[21] Perhaps of importance were tales of Indian தத்துவவாதிகள், known to later கிரேக்கs as the Gymnosophists, who had adopted a strict சந்நியாசism together with a disrespect for established laws and வழக்கங்கள்.[22] கி.மு 5 ஆம் நூற்றாண்டளவில், தவறான வழியில் வாதிடுபவர்கள்மதம், சட்டம் மற்றும் நீதிநெறி போன்ற கிரேக்க சமூகத்தின் பல கருத்துக்கள் குறித்து விசாரணை செய்யும் செயன்முறையை ஆரம்பித்தனர். இருந்தபோதிலும், விட்டேத்தியான பாடசாலைக்கான உடனடித் தாக்கம் சாக்ரடீசு ஆகும். அவர் ஒரு சந்நியாசி இல்லையென்றாலும் கூட, பொதுவான அபிப்பிராயத்துக்காக நல்லொழுக்க விருப்பத்தையும் செல்வ அலட்சியத்தையும்,[23] இகழ்ச்சியுடன் சேர்த்து பாசாங்கு செய்தார்.[24] பிளேட்டோவின் தத்துவத்தின் ஒருபகுதியை மட்டுமே உருவாக்கிய, சாக்ரடீசு சிந்தனையின் இந்தக் கருத்துக்கள், சாக்ரடீசுவின் மாணவர்களில் இன்னொருவரானஆண்டிஸ்தீன்சுவுக்கு முக்கிய தூண்டுதலாக அமைந்தது.

ஆண்டிஸ்தீன்சு

விட்டேத்தித்தனத்தின் வரலாறு சம்பிரதாயமாக ஆண்டிஸ்தீன்சுவுடன் தொடங்குகிறது (கி.மு c. 445–365),[25] [26] இவர் பிளேட்டோவின் மூத்த சமகாலத்தவர் மற்றும் சாக்ரடீசுவின் மாணவர் ஆவார். கிட்டத்தட்ட தனது 25 வயதான இளையோராக இருந்தபோது, ஆண்டிஸ்தீன்சு சாக்ரடீசுவின் மிக முக்கியமான ஒரு மாணவராக இருந்தார்.[27] பின்னர், விட்டேத்தித்தனத்தை நிறுவியவராக அவரைக் குறிப்பிடுவதற்கு பண்டைய எழுத்தாளர்களுக்கு சிறிய சந்தேகம்,[28] அவரது தத்துவ ஞானம் சார்ந்த கருத்துக்கள் பின்னர் வந்த தூய்மையான விட்டேத்தித்தன எளிமைகளைவிட கூடுதல் சிக்கலாக இருந்தன. காலத்துடன் ஆண்டிஸ்தீன்சுவின் தத்துவ ஞானம் சார்ந்த ஆர்வங்கள் எவ்வாறு மாறுபட்டன என்பதை அவை எடுத்துக்கூறக்கூடும் என்றபோதிலும், டயோஜெனெசு லார்டியசு[29]வால் ஆண்டிஸ்தீன்சுவுக்கு ஒப்படைக்கப்பட்ட பணிகளின் பட்டியலில்,[30] மொழி, உரையாடல் மற்றும் இலக்கியம் ஆகியவை பற்றிய எழுத்துக்கள் நீதி நெறி அல்லது அரசியல் சம்பந்தப்பட்ட எழுத்துக்களைவிட எண்ணிக்கையில் அதிகமாகக் காணப்படுகின்றன.[31] ஆண்டிஸ்தீன்சு [[வறுமை|வறுமை[[]]]]யான வாழ்க்கையைப் போதித்தார் என்பது தெளிவான உண்மையாகும்:

எனக்குப் பசியிருக்கும்வரை சாப்பிடுவதற்கு, எனது தாகம் தீரும்வரை குடிப்பதற்கு என்னிடம் போதியளவு உள்ளது. நான் ஆடை அணியவும் போதியளவு உள்ளது. மேலும் கதவுகளுக்கு வெளியேகலியசு [கூட] தனது அனைத்து செல்வங்களுடனும் அங்கு இல்லையென்றாலும் நான் நடுங்குவதிலிருந்து கூடுதல் பாதுகாப்பானதாகும். ; and when I find myself indoors, what warmer shirting do I need than my bare walls?[32]

சினோப்பின் டயோஜெனெசு

சினோப்பின் டயோஜெனெசு (கி.மு c. 412–323) எந்தவொரு நபரைப் போலன்றியும் விட்டேத்தித்தன வரலாற்றை ஆதிக்கம் செலுத்துகிறார். அவரும் சினோப்பிலுள்ள நாணயம் அச்சிடும் சாலையில் பொறுப்பாளராக இருந்த அவரது தந்தையும் பண மோசடி செய்ததற்காக சிக்கலில் மாடிக்கொண்டதை அடுத்து, அவர் தனது சொந்த நகரிலிருந்து தப்பி ஏதென்சு வந்தார்.[33] ("நாணயத்தை உருக்குலைத்தல்" என்ற சொற்றொடரானது, பின்னர் டயோஜெனெசுவின் வழக்கமாகவுள்ள மதிப்புகளை நிராகரித்தலைக் குறிப்பிடுகின்ற பழமொழியாக மாறியது.)[34] டயோஜெனெசு ஆண்டிஸ்தீன்சுவின் மாணவரானார்,[35] ஆனால் அவர்கள் எப்போதும் சந்தித்தார்கள் என்பதை உறுதிப்படுத்தும் வழியல்ல என்று பிந்தைய பாரம்பரியம் வலியுறுத்தியது.[36] [37] [38] உண்மை என்னவென்றால், டயோஜெனெசு ஆண்டிஸ்தீன்சுவின் போதனைகளை ஏற்றுக்கொண்டு, தன்னிறைவான (autarkeia ), மிகுந்த எளிமையான (askēsis ), மற்றும் அவமானமான (anaidei a) வாழ்க்கைமுறையை அனுசரிக்கும் சந்நியாச வாழ்க்கை முறையைத் தழுவினார்.[39] அவரது மட்டுமீறிய சந்நியாசம் (தண்ணீர்த் தொட்டிக்குள் தூங்குதல்),[40] வெட்கமற்ற நடத்தை (வேகவைக்காத இறைச்சியை உண்ணுதல்),[41] மற்றும் அவரது கடித்துக் குதறும் வசைப்பாட்டு ("வேலைக்காரர்கள் தமது எஜமான்களுக்கு பணிந்து நடப்பது போல, கெட்ட நபர்கள் தங்கள் மோகங்களுக்கு அடங்கி நடப்பார்கள்"),[42] ஆகியவை பற்றிய எண்ணிலங்காத சிறுகதைகள் உள்ளன. இந்தக் கதைகளில் எவை நேர்மையானவை என்பதைக் கூறுவது சாத்தியமில்லை என்றபோதிலும், அவை நீதிநெறிக்குரிய முக்கியத்துவம் உள்ளடங்கலாக, மனிதனின் பந்துபட்ட குணத்தை விவரிக்கின்றன.[43]

தேப்சுவின் கிரேட்சு

தேப்சுவின் கிரேட்சு (கி.மு c. 365–c. 285) என்பவர் விட்டேத்தியான மனிதரின் வரலாற்றில் ஆதிக்கம் செலுத்திய மூன்றாம் நபராவார். அவர் ஏதென்சுவில் விட்டேத்தியான வறுமை வாழ்க்கையை வாழ்வதற்கு பெருமளவு அதிர்ஷ்டத்தைத் துறந்தவர் என்பதால் அவர் குறிப்பிடப்படக்கூடிய ஒருவராவார்.[44] இவர் டயோஜெனெசுவின் ஒரு மாணவராக இருந்தார் எனக் கூறப்படுகிறது.[45] ஆனால் இதுவும் தெளிவானது அல்ல.[46] மரோனியாவின் ஹிப்பார்ச்சியா (Hipparchia of Maroneia) தன்னுடன் காதல் வயப்பட்ட பின்னர், கிரேட்சு அவரை மணந்துகொண்டார். கிரேட்சுவை மரியாதைக்குரிய விதமாக நடத்திய ஏதென்சு[47] தெருக்களில் இருவருமே பிச்சைக்காரர்கள் போல வாழ்ந்தார்கள்.[48] உண்மையில், கிரேட்சுவின் பிந்தையகால புகழானது (அவரது வழக்கத்துக்கு மாறான வாழ்க்கைமுறைக்கு அப்பால்) இன்ப துன்ப நடுநிலைக் கோட்பாட்{/1டின் தாபகரான {0}சிட்டியமின் ஜீனோவின் (Zeno of Citium) ஆசிரியரானார் என்பதிலேயே சார்ந்துள்ளது.[49] (குடியரசு வில் வெளிப்படையாகக் கூறப்பட்ட பாலியல் சமத்துவம் குறித்த ஜீனோவின் சொந்த அடிப்படைக் கருத்துக்கள் போன்ற) ஆரம்பகால இன்ப துன்ப நடுநிலைக் கோட்பாட்டில் காணப்படக்கூடிய விட்டேத்தியான கடுமுயற்சியை கிரேட்சுவின் ஆதிக்கத்துக்கு உரியதாகக் கருதலாம்.[50]

ஏனைய விட்டேத்தியான மனிதர்கள்

கி.மு 4ஆம் மற்றும் 3ஆம் நூற்றாண்டுகளில், ஒன்சிகிரிட்டசு (Onesicritus)(இவர் மகா அலேக்சாண்டேருடன் இந்தியாவுக்கு கடற்பயணம் செய்தவர்), மற்றும் அறநெறி கேலிப்பேச்சுப் பேசுபவர்களான பொரிஸ்தினசுவின் பயோன் (Bion of Borysthenes) மற்றும் கடராவின் மெனிப்பசு (Menippus of Gadara) ஆகியோர் உள்ளடங்கலான பல ஏனைய விட்டேத்தியான நபர்கள் இருந்தார்கள். இருப்பினும், கி.மு 3 ஆம் நூற்றாண்டில் இன்ப துன்ப நடுநிலைக் கோட்பாடு வளர்ச்சி பெற்றதுடன், விட்டேத்தித்தனமானது மோசமான தத்துவம் சார்ந்த ஒரு செயற்பாடாக வீழ்ச்சிகண்டது,[51] [52] மேலும் விட்டேத்தித்தனம் ஒரு மறுமலர்ச்சிக்கு ஆளான ரோம சாம்ராஜ்ஜம் வரை இது இருக்கவில்லை.

ரோமன் உலகத்தில் விட்டேத்தித்தனம்

 
சினோப்பின் டயோஜெனெசு – ஜீன்-லியான் ஜெரோம் வரைந்தது

கி.மு இரண்டாம் அல்லது முதலாம் நூற்றாண்டுகளிலிருந்த விட்டேத்தித்தனம் பற்றி குறைந்தளவு பதிவே உள்ளது. கிரேக்க தத்துவத்தில் அதிகளவு ஆர்வங்காட்டிய சிசெரோ (Cicero)(கி.மு c. 50), "இதைத் தவிர்க்க வேண்டும். தன்னடக்கத்துக்கு இது எதிராக இருப்பதால், அதில்லாமல் அங்கு சரியாகவோ நேர்மையாகவோ இருக்க முடியாது" என்பது தவிர விட்டேத்தித்தனம் பற்றி ஒரு சிறிதளவே கூறினார். [53] இருந்தபோதிலும், 1 ஆம் நூற்றாண்டளவில் விட்டேத்தித்தனமானது முழுமூச்சாக மீண்டும் தோன்றியது. மூன்று நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னர், பிலிப் மற்றும் அலெக்சாண்டர் ஆகிய மன்னர்களுக்குக் கீழ் கிரேக்கர்கள் சுதந்திரத்தை இழந்தது போல, ரோம் பேரரசுவின் எழுச்சியானது பெரும்பாலான மக்களை அதிகாரமில்லாததன்மை மற்றும் ஆர்வக்குலைவு உணர்வுக்கு இட்டுச் சென்றிருக்கக்கூடும். இது தன்னிறைவு மற்றும் அக-மகிழ்ச்சி ஆகியவை மீண்டும் ஒரு முறை தழைத்தோங்க வலியுறுத்திய தத்துவத்தை அனுமதித்தது.[54] தெருக் கோடிகளில் நிற்கின்ற, நல்லொழுக்கம் குறித்து போதனை செய்கின்ற விட்டேத்தியான மனிதர்களை சாம்ராஜ்யம் முழுவதும் காணக்கூடியதாக இருந்தது.[55] "இதுபோன்ற திடீர்ப் பணக்காரர்கள் கொண்டு, குறிப்பாக டயோஜெனெசு, ஆண்டிஸ்தீன்சு மற்றும் கிரேட்சு ஆகியோரின் பெயர்களைத் தங்களது காப்பாளர்களாக உள்ளிட்டு, ஆர்மி ஆஃப் தி டாக்[56]கில் பட்டியலிடப்பட்ட நபர்களுடன் ஒவ்வொரு நகரமும் நிறைந்துள்ளது" என்று லூசியன் முறையிட்டார். மேலும் ஏலியசு ஆரிஸ்டைட்சு (Aelius Aristides) "அவர்கள் வாயில்களுக்கு அடிக்கடி சென்று பார்க்கிறார்கள், வீட்டு எஜமானர்களைவிட காவற்காரர்களுடன் அதிகமாகப் பேசுகிறார்க்ள, வெட்கங்கெட்ட தனத்தைப் பயன்படுத்தி தங்களது அடக்கவொடுக்கமான நிலையை உருவாக்குகிறார்கள்" என்று குறிப்பிட்டார்.[57] முதலாம் நூற்றாண்டில் மிகவும் குறிப்பிடத்தக்க விட்டேத்தித்தன பிரதிநிதியாக இருந்தவர் டிமெட்ரியசு (Demetrius) ஆகும். இவரை "அவராக இதை மறுத்தாலும் கூட, அவர் ஒரு முழுநிறைவான மனிதர், தாம் போதனைசெய்த கொள்கைகளுக்கு உண்மையானவர், வல்லமை நிறைந்த விடயங்களைக் கையாள்வதற்கு நாவன்மை மதிப்புக்குரியவர்" என்று செனிகா (Seneca) புகழ்ந்தார்.[58] ரோமிலிருந்த விட்டேத்தித்தனம் நையாண்டியாக எழுதுபவரின் பீப்பாய் மற்றும் சிந்தனையாளரின் மிகச்சிறந்த கற்பனை இரண்டாகவுமே இருந்தது. இரண்டாம் நுற்றாண்டில், லூசியன் விட்டேத்தியான தத்துவவாதி பெரிகிரினசு புரோட்டியசு (eregrinus Proteus),[59] மீது வெறுப்புணர்ச்சியைக் கொட்டுகின்ற நிலையிலும், ஒரு உரையாடலில் அவரது சொந்த விட்டேத்தியான ஆசிரியர் டெமோனக்சுவை (Demonax) புகழ்ந்தார்.[60]

விட்டேத்தித்தனத்தை இன்ப துன்ப நடுநிலைக் கோட்பாட்டி மிக உயர்வாக மதிக்கப்பட்ட ஒரு வடிவமாகக் கருதும் நிலை வந்தது. இது நீண்டதொரு பிரசங்கத்தில் சிறந்த விட்டேத்தியான மனிதரைப் புகழ்ந்துபேச எபிக்டட்டசுவுக்கு (Epictetus) வழிகாட்டியது.[61] எபிக்டட்டசுவின்படி, சிறந்த விட்டேத்தியான மனிதருக்கு "தாம் அலைந்து திரிந்துள்ளார்கள் என்பதை மக்களுக்குக் காட்டுவதற்கு, கருத்திலெடுக்கின்ற நல்ல, கெட்ட விடயங்களை ஜியசுவிடமிருந்து அம்மக்களுக்குக் கொண்டுசெல்லும் ஒரு தூதனாக அவர் அனுபப்பட்டுள்ளார் என்பது கட்டாயம் தெரிந்திருக்க வேண்டும்."[62] எபிக்டட்டசுவின் துரதிஷ்டவசமாக அந்த சகாப்தத்தின் பல விட்டேத்தியான மனிதர்கள் சிறந்த நிலைவரை வாழவில்லை: "மேஜைகளுக்கருகின் காத்திருக்கின்ற நாய்களாகிய இப்போதைய விட்டேத்தியான மனிதர்களைக் கருத்திலெடுத்து, தற்செயலான முரண்பாடான நிலையில் உள்ளது தவிர, பழைய விட்டேத்தியான மனிதர்களைப் பின்பற்றவும்."[63]

இரண்டாம் நூற்றாண்டின் பின்னர் சுதந்திரமான தத்துவமாக வீழ்ச்சியடைந்த இன்ப துன்ப நடுநிலைக் கோட்பாடு போலல்லாமல், விட்டேத்தித்தனமானது 4 ஆம் நூற்றாண்டு வரைக்கும் தழைத்தோங்கியதாகத் தெரிகிறது.[64] எபிக்டெடசு (Epictetus) போல, பேரரசர் ஜூலியான் (361–363 காலத்தில் ஆட்சி புரிந்தவர்) மிகச்சிறந்த விட்டேத்தியான மனிதரைப் புகழ்ந்து, விட்டேத்தித்தனத்தை உண்மையாகப் பின்பற்றுவோர் பற்றிக் முறைப்பாடு செய்தார்.[65]

பாரம்பரிய வரலாற்றில் குறிப்பிடப்பட்ட கடைசி விட்டேத்தியான மனிதர், 5 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் இருந்த எமெசாவின் செல்லஸ்டியசு (Sallustius of Emesa).[66] விட்டேத்தியான சந்நியாச வாழ்க்கை வாழ்வதற்கு நியோபிளாட்டனிக் தத்துவவாதியின் மாணவரான அலெக்சான்ரியாவின் இசிடோர் (Isidore of Alexandria) தன்னை அர்ப்பணித்தார்.

விட்டேத்தித்தனமும் கிறிஸ்தவ சமயமும்

யூத விட்டேத்தியான நபராக வரலாற்றுக்குரிய ஜீசசு

ஜீசசுவின் வாழ்க்கை மற்றும் கற்பித்தல்களுக்கும் விட்டேத்தியான மனிதர்களுக்கும் இடையேயான ஒற்றுமைகளை சில வரலாற்றாசிரியர்கள் குறிப்பிட்டுள்ளார்கள். மத்தியூ மற்றும் லூக்கின் நற்செய்திகளுக்கான அனுமானிக்கப்பட்ட பொது மூலமாகவுள்ள Q ஆவணத்தில் விட்டேத்தியான மனிதர்களின் கற்பித்தல்களுடன் மிகவும் ஒத்துப்போகும் விடயங்கள் உள்ளதாக சில கல்வியியலாளர்கள் வாதிட்டுள்ளனர்.[67][68] ஜீசசு செமினாரின் பர்டன் எல். மக் (Burton L. Mack) மற்றும் ஜான் டாமினிக் குரோசன் (John Dominic Crossan) போன்ற வரலாறு சார்ந்த ஜீசசுவுக்கான தேடலில் உள்ள கல்வியியலாளர்கள், 1 ஆம் நூற்றாண்டு கலிலீ ஒரு உலகமாக இருந்தது, அதில் was a உலகம் in which கிரேக்கரின் வரலாறு, பண்பாடு, கலை சார்ந்த எண்ணங்கள் யூதக் கருத்து மற்றும் வழக்கங்களுடன் முரண்பட்டது என்று வாதிட்டுள்ளார்கள். குறிப்பாக, நஜாரத்திலிருந்து ஒரேயொரு நாளில் நடந்து செல்லக்கூடிய நகரமான கடராவை விட்டேத்தியான தத்துவத்தின் மையமாகக் குறிப்பிடலாம்.[69] மேலும், "மிகவும் உறுதியான சாதாரண விட்டேத்தியான-வகை நபர்" என்று ஜீசசுவை மக் விவரித்துள்ளார்.[70] பாவிகளுக்குப் பதிலாக இறக்கக்கூடிய ஒரு ஏசு கிறிஸ்து அல்லது இஸ்ரேலை சுதந்திர யூத நாடாக உருவாக்க விரும்பிய ஏசு கிறிஸ்து இருவரையும்விட ஜீசசு என்பவர் கிரேக்க வரலாறு, பண்பாடு கலை சார்ந்த யூத வழக்கத்திலிருந்து வந்த ஒரு விட்டேத்தியான நபர் என்று குரோசன் கூறினார்.[71] விட்டேத்தியான மனிதர்களால் ஜீசஸ் மிகுந்த ஆதிக்கத்துக்கு உள்ளாக்கப்பட்டார் என்று பிற கல்வியியலாளர்கள் சந்தேகிக்கிறார்கள். மிகவும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த ஜூத தீர்க்கதரிசி சார்ந்த வழக்கத்தைக் காண்கிறார்கள்.[72]

ஆரம்பகால கிறிஸ்தவ சமயத்தில் விட்டேத்தியான தலையீடுகள்

விட்டேத்தித்தனத்தின் பெரும்பாலான சந்நியாச செயல்முறைகளை ஆரம்பகால கிறிஸ்தவர்கள் ஐயத்துக்கு இடமின்றி ஏற்றுக்கொண்டார்கள். விட்டேத்தியான மனிதர்கள் போலவே கிறிஸ்தவர்களும் அதே சொல்லாட்சித் திறன் வாய்ந்த முறைகளைப் பெரிதும் பயன்படுத்தினார்கள்.[73] உண்மையில், சில விட்டேத்தியான மனிதர்கள் அதிகாரிகளுக்கு எதிராகப் பேசியதற்காக கொல்லப்பட்டார்கள்.[74] ஒரு விட்டேத்தியான நபரான, பெரிகிரினஸ் புரோட்டியஸ் (Peregrinus Proteus), விட்டேத்தித்தனமாக மாறுவதற்கு முன்னர் குறிப்பிட்ட காலத்துக்கு கிறிஸ்தவராக வாழ்ந்தார்.[75] அதேசமயம், 4 ஆம் நூற்றாண்டில் அலெக்சான்ட்ரியாவின் மேக்சிமசுவும் (Maximus of Alexandria) ஒரு கிறிஸ்தவராக இருந்தபோதிலும், அவரது சந்நியாச வாழ்க்கை முறை காரணமாக விட்டேத்தியானவர் என அழைக்கப்பட்டார். கிறிஸ்தவ எழுத்தாளர்கள் விட்டேத்தியான வெட்கங்கெட்டதன்மையை ஏளனம் செய்தாலுங்கூட, பெரும்பாலும் அவர்கள் விட்டேத்தியான வறுமையை புகழ்கிறார்கள்,[76]: "ஆண்களின் தன்னடக்கமான உள்ளுணர்வுகளின் மீறலில், of men, boastfully தற்பெருமையாகக் கூறப்படும் அவர்களின் ஒழுக்கக்கேடான மற்றும் வெட்கக்கேடான அபிப்பிராயம் உண்மையில் உயர்வானது" என்று அகஸ்டீன் கூறுகிறார்.[77] ஆரம்பகால தேவாலயத்தின் அலைந்து திரிகின்ற பிச்சைக்கார சந்நியாசிகள் கிறிஸ்தவ சமயத்தின் சந்நியாச orders of Christianity also had direct connection with the விட்டேத்தியானs, as can be seen in the wandering mendicant monks of the early church who in outward appearance, and in many of their practices were little different from the விட்டேத்தியானs of an earlier age.[78]

மேலும் பார்க்கவும்

  • சந்நியாசம்
  • விட்டேத்தியான கடிதங்கள்
  • என்கிரட்டைட்டுகள்
  • புராதன கிரேக்க தத்துவவாதிகள் பட்டியல்
  • விட்டேத்தியான தத்துவவாதிகள் பட்டியல்
  • இயற்கை விதி
  • எளிமையான வாழ்வு
  • இன்ப துன்ப நடுநிலைக் கோட்பாடு

குறிப்புகள்

  1. ↑ கிறிஸ்தோபர் எச். ஹல்லெட், (2005), தி ரோமன் நூட்: ஹீரோய்க் போர்ட்ரெய்ட் ஸ்டச்சுவரி 200 பி.சி–ஏ.டி 300, பக்கம் 294. ஆக்ஸ்போர்டு பல்கலைக்கழக அச்சகம்
  2. ↑ Kynikos , "A Greek-English Lexicon", Liddell and Scott, at Perseus
  3. ↑ Diogenes Laërtius, vi. 13. Cf. The Oxford Companion to Classical Literature , 2nd edition, p. 165.
  4. ↑ An obscure reference to "the Dog" in Aristotle's Rhetoric (3.10.1411a25) is generally agreed to be the first reference to Diogenes.
  5. ↑ Diogenes of Sinope, quoted by Stobaeus, Florilegium , iii. 13. 44.
  6. ↑ Scholium on Aristotle's Rhetoric , quoted in Dudley 1937, ப. 5
  7. ↑ Long 1996, ப. 28
  8. ↑ 8.0 8.1 8.2 8.3 8.4 Kidd 2005
  9. ↑ Long 1996, ப. 29
  10. ↑ Long 1996, ப. 34
  11. ↑ Diogenes Laërtius, vi. 2, 71; Dio Chrysostom, Orations , viii. 26-32; Pseudo-Lucian, Cynicus , 13; Lucian, De Morte Peregrini , 4, 33, 36.
  12. ↑ Orlando Patterson: Freedom . p. 186
  13. ↑ Lucian, Dialogues of the Dead , 21
  14. ↑ Diogenes Laërtius, vi. 70
  15. ↑ Diogenes Laërtius, vi. 63
  16. ↑ Diogenes Laërtius, vii. 121
  17. ↑ Cynics – The Internet Encyclopedia of Philosophy
  18. ↑ David Mazella, (2007), The Making of Modern Cynicism , University of Virginia Press. ISBN 0-415-92151-1.
  19. ↑ Cynicism , The American Heritage Dictionary of the English Language . Fourth Edition 2006. Houghton Mifflin Company.
  20. ↑ Bertrand Russell, A History of Western Philosophy , page 231. Simon and Schuster.
  21. ↑ R. Martin, The Scythian Accent: Anacharsis and the Cynics , Bracht Branham & Goulet-Cazé 1996
  22. ↑ J. Romm, Dog Heads and Noble Savages: Cynicism before the Cynics , Bracht Branham & Goulet-Cazé 1996
  23. ↑ Plato, Apology , 41e.
  24. ↑ Xenophon, Apology , 1.
  25. ↑ Dudley 1937, ப. 1
  26. ↑ Bracht Branham & Goulet-Cazé 1996, ப. 6
  27. ↑ Xenophon, Symposium , 4.57–64.
  28. ↑ Diogenes Laërtius, vi. 2
  29. ↑ Prince 2005, ப. 79
  30. ↑ Diogenes Laërtius, vi. 15–18
  31. ↑ Navia 1996, ப. 40
  32. ↑ Xenophon, Symposium , 4.34.
  33. ↑ Diogenes Laërtius, vi. 20,989
  34. ↑ Diogenes Laërtius, vi. 20,989
  35. ↑ Diogenes Laërtius, vi. 6, 18, 21; Aelian, x. 16; Epictetus, Discourses , iii. 22. 63
  36. ↑ Long 1996, ப. 45
  37. ↑ Dudley 1937, ப. 2
  38. ↑ Prince 2005, ப. 77
  39. ↑ Sarton, G., Ancient Science Through the Golden Age of Greece, Dover Publications. (1980).
  40. ↑ Diogenes Laërtius, vi. 23; Jerome, Adversus Jovinianum, 2.14
  41. ↑ Diogenes Laërtius, vi. 34
  42. ↑ Diogenes Laërtius, vi. 66
  43. ↑ Long 1996, ப. 33
  44. ↑ Diogenes Laërtius, vi. 87–88
  45. ↑ Diogenes Laërtius, vi. 85, 87; Epictetus, Discourses , iii. 22. 63
  46. ↑ Long 1996, ப. 46
  47. ↑ Although there is no mention in புராதன sources of them actually begging. Cf. Doyne Dawson, (1992), Cities of the gods: communist utopias in Greek thought‎ , page 135. Oxford University Press
  48. ↑ Plutarch, Symposiacs , 2.1; Apuleius, Florida , 22; Julian, Orations , 6.201b
  49. ↑ Diogenes Laërtius, i. 15, vi. 105, vii. 2, etc
  50. ↑ Schofield 1991
  51. ↑ Dudley 1937, ப. 117
  52. ↑ Bracht Branham & Goulet-Cazé 1996, ப. 13
  53. ↑ Cicero, De Officiis , i. 41.
  54. ↑ Dudley 1937, ப. 124
  55. ↑ Lucian, De Morte Peregrini , 3
  56. ↑ Lucian, Fugitivi , 16.
  57. ↑ Aelius Aristides, iii. 654–694
  58. ↑ Seneca, De Beneficiis , vii.
  59. ↑ Lucian, De Morte Peregrini .
  60. ↑ Lucian, Demonax .
  61. ↑ Epictetus, Discourses , 3. 22.
  62. ↑ Epictetus, Discourses , 3. 22. 23
  63. ↑ Epictetus, Discourses , 3. 22. 80
  64. ↑ Dudley 1937, ப. 202
  65. ↑ Julian, Oration 6: To the Uneducated Cynics ; Oration 7: To the Cynic Heracleios .
  66. ↑ Damascius, Life of Isidorus : fragments preserved in the Commentary on Plato's Parmenides by Proclus, in the Bibliotheca of Photius, and in The Suda .
  67. ↑ Leif Vaage, (1994), Galilean Upstarts: Jesus' First Followers According to Q . TPI
  68. ↑ F. Gerald Downing, (1992), Cynics and Christian Origins . T. & T. Clark.
  69. ↑ In particular, Menippus (3rd century BCE), Meleager (1st century BCE), and Oenomaus (2nd century CE), all came from Gadara.
  70. ↑ Quoted in R. Ostling, Who was Jesus?", Time, August 15, 1988, pages 37–42 .
  71. ↑ John Dominic Crossan, (1991), The Historical Jesus: The Life of a Mediterranean Jewish Peasant, ISBN 0-06-061629-6
  72. ↑ Craig A. Evans, Life of Jesus Research: An Annotated Bibliography, page 151. BRILL
  73. ↑ F. Gasco Lacalle, (1986) Cristianos y cinicos. Una tificacion del fenomeno cristiano durante el siglo II, pages 111–119. Memorias de Historia Antigua 7.
  74. ↑ Dio Cassius, Epitome of book 65 , 15.5; Herodian, Roman History , 1.9.2–5
  75. ↑ Lucian, De Morte Peregrini , 10–15
  76. ↑ Origen, adv. Cels. 2.41, 6.28, 7.7; Basil of Caesarea, Leg. Lib. Gent. 9.3, 4, 20; Theodoret, Provid. 6; John Chrysostom, Ad. Op. Vit. Monast. 2.4, 5
  77. ↑ Augustine,   De Civitate Dei 14.20.
  78. ↑ Dudley 1937, ப. 209–211

குறிப்புதவிகள்

  • Branham, R. Bracht; Goulet-Cazé, Marie-Odile (2000-08-14), The Cynics: The Cynic Movement in Antiquity and Its Legacy, University of California Press, ISBN 9780520216457, பார்க்கப்பட்ட நாள் 22 August 2010
  • Dudley, Donald R. (1937), A History of Cynicism from Diogenes to the 6th Century A.D., Cambridge
  • Kidd, I. (2005), "Cynicism", in Rée, Jonathan; Urmson, J. (eds.), The Concise Encyclopedia of Western Philosophy, Routledge, ISBN 0415329248
  • Long, A. A. (1996), "The Socratic Tradition: Diogenes, Crates, and Hellenistic Ethics", in Bracht Branham, R.; Goulet-Cazé, Marie-Odile (eds.), The Cynics: The Cynic Movement in Antiquity and Its Legacy, University of California Press, ISBN 0520216458
  • Navia, Luis (1996), Classical Cynicism: A Critical Study, Greenwood Press, ISBN 0313300151
  • Prince, Susan (2005), "Socrates, Antisthenes, and the Cynics", in Ahbel-Rappe, Sara; Kamtekar, Rachana (eds.), A Companion to Socrates, Blackwell Publishing, ISBN 1405108630
  • Schofield, Malcolm (1991), The Stoic Idea of the City, Cambridge University Press, ISBN 0226740064

மேலும் படிக்க

முதன்மை மூலாதாரங்கள்

இரண்டாம்நிலை மூலாதாரங்கள்

  • R. Bracht Branham, Marie-Odile Goulet-Cazé, (editors), (1996), The Cynics: The Cynic Movement in Antiquity and Its Legacy . University of California Press. ISBN 0-19-850717-8.
  • Ian Cutler, (2005), Cynicism from Dilbert to Dilbert . McFarland & Co. ISBN 0-7864-2093-6
  • William D. Desmond, (2006), The Greek Praise of Poverty: Origins of Ancient Cynicism . University of Notre Dame Press. ISBN 0-415-92151-1.
  • William D. Desmond, (2008), Cynics . Ancient Philosophies Series. Acumen Publishing. ISBN 1-84465-129-0
  • F. Gerald Downing, (1992), Cynics and Christian Origins . T. & T. Clark. ISBN 0-8499-5074-0
  • Donald R. Dudley, (1937), A History of Cynicism from Diogenes to the 6th Century A.D. Bristol Classical Paperbacks. ISBN 1-85399-548-7 (Available at the Internet Archive)
  • Luis E. Navia, (1996), Classical Cynicism: A Critical Study . Greenwood Press. ISBN 0-415-92151-1.

புற இணைப்புகள்

 
விக்சனரியில் cynicism என்னும் சொல்லைப் பார்க்கவும்.
 
விக்கிமீடியா பொதுவகத்தில்,
Cynic philosophers
என்பதில் ஊடகங்கள் உள்ளன.


வார்ப்புரு:Greek schools of philosophy வார்ப்புரு:Philosophy topics

"https://ta.wikipedia.org/w/index.php?title=பயனர்:Rexani/விட்டேத்தித்தனம்&oldid=650853" இலிருந்து மீள்விக்கப்பட்டது