முஹம்மத் பின் தாவூத் அழ்-ழாஹிரி
அபுபக்கர் முஹம்மது இப்னு தாவூத் அழ்-ழாஹிரி, அவெண்டீத் என்றும் அழைக்கப்படும் அபூ பக்ர் முஹம்மது இப்னு தாவத் அல்-இபஹானி, ஒரு இடைக்கால இறையியலாளர் மற்றும் அரபு மொழி மற்றும் இஸ்லாமிய சட்டத்தின் அறிஞர் ஆவார். அவர் தனது தந்தை தாவூத் அல்- ழாஹிரியின் நீதித்துறை, ழாஹிரிய முறையின் ஆரம்பகால பிரச்சாரகர்களில் ஒருவர்.
| முஹம்மத் இப்னு தாவூத் | |
|---|---|
| பிறப்பு | c. 868 CE |
| இறப்பு | 909 (அகவை 40–41) |
| பிராந்தியம் | மெசொப்பொத்தேமியா |
| மதப்பிரிவு | சுன்னி இசுலாம் |
| சட்டநெறி | ழாஹிரி |
| முதன்மை ஆர்வம் | பிக்ஹ், தத்துவம் |
வாழ்க்கை தொகு
இளைஞர்களும் கல்வியும் தொகு
இஸ்லாமிய நாட்காட்டியின்படி 255 ஆம் ஆண்டில் பாக்தாத்தில் இப்னு தாவூத் பிறந்தார், இது கிரிகோரியன் நாட்காட்டியின் படி சுமார் 868 ஆம் ஆண்டிற்கு ஒத்ததாகும். ஏழு வயதிற்குள், அவர் முழு குர்ஆனையும் மனப்பாடம் செய்திருந்தார்.[1] பத்து வயதிற்குள், அவர் ஏற்கனவே தனது ஆசிரியர் நிஃப்டாவேயின் கீழ் அரபு இலக்கணம், அகராதி மற்றும் அரபு இலக்கியம் ஆகிய துறைகளில் ஒரு முன்மாதிரியான மாணவராக இருந்தார், அவர் இப்னு தாவூத்தின் தந்தையின் மாணவர்.[2] மாறுபாடு குறித்து அளவீடுகள் குர்ஆன், இப்னு தாவுத் இருந்து கற்று அல்-Duri, ஒரு மாணவர் அபு 'அம்ர் இப்னு அல்-'அலா குர்ஆன்-இன் பத்து முதன்மை டிரான்ஸ்மிட்டர்கள் ஒன்று.[3] இப்னு தாவூத்தின் வகுப்புத் தோழர், முஹம்மது இப்னு ஜரிர் அல்-தபரியும், அதே ஆய்வு வட்டத்தில் இருந்து குர்ஆனைக் கற்றுக்கொண்டார், கூடுதலாக இப்னு தாவூத்தின் தந்தையின் மாணவராக இருந்ததோடு, பிற்கால போட்டி இருந்தபோதிலும், ஆரம்பத்தில் ஒரு நெருக்கமான உறவைக் குறிப்பிடுகிறார்.
இப்னு தாவூத் தனது தந்தையுடனான உறவு சிக்கலானது. ஒரு குழந்தையாக இருந்தபோது, இப்னு தாவூத் மற்ற குழந்தைகளால் கொடுமைப்படுத்தப்பட்டார், அவருக்கு "ஏழை சிறிய குருவி" என்ற பெயர் வழங்கப்பட்டது. புனைப்பெயரைப் பற்றி அவர் தனது தந்தையிடம் புகார் செய்தபோது, அவரது தந்தை மக்கள் மற்றும் பொருட்களின் பெயர்கள் கடவுளால் முன்னரே தீர்மானிக்கப்பட வேண்டும் என்று வலியுறுத்தினார்; பெயர்கள் நிறுவப்பட்டுள்ளன என்பதை அறிய அவை அர்த்தங்களை பகுப்பாய்வு செய்ய எந்த காரணமும் இல்லை.[1] அவரது தந்தை பின்னர் மற்ற குழந்தைகள் கொடுத்த புனைப்பெயரை உறுதிப்படுத்தினார், எல்லாவற்றையும் தெய்வீக விருப்பத்திற்கு ஏற்ப நடக்கிறது என்பதை வலியுறுத்தினார். மற்ற குழந்தைகள் தனது சொந்த மகனைப் பார்த்து சிரிப்பதைப் போலவே அவர் இப்னு தாவூத் தனது தந்தையிடம் சொன்னாலும், இந்த அத்தியாயம் தொடர்ந்து இப்னு தாவூத்தை வயதுவந்தவர்களாக பாதித்ததா, அல்லது இது முழு தந்தை-மகன் உறவின் சிறப்பியல்பா என்று தெரியவில்லை .
கல்வி மற்றும் நீதித்துறை தொகு
884 இல் அவரது தந்தை இறந்தவுடன், இப்னு தாவூத் பாக்தாத்தில் தாவூத்தின் கற்பித்தல் நிலையை ஏற்றுக்கொண்டார்.[1][2][4][5] பதினைந்து வயதாக இருந்தபோதிலும், அவர் இன்னும் ஒரு சிறந்த நீதிபதியாகக் கருதப்பட்டார், மேலும் அவரது தந்தையின் நானூறு அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட மாணவர்கள் அவரது சொந்த மாணவர்களாக மாறினர். அன்றாட உரையில் அரபு ரைம் செய்யப்பட்ட உரைநடை வடிவமான சஜ் ' ஐப் பயன்படுத்தி பேசும் போக்கு இப்னு தாவூத் கொண்டிருந்தது. அவரிடமிருந்து தீர்ப்புகளைத் தேடிய பலருக்கு இது சிரமத்தை ஏற்படுத்தியது, இருப்பினும் இது அவரது பிரபலத்தை குறைத்ததாக கருதப்படவில்லை.
அவரது கற்பித்தல் பதவிக்கு சில ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, அப்பாஸிய நிர்வாகம் அவரை மேற்கு பாக்தாத்தில் உள்ள ஒரு நீதித்துறை பதவிக்கு நியமித்தது.
இறப்பு தொகு
இப்னு தாவூத் பொதுவாக இளம் வயதில் இறந்துவிட்டதாகக் கருதப்பட்டாலும், அவர் இறந்த சரியான தேதி சில சர்ச்சைக்குரிய விஷயமாக இருந்து வருகிறது. மசூடி இப்னு தாவூத்தின் மரணத்தை 296 ஹிஜ்ரியில் பதிவு செய்தார், இது 908 அல்லது 909 கிரிகோரியனுடன் தொடர்புடையது. இஸ்லாமிய கலைக்களஞ்சியம் அவரது மரணத்தை 294 ஹிஜ்ரி மற்றும் 909 கிரிகோரியன் என பதிவு செய்கிறது,[4] இன்னும் இரண்டு தேதிகளும் பொருந்தவில்லை. இப்னு தாவூக்கின் மரணத்தை ரமளான் 9, 297 ஹிஜ்ரி அல்லது மே 22, 910 கிரிகோரியன் என்று இப்னு கல்லிகான் பதிவு செய்தார். மரணத்திற்கான சரியான காரணம் தெரியவில்லை என்றாலும், இப்னு தாவூத் தனது ஆசிரியர் நிஃப்டாவேவிடம் மரண தண்டனை வாக்குமூலத்தை அறிவித்தார்.[2][6] இப்னு தாவூத்தின் பாசத்தின் தலைப்பு மிகவும் விவாதத்திற்குரியது, ஏனெனில் இதுபோன்ற உணர்வுகளை அவர் ஒப்புக்கொள்வது தற்போதைய சகாப்தம் வரை கூட முஸ்லிம் இறையியலாளர்களிடையே தனித்துவமானது.
அவரது மரணத்தின் அமைப்பு அவரது வாழ்க்கை வரலாற்றில் மிகவும் தெளிவாக விவரிக்கப்பட்டுள்ளது. தனது இறுதி தருணங்களில், அருகிலுள்ள கில்டட் கூண்டில் ஒரு குருட்டு நைட்டிங்கேல் பாடியதால், அரைத்த ஜன்னல் வழியாக ஒளி வடிகட்டுதலுக்கும் தரையின் வெற்று இடத்திற்கும் இடையில் ஒரு படுக்கையில் இப்னு தாவூத் பொய் சொன்னார்; அவர் வருத்தத்துடன் சோர்வடைந்தவர் என்று விவரிக்கப்பட்டார், ஆனால் அவரது கடைசி தருணங்களில் அமைதியானவர்.[7][8] இஸ்லாமிய இறுதி சடங்குகளின்படி அவரது உடல் அவரது மாணவர் இப்னுல் முகலிஸால் சடங்கு முறையில் கழுவப்பட்டது.
தத்துவம் தொகு
முஸ்லீம் நீதித்துறையில் ஒப்புமை காரணத்தையும் நீதித்துறை விருப்பத்தையும் பயன்படுத்துவதை எதிர்த்தவர் இப்னு தாவூத்.[9] அதே சமயம், மதத் தீர்ப்புகளைக் குறைப்பதற்காக அனுமானத்தைப் பயன்படுத்துவதற்கான செல்லுபடியை இப்னு தாவூத் இன்னும் உறுதிப்படுத்தியுள்ளார்.[10] இதே கருத்துக்களை அவரது தந்தையும் கொண்டிருந்தார், இப்னு தாவூத் தனது ஜாஹிரிட் மதக் கருத்துக்களில் பின்பற்றினார்.
முதல் தலைமுறை முஸ்லிம்களின் தீர்ப்புகள் சட்டத்தின் ஆதாரமாக இருக்கக்கூடும் என்ற கருத்தையும் இப்னு தாவூத் நிராகரித்தார்.[11] இந்த நிலையை விரும்பத்தக்க காட்சி இருப்பது, ழாஹிரிய சடங்குடன் குறிப்பிட்ட அல்ல ஷாஃபிய அத்துடன்.
இறையியல் தொகு
அவரது தந்தையைப் போலவே, இப்னு தாவூத் நவீன யுகத்திற்கு தப்பிப்பிழைத்த இறையியல் படைப்புகளை விட்டுவிடவில்லை. இபின் தாவுத் உடன் பொது விவாதங்களில் ஈடுபட்ட அறியப்பட்டது முஉதஸிலா தொன்மை வாய்ந்த முஸ்லீம் பிரிவை கலிப் ஒரு நீதிமன்றத்தில் அல்-முவஃப்பக் உள்ள வாசித் .[12] இப்னு தாவூத்தின் தந்தையின் முத்தாசிலியர்களின் தவறான வரவேற்பைக் கருத்தில் கொண்டு இது ஆச்சரியமல்ல, இப்னு தாவூத் அவர்களின் அடிச்சுவடுகளைப் பின்பற்றியது, மற்றும் முத்தாசில்ட்டுகள் பொதுவாக ஜாஹிரைட்டுகள் மீது குவித்த அவதூறு. அவர் நம்பியதை விட இறையியல் ரீதியாக இப்னு தாவூத் எதிர்த்ததைப் பற்றி மேலும் அறியப்படுகிறது.
ஆன்மாவின் இயல்பு தொகு
காதல் குறித்த தனது புத்தகத்தில், இப்னு தாவூத் கிரேக்க நாடக ஆசிரியர் அரிஸ்டோபனெஸை மேற்கோள் காட்டி, பிளேட்டோவின் சிம்போசியத்தின் படி, காதலில் விழுந்த ஒரு நபரின் ஆத்மா உண்மையில் அரை ஆத்மா மட்டுமே என்ற கருத்தை வைத்திருந்தார். இந்த பார்வையில், அன்பில் இருக்கும் இரண்டு நபர்களின் உடல்கள் ஒவ்வொன்றும் ஒரே ஆத்மாவின் பாதி மட்டுமே கடவுளால் வழங்கப்பட்டன. பிற்கால எழுத்தாளர்கள் இப்னு தாவூத்தின் சொந்த நம்பிக்கை என்று தவறாகப் புரிந்து கொண்டனர், இருப்பினும் நவீன புலமைப்பரிசில் அவர் தத்துவஞானிகளின் பேச்சை வெறுமனே நம்பிக்கையுடன் கூறுவதைக் காட்டிலும் ஏறக்குறைய ஏளனமான முறையில் மேற்கோள் காட்டியிருப்பதைக் காட்டுகிறது.[6][13] ஆன்மாவைப் பற்றி இப்னு தாவூத்தின் சொந்த நம்பிக்கைகள் உண்மையில் ஒருபோதும் கூறப்படவில்லை, மேலும் அந்த நேரத்தில் மற்ற இஸ்லாமிய மரபுவழியினரிடமிருந்து வேறுபட்டவை அல்ல.
அல்-ஹல்லாஜின் வெறுப்பு தொகு
901 ஆம் ஆண்டில், மன்சூர் அல்-ஹல்லாஜ் என்ற விசித்திரமானவர் ஒரு பிரபலமான தீர்ப்பில் ஒரு மதவெறியராக அறிவித்தார். [2][14] ஆரம்பத்தில், இப்னு தாவுத் மேல்முறையீட்டை கலீஃபா அல்-முத்த்திது heeded வில்லை, குறிப்பிட்ட Hallaj ஒரு முறையாக அவரது கருத்துக்கள் தொடர்ந்து பிரசங்கிக்க முடிந்தது.[15] எவ்வாறாயினும், ஹல்லாஜின் மரணதண்டனைக்கு கலீஃபா அல் முக்ததிர் உத்தரவிட்டதற்கு இப்னு தாவூத்தின் தீர்ப்பு ஒரு காரணியாக இருந்தது.
வரவேற்பு தொகு
வரலாற்று ரீதியாக, ஷிஆயிய எழுத்தாளர்களும் குறிப்பாக இஸ்மாயிலி ஷியாக்களும் இப்னு தாவூத்தை மதத் தீர்ப்புகளில் ஒப்புமை காரணத்தையும், நீதித்துறை விருப்பத்தையும் பயன்படுத்துவதை நிராகரித்ததாக விமர்சித்தனர்.[10] பாத்திமிய வரலாற்றாசிரியர் காழி அல்-நுஅமான் குறிப்பாக இப்னு தாவூத் மற்றும் அவரது தந்தை தங்களுக்கு முரணானவர் என்று குற்றம் சாட்டினார்.
படைப்புகள் தொகு
நீதித்துறை தொகு
இப்னு தாவுத் தலைப்பில் ஒரு புத்தகம் இசையமைத்த கொள்கைகளை சட்டவியல் இன் அறிவுப் பாதை என்ற தலைப்பில் முஸ்லீம் நீதியுணர்வின். இது ஷாஃபியின் ரிசாலாவுக்குப் பிறகு இந்த விஷயத்தில் ஆரம்பகால படைப்புகளில் ஒன்றாகும், மேலும் இப்னு தாவூத் மீது நூமான் விமர்சித்த போதிலும் , சட்டப் பள்ளிகளில் நுமனின் வேறுபாடுகளுக்கு முதன்மை அடிப்படையாக இருந்தது.[16] நீதித்துறை ஒருமித்த கருத்து தொடர்பான புத்தகத்தின் ஒரு அத்தியாயத்தில், இப்னு தாவூத் தனது முன்னாள் தோழர் தபாரி இந்த விஷயத்தில் முரண்பாடான கருத்துக்களைக் கொண்டிருப்பதாக விமர்சிக்கிறார் என்று யாகுத் அல்-ஹமாவி குறிப்பிடுகிறார்.[1][17] இப்னு தாவூத்தின் மற்ற படைப்புகளைப் போலவே, தி பாதையும் நவீன யுகத்திற்கு முழுமையான வடிவத்தில் பிழைக்கவில்லை; எவ்வாறாயினும், அதன் பெரிய பகுதிகள் மற்ற படைப்புகளில் மேற்கோள் காட்டப்பட்டுள்ளன, நவீன புலமைப்பரிசில் அல்-நுமானின் வேறுபாடுகள் இப்னு தாவூத்தின் புத்தகத்திலிருந்து பெறப்பட்டதாகக் கூறுகின்றன. கருத்து வேறுபாடுகள் இருந்தபோதிலும்கூட, தபரியின் நீதித்துறை கொள்கைகள் பற்றிய சொந்த படைப்புகள் , தீர்ப்புகளின் கோட்பாடுகளின் தெளிவுபடுத்தல் , தி இப்னு தாவூத்தின் பாதை மற்றும் தாவூத்தின் தந்தையின் படைப்புகளை கடுமையாக ஒத்திருந்தது, ஷாஃபியின் வேலை அல்லது 9-க்குப் பிந்தையது தலைப்பில் நூற்றாண்டு வேலை செய்கிறது.[18] இது வகையின் பொதுவான கருப்பொருளுக்கு முரணானது மட்டுமல்லாமல், தற்போதுள்ள பிரதானமாக இல்லாத ஜாஹிரைட் சட்டப் பள்ளிக்கும், அழிந்துபோன ஜரிரி பள்ளிக்கும் இடையிலான ஒற்றுமையையும் குறிக்கிறது.
தி பாத் தவிர, மசூதி மற்றும் இப்னுல் -நாதிம் இருவரும் முஸ்லீம் நீதித்துறைத் துறையில் இப்னு தாவூதுக்கு மற்ற மூன்று படைப்புகளைக் கூறுகின்றனர்: அறிவுரை புத்தகம், மன்னிப்பு புத்தகம் மற்றும் மறுப்பு புத்தகம்.[19][20] பிந்தைய புத்தகத்தில் தபரி கருத்துக்களின் மற்றொரு விமர்சனம் அடங்கும்.
தெய்வீக அன்பு தொகு
9 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில், இப்னு தாவூத் தனது சொந்த நகரமான பாக்தாத்தில் இருந்தபோது கிதாப் அல்-ழஹ்ரா என்ற புத்தகத்தை இயற்றினார். [21] இவரது படைப்புகள் அன்பின் கோட்பாட்டின் முதல் அரபு மொழி படைப்புகளில் ஒன்றாக கருதப்படுகிறது,[2][4] முதல் பாதி மட்டுமே இதைப் பற்றி அக்கறை கொண்டுள்ளது: இரண்டாம் பாதி கவிதை தொகுப்பாகும்.[22] மொழியின் இரண்டாவது விரிவான அகராதியை எழுதிய இப்னு துரைட் , இந்த புத்தகத்தை இப்னு அபி தாஹிர் டெய்பூர் மற்றும் இப்னு குதாய்பா ஆகியோரின் காதல் பற்றிய கட்டுரைகளுடன் பேசுவதிலும் எழுதுவதிலும் சொற்பொழிவாற்ற விரும்பும் ஒருவரின் மூன்று மிக முக்கியமான படைப்புகளாக மதிப்பிட்டார்.[23] இந்த புத்தகம் ஒரு புராணக்கதையாக ஒழுங்கமைக்கப்பட்டுள்ளது, ஒவ்வொரு அத்தியாயமும் பொருத்தமான பழமொழியின் தலைமையில் உள்ளது மற்றும் அன்பின் உண்மையான அர்த்தத்துடன் தொடர்புடைய பல்வேறு நிகழ்வுகளுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்டுள்ளது.[24] அவர் ஒரு இறையியல் விடயத்தை விட ஒரு மனிதநேய கண்ணோட்டத்தில் எழுதியிருந்தாலும், கற்பு என்பது ஒரு பொதுவான கருப்பொருளாக இருந்ததால், இப்னு தாவூத்தின் பக்தி வெளிப்படையானது. புத்தகத்தின் எட்டாம் அத்தியாயம், "ஒரு சுத்திகரிக்கப்பட்ட நபர் தூய்மையானவர்" என்பது அவர்களின் பாசங்களை ரகசியமாக வைத்திருக்கும் அபிமானிகளைப் பாராட்டி நபிகள் நாயகத்தின் ஒரு மேற்கோளுடன் திறக்கப்பட்டுள்ளது. [6] இதேபோல், தொடக்க அத்தியாயத்தின் தலைப்பு "யாருடைய பார்வைகள் பல, அவனது துக்கங்கள் நீடிக்கும்", பல பாசப் பொருள்களைப் பின்தொடர்வது எதிர்மறையான முடிவுகளைத் தரும் என்ற நம்பிக்கையைக் குறிக்கிறது. தெய்வீக-மனித பரஸ்பர அன்பின் சாத்தியத்தை இப்னு தாவூத் மறுத்ததைப் போலவே, கற்பின் தியாகமும் மீண்டும் மீண்டும் ஒரு கருப்பொருளாகும்.[14]
புத்தகத்தின் முழுமையற்ற பகுதிகள் இன்றும் பரவலாக கிடைக்கவில்லை.
பதிப்புகள் தொகு
- இப்னு தாவூத் அல்-இஃபாஹானி, அபூ பக்ர் முஹம்மது பி. அபி சுலைமான் [sic! ], கிதாப் அல்-ழஹ்ரா, தி புக் ஆஃப் தி ஃப்ளவர், முதல் பாதி . எட்ஸ். ஏ.ஆர். நைக்ல் மற்றும் இப்ராஹம் டாக்கான். சிகாகோ: யுனிவர்சிட்டி ஆஃப் சிகாகோ பிரஸ், 1932. (1-50 அத்தியாயங்களின் விமர்சன பதிப்பு. )
- அபே பக்ர் முஹம்மது இப்னு டேவத் அல்-இஸ்ஃபாஹானி, அன்-நிஃப் அல்-அன் மின் கிடாப் அஸ்-சஹ்ரா, எட். வழங்கியவர் இப்ராஹம் அல்-சமர் மற்றும் நாரே அல்-கய்சே, பாக்தாத் 1975. (அத்தியாயங்கள் 50–100. )
- அபே பக்ர் முஹம்மது இப்னு தாவூத் அல்-இபஹானி, அல்-ழஹ்ரா, எட். வழங்கியவர் இப்ராஹம் அல்-சமர்ரா மற்றும் நாராமாத் அல்-கய்சே, 2 தொகுதிகள் (அல்-சர்கா, ஜோர்டான்: மக்தாபத் அல்-மனர், 1985). (அத்தியாயங்கள் 1–100. )
- கிதாப் அஸ்-ஸஹ்ரா. பார்டே செகண்டா (கேபிடோலி எல்ஐ-எல்வி) , எட். மைக்கேல் வல்லாரோ (நேபிள்ஸ் 1985). (அத்தியாயங்களின் விமர்சன பதிப்பு 51–55. )
நூலியல் தொகு
- கிஃபென், லோயிஸ் அனிதா. அரேபியர்களிடையே கேவலமான அன்பின் கோட்பாடு: வகையின் வளர்ச்சி . நியூயார்க் : 1971.
- டபிள்யூ. ராவன், இப்னு டேவத் அல்-இஸ்பஹானி மற்றும் அவரது கிதாப் அல்-சஹ்ரா (டிஸ். லைடன்), ஆம்ஸ்டர்டாம் 1989.
- டபிள்யூ. ரேவன், Mu முஹம்மது இப்னு டேவ்டின் கிதாப் அல்-சஹ்ராவின் கையெழுத்துப் பிரதிகள் மற்றும் பதிப்புகள், “ மத்திய கிழக்கின் கையெழுத்துப் பிரதிகளில் 4 (1989), 133–37.
குறிப்புகள் தொகு
- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 Louis Massignon, The Passion of al-Hallaj: Mystic and Martyr of Islam. Trans. Herbert W. Mason. Pg. 167. Princeton: Princeton University Press, 1994.
- ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 Devin J. Stewart, "Muhammad b. Dawud al-Zahiri's Manual of Jurisprudence." Taken from Studies in Islamic Law and Society Volume 15: Studies in Islamic Legal Theory. Edited by Bernard G. Weiss. Pg. 114. லைடன்: 2002. Brill Publishers.
- ↑ Muhammad ibn Jarir al-Tabari, History of the Prophets and Kings, trans. Franz Rosenthal. Vol. 1: General Introduction and From the Creation to the Flood, pg. 58. Albany: நியூ யார்க் அரசுப் பல்கலைக்கழகம், 1989.
- ↑ 4.0 4.1 4.2 J.C. Vadet, Ibn Dāwūd. Encyclopaedia of Islam, Second Edition. Brill Online, 2013. Reference. 9 January 2013
- ↑ Mohammad Sharif Khan and Mohammad Anwar Saleem, Muslim Philosophy And Philosophers, pg. 34. புது தில்லி: Ashish Publishing House, 1994.
- ↑ 6.0 6.1 6.2 Lois Anita Giffen, "Ibn Hazm and the Tawq al-Hamama. Taken from The Legacy of Muslim Spain, pg. 425. Ed. Salma Jayyusi. லைடன்: Brill Publishers, 1994.
- ↑ Masiggnon, pgs. 168–169.
- ↑ Jeffrey J. Kripal, Roads of Excess, Palaces of Wisdom: Eroticism and Reflexivity in the Study of Mysticism, pg. 132. Chicago: University of Chicago Press, 2001.
- ↑ Qadi al-Nu'man, Differences Among the Schools of Law, pg. 161.
- ↑ 10.0 10.1 Nu'man, pg. 193.
- ↑ Stewart, pg. 125.
- ↑ Massignon, pg. 18.
- ↑ Max Weisweiller, Halsband der Taube, uber die Liebe und die Liebenden. Pg. 19. Leiden: 1944.
- ↑ 14.0 14.1 John Renard, The A to Z of Sufism, pg. xxvi. Lanham: Rowman & Littlefield, 2005.
- ↑ Massignon, pg. 14.
- ↑ Stewart, pg. 100.
- ↑ Yaqut al-Hamawi, Dictionary of Writers, vol. 18, pg. 32.
- ↑ Devin Stewart, "Muhammad b. Jarir al-Tabari's al-Bayan 'an Usul al-Ahkam and the Genre of Usul al-Fiqh in Ninth Century Baghdad," pg. 337. Taken from Abbasid Studies: Occasional Papers of the School of Abbasid Studies, Cambridge, 6–10 January 2002. Edited by James Montgomery. Leuven: Peeters Publishers and the Department of Oriental Studies, 2004.
- ↑ Al-Masudi's The Meadows of Gold, translated by Aloys Sprenger. Vol. 4, pg. 272. Printed for the Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. Sold by W.H. Allen and Co. (now Virgin Books), Leadenhall Street, and B. Duprat, Paris. Bibliotheca Regia Monacensis. இலண்டன்: Garrison and Co. Printers, St Martin's Lane.
- ↑ Ibn al-Nadim, al-Fihrist, page 363.
- ↑ Roger Boase, "Arab Influences of European Love-Poetry." Taken from The Legacy of Muslim Spain, pg. 460. Ed. Salma Jayyusi. Leiden: Brill Publishers, 1994.
- ↑ Lara Harb, 'Beyond the Known Limits: Ibn Dāwūd al-Iṣfahānī's Chapter on "Intermedial" Poetry', in Arabic Humanities, Islamic Thought: Essays in Honor of Everett K. Rowson, ed. by Joseph Lowry, Shawkat Toorawa, Islamic History and Civilisation: Studies and Texts, 141 (Leiden: Brill, 2017), pp. 122-49 (p. 122); எஆசு:10.1163/9789004343290_008.
- ↑ Shawkat M. Toorawa, "Ibn Abi Tayfur versus al-Jahiz." Taken from ʻAbbasid Studies: Occasional Papers of the School of ʻAbbasid Studies, pg. 250. Ed. James Edward Montgomery. Volume 135 of Orientalia Lovaniensia analecta. Peeters Publishers, 2004. ISBN 9789042914339
- ↑ Giffen, pg. 424.