பயனர்:SUJITH SAKTHIVEL/மணல்தொட்டி

சோவியத் ரஷ்யாவில் ரெட் டெரர்

சோவியத் ரஷ்யாவில் ரெட் டெரர் (ரஷ்யன்:  ரோமானியப்படுத்தப்பட்ட பயங்கரவாதம்) என்பது போல்ஷிவிக்குகளால், முக்கியமாக செக்கா, போல்ஷிவிக் ரகசிய போலீஸ் மூலம் மேற்கொள்ளப்பட்ட அரசியல் அடக்குமுறை மற்றும் மரணதண்டனைகளின் பிரச்சாரமாகும். இது ரஷ்ய உள்நாட்டுப் போரின் தொடக்கத்திற்குப் பிறகு ஆகஸ்ட் 1918 இன் பிற்பகுதியில் தொடங்கியது மற்றும் 1922 வரை நீடித்தது.

விளாடிமிர் லெனின் மற்றும் பெட்ரோகிராட் செக்கா தலைவர் மொய்சி யூரிட்ஸ்கி மீதான படுகொலை முயற்சிகளுக்குப் பிறகு எழுந்தது, அதன் பிந்தையது வெற்றிகரமாக இருந்தது, சிவப்பு பயங்கரவாதம் பிரெஞ்சு புரட்சியின் பயங்கர ஆட்சியின் மாதிரியாக வடிவமைக்கப்பட்டது, மற்றும் அரசியல் கருத்து வேறுபாடு, எதிர்ப்பு மற்றும் எதையும் அகற்ற முயன்றது. போல்ஷிவிக் சக்திக்கு மற்ற அச்சுறுத்தல். இன்னும் விரிவாக, இந்த வார்த்தை பொதுவாக உள்நாட்டுப் போர் (1917-1922) முழுவதும் போல்ஷிவிக் அரசியல் அடக்குமுறைக்கு பயன்படுத்தப்படுகிறது, வெள்ளை இராணுவத்தால் (ரஷ்ய மற்றும் ரஷ்யரல்லாத குழுக்களால் மேற்கொள்ளப்பட்ட வெள்ளை பயங்கரவாதத்திலிருந்து வேறுபடுகிறது. போல்ஷிவிக் ஆட்சிக்கு எதிராக) போல்ஷிவிக்குகள் உட்பட அவர்களது அரசியல் எதிரிகளுக்கு எதிராக.

போல்ஷிவிக் அடக்குமுறையால் பாதிக்கப்பட்டவர்களின் மொத்த எண்ணிக்கைக்கான மதிப்பீடுகள் எண்ணிக்கையிலும் நோக்கத்திலும் பரவலாக வேறுபடுகின்றன. ஒரு ஆதாரம் டிசம்பர் 1917 முதல் பிப்ரவரி 1922 வரை ஆண்டுக்கு 28,000 மரணதண்டனைகளை மதிப்பீடு செய்கிறது. ரெட் டெரரின் ஆரம்ப காலத்தில் சுடப்பட்டவர்களின் எண்ணிக்கை குறைந்தது 10,000 ஆகும். முழு காலகட்டத்திற்கான மதிப்பீடுகள் குறைந்த பட்சம் 50,000முதல் அதிகபட்சம் 140,000 மற்றும் 200,000 செயல்படுத்தப்பட்டது. மொத்தத்தில் மரணதண்டனை செய்யப்பட்டவர்களின் எண்ணிக்கைக்கான மிகவும் நம்பகமான மதிப்பீடுகள் எண்ணிக்கையை சுமார் 100,000 எனக் கூறுகிறது.

போல்ஷிவிக் நியாயப்படுத்துதல்

1818-1921, வெள்ளையர் (வெள்ளை இராணுவம்) பக்கம் நின்றவர்களை குறிவைத்தது. போல்ஷிவிக்குகள் எந்த போல்ஷிவிக் எதிர்ப்பு பிரிவுகளையும் வெள்ளையர்கள் என்று குறிப்பிட்டனர், அந்த பிரிவுகள் உண்மையில் வெள்ளையர் இயக்கத்தின் காரணத்தை ஆதரித்ததா என்பதைப் பொருட்படுத்தாமல். லியோன் ட்ரொட்ஸ்கி 1920 இல் சூழலை விவரித்தார்:

ரஷ்யாவில் பாட்டாளி வர்க்க சர்வாதிகாரத்தின் கடுமை, இங்கு சுட்டிக் காட்டுவது, [பிரெஞ்சுப் புரட்சியை விட] குறைவான கடினமான சூழ்நிலைகளால் நிபந்தனைக்குட்படுத்தப்பட்டது. வடக்கு மற்றும் தெற்கில், கிழக்கு மற்றும் மேற்கில் ஒரு தொடர்ச்சியான முன் இருந்தது. கொல்சாக், டெனிகின் மற்றும் பிறரின் ரஷ்ய வெள்ளைக் காவலர் படைகளைத் தவிர, சோவியத் ரஷ்யாவை ஒரே நேரத்தில் அல்லது அதையொட்டி தாக்குபவர்களும் உள்ளனர்: ஜேர்மனியர்கள், ஆஸ்திரியர்கள், செக்கோ-ஸ்லோவாக்ஸ், செர்பியர்கள், போலந்துகள், உக்ரேனியர்கள், ருமேனியர்கள், பிரஞ்சு, பிரிட்டிஷ், அமெரிக்கர்கள், ஜப்பானியர்கள், ஃபின்ஸ் , எஸ்தோனியர்கள், லிதுவேனியர்கள் ... ஒரு முற்றுகையால் திணறடிக்கப்பட்ட மற்றும் பசியால் கழுத்தை நெரிக்கும் நாட்டில், சதிகள், எழுச்சிகள், பயங்கரவாத செயல்கள் மற்றும் சாலைகள் மற்றும் பாலங்கள் அழிக்கப்படுகின்றன.

— ட்ரொட்ஸ்கி (1920)

பின்னர் அவர் பயங்கரவாதத்தை புரட்சியுடன் வேறுபடுத்தி, அதற்கு போல்ஷிவிக் நியாயப்படுத்தினார்:

நவம்பர் 1917 (புதிய பாணி) தொடக்கத்தில் சோவியத்துகளால் அதிகாரத்தின் முதல் வெற்றி உண்மையில் அற்பமான தியாகங்களுடன் நிறைவேற்றப்பட்டது. ரஷ்ய முதலாளித்துவம், மக்களிடம் இருந்து மிகவும் பிரிந்து, உள்நாட்டில் ஆதரவற்ற நிலையில், போரின் போக்காலும், போரின் விளைவுகளாலும் சமரசம் செய்து, கெரென்ஸ்கியின் ஆட்சியால் மனச்சோர்வடைந்து, எந்த எதிர்ப்பையும் காட்டத் துணியவில்லை. ... கைகளில் ஆயுதங்களுடன் அதிகாரத்தை வென்ற ஒரு புரட்சிகர வர்க்கம், அதன் கைகளில் இருந்து அதிகாரத்தைக் கிழிக்கும் அனைத்து முயற்சிகளுக்கும் கட்டுப்பட்டு, அடக்கி, கையில் துப்பாக்கி ஏந்தியிருக்கும். தனக்கு எதிராக ஒரு விரோதப் படை இருந்தால், அது தனது சொந்த இராணுவத்தை எதிர்க்கும். ஆயுதம் ஏந்திய சதி, கொலை முயற்சி, அல்லது எழுச்சி ஆகியவற்றை எதிர்கொண்டால், அது தனது எதிரிகளின் தலையில் ஒரு தடையற்ற தண்டனையை வீசும்.

— ட்ரொட்ஸ்கி (1920)

உக்ரேனிய செக்காவின் தலைவரான மார்ட்டின் லாட்சிஸ் ரெட் டெரர் செய்தித்தாளில் கூறினார்:

நாங்கள் தனி நபர்களுக்கு எதிராக போராடவில்லை. முதலாளித்துவ வர்க்கத்தை ஒரு வர்க்கமாக அழித்துக் கொண்டிருக்கிறோம். குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்கள் சோவியத்துகளுக்கு எதிராக ஆயுதங்கள் அல்லது வார்த்தைகளால் கிளர்ந்தெழுந்தார்களா இல்லையா என்பதைப் பார்க்க குற்றஞ்சாட்டப்பட்ட ஆதாரங்களின் கோப்பில் பார்க்க வேண்டாம். அவர் எந்த வகுப்பைச் சேர்ந்தவர், அவரது பின்னணி, கல்வி, தொழில் என்ன என்று கேளுங்கள். குற்றம் சாட்டப்பட்டவரின் தலைவிதியை நிர்ணயிக்கும் கேள்விகள் இவை. சிவப்பு பயங்கரவாதத்தின் அர்த்தமும் சாராம்சமும் அதுதான்.

— மார்ட்டின் லாட்ஸிஸ், ரெட் டெரர்

1918 ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் நடுப்பகுதியில் கிரிகோரி ஜினோவியேவ் என்பவரால் போல்ஷிவிக் பார்வையில் இருந்து கசப்பான போராட்டம் சுருக்கமாக விவரிக்கப்பட்டது:

நமது எதிரிகளை வெல்ல நமது சொந்த சோசலிச இராணுவவாதம் இருக்க வேண்டும். சோவியத் ரஷ்யாவின் மக்கள்தொகையில் 100 மில்லியனில் 90 மில்லியனை எங்களுடன் எடுத்துச் செல்ல வேண்டும். மீதியைப் பொறுத்தவரை, அவர்களிடம் நாங்கள் எதுவும் சொல்ல முடியாது. அவர்கள் அழிக்கப்பட வேண்டும்.

— கிரிகோரி ஜினோவியேவ், 1918

போல்ஷிவிக்குகளின் பார்வையில் இருந்து முற்றிலும் மாறுபட்ட கண்ணோட்டம் நவம்பர் 1918 இல் இடது சோசலிச புரட்சிகர தலைவர் மரியா ஸ்பிரிடோனோவாவால் வெளிப்படுத்தப்பட்டது, அந்த நேரத்தில் விசாரணைக்காக சிறையில் இருந்தது. போல்ஷிவிக் கட்சியின் மத்திய நிர்வாகிக்கு அவர் எழுதிய திறந்த கடிதத்தில், அவர் குறிப்பாக எழுதினார்:

மிகவும் ஊழல் நிறைந்த நாடாளுமன்றங்களில், முதலாளித்துவ சமூகத்தின் மிகக் கேவலமான பத்திரிக்கைகளில் எதிரிகள் மீதான வெறுப்பு, உங்கள் வெறுப்பு போன்ற சிடுமூஞ்சித்தனத்தின் உச்சத்தை எட்டியதில்லை.

[…] கட்டுக்கடங்காத, நிராயுதபாணியான, ஆதரவற்ற மக்களின் இந்த இரவுக் கொலைகள், முதுகில் இந்த ரகசிய துப்பாக்கிச் சூடு, உடல்கள் இருந்த இடத்தில் முறையற்ற புதைப்பு, மிகவும் சட்டைக்கு கொள்ளையடிக்கப்பட்டது, எப்போதும் இறந்துவிடவில்லை, பெரும்பாலும் இன்னும் பெருமூச்சு, ஒரு வெகுஜன புதைகுழியில்- இது என்ன வகையான பயங்கரவாதம்? இதை தீவிரவாதம் என்று சொல்ல முடியாது. ரஷ்ய புரட்சிகர வரலாற்றின் போக்கில், பயங்கரவாதம் என்ற வார்த்தையானது பழிவாங்கல் மற்றும் மிரட்டல் ஆகியவற்றை மட்டும் குறிக்கவில்லை (அது மனதில் கடைசியாக இருந்தது). இல்லை, பயங்கரவாதத்தின் முதன்மையான நோக்கங்கள் கொடுங்கோன்மைக்கு எதிராகப் போராடுவது, ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் ஆன்மாக்களில் மதிப்பு உணர்வை எழுப்புவது, இந்த சமர்ப்பணத்தை எதிர்கொண்டு மௌனம் காத்தவர்களின் மனசாட்சியைத் தூண்டுவது. மேலும், பயங்கரவாதி எப்பொழுதும் தன் சொந்த சுதந்திரம் அல்லது உயிரை தன்னிச்சையாக தியாகம் செய்வதன் மூலம் அவனது செயலுடன் இருந்தான். இந்த வழியில் மட்டுமே, புரட்சியாளர்களின் பயங்கரவாத செயல்களை நியாயப்படுத்த முடியும் என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது. ஆனால் கோழைத்தனமான சேகாவில், அதன் தலைவர்களின் நம்பமுடியாத தார்மீக வறுமையில் இந்த கூறுகள் எங்கே காணப்படுகின்றன? … இதுவரை தொழிலாள வர்க்கங்கள் தங்கள் சொந்த இரத்தத்தால் சிவந்த கறைபடியாத சிவப்புக் கொடியின் கீழ் புரட்சியைக் கொண்டு வந்துள்ளனர். அவர்களின் தார்மீக அதிகாரமும் அனுமதியும் மனிதகுலத்தின் மிக உயர்ந்த இலட்சியத்திற்கான அவர்களின் துன்பங்களில் உள்ளது. சோசலிசத்தின் மீதான நம்பிக்கை, அதே நேரத்தில் மனிதகுலத்திற்கான உன்னதமான எதிர்காலத்தின் மீதான நம்பிக்கையாகும் - நன்மை, உண்மை மற்றும் அழகு ஆகியவற்றின் மீதான நம்பிக்கை, உலகின் சகோதரத்துவத்தில் அனைத்து வகையான சக்திகளையும் பயன்படுத்துவதை ஒழிப்பதில் நம்பிக்கை. இப்போது நீங்கள் இந்த நம்பிக்கையை சேதப்படுத்தியுள்ளீர்கள், இது மக்களின் ஆன்மாவை முன்னெப்போதும் இல்லாத வகையில் அதன் வேர்களில் தூண்டியது.

— மரியா ஸ்பிரிடோனோவா போல்ஷிவிக் கட்சியின் மத்திய நிர்வாகிக்கு திறந்த கடிதம், நவம்பர் 1918

வரலாறு

ரெட் டெரர் பிரச்சாரம் 1918 ஆகஸ்ட் 17 மற்றும் 30 க்கு இடையில் இரண்டு படுகொலை முயற்சிகளுக்கு பதிலடியாக (அதில் ஒன்று வெற்றி பெற்றது) அதிகாரப்பூர்வமாக தொடங்கியதாக கருதப்படுகிறது.இருப்பினும், "சிவப்பு பயங்கரவாதத்தின்" அதிகாரப்பூர்வ ஆணை, சில நாட்களுக்குப் பிறகு, செப்டம்பரில் வந்தது.

பின்னணி

டிசம்பர் 1917 இல், சோவியத் அரசாங்கத்திற்கு எதிர்ப்புரட்சிகர அச்சுறுத்தல்களை வேரறுக்கும் கடமைக்கு பெலிக்ஸ் டிஜெர்ஜின்ஸ்கி நியமிக்கப்பட்டார். அவர் ஆல்-ரஷியன் எக்ஸ்ட்ரார்டினரி கமிஷனின் (அக்கா செக்கா) இயக்குநராக இருந்தார், இது சோவியத்தின் இரகசிய காவல்துறையாக பணியாற்றிய  இன் முன்னோடியாகும்.[20]

1918 ஆம் ஆண்டின் முற்பகுதியில் இருந்து போல்ஷிவிக்குகள் எதிர்ப்பு மற்றும் பிற சோசலிச மற்றும் புரட்சிகர பிரிவுகளை உடல் ரீதியாக அகற்றத் தொடங்கினர்

ரஷ்யாவில் உள்ள அனைத்து புரட்சிகர கூறுகளிலும் அராஜகவாதிகள் தான் இப்போது மிகவும் இரக்கமற்ற மற்றும் முறையான துன்புறுத்தலுக்கு ஆளாகின்றனர். போல்ஷிவிக்கியால் அவர்களின் அடக்குமுறை ஏற்கனவே 1918 இல் தொடங்கியது, - அந்த ஆண்டின் ஏப்ரல் மாதத்தில் - கம்யூனிஸ்ட் அரசாங்கம் ஆத்திரமூட்டல் அல்லது எச்சரிக்கை இல்லாமல், மாஸ்கோவின் அராஜகவாத கிளப்பைத் தாக்கியது மற்றும் இயந்திர துப்பாக்கிகள் மற்றும் பீரங்கிகளைப் பயன்படுத்துவதன் மூலம் ஒட்டுமொத்தமாக "கலைக்கப்பட்டது". அமைப்பு.

— அலெக்சாண்டர் பெர்க்மேன், எம்மா கோல்ட்மேன், போல்ஷிவிக்ஸ் துப்பாக்கி சூடு அராஜகவாதிகள்

1918 ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் 11 ஆம் தேதி, பயங்கரவாதத்தை உத்தியோகபூர்வமாக ஊக்குவிக்கும் நிகழ்வுகளுக்கு முன்னர், விளாடிமிர் லெனின் நிஸ்னி நோவ்கோரோடில் "வெகுஜன பயங்கரவாதத்தை அறிமுகப்படுத்த" தந்திகளை அனுப்பினார், அங்கு ஒரு சந்தேகத்திற்குரிய பொதுமக்கள் எழுச்சிக்கு பதிலளிக்கும் விதமாகவும், எதிர்த்த பென்சாவில் நில உரிமையாளர்களை "நசுக்க" சில சமயங்களில் வன்முறையாக, இராணுவப் பிரிவினர் தங்கள் தானியங்களைக் கோருதல்:[10]

தோழர்களே! உங்கள் ஐந்து மாவட்டங்களில் நடக்கும் குலக் கிளர்ச்சியை இரக்கமின்றி நசுக்க வேண்டும்... இவர்களை நீங்கள் உதாரணமாகக் காட்ட வேண்டும்.

(1) தூக்கில் போடுங்கள் (பொதுவாக தொங்கவிடுங்கள், அதனால் மக்கள் அதைப் பார்க்கிறார்கள்) குறைந்தது 100 குலாக்குகள், பணக்கார பாஸ்டர்டுகள் மற்றும் அறியப்பட்ட இரத்தக் கொதிப்பாளர்கள்.

(2) அவர்களின் பெயர்களை வெளியிடவும்.

(3) அவர்களுடைய தானியங்கள் அனைத்தையும் கைப்பற்றுங்கள்.

(4) நேற்றைய தந்தியில் எனது அறிவுறுத்தலின்படி பணயக்கைதிகளை தனிமைப்படுத்தவும்.

மைல்களுக்கு அப்பால் மக்கள் இதையெல்லாம் பார்க்கவும், புரிந்து கொள்ளவும், நடுங்கவும், இரத்தவெறி கொண்ட குலக்குகளை நாங்கள் கொல்கிறோம் என்றும், நாங்கள் அதைத் தொடர்ந்து செய்வோம் என்றும் தங்களைத் தாங்களே சொல்லும் வகையில் இதைச் செய்யுங்கள்.

உங்களுடையது, லெனின்.

பி.எஸ். கடினமான நபர்களைக் கண்டறியவும்.

— லெனினின் தொங்கு உத்தரவு

17 ஆகஸ்ட் 1918 இல், பெட்ரோகிராட் செக்கா தலைவர் மொய்சி யூரிட்ஸ்கி லியோனிட் கன்னெகிஸரால் படுகொலை செய்யப்பட்டார்; மூன்று நாட்களுக்குப் பிறகு, ஆகஸ்ட் 30 அன்று, ஃபேன்னி கப்லன் விளாடிமிர் லெனினைப் படுகொலை செய்ய முயன்றார்.[7][20]

இந்தத் தாக்குதல்கள் இறுதியாக அதிக உள்நாட்டுப் பாதுகாப்பிற்காக டிஜெர்ஜின்ஸ்கியின் பரப்புரைக்கு செவிசாய்க்க அரசாங்கத்தை வற்புறுத்தும். வெகுஜன அடக்குமுறைகளின் பிரச்சாரம் அதிகாரப்பூர்வமாக அதன் பின்னர் பழிவாங்கும் நடவடிக்கையாக தொடங்கும்.[7][20]

அடக்குமுறை தொடங்குகிறது

"செக்காவின் அடித்தளத்தில்", இவான் விளாடிமிரோவ் [ru]

காயங்களில் இருந்து மீண்டு வரும்போது, ​​லெனின் அறிவுறுத்தினார்: "அவசியம் - ரகசியமாகவும் அவசரமாகவும் பயங்கரவாதத்தை தயார்படுத்துவது."[23] இரண்டு தாக்குதல்களுக்கும் உடனடி பதிலில், செக்கிஸ்டுகள் பெட்ரோகிராட் மற்றும் க்ரோன்ஸ்டாட் சிறைகளில் அடைக்கப்பட்டிருந்த சுமார் 1,300 "முதலாளித்துவ பணயக்கைதிகளை" கொன்றனர். 24]

போல்ஷிவிக் செய்தித்தாள்கள் மாநில வன்முறையை அதிகரிக்கத் தூண்டுவதில் குறிப்பாக ஒருங்கிணைந்தவை: ஆகஸ்ட் 31 அன்று, அரசின் கட்டுப்பாட்டில் உள்ள ஊடகங்கள் வன்முறையைத் தூண்டுவதன் மூலம் அடக்குமுறை பிரச்சாரத்தை ஆரம்பித்தன. பிராவ்தாவில் வெளிவந்த ஒரு கட்டுரை, "முதலாளித்துவ வர்க்கத்தை நசுக்கவோ அல்லது நசுக்கவோ வேண்டிய நேரம் வந்துவிட்டது.... தொழிலாளி வர்க்கத்தின் கீதம் வெறுப்பு மற்றும் பழிவாங்கும் பாடலாக இருக்கும்!"[20] அடுத்த நாள், "லெனின் மற்றும் யூரிட்ஸ்கியின் இரத்தத்திற்கு இரத்த ஆறுகள் மட்டுமே பரிகாரம் செய்ய முடியும்" என்று Krasnaia Gazeta செய்தித்தாள் கூறியது.[20]

ஒரு சிவப்பு பயங்கரவாதத்தின் முதல் அதிகாரப்பூர்வ அறிவிப்பு செப்டம்பர் 3 அன்று இஸ்வெஸ்டியாவில் வெளியிடப்பட்டது, "தொழிலாளர் வர்க்கத்திற்கு முறையீடு" என்ற தலைப்பில், தொழிலாளர்களுக்கு "எதிர்ப்புரட்சியின் ஹைட்ராவை பாரிய பயங்கரவாதத்துடன் நசுக்க வேண்டும்!"; "சோவியத் ஆட்சிக்கு எதிராக சிறிதளவு வதந்தியைப் பரப்பத் துணிந்த எவரும் உடனடியாகக் கைது செய்யப்பட்டு வதை முகாமுக்கு அனுப்பப்படுவார்கள்" என்பதையும் அது தெளிவுபடுத்தும்.[25] லெனின் மீதான முயற்சியின் 4 நாட்களில், பெட்ரோகிராடில் மட்டும் 500 பணயக்கைதிகள் தூக்கிலிடப்பட்டதாகவும் இஸ்வெஸ்டியா தெரிவித்துள்ளது.[20]

அதைத் தொடர்ந்து, செப்டம்பர் 5 அன்று, போல்ஷிவிக் அரசாங்கத்தின் மத்தியக் குழு "சிவப்பு பயங்கரவாதத்தில்" ஒரு ஆணையை வெளியிட்டது, "வெகுஜன துப்பாக்கிச் சூடு" "தயக்கமின்றி செலுத்தப்பட வேண்டும்" என்று பரிந்துரைத்தது; அந்த ஆணை சோவியத் குடியரசை வர்க்க எதிரிகளிடமிருந்து பாதுகாக்க "செக்காவுக்கு" உத்தரவிட்டது. அவர்களை வதை முகாம்களில் தனிமைப்படுத்துவதன் மூலம்", அதே போல் எதிர்ப்புரட்சியாளர்களை சுட்டுக் கொல்ல வேண்டும் [மற்றும்] தூக்கிலிடப்பட்டவர்களின் பெயர்கள் மற்றும் மரணதண்டனைக்கான காரணங்களை பகிரங்கப்படுத்த வேண்டும்" என்று கூறினார்.[2][20] 21]

யூரிட்ஸ்கி படுகொலை செய்யப்பட்ட உடனேயே அரசாங்கம் 500 "தள்ளப்பட்ட வகுப்புகளின் பிரதிநிதிகளை" (குலாக்ஸ்) தூக்கிலிட்டது. "[2]

அக்டோபர் 1918 இல், செக்கா தளபதி மார்ட்டின் லாட்சிஸ், சிவப்புப் பயங்கரவாதத்தை ஒரு வர்க்கப் போருக்கு ஒப்பிட்டு, "நாங்கள் முதலாளித்துவ வர்க்கத்தை ஒரு வர்க்கமாக அழித்துக் கொண்டிருக்கிறோம்" என்று விளக்கினார்.[2]

அக்டோபர் 15 அன்று, முன்னணி செக்கிஸ்ட் க்ளெப் போகி, அதிகாரப்பூர்வமாக முடிவுக்கு வந்த ரெட் டெரரை சுருக்கமாக, பெட்ரோகிராடில் எதிரிகள் எனக் கூறப்படும் 800 பேர் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டதாகவும் மேலும் 6,229 பேர் சிறையில் அடைக்கப்பட்டதாகவும் தெரிவித்தார்.[23] செக்கா வாராந்திர செய்தித்தாள் மற்றும் பிற அதிகாரப்பூர்வ பத்திரிகைகளில் வெளியிடப்பட்ட சுருக்கமாக தூக்கிலிடப்பட்ட நபர்களின் பட்டியல்களின் அடிப்படையில் முதல் இரண்டு மாதங்களில் 10,000 முதல் 15,000 பேர் வரை உயிரிழந்துள்ளனர். செப்டம்பர் 5, 1918 அன்று சோவ்னார்கோமின் சிவப்பு பயங்கரவாதம் பற்றிய பிரகடனம் கூறுகிறது:

...எதிர்ப்புரட்சி, இலாபவெறி மற்றும் ஊழலுக்கு எதிரான போராட்டத்தில் அனைத்து-ரஷ்ய அசாதாரண ஆணைக்குழுவிற்கு அதிகாரம் அளிப்பதற்காகவும், அதை மேலும் முறைப்படுத்துவதற்கும், பொறுப்புள்ள கட்சித் தோழர்களில் அதிக எண்ணிக்கையிலானவர்களை வழிநடத்துவது அவசியம். சோவியத் குடியரசை வதை முகாம்களில் தனிமைப்படுத்துவதன் மூலம் வர்க்க எதிரிகளிடமிருந்து பாதுகாக்கவும், வெள்ளை காவலர் அமைப்புகள், சதித்திட்டங்கள் மற்றும் கலகங்களுடன் தொடர்புடைய அனைத்து மக்களையும் தீயணைப்புக் குழுவால் தூக்கிலிட வேண்டும், அவர்களின் பெயர்களை வெளியிடுவது அவசியம். செயல்படுத்தப்பட்டது மற்றும் அவற்றைப் பயன்படுத்துவதற்கான காரணங்கள்.

— நீதிபதியின் மக்கள் ஆணையர் டி. குர்ஸ்கி, உள்துறையின் மக்கள் ஆணையர் ஜி. பெட்ரோவ்ஸ்கி, மக்கள் ஆணையர்களின் கவுன்சில் விவகாரங்களுக்கான இயக்குநர் வி. போன்ச்-ப்ரூயேவிச், எஸ்யூ, #19, துறை 1, கலை.710, 04.09.1918 26]

ரஷ்ய உள்நாட்டுப் போர் முன்னேறியதால், கணிசமான எண்ணிக்கையிலான கைதிகள், சந்தேக நபர்கள் மற்றும் பணயக்கைதிகள் "உடைமை வகுப்புகளை" சேர்ந்தவர்கள் என்பதால் தூக்கிலிடப்பட்டனர். போல்ஷிவிக்குகளால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்ட நகரங்களுக்கான எண்கள் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளன:

கார்கோவில் பிப்ரவரி-ஜூன் 1919 இல் 2,000 முதல் 3,000 மரணதண்டனைகள் செய்யப்பட்டன, மேலும் அந்த ஆண்டு டிசம்பரில் நகரம் மீண்டும் கைப்பற்றப்பட்டபோது மற்றொரு 1,000-2,000 மரணதண்டனைகள் இருந்தன; ரோஸ்டோவ்-ஆன்-டானில், ஜனவரி 1920 இல் சுமார் 1,000; ஒடெசாவில், மே-ஆகஸ்ட் 1919 இல் 2,200, பின்னர் பிப்ரவரி 1920 மற்றும் பிப்ரவரி 1921 இடையே 1,500-3,000; கியேவில், பிப்ரவரி-ஆகஸ்ட் 1919 இல் குறைந்தது 3,000; எகடெரினோடரில், ஆகஸ்ட் 1920 மற்றும் பிப்ரவரி 1921 இடையே குறைந்தது 3,000; 1920 ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்ட்-அக்டோபரில் 2,000 முதல் 3,000 வரை குபனில் உள்ள சிறிய நகரமான அர்மாவிரில். பட்டியல் நீண்டு கொண்டே போகலாம்.[27]

கிரிமியாவில், விளாடிமிர் லெனின்[28] ஒப்புதலுடன் பெலா குன் மற்றும் ரோசாலியா ஜெம்லியாச்கா, 50,000 வெள்ளை போர்க் கைதிகள் மற்றும் பொது மக்கள் 1920 ஆம் ஆண்டின் இறுதியில் ஜெனரல் பியோட்டர் ரேங்கலின் தோல்விக்குப் பிறகு சுட்டுக் கொல்லப்பட்டனர் அல்லது தூக்கிலிடப்பட்டனர். அவர்கள் சரணடைவார்கள்.[29] உள்நாட்டுப் போரில் இது மிகப்பெரிய படுகொலைகளில் ஒன்றாகும்.[30]

1919 ஆம் ஆண்டு மார்ச் 16 ஆம் தேதி, செக்காவின் அனைத்து இராணுவப் பிரிவினரும் ஒரே அமைப்பில் இணைக்கப்பட்டனர், குடியரசின் உள்நாட்டுப் பாதுகாப்பிற்கான துருப்புக்கள், 1921 ஆம் ஆண்டில் 200,000 எண்ணிக்கையில் இருந்தன. இந்த துருப்புக்கள் தொழிலாளர் முகாம்களைக் கட்டுப்படுத்தி, குலாக் அமைப்பை நடத்தி, புரோட்ரஸ்வியர்ஸ்ட்கா (தேவைகள்) நடத்தப்பட்டன. உணவு), மற்றும் விவசாயிகளின் கிளர்ச்சிகள், தொழிலாளர்களின் கலவரங்கள், மற்றும் செம்படையில் கலகங்கள் (இது வெளியேறியதால் பாதிக்கப்பட்டது).[10]

போல்ஷிவிக் அரசாங்கத்திற்கான ரெட் டெரரின் முக்கிய அமைப்பாளர்களில் ஒருவரான 2ஆம் தர இராணுவ ஆணையர் யான் கார்லோவிச் பெர்சின் (1889-1938), இவருடைய உண்மையான பெயர் பெடெரிஸ் ஐசிஸ். அவர் 1917 அக்டோபர் புரட்சியில் பங்கேற்றார், பின்னர் செகாவின் மைய எந்திரத்தில் பணியாற்றினார். ரெட் டெரரின் போது, ​​பெர்சின் பணயக் கைதிகளை அழைத்துச் சென்று சுடுவதைத் தடுத்து நிறுத்துதல் மற்றும் பிற "விசுவாசம் மற்றும் நாசவேலைகளை" தடுக்கும் முறையைத் தொடங்கினார்.[4][பக்கம் தேவை] லாட்வியன் செம்படையின் (பின்னர் 15வது இராணுவம்) சிறப்புப் பிரிவின் தலைவராக இருந்தார். ), மார்ச் 1921 இல் க்ரோன்ஸ்டாட்டில் ரஷ்ய மாலுமிகளின் கலகத்தை அடக்குவதில் பெர்சின் ஒரு பங்கைக் கொண்டிருந்தார். அவர் குறிப்பாக பிடிபட்ட மாலுமிகளைப் பின்தொடர்தல், பிடிப்பது மற்றும் கொலை செய்தல் போன்றவற்றில் தன்னைத்தானே தனித்துக்கொண்டார்.[4][பக்கம் தேவை]