நீர்க்கடிகாரம்
நீர்க்கடிகாரம் (ஆங்கிலம்: Water clock) அல்லது நீர்க்கடிகை என்பது நீரைக் கொண்டு நேரத்தைக் கணக்கிடும் பழமையான ஒரு சாதனமாகும். ஒரு பாத்திரத்திலிருந்து வெளியேறும் நீாின் அளவிலிருந்து நேரத்தை கணக்கிடும் கருவியாக நீர்க்கடிகாரம் உருவாயிற்று.
அவை பண்டைய எகிப்தில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டன. பிளாட்டோ வாழ்ந்த காலத்தில் ( கி.மு 400 ) வழக்கிலிருந்த இக்கருவியில் ஒரு உருளை வடிவ கண்ணாடி பாத்திரம் இருந்தது. இதன் அடிப்பகுதியில் நீா் வெளியேற துளையும் பக்கவாட்டில் குறியீடுகளும் பொறிக்கப்பட்டிருந்தன. துளையின் வழியாக கீழ் வெளியேறும் இந்த பாத்திரத்திலுள்ள நீா்மட்டம் நேரத்தை காட்டியது. ஏதென்ஸ் நகர வழக்காடு மன்றங்களில் இக்கடிகாரம் பயன்படுத்தப்பட்டது என வரலாற்றுச் செய்திகள் கூறுகின்றன.[1] இது கிமு 16 ஆம் நூற்றாண்டில் பாபிலோனிலும் எகிப்திலும் இருந்ததாக அறியப்படுகிறது. இந்தியா, சீனா உள்ளிட்ட உலகின் பிற பகுதிகளிலும் நீர் கடிகாரங்கள் குறித்த ஆரம்ப சான்றுகள் உள்ளன, ஆனால் ஆரம்ப தேதிகள் குறைவாகவே உள்ளன. இருப்பினும், சில ஆசிரியர்கள் சீனாவில் கி.மு 4000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே தண்ணீர் கடிகாரங்கள் தோன்றியதாகக் கூறுகின்றனர்.[2]
சில நவீன நேரம் காட்டும் கருவிகளும் "நீர் கடிகாரங்கள்" என்று அழைக்கப்படுகின்றன, ஆனால் அவை பண்டைய காலங்களிலிருந்து வேறுபட்டவை. அவற்றின் நேரக்கட்டுப்பாடு ஒரு ஊசல் மூலம் நிர்வகிக்கப்படுகிறது, ஆனால் அவை நீர் சக்கரம் அல்லது அதைப் போன்றவற்றைப் பயன்படுத்தி கடிகாரத்தை இயக்கத் தேவையான சக்தியை வழங்குதல் அல்லது அவற்றின் காட்சிகளில் தண்ணீர் வைத்திருப்பது போன்ற பிற நோக்கங்களுக்காக தண்ணீரைப் பயன்படுத்துகின்றன.
பிராந்திய வளர்ச்சி தொகு
கிரேக்கர்களும் ரோமானியர்களும் மேம்பட்ட நீர் கடிகார வடிவமைப்பை கொண்டிருந்தனர். பைசான்டியம், சிரியா மற்றும் மெசொப்பொத்தேமியாவில் மேலும் முன்னேற்றங்கள் செய்யப்பட்டன. இது இறுதியில் ஐரோப்பாவிலும் பரவியது. சுயாதீனமாக, சீனர்கள் தங்களது சொந்த மேம்பட்ட நீர் கடிகாரங்களை உருவாக்கி, கொரியா மற்றும் சப்பானுக்கு அனுப்பினர் .
சில நீர் கடிகார வடிவமைப்புகள் சுயாதீனமாக உருவாக்கப்பட்டன, மேலும் சில அறிவு வர்த்தகத்தின் பரவல் மூலம் மாற்றப்பட்டது. இந்த ஆரம்பகால நீர் கடிகாரங்கள் ஒரு சூரிய மணிகாட்டி மூலம் அளவீடு செய்யப்பட்டன. இன்றைய நேரக்கட்டுப்பாட்டுத் தரங்களுடன் ஒப்பிடக்கூடிய துல்லியமான அளவை ஒருபோதும் எட்டவில்லை என்றாலும், 17 ஆம் நூற்றாண்டு ஐரோப்பாவில் மிகவும் துல்லியமான ஊசல் கடிகாரங்களால் மாற்றப்படும் வரை, நீர் கடிகாரம் ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளாக மிகவும் துல்லியமான மற்றும் பொதுவாகப் பயன்படுத்தப்படும் நேரக்கட்டுப்பாட்டு சாதனமாக இருந்தது.
பாபிலோன் தொகு
பாபிலோனில், நீர் கடிகாரங்கள் வெளிச்செல்லும் வகையாக இருந்தன, அவை உருளை வடிவத்தில் இருந்தன. வானியல் கணக்கீடுகளுக்கு உதவியாக நீர் கடிகாரத்தைப் பயன்படுத்துவது பழைய பாபிலோனிய காலத்திற்கு முந்தையது ( கி.மு. 2000 - சி. 1600 கி.மு.).[1] மெசொப்பொத்தேமிய பிராந்தியத்தில் எஞ்சியிருக்கும் நீர் கடிகாரங்கள் இல்லை என்றாலும், அவை இருப்பதற்கான பெரும்பாலான சான்றுகள் களிமண் பலகைகளில் எழுதப்பட்டுள்ளான. களிமண் பலகைகளின் இரண்டு தொகுப்புகள், எடுத்துக்காட்டாக, எனுமா-அனு-என்லில் (கிமு 1600–1200) மற்றும் முல் அபின் (கிமு 7 ஆம் நூற்றாண்டு).[2] இந்த களிமண் பலகைகளில், இரவு மற்றும் பகல் கடிகாரங்களை குறிக்க நீர் கடிகாரங்கள் பயன்படுத்தப்படுகின்றன.
இந்த கடிகாரங்கள் தனித்தன்மை வாய்ந்தவை, ஏனெனில் அவை கைகள் (இன்று பொதுவாகப் பயன்படுத்தப்படுகின்றன) போன்ற காட்டிகள் இல்லை. அதற்கு பதிலாக, இந்த கடிகாரங்கள் நேரத்தை "அதிலிருந்து பாயும் நீரின் எடையால்" அளவிடப்படுகின்றன.[3] க்வா எனப்படும் திறன் அலகுகளில் இந்த அளவு அளவிடப்பட்டது. .
இந்தியா தொகு
என் காமேசுவர ராவ் என்ற தொல்லியல் துறை நிபுணர் மொகெஞ்சதாரோவிலுருந்து தோண்டிய பானைகளில் நீர் கடிகாரங்களாகப் பயன்படுத்தினர் கூடும் என்று பரிந்துரைக்கிறார். அவை அடிப்பகுதியில் தட்டப்பட்டு, பக்கத்தில் ஒரு துளையை கொண்டுள்ளது, மேலும் சிவலிங்கத்தின் மேல் புனித நீரை ஊற்ற பயன்படுத்தப்படும் பாத்திரத்திற்கு ஒத்தவையாக இருக்கிறது என்கிறார்.[4] என்.நாராஹரி ஆச்சார் மற்றும் சுபாஷ் காக் ஆகியோர் பண்டைய இந்தியாவில் கிமு 2 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து நீர் கடிகாரம் பயன்படுத்தப்பட்டது பற்றி அதர்வணவேதத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது என்று கூறுகின்றனர். பௌத்த பல்கலைக்கழகமான நாளந்தாவில், ஒரு நாளைக்கு நான்கு மணிநேரமும், இரவில் நான்கு மணிநேரமும் ஒரு நீர் கடிகாரத்தால் அளவிடப்பட்டது, இந்த கடிகாரம் பல்கலைக்கழக மாணவர்களால் இயக்கப்பட்டது.[5] கணிதவியலாளர் பிரம்மகுப்தர் தனது படைப்பில் பிரம்மாஸ்புதாசித்தாந்தம் சூர்யசித்தாந்தத்தில் கொடுக்கப்பட்டுள்ளவற்றுடன் பொருந்துகிறது . வானியலாளர் லல்லாச்சார்யா இந்த கருவியை விரிவாக விவரிக்கிறார்.
குறிப்புகள் தொகு
- ↑ David Pingree (1998). "Legacies in Astronomy and Celestial Omens". in Stephanie Dalley. The Legacy of Mesopotamia. Oxford: Oxford University Press. பக். 125–126. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:0-19-814946-8.
- ↑ Evans, James (1998). The History and Practice of Ancient Astronomy. Oxford: Oxford University Press. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:0-19-509539-1. https://archive.org/details/historypracticeo0000evan.
- ↑ Neugebauer 1947
- ↑ Rao, N. Kameswara. Aspects of prehistoric astronomy in India. பக். 499–511.
- ↑ Scharfe, Hartmut (2002). Education in Ancient India. Leiden: Brill Academic Publishers. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:90-04-12556-6.