ஏமனின் வரலாறு
ஏமன் நாடு அண்மைக் கிழக்கின் நாகரிகங்களின் பழமையான மையங்களில் ஒன்றாகும்.[1] ஏமன் ஒப்பீட்டளவில் வளமான நிலம் மற்றும் ஒரு ஈரப்பதமான காலநிலையில் போதுமான மழை ஒரு நிலையான மக்கள் தொகையை நிலைநிறுத்த உதவியது. இது பண்டைய கிரேக்க புவியியலாளர் டோலமி அங்கீகரித்த ஒரு அம்சமாகும், அவர் ஏமனை யூடிமோன் அரேபியா என்று வர்ணித்தார், அதாவது "அதிர்ஷ்ட அரேபியா" அல்லது "இனிய அரேபியா" என்று வர்ணித்தார். கி.மு 12 முதல் 8 ஆம் நூற்றாண்டு வரை ஏமானியர்கள் தென் அரேபிய எழுத்துக்களை உருவாக்கினர். பெரும்பாலான வரலாற்றாசிரியர்கள் பண்டைய யேமன் இராச்சியங்கள் அனைத்தையும் அந்த சகாப்தத்துடன் ஏன் குறிப்பிடுகிறார்கள் என்பதை இது விளக்குகிறது. கி.மு 12 முதல் 6 ஆம் நூற்றாண்டு யேமனில் தொடர்ச்சியான ஆறு நாகரிகங்கள் ஆதிக்கம் செலுத்தியது, அவை ஒருவருக்கொருவர் போட்டியிட்டன, அல்லது ஒருவருக்கொருவர் கூட்டணி வைத்திருந்தன, நாட்டைக் கட்டுப்படுத்தின: மெய்ன், கட்டபான், ஹத்ராமாத், அவ்சன், சபா மற்றும் ஹிம்யார்.[2] கி.பி 630 இல் இஸ்லாம் வந்தது, ஏமன் முஸ்லீம் சாம்ராஜ்யத்தின் ஒரு பகுதியாக மாறியது.
பண்டைய வரலாறு தொகு
ஆரம்பகால நாகரிகங்களுக்கிடையில் அதன் நீண்ட கடல் எல்லையுடன், அரேபிய தீபகற்பத்தின் மேற்கில் வர்த்தகத்தைப் பொறுத்தவரை ஒரு மூலோபாய இருப்பிடத்தைக் கொண்ட கலாச்சாரங்களின் குறுக்கு வழியில் யேமன் நீண்ட காலமாக இருந்து வருகிறது. கிமு 5000 ஆம் ஆண்டிலேயே வடக்கு யேமனின் மலைகளில் சகாப்தத்திற்கான பெரிய குடியேற்றங்கள் இருந்தன.[3] பண்டைய யேமனைப் பற்றியும், மேலும் இது வெண்கல வயது நாகரிகங்களிலிருந்து வர்த்தகத்தை மையமாகக் கொண்ட கேரவன் இராச்சியங்களுக்கு எவ்வாறு மாறியது என்பதும் அதிகம் அறியப்படவில்லை. கிமு பதினொன்றாம் நூற்றாண்டிலிருந்து சபேய இராச்சியம் உருவானது. [4]
தென் அரேபியாவில் நான்கு முக்கிய ராஜ்யங்கள் அல்லது பழங்குடி கூட்டமைப்புகள் இருந்தன: சபா, ஹட்ராமவுட், கட்டபன் மற்றும் மெய்ன்.சபா பைபிள் ஷெபா என்று நம்பப்படுகிறது மற்றும் மிக முக்கியமான கூட்டமைப்பு.[5]சபேயன் ஆட்சியாளர்கள் முகரிப் என்ற தலைப்பை கொண்டிருந்தனர். இது பொதுவாக "ஒருங்கிணைப்பாளர்",[6] அல்லது "பாதிரியார்-ராஜா"[7] என்று பொருள்படும் என்று கருதினர். கிமு 940 இல் சபேன்கள் மரிபின் பெரிய அணையை கட்டினர். கிமு 700 மற்றும் 680 க்கு இடையில், அவ்சன் இராச்சியம் ஏடன் மற்றும் அதன் சுற்றுப்புறங்களில் ஆதிக்கம் செலுத்தியது.கிமு 3 ஆம் நூற்றாண்டில், கட்டபன், ஹத்ரமவுட் மற்றும் மெய்ன் சபாவிலிருந்து சுதந்திரமாகி யேமன் அரங்கில் தங்களை நிலைநிறுத்திக் கொண்டனர். மினேயன் ஆட்சி டெட்டான் வரை நீடித்தது, அவற்றின் தலைநகரம் பராகிஷில் இருந்தது. கிமு 50 இல் கட்டபான் வீழ்ச்சியடைந்த பின்னர் சபேயர்கள் மெய்ன் மீது தங்கள் கட்டுப்பாட்டை மீட்டெடுத்தனர். கிமு 25 இல் அரேபியா பெலிக்ஸ் மீது ரோமானிய பயணம் மேற்கொண்ட நேரத்தில், சபேயர்கள் மீண்டும் தெற்கு அரேபியாவில் ஆதிக்கம் செலுத்தும் சக்தியாக இருந்தனர்.
சாசனிட் பேரரசு ஏடனை அதன் பேரரசுடன் 570 இல் இணைத்தது. அவர்களின் ஆட்சியின் கீழ், ஏமனின் பெரும்பாலான பகுதிகள் ஏடன் மற்றும் சனாவைத் தவிர்த்து பெரும் சுயாட்சியை அனுபவித்தன. 630 இல் இஸ்லாம் வரும் வரை நாட்டின் பெரும்பகுதி பல சுயாதீன குலங்களின் கீழ் இருந்ததால், இந்த சகாப்தம் பண்டைய தென் அரேபிய நாகரிகத்தின் வீழ்ச்சியைக் குறித்தது.
மேற்கோள்கள் தொகு
- ↑ Arabian Peninsula, 1000 B.C.–1 A.D. | Timeline of Art History | The Metropolitan Museum of Art
- ↑ Arabian Peninsula, 2000–1000 B.C. | Timeline of Art History | The Metropolitan Museum of Art
- ↑ Daniel McLaughlin Yemen: The Bradt Travel Guide p. 4
- ↑ Kenneth Anderson Kitchen (2003). On the Reliability of the Old Testament. Wm. B. Eerdmans Publishing. பக். 594. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:0802849601.
- ↑ Geoffrey W. Bromiley. The International Standard Bible Encyclopedia. 4. பக். 254. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:0802837840.
- ↑ Nicholas Clapp (2002). Sheba: Through the Desert in Search of the Legendary Queen. Houghton Mifflin Harcourt. பக். 204. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:0618219269.
- ↑ P. M. Holt; Peter Malcolm Holt; Ann K. S. Lambton; Bernard Lewis (21 April 1977). The Cambridge History of Islam. Cambridge University Press. பக். 7.