பயனர்:Sodabottle/பர்பரோசா நடவடிக்கை

Operation Barbarossa
the Eastern Front of இரண்டாம் உலகப் போர் பகுதி
நாள் 22 June – 5 December 1941 (5 மாதம்-கள், 1 வாரம் and 6 நாள்-கள்) இடம் European part of the சோவியத் ஒன்றியம், including present-day பெலருஸ், உக்ரைன், மல்தோவா and Western Russia, and லித்துவேனியா, லாத்வியா and எசுத்தோனியா Tactical decisive Axis victory, Strategic Axis failure; சோவியத் ஒன்றியம் repels the offensive and eventually defeats Germany and its allies
பிரிவினர்
ஜெர்மனி உருமேனியா இத்தாலி அங்கேரிப் பேரரசு (1920–46) சிலோவாக்கியா குரோசியா பின்லாந்து	சோவியத் ஒன்றியம்
தளபதிகள், தலைவர்கள்
Walther von Brauchitsch Franz Halder Wilhelm Ritter von Leeb Fedor von Bock Gerd von Rundstedt இட்லர் (small commanding roles before 19 December) Ion Antonescu Giovanni Messe Carl Gustaf Emil Mannerheim	ஜோசப் ஸ்டாலின் Georgy Zhukov Aleksandr Vasilyevskiy Semyon Budyonny Kliment Voroshilov Semyon Timoshenko Markian Popov Fedor Kuznetsov Dmitry Pavlov  Ivan Tyulenev Mikhail Kirponos †
படைப் பிரிவுகள்
Army Group North 16th Army 18th Army 4th Panzer Army Army Group Center 4th Army 9th Army 2nd Panzer Army 3rd Panzer Army 2nd Army (Reserve) Army Group South 6th Army 11th Army 17th Army 1st Panzer Army 3rd Army 4th Army	Northern Front 7th Army 8th Army 48th Army 52nd Army 54th Army 55th Army Northwestern Front 11th Army 27th Army 34th Army Western Front 3rd Army 10th Army 13th Army 16th Army 19th Army 20th Army 22nd Army 24th Army 28th Army 40th Army 50th Army Southwestern Front 5th Army 6th Army 12th Army 21st Army 26th Army 37th Army Southern Front 9th Army 18th Army Coastal Army
பலம்
Strength: 5,500,000 men 4,300 tanks 4,389 aircraft 46,000 artillery pieces	Frontline strength: 2.9 million men Overall strength: 5,500,000 12,000–15,000 tanks, 35,000–40,000 aircraft (11,357 combat ready on 22 June 1941)
இழப்புகள்
Total casualties for 1941: over 1,000,000 220,645 Axis killed in action unknown Axis dead of wounds (included in the wounded) unknown Axis non-combat dead 56,348 Axis missing 761,825 Axis wounded unknown Axis sick and frostbitten 2,093 German aircraft destroyed 2,839 German tanks lost	Total casualties for 1941: ~5,000,000 465,381 killed in action 101,471 dead of wounds 235,339 non-combat dead (disease, executions, accidents etc.) 2,335,482 missing 3,137,673 irrecoverable 1,256,421 wounded 66,169 sick 13,557 frostbite 1,336,147 sanitary ~500,000 conscripts captured during mobilization 21,200 aircraft destroyed 20,500 tanks lost
1Finland was a co-belligerent that launched its own offensive on 25 June. It was not a member of the Axis powers, and the Finnish offensive was coordinated with but distinct from this operation. However, Soviet losses resulting from the Finnish offensive are included in the totals. 2Axis losses as shown are a sum of German, Romanian and Finnish losses. 5513 Finns died of their wounds in 1941.

பர்பரோசா நடவடிக்கை (Operation Barbarossa, இடாய்ட்சு மொழியில்: Unternehmen Barbarossa) என்பது இரண்டாம் உலகப் போரின் கிழக்குப் போர்முனையில் நிகழ்ந்த ஒரு போர் நடவடிக்கை. இது நாசி செருமனி சோவியத் ஒன்றியத்தின் மீது நடத்திய படையெடுப்பின் ஆரம்பகட்ட நடவடிக்கைக்கு இடப்பட்டிருந்த குறிச்சொல். நடவடிக்கையின் துவக்கத்தில் ஜெர்மானியப் படைகள் சோவியத் படைகளை வேகமாக முறியடித்து முன்னேறினாலும், திட்டமிட்டபடி இலக்குகளை அவற்றால் அடையமுடியவில்லை. பர்பரோசா நடவடிக்கையின் தோல்வியால் கிழக்குப் போர்முனையில் மேலும் நான்கு ஆண்டுகள் கடும் போர் நீடித்தது. இருமுனைப் போர் புரியும் நிலைக்கு ஆளான ஜெர்மனி நான்காண்டுகளில் நேச நாட்டுப் படைகளால் தோற்கடிக்கப்பட்டது.

ஜூன் 22, 1941 அன்று நாற்பது லட்சம் அச்சு நாட்டுப் படைவீரர்கள் 2,900 km (1,800 mi) அகலமுடைய ஒரு களத்தின் ஊடாக சோவியத் ஒன்றியம் மீது படையெடுத்தனர். இதுவே உலகப் போர் வரலாற்றில் நடைபெற்ற மிகப்பெரும் படையெடுப்பாகும். 40 லட்சம் படைவீரர்களுடன் 6 லட்சம் இயந்திரவாகனங்களும் 7.5 லட்சம் குதிரைகளும் இப்ப்டையெடுப்பில் பங்கேற்றன. சோவியத் நிலப்பகுதிகளைக் கைப்பற்ற வேண்டுமென்ற அடால்ஃப் இட்லரின் நீங்கா ஆசையால் இப்படையெடுப்பு நிகழ்ந்தது. இரண்டாம் உலகப் போரை யார் வெல்வார்கள் என்று தீர்மானிக்கும் முக்கியத் திருப்புமுனையாக அமைந்தது. இப்படையெடுப்பின் விளைவாக இருதரப்பிலும் பெரும் உயிரிழப்புகள் ஏற்பட்டன. 1941-44 காலகட்ட்த்தில் ஜெர்மானியத் தரைப்படையின் இழப்புகளில் 95% இதன் விழைவாக நேர்ந்தன. ஒட்டு மொத்த போர்க்காலத்திலும் நேசநாட்டுத் தரப்பில் நேர்ந்த இழப்புகளில் 65% இப்படையெடுப்பால் விளைந்தது.

Operation Barbarossa was named after Frederick Barbarossa, the medieval Holy Roman Emperor. Planning started on 18 December 1940; the secret preparations and the military operation itself lasted from June to December 1941. The செஞ்சேனை repelled the வேர்மாக்ட்'s strongest blow, and இட்லர் did not achieve the expected victory, but the Soviet Union's situation remained dire. Tactically, the Germans won resounding victories and occupied some of the most important economic areas of the Soviet Union, mainly in உக்ரைன். Despite these successes, the Germans were pushed back from Moscow and could never again mount a simultaneous offensive along the entire strategic Soviet–German front.

Operation Barbarossa's failure led to Hitler's demands for further operations inside the USSR, all of which eventually failed, such as continuing the லெனின்கிராட் முற்றுகை, Operation Nordlicht, and சுடாலின்கிராட் சண்டை, among other battles on occupied Soviet territory.

Operation Barbarossa was the largest military operation in human history in both manpower and casualties. Its failure was a turning point in the நாட்சி ஜெர்மனி's fortunes. Most importantly, Operation Barbarossa opened up the Eastern Front, to which more forces were committed than in any other theater of war in world history. Regions covered by the operation became the site of some of the largest battles, deadliest atrocities, highest casualties, and most horrific conditions for Soviets and Germans alike — all of which influenced the course of both World War II and 20th century history. The German forces captured 3 million Soviet POWs, who did not enjoy the protection stipulated in the ஜெனீவா உடன்படிக்கை. Most of them never returned alive. They were deliberately starved to death in German camps as part of a Hunger Plan, i.e., the program to reduce the Eastern European population.

ஜெர்மானியின் நோக்கங்கள்

ஜெர்மனியின் தொலைநோக்குக் கொள்கை

தான் ஆட்சிக்கு வந்தால் சோவியத் ஒன்றியத்தின் மீது படையெடுக்கப் போவதாக 1925 லேயே இட்லர் தனது தன்வாழ்க்கை வரலாறான மெயின் கேம்ப்பில் குறிப்பிட்டிருந்தார். ஜெர்மானிய மக்களுக்கு கிழக்கில் வாழுமிடமும் (Lebensraum) தாதுப் பொருட்களும் தேவை என்றும் அவற்றை சோவியத் ஒன்றியத்தின் நிலப்பகுதியிலிருந்து எடுத்துக் கொள்ள வேண்டுமென்றும் நம்பினார். நாட்சி ஜெர்மனியின் இனக்கொள்கையின் நோக்கில் சோவியத் ஒன்றியம் கீழினமான ஸ்லாவியர்கள் வாழுமிடம்; அவர்களை போல்ஷெவிக்கு யூதர்கள் ஆண்டுவந்தனர். மெயின் கேம்ப், அறுநூறு ஆண்டுகளுக்கு முன் நிகழ்ந்தது போல் ஜெர்மனி கிழக்கு நோக்கித் திரும்புவது அதன் உரிமை என்றும் உருசியாவில் யூத ஆதிக்கத்தை ஒழித்து விட்டால் அது ஒரு நாடாகச் செயல்படுவது நின்று விடும் என்றும் குறிப்பிடுகிறது. கிழக்கு நோக்கித் திரும்பிய ஜெர்மனி “பரந்த ஸ்லாவிய கொள்கை”களோடு மோதுவது இன்றியமையாதது என்றும், அம்மோதலில் வெற்றி கண்டால் “உலகின் நிரந்தரத் தலைமை” கிட்டும் என்றும் இட்லர் மெயின் கேம்ப்பில் குறிப்பிட்டுள்ளார். இம்முயற்சியில் ஜெர்மனிக்கு ஆதாயமிருப்பின் உருசியர்களின் உதவியினையும் ஏற்றுக் கொள்ளலாம் என்றும் குறிப்பிட்டுள்ளார். இதன் மூலம் உருசிய மற்றும் பிற ஸ்லாவிய இன மக்களை கொன்றொழித்தோ, நாடு கடத்தியொ, அடிமைப்படுத்தியோ, அவர்களது நிலப்பகுதியில் ஜெர்மானிய மக்களைக் குடியமர்த்துவது நாட்சிக் கட்சியின் கொள்கையென்பது புலனாகிறது. ஜெர்மானிய நோக்கங்களை திமோதி ஸ்னைடர் பின்வருமாறு விளக்குகிறார்:

சோவியத் ஒன்றியத்திலும் போலந்திலும் ஒரு காலனிய எந்திரமயமழிதலை நிகழ்த்த இட்லர் விரும்பினார். அது லட்சக்கணக்கான உயிர்களை பலிவாங்கியிருக்கும். தங்கள் கிழக்கு எல்லைப்பகுதியை தொழில்மயமழித்து மக்கள் வாழாப் பகுதியாக்க வேண்டும், பின் ஜெர்மானிய எசமானர்களின் விவசாயக் களமாக அதனை மாற்றியமைக்க வேண்டுமென்று நாட்சி தலைமை விரும்பியது. இதனை நாலு கட்டங்களாக நிறைவேற்ற அவர்கள் திட்டமிட்டனர். முதலில் 1941 கோடைக்காலத்தில் அதிவேகமாக சோவியத் அரசினைத் தாக்கி உருக்குலைக்க வேண்டும். இதன் மூலம் போலந்து, பெலாருஸ், உக்ரைன், மேற்கு உருசியா, காக்கேசியா போன்ற பகுதிகளை ஜெர்மனி தனது முழுக்கட்டுப்பாட்டில் கொண்டு வரும். இரண்டாவது கட்டமாக 1941-42 குளிர்காலத்தில் இப்பகுதிகளில் வாழும் மூன்று கோடி மக்களை பட்டினி போட்டுக் கொல்ல ஒரு “பசித் திட்டம்” நடைமுறைப்படுத்தப்படும். இதிலிருந்து தப்பிப்பிழைத்த சோவியத் யூதர்களும், ஜெர்மானியக் கட்டுப்பாட்டிலிலுள்ள பிற பகுதிகளில் வாழும் யூதர்களும் ஒரு ”இறுதித் தீர்வுத் திட்டத்தின் மூலம் படுகொலை செய்யப்படுவார்கள். நான்காவதாக ஒரு “கிழக்குப் பொதுத்திட்ட”த்தின் மூலம் எஞ்சியுள்ள மக்கள் நாடுகடத்தல், கொலை, அடிமைப்படுத்துதல், உள்வாங்குதல் ஆகியவற்றின் மூலம் ஒழிக்கப்படுவர். இறுதி வெற்றிக்குப்பின் ஜெர்மானிய மக்கள் கிழக்கில் குடியமர்த்தப்படுவர்.

1939–1940 இல் ஜெர்மானிய-சோவியத் உறவு

1939 இல் போலந்து நாட்டின் மீது நாட்சி ஜெர்மனி படையெடுப்பதற்கு முன்பு சோவியத் ஒன்றியத்துடன் ஒரு கூட்டுறவு ஒப்பந்தம் செய்து கொண்டது. இதன் மூலம் ஜெர்மனியும் இரு நாடுகளும் போலந்தைக் கைப்பற்றித் தம்மிடையே பகிர்ந்து கொண்டன. அந்த ஒப்பந்தத்தில் தங்களுக்கு இடையே உள்ள நாடுகளை எப்படி பங்கிட்டுக் கொள்ளுவது என்றும் விவரமாகக் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது. அதன்படி போலந்து இருவருக்கும் சமமாகவும் லாத்வியா, எஸ்டோனியா, பின்லாந்து ஆகியவை சோவியத் ஒன்றியத்துக்கும் அளிக்கப்பட்டன. இந்த ஒப்பந்ததால் உலக நாடுகள் வியப்பில் ஆழ்ந்தன. ஏனெனி இவ்விரு நாடுகளுக்கும் இடையே கடும் பகை நிலவியது, மேலும் அவை பின் பற்றிய கொள்கைகள் - நாசிசம், பொதுவுடைமை - ஒன்றுக்கொன்று முரணனானவை. இந்த ஒப்பந்தத்தின் மூலம் இரு நாடுகளுக்கு இடையேயான அரசியல், பொருளாதார உறவுகள் வலுப்பட்டன. 1940 இல் இரு நாடுகளும் கையெழுத்திட்ட ஒரு வர்த்தக உடன்படிக்கையின் மூலம் சோவியத் ஒன்றியத்துக்கு ஜெர்மானிய போர் மற்றும் தொழில்துறை எந்திரங்கள் கிடைத்தன. பதிலாக ஜெர்மனிக்கு எண்ணெய், கோதுமை போன்ற மூலப்பொருட்களை வழங்கியது சோவியத் ஒன்றியம். இதன் மூலம் ஜெர்மனி தனக்கு எதிரான பிரித்தானிய அடைப்பினை முறியடிக்க முடிந்தது.

இரு நாடுகளுக்கு இடையேயான உறவுகள் மேம்பட்டாலும் இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் சந்தேகத்துடன் தான் நோக்கின. ஜெர்மனி, இத்தாலி, ஜப்பான் ஆகிய நாடுகளிடையே அச்சு உடன்படிக்கை ஏற்பட்டவுடன் சோவியத் நாட்டையும் அச்சு அணியில் சேர்க்க ஜெர்மனி முயன்றது. ஆனால் இந்த முயற்சி தோல்வியடைந்தது. இரு நாடுகளும் கிழக்கு ஐரோப்பியப் பகுதிகளின் கட்டுப்பாடு குறித்து முரண்படத் தொடங்கின. ஜனவரி 1941 இல் இன்னொரு எல்லை மற்றும் வர்த்தக உடன்படிக்கையில் இரு நாடுகளும் கையெழுத்திட்டாலும் போர் மூழுவது தவிர்க்க முடியாத நிலை உருவானது.

படையெடுப்புக்கான திட்டமிடல்

Situation in Europe by May/June 1941, at the end of the Balkans Campaign and immediately before Operation Barbarossa

1930களில் ஸ்டாலினின் நடவடிக்கைகள் ஜெர்மானியர்களுக்கு தங்கள் படையெடுப்பு வெற்றி பெறும் என நம்பிக்கை அளித்தன. ஸ்டாலினின் பெரும் ஒழிப்பு (Great Purge) நடவடிக்கையில் செஞ்சேனையின் திறமையும் அனுபவமும் மிக்க பல அதிகாரிகள் கொல்லப்பட்டிருந்தனர். இதனால் செஞ்சேனை வலுவும் தலைமையுமிழந்திருந்தது. சோவியத் அரசின் கொடூரங்களை நாசி பரப்புரையாளர்கள் நன்கு பயன்படுத்திக் கொண்டனர். செஞ்சேனை எந்நேரமும் ஜெர்மனியைத் தாக்கலாம் என்று தம்மக்களை அச்சுறுத்தினர். இதன்மூலம் சோவியத் ஒன்றியத்தின் மீதான படையெடுப்பை ஒரு வருமுன் காப்பு நடவடிக்கையாகக் காட்டிக் கொண்டனர்.

1940 கோடைக்காலத்தில் ஜெர்மனியில் தாதுப் பொருள் பற்றாக்குறை வெகு தீவிரமடைந்தது. பால்ட்டிக் நிலப்பகுதியைப் பங்கு போடுவதிலும் சோவியத் ஒன்றியத்துடன் பிணக்கு முற்றியது. இதனால் சோவியத் நாடு மீது படையெடுப்பதைத் தவிர இட்லருக்கு வேறு தீர்வு தெரியவில்லை. உறுதியான திட்டங்கள் ஏதுமில்லாத நிலையிலும் ஜுன் 1940 இல் இட்லர் தனது தளபதிகளிடம் “மேற்கில் கிட்டிய வெற்றிகள் தனது உண்மையான குறிக்கோளை அடைய (போல்ஷெவிசத்தை அழித்தல்) வழிவகுத்துவிட்ட”தாகக் கூறினார். மேற்கு உருசியாவை ஆக்கிரமித்தால் அது ஜெர்மானிய பொருளாதாரதிற்கு இடர் தான் விளையும் என்று அவரது தளபதிகள் எச்சரித்ததை இட்லர் ஏற்கவில்லை. படையெடுப்பால் பின்வரும் கூடுதல் நன்மைகள் விளையுமென்று கருதினார்:

• சோவியத் ஒன்றியத்தை வீழ்த்திய பின்னர், படைகளை கலைத்து விடலாம். இதனால் ஜெர்மனியில் தொழிலாளர் பற்றாகுறை ஒழியும்.
• கைப்பற்றப்பட்ட உக்ரைன் ஜெர்மனிக்கு நம்பத்தகுந்த விவசாயப் பொருள் உற்பத்திதளமாக அமையும்
• சோவியத் மக்களைக் கட்டாயத் தொழிலாளர்களாகப் பயன்படுத்துவதன் மூலம் உலக அரங்கில் ஜெர்மனியின் நிலை வலுப்படும்.
• சோவியத் ஒன்றியத்தின் வீழ்ச்சி நேச நாடுகளை, குறிப்பாக ஐக்கிய இராச்சியத்தைத் தனிமைப் படுத்திவிடும்.
• பாக்கு எண்ணெய்கிணறுகளில் இருந்து கிடைக்கும் எண்ணெய் ஜெர்மானிய பொருளாதாரத் தேவைகளுக்குப் பயன்படும்.

Weisung Nr. 21: Fall Barbarossa

டிசம்பர் 5, 1940 இல் சோவியத் படையெடுப்புக்கான திட்டங்கள் இட்லரிடம் தரப்பட்டன. அவை அனைத்தையும் ஏற்ற அவர், மே 1940 இல் படையெடுப்பைத் தொடங்க உத்தரவிட்டார். டிசம்பர் 18 இல் போர் ஆணை 21 இல் கையெழுத்திட்டார். “பார்பரோசா” என்று குறிப்பெயரிடப்பட்ட போர் நடவடிக்கையின் மூலம் ஜெர்மானியத் தரைப்படை வெர்மாட் சோவியத் ஒன்றியத்தை குறுகிய காலத்திற்குள் விரைவாக வீழ்த்த வேண்டும் என்று அந்த ஆணை குறிப்பிட்டது. பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த புனித ரோமப் பேரரசின் அரசர் பிரெடரிக் பர்பரோசாவின் பெயரே இந்நடவடிக்கைக்கு வழங்கப்பட்டது. மே 15, 1941 தாக்குதலைத் தொடங்க தேதி குறிக்கபப்ட்டது.

ஜெர்மனியின் முன்னணித் தளபதிகள் அனைவரும் சோவியத் ஒன்றியத்தின் படைத்துறை குறித்தும் பொருளாதாரம் குறித்தும் சரிவர அறியாமல் பல தவறான ஊகங்களை கொண்டிருந்தனர். உருசியா ஒரு பிற்போக்கான நாகரிகமற்ற ஆசிய நாடு. அளவில் பெரிதெனினும், பலம் வாய்ந்த எதிராளியைச் சமாளிக்கத் திராணியற்றது என்று எண்ணினர். சொவியத் மீதான தாக்குதலை படை நோக்கிலிருந்து மட்டுமே அணுகினர். அரசியல், பொருளியல், பண்பாட்டு நோக்குகளை ஆராயத் தவறினர். சோவியத் தொழில் வன்மையைக் கணக்கில் கொள்ளவும் தவறினர். செஞ்சேனையின் சாதாரண வீரர்களை வீரம்மிகுந்தவர்கள் எனக் கருதினாலும், அதன் அதிகாரிகளைத் திறனற்றவர்களாகக் கருதினர். பிரான்சு சண்டையில் கிட்டிய வெற்றி அவர்களுக்கு அளவுக்கு அதிகமான தன்னம்பிக்கையை அளித்திருந்தது. ஆறு முதல் எட்டு வாரங்களுக்குள் சோவியத் ஒன்றியத்தை வீழ்த்தி விடலாம் என உறுதியாக நம்பினர். இட்லர் ஆணையிட்டபடி சோவியத் ஒன்றியத்துக்கெதிராக “ஒட்டுமொத்த அழிவுப் போர்” ஒன்றை நடத்தினால் ஏற்படக்கூடிய கொடிய விளைவுகளை நன்கறிந்திருந்தாலும், ஜெர்மானிய படைத்தலைமை அவரது திட்டங்களிலிருந்து மாறுபடவில்லை.

இட்லர் சோவியத் ஒன்றியத்தின் மீது படையெடுப்பத்து பற்றி மெயின் காம்ஃபில் எழுதியுள்ளதை ஸ்டாலின் டிசம்பர் 1940 இல் தனது தளபதிகளுக்கு ஆற்றிய உரையாடியபோது சுட்டிக்காட்டினார். ஜெர்மானியப் படையெடுப்பை எதிர்கொள்ள செஞ்சேனைக்கு நான்காண்டுகள் அவகாசம் தேவைப்படும் என்று இட்லர் நம்பியதை சுட்டிக்காட்டி அதற்கு முன்னரே நாம் தயாராகிவிட வேண்டும் என்றும் இன்னும் இரு ஆண்டுகளுக்கு சோவியத்-ஜெர்மானியப் போரைத் தள்ளிப்போட முயல வேண்டுமென்றும் கூறினார். 1940ம் ஆண்டும் இலையுதிர்க் காலத்தில் ஜெர்மனியின் உயரதிகாரிகள் சிலர் சோவியத் ஒன்றியம் மீது படையெடுப்பதால் விளையக் கூடியத் தீமைகளைப் பட்டியலிட்டு ஒரு கவன ஈர்ப்பு அறிக்கை ஒன்றைத் தயார் செய்தனர். அதில் உக்ரைன், பெலோருசியா, பால்ட்டிக் நாடுகள் ஆகியவற்றைக் கைப்பற்றுவது ஜெர்மனிக்கு பலனளிக்காது என்றும், அவை ஜெர்மானியப் பொருளாதாரத்துக்குச் சுமைகளாகவே அமையும் என்றும் குறிப்பிட்டனர். மேலுமொரு ஜெர்மானிய அதிகாரி, சோவியத் நாட்டினால் ஜெர்மனிக்கு எந்தவொரு ஆபத்தும் கிடையாது, அதனை ஆக்கிரமிப்பதால் எந்த பலனும் கிடையாது என்று வாதிட்டார்.

படையெடுப்பிற்கு பொருளியல் அடிப்படையில் கூறப்பட்ட எதிர்ப்புகளைப் ஏற்றுக் கொள்ள இட்லர் மறுத்துவிட்டார். இனி அது போன்ற எதிர்வாதங்களைக் கேட்க விரும்பவில்லையென்று எர்மன் கோரிங்கிடம் கூறிவிட்டார். மார்ச் 1941 முதல் போர் முடிந்த பின் சோவியத் ஒன்றியத்தை என்ன செய்ய வேண்டுமென்ற திட்டங்கள் தெளிவாக வகுப்பப்படலாயின. சோவியத் ஒன்றியத்தின் நகர்ப்புற மக்களை பட்டினி போட்டு ஒட்டு மொத்தமாகப் படுகொலை செய்ய வேண்டும். அதன் மூலம் உருவாகும் சோவியத் உணவுப் பொருள் உபரியை ஜெர்மனிக்குத் திருப்பி விட வேண்டும், படுகொலை செய்யப்பட்ட மக்களுக்கு பதிலாக ஜெர்மானியர்களைக் குடியேற்ற வேண்டும் என்பதே நாட்சி ஜெர்மனியின் திட்டமானது.

Rudolf Hess and others at ஹைன்ரிச் ஹிம்லர்'s "Building and Planning in the East" March 1941 Exhibition

நாம் கதவினை ஓங்கி உதைத்தால் போதும். ஒட்டு மொத்த ஓட்டை (சோவியத்) கட்டடமும் இடிந்து விழுந்து விடும்

இட்லர்

பர்பரோசா நடவடிக்கை மூன்று பெரும் இலக்குகளைக் கொண்டிருந்தது - வடக்கில் லெனின்கிராட் நகர்ப்பகுதியைத் தாக்கிக் கைப்பற்றல், நடுவில் சோவியத் வீழ்ச்சியை உலகுக்கு உணர்த்தும் வண்ணம் தலைநகர் மாஸ்கோவைக் கைப்பற்றல் மற்றும் தெற்கில் உக்ரைனுக்குப்பால் உள்ள எண்ணெய்க் கிணறுகளைக் கைப்பற்றல். இம்மூன்றில் எதற்கு முக்கியத்துவம் அளிக்க வேண்டுமென இட்லருக்கும் அவரது படைத்தளபதிகளுக்கும் இணக்கம் ஏற்படவில்லை. 1940-41 காலகட்டத்தில் பர்பரோசாவுக்கான திட்டமிடலின் போது இட்லர் முதலில் லெனின்கிராட், பின் தெற்கில் டோனெட்ஸ்க் வடிநிலப்பகுதி, மூன்றாவதாக மாஸ்கோ என்ற இலக்கு வரிசையை வலியுறுத்தினார். தனது நீண்ட நாள் கனவான சோவியத் படையெடுப்பை உடனே நடத்த வேண்டுமென்று அவசரப்பட்டார். சோவியத் ஒன்றியத்தை வீழ்த்தி விட்டால் மேற்கு ஐரோப்பியப் போர்முனையில் பிரித்தானியா சரணடைந்து விடுமென்று நம்பினார்.

மேலும் மேற்கு ஐரோப்பியப் போர்முனையில் கிடைத்த எளிதான வெற்றிகளும், பின்லாந்துடனான குளிர்காலப் போரில் செஞ்சேனையின் திணறலும் அவருக்கு அளவுக்கு அதிகமான நம்பிக்கையை அளித்தன. சில மாதங்களில் சோவியத் ஒன்றியத்தை வீழ்த்தி விடலாம் என அவர் கருதியதால் நீண்டதொரு போருக்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்யவில்லை. இதன் பலனாக ஜெர்மானிய்ப் படைகளிடம் குளிர்காலத்தில் போரிடத் தேவையான தளவாடங்கள் போதிய அளவில் இல்லை. சோவியத் நாடு சீக்கிரம் வீழ்ந்து விடும் என்ற இட்லரின் நம்பிக்கையே பர்பரோசா நடவடிக்கையின் மிகப்பெரிய பலவீனமானது.

ஜெர்மானிய முன்னேற்பாடுகள்

பரபரோசா நடவடிக்கை தொடங்கிய பின்னால் உலகே மூச்சு பேச்சின்றி நிற்கும்.

அடால்ஃப் இட்லர்

பால்கன் போர்த்தொடர் முடிவடைவதற்கு முன்பே சொவியத் எல்லையில் ஜெர்மானியப் படைப்பிரிவுகள் குவிக்கப்பட்டன. 1941 பெப்ரவரி மூன்றாம் வார வாக்கில் ருமேனிய-சோவியத் எல்லைப்பகுதியில் 6,80,000 ஜெர்மானியப் படைவீரர்கள் நிறுத்தப்பட்டிருந்தனர். பர்பரோசா நடவடிக்கைக்காக மொத்தம் 32 லட்சம் ஜெர்மானிய வீரர்களையும் 5 லட்சம் பிற அச்சு அணி நாட்டு வீரர்களையும் நகர்த்திய இட்லர், கிழக்கு எல்லையில் தாக்குதலுக்குத் தேவையான தளவாடங்களைக் குவிக்கத் தொடங்கினார். சோவியத் பகுதிகளை வான்வழியாக பல முறை உளவு பார்த்தார். மோலடோவ்-ரிப்பன்டிராப் ஒப்பந்தம் கையெழுத்தானதிலிருந்து குறைந்தபட்சம் ஈராண்டுகளுக்குப் பின் தான் ஜெர்மானியத் தாக்குதல் நிகழும் என ஸ்டாலின் உறுதியாக நம்பியதால், பர்பரோசா நடவடிக்கையை சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை. மேலும் மேற்கில் பிரிட்டனைக் கைப்பற்றிய பின்னர் தான் ஜெர்மனி கிழக்கில் படையெடுக்கும் என்று எண்ணியிருந்தார். இதனால் தனது உளவுத்துறை ஜெர்மானியப் படையெடுப்பைக் கணித்து எச்சரித்த போதெல்லாம் கண்டுகொள்ளாமல் இருந்து விட்டார். ஜெர்மனிக்கும் சோவியத் ஒன்றியத்துக்கும் இடையே போர் மூட்டி விட பிரித்தானிய உளவுத்துறை செய்யும் சதித்திட்டத்தால் தமது உளவுத்துறை ஏமாந்து விட்டது என்று எண்ணினார்.

ஜெர்மானிய அரசை ஊடுருவியிருந்த சோவியத் உளவாளி மருத்துவ்ர் ரிச்சர்ட் சோர்ஜ் பர்பரோசா நடவடிக்கை தொடங்கவிருந்த தேதியைக் கூட ஸ்டாலினுக்குத் தெரிவித்து விட்டார். சுவீடிய மறைமொழியாளர்களும் வேறு சில உளவாளிகளும் கூட பர்பரோசா பற்றிய தகவலை பல மாதங்கள் முன்னரே ஸ்டாலினுக்குத் தெரிவித்து விட்டனர். சோவியத் தலைவர்களை ஏமாற்ற ஏப்ரல் 1941 முதலே ஜெர்மானியர்கள் ஏமாற்று நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டனர். ”ஹைஃபிஷ் நடவடிக்கை” மற்றும் ”ஹார்பூன் நடவடிக்கை” என்று குறிப்பெயர் கொண்ட இவற்றின் மூலம் நார்வே, ஆங்கிலக் கால்வாய் கடற்கரை, பிரிட்டான் ஆகிய இடங்களில் படையெடுப்புக்கான ஆயத்தங்கள் நடப்பது போல செய்து காட்டினர். அவ்விடங்களில் போலியாக கப்பல்களைக் குவித்தல், ரோந்து வானூர்திகளை செலுத்துதல், படைப் பயிற்சிகள் போன்ற ஏமாற்று வேலைகள் நடைபெற்றன. போலிப் படையெடுப்புக்கான திட்டங்கள் சோவியத் உளவுத்துறை கையில் சிக்குமாறு செய்து அவர்களை நம்பவைக்க ஜெர்மானியர்கள் முயன்றனர்.

ஜெர்மானிய படைத்துறை திட்டக்குழுவினர் 19ம் நூற்றாண்டில் நெப்போலியன் பொனபார்ட் உருசியா மீது படையெடுத்து தோற்ற வரலாற்றை ஆராய்ந்தனர். சோவியத் படைகள் மிகப் பெரிய அளவில் பின்வாங்கி உருசியாவின் உட்பகுதிக்கு சென்று விடும் வாய்ப்பு மிகக்குறைவு என முடிவுக்கு வந்தனர். ஏனெனில் பால்டிக், உக்ரைன், மாஸ்கோ, லெனின்கிராட் பகுதிகள் செஞ்சேனையின் தளவாட வழங்கலுக்கு இன்றியமையாத பகுதிகளாகும். செஞ்சேனை அவற்றை விட்டுக் கொடுத்து பின்வாங்காது; அவற்றைத் தக்கவைக்கப் போராடியே தீரும் என்று முடிவு செய்தனர்.

இட்லரும் அவரது தளபதிகளும் ஏற்றுக் கொண்ட படையெடுப்பு உத்தி பின்வரும் குறிக்கோள்களை உள்ளடக்கியது: மூன்று ஆர்மி குரூப்புகள் தனித்தனியே சோவியத் நாட்டின் குறிப்பிட்ட பகுதிகளையும் நகரங்களையும் கைப்பற்ற வேண்டும். ஆர்மி குரூப் வடக்கு பால்டி பகுதிகளைக் கைப்பற்றி, வடக்கு உருசியாவில் ஊடுருவி லெனின்கிராட் நகரைக் கைப்பற்ற வேண்டும் அல்லது அழிக்க வேண்டும். ஆர்மி குரூப் நடு பெலாருஸ் வழியாக முன்னேறி ஸ்மொலென்ஸ்க் மற்றும் மாஸ்கோ நகரங்களையும் அவற்றின் சுற்றுப்புறக் பகுதிகளையும் கைப்பற்றா வேண்டும். ஆர்மி குரூப் தெற்கு, மக்கள்தொகை மிக்க உக்ரைனிய வேளாண் நிலங்களைக் கைப்பற்ற வேண்டும். உக்ரைனியத் தலைநகர் கீவைக் கைப்பற்றிய பின் தெற்கு சோவியத் நாட்டின் புல்வெளிப் பகுதிகளைத் தனதாக்கி வோல்கா ஆற்றைக் கடந்து இறுதியாக எண்ணெய் வளமிக்க காக்கேசியாப் பகுதியைக் கைப்பற்ற வேண்டும்.

ஆனால் இட்லர், ஜெர்மானியப் போர்த்தலைமையகம், களத்தளபதிகள் ஆகியோர் இடையே இவற்றில் எது முதன்மையானது என்பது பற்றி ஒருமித்த கருத்தில்லை. போர்த்தலைமையகத்தினர் மாஸ்கோவைக் கைப்பற்றுவதே முக்கியம் எனக் கருதினர். ஆனால் இட்லர் வளமிக்க உக்ரைனிய பால்டிக் பகுதிகளைக் கைப்பற்றிய பின்னரே சோவியத் தலைநகரை இலக்காக்க வேண்டும் என்று எண்ணினார். இந்த வேறுபாடுகளால் படையெடுப்புக்கான ஆயத்தங்கள் தேங்கி நின்று படையெடுப்பு தொடங்கும் நாள் நடு-மே 1941 இல் இருந்து ஜூன் இறுதிக்கு தள்ளிப் போனது. (இந்தத் தாமதம் படையெடுப்பு தோல்வியடைக் காரணமாக இருந்திருக்கலாம் என்ற கருத்தும் உள்ளது.) கைப்பற்றிய பகுதிகளில் சோவியத் எதிர்ப்புப் போராளிகளின் தாக்குதல்கள் நடைபெறும் என்று எதிர்பார்த்த ஜெர்மானியர் அப்பகுதிகளை அடக்கியாள வாஃபென் எஸ் எஸ் மற்றும் ஐன்சான்ஸ்குரூப்பென் படைப்பிரிவுகளைப் பயன்படுத்த முடிவு செய்தனர்.

சோவியத் முன்னேற்பாடுகள்

இட்லரும் ஜெர்மானிய போர்த்தலைமையகத்தினரும் நினைத்திருந்த அளவுக்கு சோவியத் ஒன்றியம் வலிமையற்று இருக்கவில்லை. 1930களில் நடைபெற்ற விரைவுத் தொழில்மயமாக்கம் சோவியத் தொழில் உற்பத்தியை வெகுவாகக் கூட்டியிருந்தது. தொழில் உற்பத்தியில் உலக நாடுகளில் ஐக்கிய அமெரிக்கா அடுத்தபடியாக இரண்டாம் நிலையிலும் ஜெர்மனிக்கு இணையாகவும் சோவியத் ஒன்றியம் விளங்கியது. படைத்துறை தளவாட உற்பத்தி சீராகப் பெருகி, ஒட்டுமொத்த சோவியத் பொருளாதாரமும் போர்நோக்கு கொண்டது. 1930களின் துவக்கத்தில் செஞ்சேனைக்காக புதிய இடைநிலை உத்தி செயல்பாட்டுத் திட்டம் உருவாக்கப்பட்டு 1936 இல் நடைமுறைக்கு வந்தது.

மே 5, 1941 இல் சோவியத் படைத்துறைக் கல்விக்கழகங்களிலிருந்து பட்டம் பெறும் படைத்துறை அதிகாரிகளுக்கு உரையாற்றிய ஸ்டாலின்: “ஜெர்மனியுடனானப் போரைத் தவிர்க்க இயலாது. தோழர் மோலடோவ் போர் தொடங்குவதை இரண்டு அல்லது மூன்று மாதங்கள் தாமதப்படுத்துவாரெனில் அது நமக்கு அதிர்ஷ்டமே. ஆனால் நீங்கள் இப்போதே சென்று நமது படைகளின் போர் ஆயத்தநிலையை உயர்த்த வேண்டும்.” என்று குறிப்பிட்டார்.

சோவிய படைத்துறையின் வளர்ச்சி
from 1939 to 1941

	1 ஜனவரி 1939	22 ஜூன் 1941	% வளர்ச்சி
டிவிசன்கள்	131.5	316.5	140.7
ஆட்கள்	2,485,000	5,774,000	132.4
பீரங்கிகள்	55,800	117,600	110.7
டாங்குகள்	21,100	25,700	21.8
வானூர்திகள்	7,700	18,700	142.8

ஜூலை 1941 துவக்கத்தில் சோவியத் படைகளின் ஒட்டு மொத்த எண்ணிக்கை 5 மில்லியனுக்கும் சற்று கூடுதலாக இருந்தது. ஆனால் அவர்களில் 2.6 மில்லியன் பேர் மட்டுமே ஜெர்மானியப் படையெடுப்பை எதிர்நோக்கி மேற்கத்திய படைத்துறை மாவட்டங்களில் நிறுத்தப்பட்டிருந்தனர். 1.8 மில்லியன் பேர் சோவியத் தூரக்கிழக்குப் பகுதிகளிலும், ஏனைய பகுதிகளிலும் நிறுத்தப்பட்டிருந்தனர். ஐரோப்பிய கிழக்குக்களத்தில் 2.6 மில்லியன் சோவியத் படைகளைத் தாக்க 3.9 மில்லியன் அச்சுப் படைகள் காத்திருந்தனர். ஜூன் 22 அன்று பர்பரோசாவில் பங்கு கொள்ள வெர்மாட் 98 டிவிசன்கள் காத்திருந்தன. அவற்றுள் 29 கவச மற்றும் ஊர்தி டிவிசன்களும் அடக்கம். பால்டிக் கடலில் இருந்து கார்பாத்திய மலைகள் வரை விரிந்திருந்த களத்தில் ஜெர்மானியப் படைகளுக்கு எதிராக சோவியத் என்.கே.வி.டி எல்லைக்காப்புப் படைகளும் முதலாம் இயங்கு நிலைப் படைகளும் நிறுத்தப்பட்டிருந்தன. ஆட்கள் எண்ணிக்கை மட்டுமன்றி டாங்குகள் போன்ற சில குறிப்பிட்ட ஆயுத எண்ணிக்கையிலும் செஞ்சேனை வெர்மாட்டை மிஞ்சியிருந்தது.

செஞ்சேனை 23,000த்தும் அதிகமான டாங்குகளையும் வெர்மாட் 5200 டாங்குகளையும் கொண்டிருந்தன. செஞ்சேனை அதிக எண்ணிக்கையில் கவச ஊர்திகளைக் கொண்டிருந்தாலும். கவச படைகளுக்கெனத் தனிப்படைப் பிரிவுகள், அவற்றின் ஆயத்த நிலை கவசப் படைப்பிரிவுகளுக்கான உத்திகள் உருவாக்குதல், போன்றவற்றில் வெர்மாட்டை விட பின் தங்கியே இருந்தது. சோவியத் படைகளின் பயிற்சியும் போர்த்திறனும் ஜெர்மானியர்களை விடக் குறைவாகவே இருந்தன. ஸ்டாலினின் பெரும் தூய்மைப்படுத்தல் காலகட்டத்தில் (1936-39) அதிக எண்ணிக்கையில் செஞ்சேனையின் உயரதிகாரிகள் கொல்லப்பட்டிருந்தனர் அல்லது சைபீரிய சிறைகளில் அடைக்கப்பட்டிருந்தனர். ஸ்டாலினின் அழித்தொழிப்பு நடவடிக்கையில் சிக்காமல் தப்பிய அதிகாரிகளும் தாமாக முடிவெடுக்க பெரும் தயக்கம் உடையவர்களாக இருந்தனர். வானூர்திகளிலும் எண்ணிக்கை அடிப்படையில் சோவியத் படைகளே ஜெர்மானியப் படைகளைக் காட்டிலும் பலம் கொண்டிருந்தன. எனினும் சோவியத் வான்படையிடம் இருந்த நவீன, பலம் வாய்ந்த வானூர்திகளின் எண்ணிக்கை மிகக்குறைவு. பழைய ரக பலம் குறைந்த வானூர்திகளையே அது பெருமளவில் கொண்டிருந்தது. சோவியத் விமானிகளின் பயிற்சியும் திறனும் ஜெர்மானிய விமானிகளோடு ஒப்பிடுகையில் குறைவு. செஞ்சேனையின் படைப்பிரிவுகள் போருக்குத் தயார் நிலையில் இல்லை. சோவியத் நாடெங்கும் அவை சிதறிக் கிடந்தன. போர் மூண்டவுடன் விரைவாகப் போர் முனைக்கு அவற்றை நகர்த்துவதற்கான போக்குவரத்துக் கட்டமைப்புகளும் செஞேசேனையிடம் கிடையாது. மேலும் அவை போதிய அளவு தொலைத்தொடர்பு கருவிகளும், ஊர்திகளுக்கான எரிபொருளும், துப்பாக்கிகள், பீரங்கிகளுக்கான குண்டுகளும் பெற்றிருக்கவில்லை.

இவ்வாறாக 1941 இல் மேலோட்டமாகப் பார்க்கையில் செஞ்சேனை ஜெர்மானியப் படைகளுக்கு இணையான பலம் கொண்டிருந்தாலும் உண்மையில் களத்தில் ஜெர்மானியப் படைபலத்தோடு ஒப்பிடுகையில் வலிமை குன்றியிருந்தது.

1941 US newsreel film about the Russian resistance against Germany

ஆகஸ்ட் 1940 இல் இட்லர் பர்பரோசா நடவடிக்கைக்கான திட்டங்களுக்கு ஏற்பு அளித்த ஒரு வாரத்துக்குள் பிரித்தானிய உளவுத்துறைக்கு அந்த செய்தி தெரிந்து விட்டது. ஸ்டாலின் பிரித்தானியர்கள் மீது கொண்டிருந்த அவநம்பிக்கை காரணமாக பிரித்தானிய உளவுத்துறையின் எச்சரிக்கைகளை பொருட்படுத்தாது விட்டார். அவை சோவியத் ஒன்றியத்தை போரில் ஈடுபடுத்த பிரித்தானியர் செய்யும் தந்திரம் என்று நம்பினார். 1941 வேனிற்காலத்தில் சோவியத் மற்றும் அமெரிக்க உளவுத்துறைகள் நிகழவிருக்கும் ஜெர்மானியத் தாக்குதல் குறித்து தொடர்ச்சியாக ஸ்டாலினை எச்சரித்தன. எனினும் அவர் அவற்றை புறந்தள்ளினார். ஜெர்மானியர்கள் படையெடுக்கக்கூடும் என்று அவர் உணர்ந்தாலும், தான் அதை எதிர்கொள்ள ஏற்பாடுகள் செய்தா இட்லர் உடனடியாகத் தாக்குவார் என்று அவர் அஞ்சினார். ஈராண்டுகளுக்கு முன் கையெழுத்தாகியிருந்த மோலடோவ்-ரிப்பண்டிராப் உடன்படிக்கையை அதிக அளவில் நம்பினார். சோவியத்-ஜெர்மனி போர் மூள ஆசைப்படும் பிரித்தானியர்களே பல்வேறு வதந்திகளை பரவ விடுகிறார்கள் எனக் கருதினார். இதனால் சோவியத் எல்லைப்புறப் படைகள் முழுத் தயார் நிலையில் இல்லை. தாங்கள் தாக்கப்பட்டால் கூட திருப்பித் தாக்க அவர்களுக்கு அனுமதி மறுக்கப்பட்டிருந்தது. இதனால் பர்பரோசா துவங்கிய போது அவர்களால் ஜெர்மானிய படை முன்னேற்றதிற்கு ஈடுகொடுக்க இயலவில்லை.

ஒரு வேளை ஜெர்மனி படையெடுத்தால் அவற்றை எதிர்கொள்ள சோவியத் மேற்கு எல்லைக்கு உட்புறம் பெரும் சோவியத் படைகள் குவிக்கப்பட்டிருந்தன. ஆனால் அவற்றின் போர் உத்திகள் ஜெர்மானியர்களின் புதிய கவச போர்முறையை எதிர்கொள்ள சற்றும் பொருத்தமற்றவை. 1940 இல் பிரான்சு சண்டையில் ஆறே வாரங்களில் வெர்மாட் பலம் வாய்ந்த பிரெஞ்சுப் படைகளை வீழ்த்தியதைக் அவதானித்த சோவியத் உத்தியாளர்கள் தங்கள் உத்திகளை மாற்றியமைத்தனர். எல்லைக்கருகில் நேர் கோட்டில் காலாட்படை டிவிசன்களை வரிசையாக நிறுத்துவதற்கு பதில் எல்லையிலிருந்து சிறிது தொலைவில் மொத்தமாகக் குவித்து வைத்தனர். செஞ்சேனையின் கவச ஊர்திகள் 29 ஊர்திகள் கொண்ட கோர்களில் குவிக்கப்பட்டன. ஜெர்மானியர்கள் தாக்கினால் அவர்களது முன்னணிக் கவசப் படைகளை சோவியத் ஊர்தி கொண்ட கோர்கள் அழித்து விடும். பின்னால் குவிக்கப்பட்டிருக்கும் காலாட்படை டிவிசன்களும் முன்னேறி சுற்றி வளைக்கப்பட்ட ஜெர்மானிய காலாட்படை டிவிசன்களை அழித்து விடும். இதுவே ஜெர்மானியப் படையெடுப்பை எதிர்கொள்ள சோவியத் உத்தியாளர்கள் வகுத்த திட்டம்.

ஜெர்மனியின் தாக்குதல் நிகழவில்லை எனில் சோவியத் ஒன்றியம் ஜெர்மனி மீது படையெடுத்திருக்கும் என்ற சர்ச்சைக்குரிய கருத்தும் நிலவுகிறது. தாக்குதல் தொடங்கிய பின் இட்லரும், போர் முடிந்தபின் வில்லெம் கெய்ட்டெல் போன்ற வெர்மாட் தளபதிகளும் இக்கருத்தினை முன்வைத்தனர். 1980களில் இதே கருத்து சில வரலாற்றாளர்களால் மீண்டும் முன்வைக்கப்பட்டது.

Order of battle

இதனையும் பார்க்க: Order of Battle for Operation Barbarossa

Strength of the opposing forces on the
Soviet Western border. 22 June 1941

	Germany and allies	Soviet Union	Ratio
Divisions	166	190	1 : 1.1
Personnel	4,306,800	3,289,851	1.3 : 1
Guns and mortars	42,601	59,787	1 : 1.4
Tanks (incl assault guns)	4,171	15,687	1 : 3.8
Aircraft	4,389	11,537	1 : 2.6

Source: Mikhail Meltyukhov "Stalin's Missed Chance" table 47,

Composition of the Axis forces

Franz Halder as the Chief of General Staff OKH concentrated the following Wehrmacht and Luftwaffe forces for the operation:

Army Group North (Heeresgruppe Nord) (Wilhelm Ritter von Leeb) staged in East Prussia with (29 divisions):

• 16th Army (16. Armee) (Ernst Busch)
• 4th Panzer Group (Panzergruppe 4) (Erich Hoepner)
• 18th Army (18. Armee) (Georg von Küchler)
• Air Fleet 1 (Luftflotte eins) (Alfred Keller)

Army Group Centre (Heeresgruppe Mitte) (Fedor von Bock) staged in Eastern Poland with (49 divisions):

• 4th Army (4. Armee) (Günther von Kluge)
• 2nd Panzer Group (Panzergruppe 2) (Heinz Guderian)
• 3rd Panzer Group (Panzergruppe 3) (Hermann Hoth)
• 9th Army (9. Armee) (Adolf Strauß)
• Air Fleet 2 (Luftflotte zwei) (Albert Kesselring)

Army Group South (Heeresgruppe Süd) (Gerd von Rundstedt) was staged in Southern Poland and Romania with (41 divisions):

• 17th Army (17. Armee) (Carl-Heinrich von Stülpnagel)
  • Slovak Expeditionary Force (Ferdinand Čatloš)
  • Royal Hungarian Army "Fast Moving Army Corps"(Béla Miklós) – Initially part of a larger "Carpathian Group" (Karpat Gruppe)
• 1st Panzer Group (Panzergruppe 1) (Ewald von Kleist)
• 11th Army (11. Armee) (Eugen Ritter von Schobert)
  • Italian Expeditionary Corps in Russia (Corpo di Spedizione Italiano in Russia, CSIR) (Giovanni Messe)
• 6th Army (6. Armee) (Walther von Reichenau)
  • Romanian 3rd Army (Petre Dumitrescu)
  • Romanian 4th Army (Tancred Constantinescu)

• Air Fleet 4 (Luftflotte vier) (Alexander Löhr)

From Occupied Norway a smaller group of forces consisted of:

• Army High Command Norway (Armee-Oberkommando Norwegen) (Nikolaus von Falkenhorst) with two Corps
• Air Fleet 5 (Luftflotte fünf) (Hans-Jürgen Stumpff)

From Finland (engaged in its Continuation War)

• The Finnish Army of seven corps (Carl Gustaf Emil Mannerheim)

Numerous smaller units from all over Nazi-occupied Europe, like the "Legion of French Volunteers Against Bolshevism" (Légion des Volontaires Français contre le Bolchévisme), supported the German war effort.

Composition of the Soviet Forces

At the beginning of the ஜெர்மன் ரெய்க்’s invasion of the Soviet Union on 22 June 1941 the செஞ்சேனை areas of responsibility in the European USSR were divided into four active Fronts. More Fronts would be formed within the overall responsibility of the three Strategic Directions commands which corresponded approximately to a German Army (செருமன் தரைப்படை (வேர்மாக்ட்)) Army Group (Heeresgruppen) in terms of geographic area of operations.

On Zhukov's orders immediately following the invasion the Northern Front was formed from the Leningrad Military District, the North-Western Front from the Baltic Special Military District, the Western Front was formed from the Western Special Military District, and the Soviet Southwestern Front was formed from the Kiev Special Military District. The Southern Front was created on 25 June 1941 from the Odessa Military District.

The first Directions were established on 10 July 1941, with Voroshilov commanding the North-Western Strategic Direction, Timoshenko commanding the Western Strategic Direction, and Budyonny commanding the South-Western Strategic Direction.

The forces of the North-Western Direction were:

• The Northern Front (Colonel General Markian Popov) bordered Finland and included the 14th Army, 7th Army, 23rd Army and smaller units subordinate to the Front commander.
• The North-Western Front (Colonel General Fyodor Kuznetsov) defended the Baltic region and consisted of the 8th Army, 11th Army, and the 27th Army and other front troops (34 divisions).
• The Northern and Baltic Fleets

The forces of the Western Direction were:

• The Western Front (General Dmitry Grigoryevitch Pavlov) had the 3rd Army, 4th Army, 10th Army and the Army Headquarters of the 13th Army which coordinated independent Front formations (45 divisions).

The forces of the South-Western Direction were:

• The South-Western Front (Colonel General Mikhail Kirponos) was formed from the 5th Army, 6th Army, 12th Army and the 26th Army as well as a group of units under Strategic Direction command (45 divisions).
• The Southern Front (General Ivan Tyulenev) was created on 25 June 1941 with 9th Independent Army, 18th Army, 2nd and 18th Mechanized Corps (26 divisions).
• The Black Sea Fleet

Beside the Armies in the Fronts, there were a further six armies in the Western region of the USSR: 16th Army, 19th Army, 20th Army, 21st Army, 22nd Army and the 24th Army that formed, together with independent units, the Stavka Reserve Group of Armies, later renamed the Reserve Front nominally under Stalin's direct command.

படையெடுப்பு

முதல் கட்டம்: எல்லையோர மோதல்கள் (22 ஜூன் 1941 – 3 ஜூலை 1941)

முதன்மைக் கட்டுரைகள்: பியாலிஸ்டோக்–மின்ஸ்க் சண்டை, ரசேநியாய் சண்டை, புரோடி சண்டை, மற்றும் மியூன்ச்சென் நடவடிக்கை

பர்பரோசா நடவடிக்கையின் தொடக்க கட்டத்தில் ஜெர்மானிய படை முன்னேற்றங்கள்

22 ஜூன் 1941, ஞாயிற்றுக் கிழமை 03:15 மணியளவில், அச்சு போர் வானூர்திகள் சோவியத் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த போலிய நகரங்களை குண்டு வீசித் தாக்கின. ஏறத்தாழ முப்பது லட்சம் வெர்மாட் படியினர் 22 ஜூன் அன்று போரில் ஈடுபடலாயினர். அவர்களை எதிர்க்க சற்றே எண்ணிக்கை குறைந்த சோவியத் படையினர் காத்திருந்தனர். The surprise was complete: though the Stavka, alarmed by reports that Wehrmacht units were approaching the border, had at 00:30 ordered that the border troops be warned that war was imminent, only a small number of units were alerted in time.

Aside from the roughly 3.2 million German ground troops engaged in, or earmarked for the Eastern Campaign, about 500,000 Romanian, Hungarian, Slovakian, Croatian, and Italian troops accompanied the German forces, while the Army of Finland made a major contribution in the north. The 250th Spanish "Blue" Infantry Division was a formation of volunteered Spanish Falangists and Nazi sympathisers.

Luftwaffe reconnaissance units worked frantically to plot troop concentration, supply dumps, and airfields, and mark them for destruction. The Luftwaffe's task was to neutralize the Soviet Air Force. This was not achieved in the first days of operations, despite the Soviets having concentrated aircraft in huge groups on the permanent airfields rather than dispersing them on field landing strips, making them ideal targets. The Luftwaffe claimed to have destroyed 1,489 aircraft on the first day of operations. எர்மன் கோரிங் — Chief of the Luftwaffe — distrusted the reports and ordered the figure checked. Picking through the wreckages of Soviet airfields, the Luftwaffe's figures proved conservative, as over 2,000 destroyed Soviet aircraft were found. The Luftwaffe lost 35 aircraft on the first day of combat. The Germans claimed to have destroyed only 3,100 Soviet aircraft in the first three days. In fact Soviet losses were far higher: some 3,922 Soviet machines had been lost (according to Russian Historian Viktor Kulikov). The Luftwaffe had achieved air superiority over all three sectors of the front, and would maintain it until the close of the year. The Luftwaffe could now devote large numbers of its Geschwader (also see Luftwaffe Organization) to support the ground forces.

Invasion musical theme

Each German invasion of a foreign country had an official musical theme that was frequently played for the purposes of Nazi propaganda over the totally government controlled radio stations after the invasion was officially announced to whip up enthusiasm for the military operation among the German population. The theme song for Operation Barbarossa was Les preludes by பிரான்சு லிசித்து.

Army Group North

Crossing of the Daugava (Dvina) river by the 20th Panzer Division

Opposite Army Group North were two Soviet armies. The Wehrmacht OKH thrust the 4th Panzer Group, with a strength of 600 tanks, at the junction of the two Soviet armies in that sector. The 4th Panzer Group's objective was to cross the Neman and Daugava Rivers which were the two largest obstacles in the advance to சென் பீட்டர்ஸ்பேர்க். On the first day, the tanks crossed the River Neman and penetrated 50 mi (80 km). Near Raseiniai, the armoured units were counterattacked by 300 tanks of the 3rd and 12th Soviet Mechanized Corps. It took four days for the Germans to encircle and destroy the Soviet armour who lacked fuel, ammunition and coordination. By the end of the first week the Soviet Mechanized Corps had lost 90% of its strength. The Panzer Groups then crossed the Daugava near Daugavpils. The Germans were now within striking distance of Leningrad. However, due to their deteriorated supply situation, Hitler ordered the Panzer Groups to hold their position while the infantry formations caught up. The orders to hold would last over a week, giving time for the Soviets to build up a defence around Leningrad and along the bank of the Luga River. Further complicating the Soviet position, on 22 June the anti-Soviet June Uprising in லித்துவேனியா began, and on the next day an independent Lithuania was proclaimed. An estimated 30,000 Lithuanian rebels engaged Soviet forces, joined by ethnic Lithuanians from the Red Army. As the Germans reached further north, armed resistance against the Soviets broke out in Estonia as well. The "Battle of Estonia" ended on 7 August, when the 18th Army reached the பின்லாந்து வளைகுடா coast.

Army Group Centre

Captured Soviet equipment.

Opposite Army Group Centre were four Soviet armies: the 3rd, 4th, 10th and 11th Armies. The Soviet Armies occupied a salient that jutted into German occupied Polish territory with the Soviet salient's center at Białystok. Beyond Białystok was மின்ஸ்க், both the capital of Byelorussian Soviet Socialist Republic and a key railway junction. AG Centre's two Panzer Groups' goal was to meet at Minsk, denying the Red Army an escape route from the salient. The 3rd Panzer Group broke through the junction of two Soviet Fronts in the north of the salient, and crossed the River Neman while the 2nd Panzer Group crossed the Bug River river in the South. While the Panzer Groups attacked, the Wehrmacht Army Group Centre infantry Armies struck at the salient, eventually encircling Soviet troops at Białystok.

Moscow at first failed to grasp the dimensions of the catastrophe that had befallen the USSR. Marshall Timoshenko ordered all Soviet forces to launch a general counter-offensive, but with supply and ammunition dumps destroyed, and a complete collapse of communication, the uncoordinated attacks failed. Zhukov signed the infamous Directive of People's Commissariat of Defence No. 3 (he later claimed under pressure from Stalin), which ordered the செஞ்சேனை to start an offensive. He commanded the troops "to encircle and destroy the enemy grouping near Suwałki and to seize the Suwałki region by the evening of 26 June" and "to encircle and destroy the enemy grouping invading in Vladimir-Volynia and Brody direction" and even "to seize the Lublin region by the evening of 24.6" This maneuver failed and disorganized Red Army units were soon destroyed by the Wehrmacht forces.

On 27 June 2 and 3 Panzer Groups met up at Minsk, advancing 200 mi (320 km) into Soviet territory and a third of the way to Moscow. In the vast pocket between Minsk and the Polish border, the remnants of 32 Soviet Rifle, eight tank, and motorized, cavalry and artillery divisions were encircled.

Army Group South

Ukraine, early days of Barbarossa

In the south, opposite Army Group South were three Soviet armies, the 5th, 6th and 26th. Soviet commanders reacted quicker and Germans faced determined resistance from the start. The German infantry Armies struck at the junctions of these armies while the 1st Panzer Group drove its armored spearhead of 600 tanks right through the Soviet 6th Army, aiming to take Brody. On 26 June, five Soviet mechanized corps with over 1,000 tanks mounted a massive counter-attack on the 1st Panzer Group. The battle was among the fiercest of the invasion, lasting over four days; in the end the Germans prevailed, though the Soviets inflicted heavy losses on the 1st Panzer Group.

With the Soviet counter-offensives' failure, the last substantial Soviet tank forces in Western Ukraine had been committed, and the Red Army assumed a defensive posture, focusing on a strategic withdrawal under severe pressure. The Soviet air arm, the VVS, lost 1,561 aircraft over Kiev. The battle was a huge tactical (Hitler thought strategic) victory, but it had drawn the German forces away from an early offensive against Moscow, and had delayed further German progress by 11 weeks. General Kurt von Tippelskirch noted, "The Russians had indeed lost a battle, but they won the campaign".

Summary of the first phase

By the end of the first week, all three German Army Groups had achieved major campaign objectives. However, in the vast pocket around Minsk and Białystok, the Soviets were still fighting; reducing the pocket was causing high German casualties and many Red Army troops were escaping. The usual estimated casualties of the Red Army amount to 600,000 killed, missing, captured or wounded.

Phase 2: Battle for Smolensk (3 July 1941 – 5 August 1941)

முதன்மைக் கட்டுரை: Battle of Smolensk (1941)

German advances during Operation Barbarossa, 22 June 1941 to 9 September 1941.

On 3 July, Hitler finally gave the go-ahead for the Panzers to resume their drive east after the infantry divisions had caught up. However, a rainstorm typical of Russian summers slowed their progress and Russian defenses stiffened. The delays gave the Soviets time to organize a massive counterattack against Army Group Center. Army Group Center's ultimate objective was Smolensk, which commanded the road to Moscow. Facing the Germans was an old Soviet defensive line held by six armies. On 6 July, the Soviets attacked the 3rd Panzer Army with 700 tanks. The Germans defeated this counterattack with overwhelming air superiority. The 2nd Panzer Army crossed the River Dnieper and closed on Smolensk from the south while the 3rd Panzer Army, after defeating the Soviet counterattack, closed on Smolensk from the north. Trapped between their pincers were three Soviet armies. On 18 July, the Panzer Groups came to within 10 miles of closing the gap but the trap would not snap shut until 26 July. When the Panzer Groups finally closed the gap, 300,000 Red Army soldiers were captured but liquidating the pocket took another 10 days in which time 100,000 Red Army soldiers escaped to stand between the Germans and Moscow.

Four weeks into the campaign, the Germans realized they had grossly underestimated Soviet strength. The German troops had used their initial supplies without attaining the expected strategic freedom of movement. Operations were now slowed down to allow for resupply; the delay was to be used to adapt strategy to the new situation. Hitler had lost faith in encirclement as large numbers of Soviet soldiers had escaped the pincers. Hitler now believed he could defeat the Soviets by economic damage, depriving them of the industrial capacity to continue the war. That meant seizing the industrial center of கார்கீவ், the Donets Basin and the oil fields of the காக்கேசியா in the south and a speedy capture of Leningrad, a major center of military production, in the north. He also wanted to link up with the Finns to the north.

Fedor von Bock and almost all the German generals involved in Operation Barbarossa, vehemently argued in favor of continuing the all-out drive toward Moscow. Besides the psychological importance of capturing the enemy's capital, the generals pointed out that Moscow was a major center of arms production and the center of the Soviet communications and transportation system. More importantly, intelligence reports indicated that the bulk of the Red Army was deployed near Moscow under Semyon Timoshenko for an all-out defense of the capital. But Hitler was adamant, and issued a direct order to Guderian, bypassing his commanding officer von Bock, to send Army Group Centre's tanks to the north and south, temporarily halting the drive to Moscow.

Phase 3: Kiev and Leningrad (5 August 1941 – 2 October 1941)

முதன்மைக் கட்டுரைகள்: Battle of Uman, Battle of Kiev (1941), மற்றும் Siege of Leningrad

By mid-July below the Pinsk Marshes, the Germans had come within a few kilometers of கீவ். The 1st Panzer Army then went south while the German 17th Army struck east and in between the Germans trapped three Soviet armies near Uman. As the Germans eliminated the pocket, the tanks turned north and crossed the Dnieper. Meanwhile, the 2nd Panzer Army, diverted from Army Group Centre, had crossed the River Desna with 2nd Army on its right flank. The two Panzer armies now trapped four Soviet armies and parts of two others.

Killing of Jews at Ivangorod, Ukraine, 1942

For its final attack on Leningrad, the 4th Panzer Army was reinforced by tanks from Army Group Centre. On 8 August, the Panzers broke through the Soviet defenses; the German 16th Army attacked to the northeast, the 18th Army and the எசுத்தோனியாn guerilla Forest Brothers cleared the country and advanced to Lake Peipus. By the end of August, 4th Panzer Army had penetrated to within 30 mi (48 km) of Leningrad. The Finns had pushed southeast on both sides of Lake Ladoga, reaching the old Finnish-Soviet frontier.

At this stage, Hitler ordered the final destruction of Leningrad with no prisoners taken, and on 9 September, Army Group North began the final push which within ten days brought it within 7 mi (11 km) of the city. However, the advance over the last 10 km (6.2 mi) proved very slow and casualties mounted. At this stage, Hitler lost patience and ordered that Leningrad should not be stormed but starved into submission. Deprived of its Panzer forces, Army Group Center had remained static and was subjected to numerous Soviet counter-attacks in particular the யெல்ன்யா தாக்குதல் in which the Germans suffered their first major tactical defeat since their invasion began. These attacks drew Hitler's attention back to Army Group Center and its drive on Moscow. The Germans ordered the 3rd and 4th Panzer Armies to break off their siege of Leningrad and support Army Group Center on its attack on Moscow.

Before the attack on Moscow could begin, operations in Kiev needed to be finished. Half of Army Group Centre had swung to the south in the back of the Kiev position, while Army Group South moved to the north from its Dniepr bridgehead. The encirclement of Soviet Forces in Kiev was achieved on 16 September. A savage battle ensued in which the Soviets were hammered with tanks, artillery, and aerial bombardment. In the end, after ten days of vicious fighting, the Germans claimed over 600,000 Soviet soldiers captured. Actual losses were 452,720 men, 3,867 artillery guns and mortars from 43 Divisions of the 5th, 37th, 26th and 21st Soviet Armies.

Phase 4: Operation Typhoon (2 October 1941 – 5 December 1941)

முதன்மைக் கட்டுரை: Battle of Moscow

The eastern front at the time of the Battle of Moscow:

  Initial Wehrmacht advance – to 9 July 1941

  Subsequent advances – to 1 September 1941

  Encirclement and battle of Kiev – to 9 September 1941

  Final Wehrmacht advance – to 5 December 1941

Armour of KV-1 after battle, Stalingrad 1942

After Kiev, the Red Army no longer outnumbered the Germans and there were no more directly available trained reserves. To defend Moscow, Stalin could field 800,000 men in 83 divisions, but no more than 25 divisions were fully effective. மாஸ்கோ சண்டை, the drive to Moscow, began on 2 October. In front of Army Group Centre was a series of elaborate defense lines, the first centered on Vyazma and the second on Mozhaysk.

The first blow took the Soviets completely by surprise as 2nd Panzer Army returning from the south took Oryol which was 75 mi (121 km) south of the Soviet first main defense line. Three days later the Panzers pushed on Bryansk while 2nd Army attacked from the west. The Soviet 3rd and 13th Armies were now encircled. To the north, the 3rd and 4th Panzer Armies attacked Vyazma, trapping the 19th, 20th, 24th and 32nd Armies. Moscow's first line of defence had been shattered. The pocket eventually yielded 673,000 Soviet prisoners, bringing the tally since the start of the invasion to three million Soviet soldiers captured. The Soviets had only 90,000 men and 150 tanks left for the defense of Moscow.

The German government publicly predicted the imminent capture of Moscow, convincing foreign correspondents of pending Soviet collapse. On 13 October, 3rd Panzer Army penetrated to within 90 mi (140 km) of the capital. Martial law was declared in Moscow. Almost from the beginning of Operation Typhoon the weather had deteriorated. Temperatures fell while there was a continued rainfall, turning the unpaved road network into mud and steadily slowing the German advance on Moscow to as little as 2 mi (3.2 km) a day. The supply situation rapidly deteriorated. On 31 October, the German Army High Command ordered a halt to Operation Typhoon while the armies were re-organized. The pause gave the Soviets, who were in a far better supply situation, time to consolidate their positions and organize formations of newly activated reservists. In little over a month the Soviets organized eleven new armies which included 30 divisions of Siberian troops. These had been freed from the Soviet far east as Soviet intelligence had assured Stalin there was no longer a threat from the Japanese. With the Siberian forces came over 1,000 tanks and 1,000 aircraft.

The Germans were nearing exhaustion, while they also began to recall Napoleon's invasion of Russia. General Günther Blumentritt noted in his diary:

They remembered what happened to Napoleon's Army. Most of them began to re-read Caulaincourt's grim account of 1812. That had a weighty influence at this critical time in 1941. I can still see Von Kluge trudging through the mud from his sleeping quarters to his office and standing before the map with Caulaincourt's book in his hand.

On 15 November, with the ground hardening due to the cold weather, the Germans once again began the attack on Moscow. Although the troops themselves were now able to advance again, there had been no delay allowed to improve the supply situation. Facing the Germans were the 5th, 16th, 30th, 43rd, 49th, and 50th Soviet armies. The Germans intended to let 3rd and 4th Panzer Armies cross the Moscow Canal and envelop Moscow from the northeast. 2nd Panzer Army would attack Tula and then close in on Moscow from the south. As the Soviets reacted to the flanks, 4th Army would attack the center. In two weeks of desperate fighting, lacking sufficient fuel and ammunition, the Germans slowly crept towards Moscow. However, in the south, 2nd Panzer Army was being blocked. On 22 November, Soviet Siberian units augmented with the 49th and 50th Soviet Armies attacked the 2nd Panzer Army and inflicted a shocking defeat on the Germans. However, 4th Panzer Army pushed the Soviet 16th Army back and succeeded in crossing the Moscow canal and began the encirclement.

On 2 December, part of the 258th Infantry Division advanced to within 15 mi (24 km) of Moscow, and could see the spires of the Kremlin, but by then the first blizzards of the winter began. A Reconnaissance-Battalion also managed to reach the town of Khimki—some 8 km (5.0 mi) away from Moscow—and captured its bridge over the Moscow-Volga Canal as well as its railway station, which marked the farthest advance of German forces on Moscow. The Wehrmacht was not equipped for winter warfare. Frostbite and disease caused more casualties than combat , and dead and wounded had already reached 155,000 in three weeks . Some divisions were now at 50% strength. The bitter cold also caused severe problems for their guns and equipment, and weather conditions grounded the Luftwaffe. Newly built-up Soviet units near Moscow now numbered over 500,000 men, and on 5 December, they launched a massive counterattack which pushed the Germans back over 200 mi (320 km). The invasion of the USSR eventually cost the German Army over 210,000 killed and missing and 620,000 wounded in 1941, a third of whom became casualties after 1 October and an unknown number of Axis casualties such as Hungarians, Romanians and Waffen SS troops as well as co-belligerent Finns.

This phase of the operation was cut short because of the Russian winter and resulted in the heaviest loses of the war on the German side. This failure resulted in the end of the Third German Reich.

Events

German soldiers with a destroyed Soviet KV1 tank at Kaunas

Shirer argues that the fatal decision of the operation was the postponement from the original date of 15 May because Hitler wanted to intervene against an anti-German coup in யுகோசுலாவியா and Greek advances against Italy's occupation of அல்பேனியா. However, this was just one of the reasons for the postponement — the other was the late spring of 1941 in Russia, compounded by particularly rainy weather in June 1941 that made a number of roads in western parts of the Soviet Union impassable to heavy vehicles. During the campaign, Hitler ordered the main thrust toward Moscow to be diverted southward to help the southern army group capture உக்ரைன். This move delayed the assault on the Soviet capital, though it also helped secure Army Group Center's southern flank. By the time they turned to Moscow, the Red Army's fierce resistance, the mud following the autumn rains and, eventually, snow, brought their advance to a halt.

In addition, resistance by the Soviets, who proclaimed a கிழக்குப் போர்முனை (இரண்டாம் உலகப் போர்) in defence of the motherland, was much fiercer than the German command had expected. The border fortress of Brest, Belarus illustrates that tenacity: attacked on the very first day of the German invasion, the fortress was expected to fall within hours, but held out over a week. (Soviet propaganda later asserted it held out for six weeks). German பெயர்ச்சியியல் also became a major problem, as supply lines grew very long and vulnerable to Soviet partisan attacks in the rear. The Soviets carried out a scorched earth policy on some of the land they were forced to abandon in order to deny the Germans food, fuel, and buildings.

Despite the setbacks, the German advance continued, often destroying or surrounding whole armies of Soviet troops and forcing them to surrender. The battle for கீவ் was especially brutal. On 19 September, Army Group South seized control of Kiev, and took 665,000 Soviets prisoner. Kiev was later awarded the title Hero City for its heroic defence.

Army Group North, which was to conquer the Baltic countries and eventually Leningrad, reached the southern outskirts of Leningrad by August 1941. There, fierce Soviet resistance stopped it. Since capturing the city seemed too costly, German command decided to starve the city to death by blockade, starting the லெனின்கிராட் முற்றுகை. The city held out, despite several attempts by the Germans to break through its defenses, unrelenting air and artillery attacks, and severe shortages of food and fuel, until the Germans were driven back again from the city's approaches in early 1944. The siege resulted in the deaths of some one million of the city's inhabitants. Leningrad was the first Soviet city to receive the title of 'Hero City'.

In addition to the main attacks of Barbarossa, German forces occupied the Finnish district of Petsamo in order to secure its important nickel mines. They also launched a series of attacks against Murmansk beginning on 28 June 1941, known as Operation Silberfuchs.

Reasons for initial Soviet defeats

A column of செஞ்சேனை POWs captured near மின்ஸ்க் is marched west.

A group of Soviet POWs, taken to undefined Prison Camp. Some 2.8 million Soviet prisoners were killed in just eight months of 1941–42.

The Red Army and air force were so badly defeated in 1941 chiefly because they were ill-prepared for the Axis surprise attack. By 1941 the Germans were the most experienced and best-trained troops in the world for the rapid, மின்னலடித் தாக்குதல்-style warfare that encompassed the Eastern Front during the second half of 1941. The Axis had a doctrine of mobility and annihilation, excellent communications, and the confidence of repeated low-cost victories. The Soviet armed forces, by contrast, lacked leadership, training, and readiness. The officer corps of the Red Army had been decimated by Stalin's பெரும் துப்புரவாக்கம் of 1936–1938, and their replacements, appointed by Stalin for political reasons, often lacked military competence, which was shown by the difficulty that the Soviet Union had in defeating Finland in the Russo-Finnish War of 1939–1940. Much of Soviet planning assumed that in case of a German invasion the main forces of each side would need up to two weeks to meet each other and Stalin forbade any ideas of a campaign deep inside the Soviet territory. Thus the Axis attack came when new organizations and promising, but untested, weapons were just beginning to trickle into operational units. Much of the Soviet Army in Europe was concentrated along the new western border of the Soviet Union, in former Polish territory that lacked significant defenses, allowing many Soviet military units to be overrun and destroyed in the first weeks of war. Initially, many Soviet units were also hampered by Semyon Timoshenko's and Georgy Zhukov's prewar orders (demanded by ஜோசப் ஸ்டாலின்) not to engage or to respond to provocations (followed by a similarly damaging first reaction from Moscow, an order to stand and fight, then counterattack; this left those units vulnerable to encirclement), by a lack of experienced officers, and by bureaucratic inertia.

Soviet tactical errors in the first few weeks of the offensive proved catastrophic. Initially, the Red Army was fooled by overestimation of its own capabilities. Instead of intercepting German armour, Soviet mechanised corps were ambushed and destroyed after லூப்டுவாபே dive bombers inflicted heavy losses. Soviet tanks, poorly maintained and manned by inexperienced crews, suffered an appalling rate of breakdowns. Lack of spare parts and trucks ensured a logistical collapse. The decision not to dig in the infantry divisions proved disastrous. Without tanks or sufficient motorization, Soviet troops could not wage mobile warfare against the Axis.

Stalin's orders not to retreat or surrender led to static linear positions that German tanks easily breached, again quickly cutting supply lines and surrounding whole Soviet armies. Only later did Stalin allow his troops to retreat wherever possible and regroup, to mount a defense in depth, or to counterattack. More than 2.4 million Soviet troops had been captured by December 1941, by which time German and Soviet forces were fighting almost in the suburbs of Moscow. Until the end of the war, about three million Soviet prisoners were to die from exposure, starvation, disease, or willful mistreatment by the German regime.

Outcome

The climax of Operation Barbarossa came when Army Group Center, already short on supplies because of the October mud, was ordered to advance on Moscow; forward units of the 2nd Panzer Division's 38th Panzer Pioneer Battalion (38PzPi.Abtl.)(armored engineers) came within sight of the spires of கிரெம்லின் when they reached the rail line just south of the town of Lobnya, 16 km (9.9 mi) from Moscow, on 1 December 1941. Soviet troops, well supplied and reinforced by fresh divisions from Siberia, defended Moscow in the மாஸ்கோ சண்டை, and drove the Germans back as the winter advanced. The bulk of the counter-offensive was directed at Army Group Center, which was closest to Moscow.

Belarus or Ukraine farmhouse destroyed during German invasion in 1941.

With no shelter, few supplies, inadequate winter clothing, chronic food shortages, and nowhere to go, German troops had no choice but to wait out the winter in the frozen wasteland. The Germans avoided being routed by Soviet counterattacks but suffered heavy casualties from battle and exposure.

At the time, the seizure of Moscow was considered the key to victory for Germany. Nowadays, historians debate whether the loss of the Soviet capital would have caused collapse; but Operation Barbarossa failed to achieve that goal. In December 1941, Germany joined Japan in declaring war against the United States.

The outcome of Operation Barbarossa hurt the Soviets at least as badly as the Germans, however. Although the Germans had failed to take Moscow outright, they held huge areas of the western Soviet Union, including the entire regions of what are now Belarus, Ukraine, and the Baltic states, plus parts of Russia proper west of Moscow. German forces had advanced 1,050 mi (1,690 km), and maintained a linearly measured front of 1,900 mi (3,100 km). The Germans held up to 500,000 sq mi (1,300,000 km²) of territory with over 75 million people at the end of 1941, and went on to seize another 250,000 sq mi (650,000 km²) before being forced to retreat after defeats at Stalingrad and Kursk. However, the occupied areas were not always properly controlled by the Germans and underground activity rapidly escalated. Wehrmacht occupation was brutal from the start, due to directives issued by Hitler himself at the operation's start, according to which சிலாவிக் மக்கள் were considered a race of Untermenschen. This attitude alienated the population, while in some areas (such as Ukraine) it seems that some local people had been ready to consider the Germans as liberators helping them to get rid of Stalin. Anti-German partisan operations intensified when Red Army units that had dissolved into the country's large uninhabited areas re-emerged as underground forces, and under the German repressive policies. The Germans held on stubbornly in the face of Soviet counterattacks, resulting in huge casualties on both sides in many battles.

The war on the Eastern Front went on for four years. The death toll may never be established with any degree of certainty. A recent estimate of Soviet military deaths is 8.7 million that lost their lives either in combat or in Axis captivity. Soviet civilian deaths remain under contention, though roughly 20 million is a frequently cited figure. German military deaths are also to a large extent unclear. The most recent German estimate (Rüdiger Overmans) concluded that about 4.3 million Germans and a further 900,000 Axis forces lost their lives either in combat or in Soviet captivity. Operation Barbarossa is listed as the single most lethal military operation in world history.

The சோவியத் ஒன்றியம் had not signed the Geneva Convention (1929). However, a month after the German invasion in 1941, an offer was made for a reciprocal adherence to the Hague convention. This 'note' was left unanswered by Third Reich officials.

Causes of the failure of Operation Barbarossa

The gravity of the beleaguered German army's situation towards the end of 1941 was due to the Red Army's increasing strength and factors that in the short run severely restricted the German forces' effectiveness. Chief among these were their overstretched deployment, a serious transport crisis and the eroded strength of most divisions. The infantry deficit that appeared by 1 September 1941 was never made good. For the rest of the war in the Soviet Union, the Wehrmacht would be short of infantry and support services.

Parallels have been drawn with Napoleon's invasion of Russia.

Underestimated Soviet potential

German war planners grossly underestimated the mobilization potential of the செஞ்சேனை: its primary mobilization size (i.e. the total number of trained units ready to deploy at a moment's notice) was about twice the expected number. By early August, new armies had replaced destroyed armies. This alone implied Operation Barbarossa's failure, for the Germans were forced to limit their operations for a month to bring up new supplies. This delay left only six weeks to complete the battle before the start of the mud season. On the other hand, the Red Army proved it could replace huge losses quickly, and was not destroyed as a coherent force. When divisions of conscripts trained before the war were destroyed, new conscripts replaced them. On average, about half a million men were drafted each month for the duration of the war. The Soviets also proved very skilled in raising and training many new armies from the different ethnic populations of the far flung republics. The ability to mobilize vast (if often poorly trained and equipped) forces rapidly and continually allowed the Soviet Union to survive the critical first six months of the war.

இதனையும் பார்க்க: German-Japanese relations மற்றும் Hokushin-ron

Also, data collected by Soviet intelligence excluded the possibility of a war with Japan, which allowed the Soviets to transfer forces from the Far East (troops fully trained to fight a winter war) to the European theater.

The German High Command grossly underestimated the control the central Soviet government exercised. The German High Command wrongly thought the Soviet government was ineffective. The Germans based their hopes of quick victory on the belief the Soviet communist system was like a rotten structure which would collapse from a hard kick. In fact, the Soviet system proved resilient and surprisingly adaptable. In the face of early crushing defeats, the Soviets managed to dismantle entire industries threatened by the German advance. According to one account by a German soldier, when German troops arrived at the தினேப்பர் ஆறு they saw many intact industrial plants; by the time they crossed the river, however, the Russians had emptied every building and taken their contents east. These critical factories, along with their skilled workers, were transported by rail to secure locations beyond the Germans' reach. Despite the loss of raw materials and the chaos of an invasion, the Soviets managed to build new armaments factories in sufficient numbers to allow mass production of needed war machinery. The Soviet government was never in danger of collapse and remained at all times in tight control of the Soviet war effort.

Faults of logistical planning

Winter in Russia, 1941

At the start of the war in the dry summer, the Germans took the Soviets by surprise and destroyed a large part of the Soviet செஞ்சேனை in the first weeks. When good weather gave way to the harsh autumn and winter and the Red Army recovered, the German offensive began to falter. The German army could not be supplied sufficiently for prolonged combat; indeed, there was not enough fuel for the whole army to reach its objectives.

This was well understood by the German supply units even before the operation, but their warnings were disregarded. The entire German plan assumed that within six to eight weeks they would have attained full strategic freedom due to a complete collapse of the Red Army. Only then could they have diverted necessary logistic support to fuelling the few mobile units needed to occupy the defeated state.

German infantry and tanks stormed 300 mi (480 km) ahead in the first week, but their supply lines struggled to keep up. Soviet railroads could at first not be fully used due to a difference in railway gauges and dismantled railroad facilities in border areas. Lack of supplies significantly slowed down the மின்னலடித் தாக்குதல்.

The German logistical planning also seriously overestimated the condition of the Soviet transportation network. The road and railway network of former Eastern Poland was well known, but beyond that information was limited. Roads that looked impressive on maps turned out to be just mere dust roads or were only in the planning stages.

Weather

A paper published by the U.S. Army's Combat Studies Institute in 1981 concluded that Hitler's plans miscarried before the onset of severe winter weather. He was confident in a quick victory, so he did not prepare properly for a winter warfare in the Soviet Union. Moreover, his eastern army suffered more than 734,000 casualties (about 23% of its average strength of 3,200,000 troops) in the first five months of the invasion, and on 27 November 1941, General Eduard Wagner, Quartermaster General of the German Army, reported "We are at the end of our resources in both personnel and material. We are about to be confronted with the dangers of deep winter."

Horses in sticky muck, March 1942

The German forces were unready to deal with harsh weather and the poor road network of the USSR. In September, terrain slowed the Wehrmacht's progress. Few roads were paved. The ground in the USSR was very loose sand in summer, sticky muck in autumn, and heavy snow in winter. German tanks had narrow treads with little traction and poor flotation in mud. In contrast, the new generation of Soviet tanks such as the T-34 and KV had wider tracks and were far more mobile in these conditions. The 600,000 large western European horses the Germans used for supply and artillery movement did not cope well with this weather. The smaller horses the Red Army used were much better adapted to the climate and could even scrape the icy ground with their hooves to dig up the weeds beneath.

German troops were mostly unprepared for the harsh weather changes in the rainy autumn and early winter of 1941. Equipment had been prepared for such winter conditions, but the severely overstrained transport network could not move it to the front. Consequently, the troops lacked adequate cold-weather gear, and some soldiers had to pack newspapers into their jackets to stay warm while temperatures dropped to below −40 °C (−40 °F). While at least some cold weather uniforms were available, they rarely reached the Eastern Front because Hitler ordered that supply lines give more priority to shipments of ammunition and fuel. To operate furnaces and heaters, the Germans also burned precious fuel that was in short supply. Soviet soldiers, in contrast, often had warm, quilted uniforms, felt-lined boots, and fur hats.

German weapons malfunctioned in the cold. Lubricating oils were unsuitable for these temperatures, leading to engine malfunction and misfiring weapons. To load shells into a tank’s main gun, frozen grease had to be chipped off with a knife. Soviet units faced less severe problems due to their experience with cold weather. Aircraft had insulating blankets to keep their engines warm while parked. Lighter-weight oil was used. German tanks and armored vehicles could not move due to a lack of antifreeze, causing fuel to solidify. The cold was so intense that vehicles needed fires to be lit under the engines before they could be started.

Because few Russian roads were paved, when the rains and snow came in late October and early November, most of the main roads turned to mud and with a combination of longer supply lines, the German advance stalled within sight of the spires of Moscow. The Soviet December 1941 counteroffensive led primarily by Siberian troops trained for harsh winter combat recently arriving from the east along with the numerous T-34 tanks held in reserve advanced up to 100 mi (160 km) in some sectors, showed that mobile warfare was still possible in the Russian winter.

When the severe winter began, Hitler feared a repetition of Napoleon's disastrous retreat from Moscow. He ordered the German forces to hold their ground defiantly in the face of Soviet counterattacks. This became known as the "stand or die" order. Some advised historians have argued that this order prevented the Germans from being routed, others contend that this order restricted Germany's ability to conduct mobile defensive warfare and led to heavy casualties from battle and cold.

Aftermath

Soviet World War II poster depicting retreating Nazis, among them Hitler and Göring. It reads : "Death to the German Occupiers!"

With the failure in the மாஸ்கோ சண்டை, all German plans of a quick defeat of the Soviet Union had to be revised. The Soviet counter offensives in the Winter of 1941 caused heavy casualties on both sides, but ultimately lifted the German threat to Moscow. Nevertheless despite this setback, the Soviet Union suffered heavily from the loss of large parts of its army, allowing the Germans to mount another large-scale offensive in the summer of 1942, called Case Blue, now directed towards the oil fields of Baku. This offensive again failed in the same way as Barbarossa, the Germans conquering vast amounts of no-mans-land, but ultimately failing to achieve their final goals with the defeat at Stalingrad. With the now fully operational Soviet war economy, the Soviet Union was able to simply outproduce the Germans, who were not prepared for a long war of attrition. This way, the last German all-out offensive in 1943 at the Battle of Kursk failed. After three years of constant warfare the Germans were exhausted and so the Soviets were finally able to defeat the Germans decisively in Operation Bagration in summer of 1944. This led to a chain of fast Soviet victories which pushed the Germans back to Berlin in just one year, leading to the surrender of Germany on 8 May 1945.

See also

• Vr Class Pr2 A German built 5 foot gauge (Russian gauge) locomotive used for supplying the German Army using the Russian Rail Network
• கிழக்குப் போர்முனை (இரண்டாம் உலகப் போர்)
• பனிக்காலப் போர்
• Timeline of the Eastern Front of World War II
• Black Sea Campaigns (1941-44)
• Generalplan Ost – secret Nazi German plan for the colonization of Eastern Europe.
• லெனின்கிராட் முற்றுகை – the siege began in 1941 and was ended in 1944.
• Continuation War – the war at Finnish front
• Operation Silberfuchs and Blaufuchs – the attack on the Soviet Arctic and German–Finnish general operational plans
• Molotov Line – An incomplete Soviet defence line at the start of Operation Barbarossa
• Operation Nordlicht (Northern Light) – Summer of 1942 was another major attack against besieged Leningrad
• Captured Tanks and Armoured cars for German use in Russian Front
• Captured German equipment in Soviet use on the Eastern front
• Pobediteli – Russian project celebrating the 60th anniversary of World War II
• The Battle of Russia – film from the Why We Fight propaganda film series
• The 22 June song Russian folk song about 22 June, the day Germany invaded.

References

விக்கிமீடியா பொதுவகத்தில்,
Operation Barbarossa
என்பதில் ஊடகங்கள் உள்ளன.

• Bellamy, Christopher (2007). Absolute War: Soviet Russia in World War Two. New York: Knopf Publishers. ISBN 978-0-375-41086-4
• Bergstrom, Christer (2007). Barbarossa – The Air Battle: July–December 1941. London: Chervron/Ian Allen. ISBN 978-1-85780-270-2.
• Bethell, Nicholas., Time–Life (2000). Útok na SSSR : druhá světová válka (Attack on the USSR: World War II). Prague: Svojtka & Co. ISBN 80-7237-279-3.
• Boog, Horst; Förster, Jürgen; Hoffmann, Joachim; Klink, Ernst; Müller, Rolf-Dieter; Ueberschär, Gerd r. (1983). Das Deutsche Reich und der Zweite Weltkrieg: Der Angriff auf die Sowjetunion. Stuttgart: Militärgeschichtliches Forschungsamt. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:3-421-06098-3. 
• Clark, Alan (1965). Barbarossa: The Russian–German Conflict, 1941–45. New York: Willam Morrow & Co.; 1985 (Paperback, ISBN 0-688-04268-6).
• Ericson, Edward E. (1999), Feeding the German Eagle: Soviet Economic Aid to Nazi Germany, 1933–1941, Greenwood Publishing Group, ISBN 0-275-96337-3
• Erickson, John (2003). The Road to Stalingrad. London: Cassell Military. ISBN 0-304-36541-6.
• Erickson, John and Dilks, David eds (1994). Barbarossa: The Axis and the Allies. Edinburgh: Edinburgh University Press. 1994 (hardcover, ISBN 0-7486-0504-5); 1998 (paperback, ISBN 0-7486-1111-8).
• Förster, Jürgen; Mawdsley, Evan (2004). "Hitler and Stalin in Perspective: Secret Speeches on the Eve of Barbarossa", War in History, Vol. 11, Issue 1., pp. 61–103.
• Farrell, Brian P (1993). "Yes, Prime Minister: Barbarossa, Whipcord, and the Basis of British Grand Strategy, Autumn 1941", The Journal of Military History, Vol. 57, No. 4., pp. 599–625.
• Glantz, David M., Col (rtd.) (1991). Soviet Military Operational Art: In Pursuit of Deep Battle. London: Frank Cass. ISBN 0-7146-4077-8.
• Glantz, David M. (1995). When Titans Clashed: How the Red Army Stopped Hitler. Lawrence, KS: University Press of Kansas. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:0-7006-0899-0. 
• Glantz, David M. (2001). Barbarossa: Hitler's invasion of Russia, 1941. Gloucestershire: Tempus. ISBN 0-7524-1979-X.
• Glantz, David M. (1998). Stumbling Colossus: The Red Army on the Eve of World War. Kansas: University Press of Kansas. ISBN 0-7006-0879-6.
• Glantz, David M. (2005). Colossus Reborn: the Red Army at War, 1941–1943. Kansas: University Press of Kansas. ISBN 0-7006-1353-6.
• Gorodetsky, Gabriel (2001). Grand Delusion: Stalin and the German Invasion of Russia. Connecticut; London: Yale University Press. ISBN 0-300-08459-5.
• Hoffmann, Joachim. (2001). Stalin's War of Extermination. Capshaw, Alabama: Theses & Dissertations Press. ISBN 0-9679856-8-4.
• Kay, Alex J.: Exploitation, Resettlement, Mass Murder: Political and Economic Planning for German Occupation Policy in the Soviet Union, 1940–1941. (Studies on War and Genocide, vol. 10) Berghahn Books, New York, Oxford 2006, ISBN 1-84545-186-4.
• Kershaw, Robert J. (2000). War Without Garlands: Operation Barbarossa, 1941/42. Shepperton: Ian Allan. ISBN 0-7110-2734-X.
• Kirchubel, Robert. (2003). Operation Barbarossa 1941 (1): Army Group South. Oxford: Osprey. ISBN 1-84176-697-6.
• Kirchubel, Robert. (2005). Operation Barbarossa 1941 (2): Army Group North. Oxford: Osprey. ISBN 1-84176-857-X.
• Krivosheyev, G. (1993). Grif sekretnosti snyat. Poteri vooruzhonnyh sil SSSR v voynah, boevyh deystviyah i voyennyh konfliktah, Voenizdat. Moscow.
• Krivosheev, G.F. ed. (1997). Soviet casualties and combat losses in the twentieth century. London: Greenhill Books. ISBN 1-85367-280-7. Available online in Russian.
• Kroener, Bernhard R.; Müller, Rolf-Dieter; Umbreit, Hans (1988). Das Deutsche Reich und der Zweite Weltkrieg Band 5: Organisation und Mobilisierung des deutschen Machtbereichs – Teilband 1: Kriegsverwaltung, Wirtschaft und personelle Ressourcen 1939 bis 1941. Stuttgart: Militärgeschichtliches Forschungsamt. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:978-3-421-06232-1. 
• Koch, H.W. (1983). "Hitler's 'Programme' and the Genesis of Operation 'Barbarossa'", The Historical Journal, Vol. 26, No. 4., pp. 891–920.
• Latimer, Jon. (2001) Deception in War. London: John Murray. ISBN 0-7195-5605-8.
• Lubbeck, William; Hurt, David B. (2006). At Leningrad's Gates: The Story of a Soldier with Army Group North. Philadelphia, Pennsylvania: Casemate. ISBN 1-932033-55-6.
• Macksey, Kenneth. (1999). Why the Germans Lose at War: The Myth of German Military Superiority. London: Greenhill Books. ISBN 1-85367-383-8.
• Maser, Werner. (1994). Der Wortbruch: Hitler, Stalin und der Zweite Weltkrieg (The breach of promise: Hitler, Stalin and World War II). Munich: Olzog. 1994 (hardcover, ISBN 3-7892-8260-X); Munich: Heyne, 2001 (paperback, ISBN 3-453-11764-6).
• Megargee, Geoffrey P. (2006). War of Annihilation: Combat and Genocide on the Eastern Front, 1941. Lanham, Massachusetts: Rowman & Littelefield. (Hardcover, ISBN 0-7425-4481-8; paperback, ISBN 0-7425-4482-6).
• Murphy, David E. (2005). What Stalin Knew: The Enigma of Barbarossa. New Haven, Connecticut; London: Yale University Press. 2005 (hardcover, ISBN 0-300-10780-3); 2006 (paperback, ISBN 0-300-11981-X).
  • Reviewed by Robert Conquest at The American Historical Review, Vol. 111, No. 2. (2006), p. 591.
• Nekrich, Aleksandr Moiseevich. (1968). "22 June 1941; Soviet Historians and the German Invasion". Columbia: University of South Carolina Press. ISBN 0-87249-134-X.
• Pleshakov, Constantine. (2005). Stalin's Folly: The Tragic First Ten Days of World War Two on the Eastern Front. Boston: Houghton Mifflin. ISBN 0-618-36701-2.
• Raus, Erhard. (2003). Panzer Operations: The Eastern Front Memoir of General Raus, 1941–1945, compiled and translated by Steven H. Newton. Cambridge, Massachusetts: Da Capo Press. 2003 (hardcover, ISBN 0-306-81247-9); 2005 (paperback, ISBN 0-306-81409-9).
• Rayfield, Donald. (2004). Stalin and his Hangmen. London: Penguin Books. ISBN 0-14-100375-8
  • Reviewed by David R. Snyder in The Journal of Military History, Vol. 69, No. 1. (2005), pp. 265–266.
• Roberts, Cynthia. (1995). "Planning for War: The Red Army and the Catastrophe of 1941". Taylor and Francis Publishers. Europe-Asia Studies, Vol. 47, No. 8, pp. 1293–1326.
• Rees, Laurence. (1999). War of the Century: When Hitler Fought Stalin. New York: New Press. ISBN 1-56584-599-4.
• Shirer, William L. (1960). The Rise and Fall of the Third Reich. New York: Simon and Schuster. (1964 Pan Books Ltd. reprint, ISBN 0-330-70001-4).
• Stolfi, R.H.S. (2003). German Panzers on the Offensive: Russian Front. North Africa, 1941–1942. Atglen, Pennsylvania: Schiffer Publishing. ISBN 0-7643-1770-9.
• Suvorov, Viktor. (2007). The Chief Culprit: Stalin's Grand Design to Start World War II. Dulles, Virginia: Potomac Books. ISBN 1-59797-114-6.
• Taylor, A.J.P. and Mayer, S.L., eds. (1974). A History of World War Two. London: Octopus Books. ISBN 0-7064-0399-1.
• van Creveld, Martin. (1977). Supplying War: Logistics from Wallenstein to Patton Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-29793-1.
• Waller, John. (1996). The Unseen War in Europe: Espionage and Conspiracy in the Second World War. London: Tauris & Co. ISBN 978-1-86064-092-6.
• Weeks, Albert L. (2002). Stalin's Other War: Soviet Grand Strategy, 1939–1941. Lanham, Maryland: Rowman & Littlefield. 2002 (hardcover; ISBN 0-7425-2191-5); 2003 (paperback, ISBN 0-7425-2192-3).
• Wegner, Bernd ed. (1997). From Peace to War: Germany, Soviet Russia, and the World, 1939–1941. Providence, Rhode Island: Berghahn Books. ISBN 1-57181-882-0.
  • Reviewed by Peter Konecny, Canadian Journal of History, Vol. 34 Issue 2. (August 1999) pp. 288–290.
• Wieczynski, Joseph L.; Fox, J.P. (1996). "Operation Barbarossa: The German Attack on The Soviet Union, 22 June 1941", The Slavonic and East European Review, Vol. 74, No. 2., pp. 344–346.
• Ziemke, Earl F. (1987). Moscow to Stalingrad: Decision in the East. Washington DC: United States Army Center of Military History; 1988: New York: Military Heritage Press. ISBN 0-88029-294-6.
• Ziemke, Earl F. (1966). Stalingrad to Berlin: The German Defeat in the East. Washington DC: United States Army Center of Military History; Honolulu, Hawaii: University Press of the Pacific, 2003 (paperback, ISBN 1-4102-0414-6).
• Мельтюхов, М.И. (2000). Упущенный шанс Сталина. Советский Союз и борьба за Европу: 1939–1941 (Документы, факты, суждения). Моscow: Вече. Available online in Russian.
• Суворов, В. (2003). Последняя республика: Почему Советский Союз проиграл Вторую Мировую войну. Моscow: AST. ISBN 5-17-007876-5. Available online in Russian.
• Pictures taken by German soldiers during this operation: http://worldwar2photos.info/
• lt. Kolobanov and KV-2. Notable engagements of KV series against outnumbering enemy forces: http://wio.ru/tank/ww2tank.htm

External links

• Marking 70 Years to Operation Barbarossa on the யாட் வசெம் website
• Operation Barbarossa Original reports and pictures from The Times
• Comprehensive photo gallery of Operation Barbarossa from The Atlantic newspaper.
• Relationship between the campaigns in the Balkans and the invasion of Russia and associated timeline in The German Campaigns in the Balkans a publication of the United States Army Center of Military History
• Multimedia map—Covers the invasion of Russia including Operation Barbarossa
• Operation Barbarossa—Detailed analysis of the operation by author Bevin Alexander.
• Central Intelligence Agency, Office of Current Intelligence. The Soviet History of World War II, 28 October 1959.
• Huge very detailed online map on 22 June 1941. Dislocation of Soviet and German airforce and ground units in one hour before invasion.