பயனர்:Sumathy1959/மணல்தொட்டி
Editing பயனர்:Sumathy1959/மணல்தொட்டி
 | மணல்தொட்டிப் பக்கத்திற்கு வருக! இந்தப் பக்கத்தில் நீங்கள் தொகுத்தல் சோதனைகளை மேற்கொள்ளலாம். தொகுப்பதற்கு இங்கு சொடுக்கவும். அல்லது மேலே உள்ள தொகு எனும் தத்தலைச் சொடுக்கவும். உங்களுக்கு வேண்டியதைத் தட்டச்சிவிட்டு பக்கத்தைச் சேமிக்கவும் என்ற பொத்தானைச் சொடுக்கவும்.
தமிழில் தட்டச்சு செய்ய என்ற குறுக்குவிசையைப் பயன்படுத்தவும் அல்லது அதுகுறித்து இங்கு படிக்கவும். இதிலுள்ள உள்ளடக்கம் நிலையானதன்று! இப்பக்கம் தொடர்ந்து நீக்கப்பட்டுப் புதுப்பிக்கப்பட்டுக் கொண்டேயிருக்கப்படும். மேலும், நிறைய புதிய பயனர்கள் இதில் தொகுத்தல் சோதனைகளை மேற்கொள்வர். நீங்கள் ஏதுமற்ற புதிய மணல்தொட்டியில் பயிற்சி செய்ய விரும்பினால் இங்கு சொடுக்கவும். தயவுசெய்து பதிப்புரிமை கொண்ட, அருவருக்கத்தக்க, அவதூறு கொண்ட உள்ளடக்கங்களை மணல்தொட்டிகளில் இட வேண்டாம்! பயனர் இதனைத் தொகுக்கலாம். ஆயினும், இப்பக்கம் தொடர்ச்சியாக துப்புரவு செய்யப்படும் என்பதை நினைவிற்கொள்ளுங்கள். மணல் தொட்டியைச் சுத்தம் செய்ய இங்கே சொடுக்குக. நீங்கள் ஒரு விக்கிப்பீடியா பயனராகப் பதிவு செய்திருந்தால், உங்களுக்கென தனியே ஒரு மணல்தொட்டியை இங்கு சொடுக்கிப் பெறலாம். வருங்காலத் தேவைகளுக்காக வேண்டி {{என் மணல்தொட்டி}} என்பதை உங்கள் பயனர் பக்கத்தில் இட்டுக்கொள்ளலாம். மேலதிக தகவலுக்கு விக்கிப்பீடியாவிற்கு அறிமுகம், தொகுத்தல் பயிற்சி, தமிழ்த் தட்டச்சு |
| தெற்காசிய வரலாற்றுக் காலக்கோடு |
|---|
மத்திய கால இந்திய இராச்சியங்கள் (middle kingdoms of India) மௌரியப் பேரரசின் வீழ்ச்சிற்குப்பின், தக்காணத்தில் சாளுக்கியர்கள் கிமு 230 முதல் பண்டைய இந்தியாவின் பெரும் பகுதிகளை ஆண்டு வந்தனர்..வட இந்தியாவில் 1206ல் சுல்தானகத்தின் எழுச்சியுடனும்; தமிழ்நாட்டில் 1279ல் பிற்கால சோழர்களின் வீழ்ச்சியுடனும் இந்தியாவில் மத்திய காலம் முடிவடைந்தது.
மத்திய கால இந்தியா இரண்டு சகாப்தங்கள் கொண்டது, ஒன்று மௌரியப் பேரரசின் முடிவுடனும் மற்றும் கிபி 500ல் குப்தப் பேரரசின் எழுச்சியுடன் துவங்கியது. துவக்க கால இந்தியா கிபி 500 முதல் தொடங்குகிறது. [1].[2]
கிபி 1 முதல் கிபி 1000 வரை உலகின் மூன்றில் ஒரு பங்கு பொருளாதாரத்தில் இந்தியப் பொருளாதரம் பங்கு வகித்தது.[3][4]இக்காலத்தில் கிமு 200 முதல் கிபி 1100 வரை இந்து சமயம் செழித்திருந்தது. [5]மத்திய கால இந்தியாவிற்குப்பின் கிபி 13ஆம் நூற்றாண்டில் பிந்தைய இடைக்காலம் துவங்கியது.
மத்திய கால இந்திய இராச்சியங்கள் என்பது, இந்தியத் துணை கண்டப் பகுதிகளில் கிமு 230 முதல் கிபி 1206 முடிய இருந்த இராச்சியங்களைக் குறிக்கிற்து. மௌரியப் பேரரசின் வீழ்ச்சிக்குப் பின்னர் கிமு 230ல் தென்னிந்தியாவில் சாதவாகனர்களின் பேரரசர் சிமுகன் தலைமையில் சாதவாகனர் பேரரசு எழுச்சியுற்றது.
கிபி 1206 முடிய 1406 ஆண்டுகள் எழுச்சியுடன் விளங்கிய மத்திய கால இந்திய இராச்சியங்கள், வட இந்தியாவில் 1206ல் எழுச்சியடைந்த தில்லி சுல்தானகம் மற்றும் தென்னிந்தியாவில் 1279ல் மூன்றாம் இராஜேந்திர சோழன் இறப்பிற்குப் பின்னர் சோழர் இராச்சியம் வீழ்ச்சியடைந்த நிலையில் மத்தியகால இந்திய இராச்சியங்கள் முடிவுக்கு வந்தது.
மத்திய கால இந்தியாவில் மௌரியப் பேரரசு மற்றும் குப்தப் பேரரசு காலங்கள் செழுப்புடன் விளங்கியது.[6]இக்காலத்தில் இந்து சமயம் கிமு 200 முதல் கிபி 1100 வரை சிறப்புடன் விளங்கியது. [7] [3][8]13ஆம் நூற்றாண்டிற்குப் பின் பிந்தைய மத்திய காலம் துவங்கியது.
பண்டைய இந்தியாவின் வட மேற்கு பகுதியில்
தொகு
கிமு இரண்டாம் நூற்றாண்டில் மௌரியப் பேரரசு வீழ்ச்சி அடைந்து கொண்டிருக்கையில், மேற்கிலிருந்து வந்த இந்தோ கிரேக்கப் படைகள் [இந்தியாவின் வட மேற்கு இந்தியப் பகுதிகளை ஆக்கிரமித்துக் கொண்டு, இந்தியமயமான கிரேக்கர்கள் பௌத்த சமயத்தை தழுவினர்.
இந்தோ கிரேக்கர்கள்
தொகு
எலனியக் காலத்தில் வடமேற்கு இந்தியப் பகுதிகளைக் கைப்பற்றி கிமு 200 முதல் கிபி 10 வரை இந்தோ-கிரேக்கர்கள் ஆட்சி செய்தனர். இந்தோ கிரேக்க நாட்டை கிமு 200களில் நிறுவியவர் கிரேக்கரான தெமித்திரஸ் ஆவார். முன்னதாக பேரரசர் அலெக்சாந்தர் மறைவிற்கு மேற்காசியாப் பகுதிக்கு தலைமை தாங்கிய செலூக்கஸ் நிக்காத்தர் தலைமையில் செலுக்கஸ் நிக்கோத்தர்]] என்பவர் தலைமையில் தற்கால ஆப்கானித்தான் மற்றும் உஸ்பெகிஸ்தான் பகுதிகளுக்கு இடையே உள்ள பாக்திரியா பகுதியில் கிரேக்க பாக்திரியா பேரரசு நிறுவி கிமு 256–கிமு 125 முடிய ஆட்சி செய்தனர்.
இந்தோ-கிரேக்கர்கள் தங்களின் ஆட்சியில் இருந்த தட்சசீலம், [10]புஷ்கலாவதி, சகலா பகுதிகளை உள்ளூர் இந்திய மன்னர்களிடம் இழந்தனர்.[11]
இந்தோ கிரேக்கர்களின் ஆட்சியில் கிரேக்க பௌத்தக் கலைநயத்தில் கௌதம புத்தர், விகாரைகளின் பௌத்தச் சின்னங்களில் பண்டைய கிரேக்க மொழியுடன், உள்ளூர் கரோஷ்டி மொழியில் கல்வெட்டுக்களை வெட்டினர்.[12]இந்தோ-பார்த்தியப் பேரரசு மற்றும் குசானப் பேரரசுகளின் எழுச்சியால் கிபி 10ல் இந்தோ-கிரேக்க பேரரசு வீழ்ச்சி அடைந்தது. குசாணப் பேரரசு இந்தோ பார்த்தியன் கிபி 10ல் வடமேற்கு இந்தியாவில் கிரேக்க ஆதிக்கம் முற்றிலும் ஒழிந்தது. [13]
சைபீரியாவிலிருந்த சகர்களின் ஒரு கிளையினரான இந்தோ சிதியர்கள் கிமு இரண்டாம் நூற்றாண்டின் நடுவிலிருந்து, நான்காம் நூற்றாண்டு வரை நடு ஆசியாவின் பாக்திரியா, சோக்தியானா மற்றும் தெற்காசியாவின் காந்தாரம், காஷ்மீர், பஞ்சாப், மேற்கு இந்தியா மற்றும் மத்திய இந்தியாவின் இராஜஸ்தான், குஜராத், மகாராட்டிரம் போன்ற பகுதிகளில் குடியேறினர். சகர்களின் முதல் அரசன் மோகா என்பவர் [14]காந்தாரத்தில் ஆட்சியை நிறுவி, படிப்படியாக வடமேற்கு இந்தியா முழுவதிலும் இந்தோ சிதியன் பேரரசை நிறுவினார். கிபி 395ல் மேற்கு சத்ரபதி மன்னர் மூன்றாம் ருத்திரசிம்மன் ஆட்சியின் போது இந்தோ சிதியர்களின் ஆட்சி முடிவடைந்தது.
இந்தோ பார்த்தியப் பேரரசு
தொகுகோண்டபோரஸ் தலைமையில் கிமு 20களில் இந்தோ-பார்த்தியப் பேரரசு நிறுவப்பட்டது. குசானப் பேரரசின் எழுச்சிக்குப் பின் கிபி முதல் நூற்றாண்டில் வீழ்ச்சி கண்டது.
பல்லவர்கள் (275 - 897)
தொகுதென்னிந்தியாவில் பொ.ஊ. 275 முதல் பொ.ஊ. 897 வரை சுமார் ஐந்நூற்று ஐம்பது ஆண்டுகள் தமிழகத்தில் நிலைத்து ஆட்சி புரிந்தவர்கள்.வின்சென்ட் ஸ்மித் என்னும் ஆங்கில வரலாற்றாசிரியர் தமது நூலின் முடிவாகப் பல்லவர் தென்னிந்தியரே என்று வரையறுத்துள்ளார்.[15] சாதவாகனப் பேரரசில் குறுநில மன்னர்களாக செயல்பட்டு வந்த இவர்கள் சாதவாகனப் பேரரசு வலுக்குன்றியதும் கிருஷ்ணா ஆற்றிற்குத் தெற்குப்பகுதியை ஆளத் தொடங்கினர்.[16][17][18] வலுப்பெற்ற பல்லவர்கள் தொண்டை மண்டலத்தையும், களப்பிரர்களையும், சிற்றரசர்களாக இருந்த சோழர்களையும் வென்று தமிழகத்தின் வட பகுதியை ஆண்டனர்.[19]இறுதி பல்லவ மன்னர் அபராசித வர்மனை (கிபி 880-897) சோழர்கள் வென்றனர்.
மேற்கு சத்ரபதிகள் (கிபி 35 முதல் கிபி 405)
தொகுமேற்கு சத்ரபதிகள் தற்கால மேற்கு இந்தியா மற்றும் மத்திய இந்தியா பகுதிகளை கிபி 35 முதல் கிபி 405 முடிய ஆட்சி செய்தவர்கள். நடு ஆசியாவின் சிதியர்கள் இனத்தைச் சேர்ந்த இந்தோ-சிதியன் குல வழித்தோன்றகளே மேற்கு சத்ரபதிகள் ஆவார். இவர்கள் இந்தியத் துணைக்கண்டத்தின் மேற்குப் பகுதிகளை ஆண்டதால் மேற்கு சத்திரபதிகள் என்ற பெயரால் அழைக்கப்படுகின்றனர்.[21] [22] வட இந்தியாவை ஆட்சி செய்த இதே இனத்தவர்களை வடக்கு சத்திரபதிகள் ஆவார். கிபி 405ல் குப்தப் பேரரசினர் மேற்கு சத்ரபதிகளை வென்றனர்.
பல் சமய நம்பிக்கைகளை உடைய மக்களை ஒன்றாகக் கொண்டிருந்த ஒரு பேரரசு ஆகும். இது முதலாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் பாக்திரிய நிலப்பரப்புகளில் உயேசி பழங்குடியினத்தவரால் உருவாக்கப்பட்டது. தற்போதைய உசுபெக்கிசுத்தான், ஆப்கானித்தான், பாக்கித்தான், மற்றும் வட இந்தியா ஆகிய பகுதிகளை உள்ளடக்கும் வகையில் இது விரிவடைந்தது.[23][24][25] இது சாகேதம் மற்றும் சாரநாத் ஆகியவற்றுடன் வாரணாசிக்கு அருகிலான நிலப்பரப்பு வரையிலும் கூட விரிவடைந்திருந்தது. குசானப் பேரரசர் கனிஷ்கரின் சகாப்தத்திற்குக் காலமிடப்பட்ட கல்வெட்டுகள் வாரணாசியில் கண்டெடுக்கப்பட்டுள்ளன.[note 1]
குசானர்கள் வடமேற்கு சீனாவின் சிஞ்சியாங் மற்றும் கான்சு பகுதிகளில் இருந்து இடம் பெயர்ந்து பண்டைக் கால பாக்திரியாவில் இவர்கள் குடியமர்ந்தனர். குசான அரச மரபைத் தோற்றுவித்த குஜுல காட்ஃபிசஸ், கிரேக்க பாக்திரியா பேரரசின் பாரம்பரியத்தைப் பின்பற்றிப் பயன்படுத்தினார். இந்து சமயத்தின் சைவப் பிரிவை சேர்ந்தவராக இவர் இருந்தார்.[29] இரண்டு பிந்தைய குசான மன்னர்களான வீமா காட்பீசஸ் மற்றும் இரண்டாம் வாசுதேவன் ஆகியோரும் இந்து சமயத்திற்குப் புரவலர்களாக விளங்கினர். பொதுவாக குசானர்கள் பௌத்தத்திற்கும் சிறந்த புரவலர்களாக விளங்கினர். பேரரசர் கனிஷ்கர் சரதுசத்தின் காரணிகளையும் தங்களது ஆட்சியில் பயன்படுத்தினர்.[30] நடு ஆசியா மற்றும் சீனாவுக்குப் பௌத்தம் பரவியதில் குசானர்கள் முக்கியப் பங்கு வகித்தனர். இவர்களது 200 ஆண்டு கால அமைதியான ஆட்சியை "பாக்ஸ் குசானா" (குசான அமைதி) என்று குறிப்பிடப்படுகிறது.[31]
குசானப் பேரரசானது கிபி 3ஆம் நூற்றாண்டில் பகுதியளவு-சுதந்திரமுடைய இராச்சியங்களாகச் சிதறுண்டது. இவை மேற்கிலிருந்து படையெடுத்து வந்த சாசானியர்களிடம் வீழ்ந்தது. சோக்தியானா, பாக்திரியா மற்றும் காந்தாரம் ஆகிய பகுதிகளில் குசான-சாசானிய இராச்சியத்தை நிறுவினர். கிபி 4ஆம் நூற்றாண்டில் குப்தர்கள் கிழக்கில் இருந்து அழுத்தம் கொடுத்தனர். இறுதி குசான-சாசானிய இராச்சியங்கள் வடக்கிலிருந்து வந்த கிடாரைட்டுகள், பிறகு ஹெப்தலைட்டு படையெடுப்பாளர்களால் திணறடிக்கப்பட்டது.
ஹெப்தலைட்டுகள் அல்லது ஹூணர்கள் (கிபி 408–670)
தொகு
ஹெப்தலைட்டுகள் நடு ஆசியாவின் கால்நடைகளை மேய்க்கும் நாடோடி மற்றும் வேளாண் இன மக்களின் கூட்டுக் குழுவினர் ஆவர்.[32] கிபி ஐந்தாம் நூற்றாண்டில் புதிய புல்வெளிகளைத் தேடி நடு ஆசியாவின் மேற்கில் மற்றும் கிழக்கு ஐரோப்பாவிலும், கிழக்கு ஆசியாவிலும் தங்கள் நிலப்பரப்பை விரிவு படுத்தினார்கள்.[33] ஹெப்தலைட்டு மக்கள் வெள்ளை ஹூணர்களுடன் தொடர்புடையவர்களாக கருதப்படுகிறது.
கிபி ஆறாம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் உச்ச கட்டத்தில் இருந்த ஹெப்தலைட்டுகளின் பேரரசு தற்கால ஆப்கானித்தான், துருக்மேனிஸ்தான், உஸ்பெகிஸ்தான், கிர்கிஸ்தான், கசக்ஸ்தான், பாகிஸ்தான், வட இந்தியா மற்றும் சீனாவின் சிங்ஜியாங் பகுதிகளை கொண்டிருந்தது.[34][35]ஹெப்தலைட்டுகள் பௌத்தம், மானி சமயம், நெஸ்டோரியம் மற்றும் சரத்துஸ்திர சமயம் மற்றும் இந்து சமயங்களைப் பின்பற்றினர்.[36] ஹெப்தலைட்டுகளின் பகுதியான பல்கு பகுதியில் நூறு பௌத்த விகாரைகளுடன் 30,000 பௌத்த பிக்குகள் இருந்ததாக யுனேஸ்கோ நிறுவனம் கூறியுள்ளது.[34]
இந்து சமய காபூல் சாகி மன்னர் கிபி 670-இல் ஹெப்தலைட்டுகளின் இறுதி மன்னரான யுதிஷ்டிரனை வென்று, ஹெப்தலைட்டுகளின் ஆட்சியை முடிவுக்கு கொண்டு வந்தார்.[37]
இராய் வம்சம் (கிபி 416–644)
தொகுதற்கால பாகிஸ்தானின் சிந்துப் பகுதியை மையமாகக் கொண்டு, இந்தியத் துணைக்கண்டத்தின் பலுசிஸ்தான் கந்தகார், காஷ்மீர், கராச்சி, சூரத், கட்ச் போன்ற பகுதிகளை, கிபி 416 முதல் 644 முடிய ஆண்டவர்கள். இராய் குல மன்னர்கள் இந்து மற்றும் பௌத்த சமயங்களை ஆதரித்தனர்.[38]ராசிதீன் கலீபாக்களின் ஆட்சிக் காலத்தில், கி பி 644-இல் நடைபெற்ற போரில் அரபு இசுலாமியர்களிடம் இராய் வம்சத்தவர்கள் தோற்றனர்.[39][40]இராய் வம்ச மன்னர்கள் பௌத்தம் மற்றும் இந்து சமயங்களை ஆதரித்தனர். இராய் குலத்தவர்களின் தலைநகரான அல்-ரோர் அருகில் தற்கால பாகிஸ்தானில் உள்ள சுக்கூர் எனுமிடத்தில் சிவபெருமானுக்கு ஆலயம் கட்டினர்.
காந்தார நாடு
தொகுஇந்தியத் துணைக் கண்ட நாடுகளில் ஒன்றாகும். இது தற்கால ஆப்கானித்தான் நாட்டின் பழைய காந்தாரப் பகுதிகளைக் கொண்டிருந்தது. மகாபாரத இதிகாசத்தில் சகுனியின் சொந்த நாடு என காந்தார நாடு குறிப்பிட்டுள்ளது.[41][42][43]
கார்கோடப் பேரரசு (கிபி 625–885)
தொகு'கார்கோடப் பேரரசு (Karkota Empire) (ஆட்சிக் காலம்: பொ.ஊ. 625–885) இந்தியாவின் காஷ்மீர் பகுதியில் 625 முதல் 885 முடிய இருந்த அரசாகும்.[45]
கார்கோடப் அரசை கிபி 625-இல் நிறுவியவர் மன்னர் துர்லபவர்தனர் ஆவார்.[46] கார்கோடப் பேரரசு தற்கால இந்தியா, பாகிஸ்தான் மற்றும் ஆப்கானிஸ்தானின் பகுதிகளைக் கொண்டிருந்தது. கிபி 740-இல் கார்கோட மன்னர்கள் கன்னோசி மன்னர் யசோவர்மனை வீழ்த்தி மற்றும் திபெத்தியர்களை வென்றார்கள.[47][48]
இந்து சமயத்தவராக இருந்த கார்கோடகப் பேரரசர்கள் தலைநகர் பரிஹாஸ்பூரில் இந்துக் கோயில்களைக் கட்டினர்.[49][50]காஷ்மீர் சமவெளியின் அனந்தநாக் நகரத்தில் சூரியக் கடவுளான மார்த்தாண்டனுக்கு ஒரு கோயில் எழுப்பப்பட்டது. [51][52] மேலும் தமது பேரரசில் பௌத்த சமயத்தின் தூபிகள், விகாரைகள் எழுப்ப அனுமதித்தனர். பொ.ஊ. 885-இல் அவந்தி நாட்டு உத்பால வம்சத்தின் மன்னர் அவந்திவர்மன், கார்கோடப் பேரரசை வீழ்த்தினார்.[53]
காபூல் சாகி (கிபி 500 - 1010)
தொகுகாபூல் சாகி அல்லது இந்து சாகி மன்னர்கள் தற்கால ஆப்கானித்தான் நாட்டின் காபூல் நகரத்தை தலைநகராகக் கொண்டு ஆட்சி செய்தவர்கள். குசான் பேரரசின் வீழ்ச்சிக்குப் பின்னர்[54]இந்தியத் துணைக்கண்டத்தின் வடமேற்கில் காபூல் சமவெளி, கந்தகார், வடக்கு மேற்கு பாகிஸ்தான், பஞ்சாப் மற்றும் காஷ்மீர் சமவெளிப் பகுதிகளை, கிபி 500 முதல் கிபி 1010 முடிய ஐநூறு ஆண்டுகள் ஆண்ட இந்து மற்றும் பௌத்த சமய சாகி அரச குலங்களாகும்.[55]கிபி 870-இல் சாகி அரச குலம் சமய அடிப்படையில், இந்து சாகி, பௌத்த சாகி என இரண்டு அரச குலங்களாகப் பிரிந்தது.கஜினி முகமதுவின் தொடர் படையெடுப்பால் காபூல் சாகி குல அரசின் ஆட்சி கி பி 1026-இல் முடிவுற்றது.
சாதவாகனர் (கிமு. 2ஆம் நூற்றாண்டு–கிபி. 3ஆம் நூற்றாண்டு)
தொகுசாதவாகனர்களின் ஆட்சி பொ.ஊ.மு. 2-ஆம் நூற்றாண்டு முதல் பொ.ஊ. 3-ஆம் நூற்றாண்டின் நடுவில் வரை தக்காணப் பீடபூமி பகுதியைச் சேர்ந்த தற்கால தெலுங்கானா, ஆந்திரப் பிரதேசம், மகாராட்டிரம் ஆகியவற்றைக் கொண்டிருந்தது. பல்வேறு காலகட்டங்களில் இவர்கள் இன்றைய குசராத்து, மத்தியப் பிரதேசம், கருநாடகம் ஆகிய பகுதிகளையும் ஆண்டனர். இவ்வம்சத்தின் தலைநகராக பிரதித்தானா மற்றும் அமராவதி ஆகிய நகரங்கள் இருந்தது..
சாதவாகனர்கள், வெளிநாடுகளைச் சேர்ந்த சகர்கள், மேற்கு சத்ரபதிகள் ஆகியோருடன் போரிட்டனர் கௌதமிபுத்ர சதகர்ணியின் ஆட்சிக் காலத்தில் சாதவாகனப் பேரரசு உச்ச நிலையை எட்டியது.. பொ.ஊ. 3-ஆம் நூற்றாண்டில் சாதவாகனர்கள் சிற்றரசுகளாக சிதறிப் போனது.[56]சாதவாகனர் ஆட்சியில் தமது உலோக நாணயங்களில் ஆட்சியாளர்களின் உருவங்களைப் பொறித்தவர்களில் முதன்மையானவர்கள் ஆவர். இவர்கள் சிந்து-கங்கைச் சமவெளி முதல் இந்தியாவின் தென்முனை வரை கலாச்சாரப் பாலங்களை அமைத்தனர், அவர்களுடனான வணிகத்தில் முக்கிய பங்காற்றினர். பிராமணம் மட்டுமல்லாது, பௌத்தத்தையும் பிராகிருத இலக்கியத்தையும் ஆதரித்து வந்தனர்.
மௌரியப் பேரரசு வலிமையிழந்த பின்னர் கலிங்கத்தை கிமு 100 முதல் கிபி 400 முடிய 500 ஆண்டுகள் ஆண்டது இவ்வம்சத்தின் மன்னர் காரவேலன் இந்தியாவின் கிழக்கு கடற்கரை பகுதிகளை கைப்பற்றினார். மன்னர் காரவேலனின் ஆட்சியின் கீழ், கடல் ஆதிக்கம் பெற்றிருந்த கலிங்கம், இலங்கை, பர்மா, தாய்லாந்து, வியட்நாம், கம்போடியா, போர்னியோ, பாலி, சுமாத்திரா, ஜாவா போன்ற நாடுகளுடன் வணிகத்தில் ஈடுபட்டிருந்தது.
பார்சிவா வம்சம் (கிபி 170–350)
தொகுகுசானப் பேரரசு வீழ்ச்சியுற்ற காலத்தில், விரோசனன் தலைமையிலான மதுராவின் நாகர்கள், பார்சிவா வம்சத்தைத் தோற்றுவித்து தனித்து பார்சிவா பேரரசை ஆண்டனர். மால்வா முதல் கிழக்கே பஞ்சாப் வரை பார்சிவா பேரரசை விரிவுப்படுத்தினர். பார்சிவா பேரரசு, மதுரா, கண்டிபுரி மற்றும் பத்மாவதி எனும் மூன்று தலைநகரங்கள் கொண்டிருந்தனர்.[57] விரோசன நாகருக்குப் பின்பு, பத்மாவதி நாகர்கள் முழு பார்சிவா பேரரசை தங்கள் கட்டுப்பாட்டில் கொண்டு வந்தனர். குறைந்த ஆண்டுகளே பத்மாவதி நாகர்கள் பார்சிவா பேரரசை ஆண்டனர்.[58]
வாகாடகப் பேரரசு : (கிபி 250 - 500)
தொகு.jpg)
தக்கானப் பகுதியில் சாதவாகனர்களுக்குப் பின்னர் தோன்றியதும், குப்த பேரரசுக்கு சமகாலத்திய பேரரசாகும். கிபி மூன்றாம் நூற்றாண்டில் நிறுவப்பட்ட வாகாடகப் பேரரசு, வடக்கே மால்வா மற்றும் குஜராத் பகுதியிலிருந்து, தெற்கே துங்கபத்திரை ஆறும், மேற்கே மகாராட்டிரம் வரையும், கிழக்கே தற்கால சத்திஸ்கர் வரை பரவியிருந்தது. விந்தியசக்தி மன்னர் கிபி 250-270களில் தோற்றுவித்த இப்பேரரசை, கிபி 250 முதல் 500 வரை தொடர்ந்து ஆண்டனர். இதன் தலைநகராக வாசிம் நகரம் இருந்தது..இப்பேரரசின் அரசர்கள் பலர் அஜந்தா குகைக் கோயில்கள் எழுப்பினர்.[59][60]
குப்தப் பேரரசு (கிபி 320 –600).
தொகு
இந்தியத் துணைக்கண்டத்தின் பொற் காலம் என்பது குப்தப் பேரரசு காலம் என்பர்.[61]இப்பேரரசு ஏறத்தாழ கிபி 320 முதல் 600 முடிய இந்தியத் துணைக் கண்டத்தின் பெரும்பாலான பகுதிகளை உள்ளடக்கியிருந்தது. சில வரலாற்றாளர்களால் இக்காலமானது இந்தியாவின் பொற்காலம் என்று கருதப்படுகிறது.[62] பேரரசின் ஆட்சி புரிந்த அரசமரபானது குப்தரால் நிறுவப்பட்டது. அரசமரபின் மிகுந்த குறிப்பிடத்தக்க ஆட்சியாளர்களாக முதலாம் சந்திரகுப்தர், சமுத்திரகுப்தர், இரண்டாம் சந்திரகுப்தர் மற்றும் ஸ்கந்தகுப்தர் ஆகியோர் திகழ்ந்தனர். பொ. ஊ. 5ஆம் நூற்றாண்டின் சமசுகிருத கவிஞரான காளிதாசன் குப்தர்கள் 21 இராச்சியங்களை இந்தியாவிற்குள்ளும், இந்தியாவிற்கு வெளியிலும் வென்றுள்ளனர் என்று குறிப்பிடுகிறார். இதில் பாரசீகர்கள், ஊணர்கள், காம்போஜர், ஆக்சசு பள்ளத்தாக்கின் மேற்கு மற்றும் கிழக்கில் அமைந்திருந்த பழங்குடியினங்கள், கிண்ணரர், கிராதர் மற்றும் பிறரும் அடங்குவர்.[63][64][65]
சமுத்திரகுப்தர், இரண்டாம் சந்திரகுப்தர் மற்றும் முதலாம் குமாரகுப்தர் ஆட்சிக் காலங்களின் பண்பாட்டு வளர்ச்சி பெற்றது. மகாபாரதம் மற்றும் இராமாயணம் போன்ற பல இந்து இதிகாசங்கள் இக்காலத்தில் தான் திருமுறையாக்கப்பட்டன.[66] காளிதாசன்,[67]காளிதாசன், ஆரியபட்டர், வராகமிகிரர் மற்றும் வாத்சாயனர் போன்ற அறிஞர்களை குப்தர் காலத்தில் உருவாகினர். இவர்கள் பல கல்வி சார்ந்த தளங்களில் பெரும் முன்னேற்றங்களை அடைந்தனர்.[68][69][70] குப்தர் சகாப்தத்தின் போது அறிவியல் மற்றும் அரசியல் நிர்வாகமானது புதிய உயரங்களை அடைந்தது.[69] இக்காலமானது சில நேரங்களில் பாக்ஸ் குப்தா என்று அழைக்கப்படுகிறது. இதன் பொருள் குப்த அமைதி என்பதாகும். கட்டடக் கலை, சிற்பக் கலை மற்றும் ஓவியக் கலையில் சாதனைகள் இக்காலத்தில் அடையப்பட்டன. "இந்தியாவில் மட்டுமல்லாது, இந்தியாவின் எல்லைகளைத் தாண்டியும் கலையின் ஒட்டு மொத்த இறுதியான போக்கைத் தீர்மானித்த வடிவம் மற்றும் கலை நய உணர்வுக்குப் புதிய அளவீடுகளை இக்காலமானது அமைத்தது".[71] வலிமையான வணிகத் தொடர்புகள் இப்பகுதியை ஒரு முக்கியமான பண்பாட்டு மையமாக மாற்றினர். இந்தியா மற்றும் தென்கிழக்கு ஆசியாவில் இருந்து அண்டை இராச்சியங்கள் மற்றும் பகுதிகள் மீது தாக்கத்தை ஏற்படுத்திய ஒரு அடித்தளமாக இப்பகுதியை நிறுவின.[72][நம்பகத்தகுந்த மேற்கோள்?] புராணங்கள் இக்காலத்தில் தான் எழுதப்பட்டதாக கருதப்படுகிறது.[71][73] இதன் ஆட்சியாளர்கள் இந்து சமயத்தைப் பின்பற்றினர். குப்தப் பேரரசில் பிராமணர்கள் வளர்ச்சியடைந்து இருந்தனர். ஆனால் குப்தர்கள் பிற நம்பிக்கைகளைக் கொண்ட மக்களிடமும் சகிப்புத் தன்மையுடன் நடந்து கொண்டனர்.[74]
பதின்ம எண்முறை, இந்திய எண் முறை மற்றும் பூஜ்ஜியம் குப்தப் பேரரசுக் காலத்துக் கண்டுபிடிப்புக்களே. மேலும் குப்தர்கள் காலத்தில் அறிவியல், தொழில்நுட்பம், தருக்கம், கணிதம், வானவியல், இந்தியத் தத்துவம், சோதிடம், இந்து தொன்மவியல், இந்து சமயம், பௌத்தம் மற்றும் சமணம் போன்ற சமயங்கள் செழித்ததுடன், இந்துப் பண்பாடு, சமசுகிருத மொழி இலக்கியங்கள் வளர்ந்தது. இரண்டாம் சந்திரகுப்தர் ஆட்சிக் காலத்தில் பண்பாட்டு, நாகரீகம், கலைகள், இலக்கியங்கள் நன்கு வளர்ச்சி அடைந்தது.[75] குப்தர்களின் ஆட்சியில் கவிஞர் காளிதாசன், வானிலை மற்றும் கணித அறிஞர்களான ஆரியபட்டர் மற்றும் வராகமிகிரர், பஞ்சதந்திர நூலை எழுதிய விஷ்ணு குப்தர், காம சூத்திரம் நூலை எழுதிய வாத்சாயனர், ஆயுர்வேத மருத்துவரான சுஸ்ருதர் போன்ற பல்கலை அறிஞர்கள் வாழ்ந்தனர்.[76]
நடு ஆசியாவைச் சேர்ந்த ஹூணர்களின் (கிடாரிகள் மற்றும் அல்கான் ஹூனர்கள்) படையெடுப்புகளால் குப்த பேரரசானது இறுதியாக வீழ்ச்சியடைந்தது.[77][33]
ஹர்சப் பேரரசு (கிபி 606 - 647)
தொகு
குப்தப் பேரசின் வீழ்ச்சிக்குப் பின், தானேஸ்வரம்|தானேஸ்வரத்தை தலைநகராகக் கொண்டு ஆண்ட ஹர்ஷவர்தனர், மேற்கே பஞ்சாப் முதல் கிழக்கே வங்காளம் வரை ஆட்சியை விரிவுபடுத்தினார். தெற்கே படையெடுத்து வந்த ஹர்சர், சாளுக்கிய மன்னர் இரண்டாம் புலிகேசியை வெல்ல முடியவில்லை. 647ல் ஹர்சவர்தனரின் இறப்புடன் ஹர்சப் பேரரசு விழ்ச்சி கண்டது.
துவக்க மத்திய காலம் (கிபி 650–1200)
தொகுஇராட்டிரகூடர் (6ஆம் நூற்றாண்டு - 10ஆம் நூற்றாண்டு)
தொகு
சாளுக்கியப் பேரரசில் சிற்றரசராக இருந்த தந்திதுர்கன், இறுதி சாளுக்கிய மன்னர் இரண்டாம் கீர்த்திவர்மனை வென்று குல்பர்காவை தலைநகராகக் கொண்டு கிபி 6ஆம் நூற்றாண்டில் இராட்டிரகூட அரசை நிறிவினார். இராஷ்டிரகூடர்கள் பெரும் ஆற்றலுடன் விளங்கிய காலத்தில் வடக்கில் யமுனை ஆற்றுக்கும், கங்கை ஆற்றுக்கும் இடைப்பட்ட பகுதியும், தெற்கில் கன்னியாகுமரி வரை ஆட்சி செய்தனர்.. இவர்களின் ஆட்சியில் சமண சமய அறிஞர்கள் கன்னட மொழிக்கும் சமசுகிருத மொழிக்கும் பெரும் பங்கு ஆற்றினார்கள். இப்பேரரசின் புகழ்பெற்ற மன்னர் முதலாம் அமோகவர்சன் இயற்றிய கவிராஜமார்கம் எனும் நூல் கன்னட இலக்கியத்தின் சிறப்பான படைப்பாகும். எல்லோராவிலுள்ள கைலாசநாதர் கோவில், மகாராட்டிரத்திலுள்ள எலிபண்டா குகைகள், கருநாடகத்தின் பட்டடக்கலில் உள்ள காசிவிசுவநாதன் கோவில், ஜைன நாராயணன் கோவில் ஆகியவை இவர்களின் கட்டகலைக்கு காட்டாக உள்ளது.
பாலப் பேரரசு (கிபி 8 - 12ஆம் நூற்றான்டு)
தொகு
பாலப் பேரரசினர் தற்கால பிகார், மேற்கு வங்காளம், நேபாளம் & வங்காளதேசம் பகுதிகளை கி.பி. எட்டாம் நூற்றாண்டுக்கும், பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டுக்கும் இடைப்பட்ட காலத்தில் ஆண்டனர். இப்பேரரசை நிறுவிய கோபாலன் கி.பி 750 முதல் 770 வரை ஆட்சி புரிந்தார்.இவனுக்குப் பின்வந்த தர்மபாலன் (770-810) மற்றும் தேவபாலன் (810-850) ஆகியோர் பாலப் பேரரசை இந்தியாவின் வட கிழக்குப் பகுதிகளிலும் விரிவாக்கினர். சேன அரச மரபினரின் தாக்குதலைத் தொடர்ந்து 12 ஆம் நூற்றாண்டில் பாலப் பேரரசு நிலைகுலைந்தது.
பாலர்கள், புத்த சமயத்தின் மஹாயான, தந்திரப் பிரிவுகளைப் பின்பற்றினர். இவர்கள் கன்னௌசி பகுதியைச் சேர்ந்த ககதவாலர்களுடன் திருமணத் தொடர்புகளைக் கொண்டிருந்தனர். இவர்கள் பல கோயில்களைக் கட்டியதுடன், நாளாந்தா, விக்கிரமசீலா முதலிய பல்கலைக் கழகங்களையும் ஆதரித்தனர். இவர்களுடைய மதமாற்றமே திபெத்தில் பௌத்தம் பரவுவதற்கு மூல காரணமாக அமைந்ததாகச் சொல்லப்படுகிறது.
பாண்டியர்கள் (கிமு 600- கிபி 1600)
தொகுபாண்டியர்கள் பழந்தமிழ் நாட்டை கிமு 600 முதல் கிபி 1600 வரை ஆண்ட வேந்தர்களுள் ஒருவர்..பொதுவாக பாண்டியர்கள் தென் தமிழ்நாட்டை ஆண்டனர்.
சோழர்கள் கிமு 400 முதல் கிபி 1279 முடிய தமிழ்நாட்டை ஆண்ட மூவேந்தர்களுள் ஒரு குலத்தவர்.. இவர்களது தலைநகரங்கள் உறையூர், பழையாறு மற்றும் தஞ்சாவூர் ஆகும். கிபி ஒன்பதாம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் சோழர்கள் எழுச்சி கண்டனர். பத்தாம், பதினோராம் நூற்றாண்டுகள் சோழர் காலம் பொற்காலமாக விளங்கியது. பொ.ஊ. 13-ஆம் நூற்றாண்டு வரை சோழரது ஆட்சி தமிழகத்தில் நிலவியது. சோழ மன்னர்களில் முதலாம் இராசராசன் மற்றும் முதலாம் இராசேந்திரன் காலத்தில் சோழநாடு, படையிலும், பொருளாதாரத்திலும், பண்பாட்டிலும் வலிமை பொருந்திய பேரரசாக, இந்தியத் துணைக்கண்டம் மற்றும் தென்கிழக்கு ஆசியா முழுவதிலும் செல்வாக்குக் செலுத்தியது. சோழ நாட்டின் எல்லை வடக்கே ஒரிசா முதல் கிழக்கில் இலங்கை, சாவா, சுமத்ரா, மலேசியா வரையும், தெற்கே மாலைத்தீவுகள் வரையிலும் விரிந்து இருந்தது. முதலாம் இராசேந்திரன் காலத்தில் சோழர் படை வட இந்தியாவிலுள்ள கங்கைக் கரை வரை சென்று பாடலிபுத்திரத்தின் மன்னனான மகிபாலனை வென்றார்.சோழரின் கடற்படை மலாய் தீபகற்பத்திலுள்ள கடாரம், சிரீவிசயம் மற்றும் சில நாடுகளையும் வென்றார்.
சேரர்
தொகுசேரர்கள் பண்டைத் தமிழகத்தின் மேற்குக் கரையில் அமைந்திருந்த சேர நாட்டை கிபி 1102 வரை ஆண்டனர்.. சேரர்களின் கொடி விற்கொடி ஆகும். சேரர்கள் வில்லால் அம்பு எய்வதில் சிறந்தவர்களாக இருந்தனர் என்று உய்த்துணரலாம். மூவேந்தர்களில் ஒருவரான இவர்கள் கரூரையும், வஞ்சியையும் தலைநகராகக் கொண்டிருந்தனர். . அந்நாடு அக்காலத் தமிழகத்தின் மேற்குக்கரைப் பகுதிகளை உள்ளடக்கியிருந்தது. பெரும்பாலும் இன்றைய தமிழ்நாட்டின் கொங்கு நாட்டுப்பகுதியே அக்காலச் சேர நாடு எனலாம். மேலும் வேணாடு, குட்டநாடு, தென்பாண்டி நாடு ஆகிய மண்டலங்களை சேரர் ஆண்டனர்..[78]முற்காலச் சேரர்களைப் பற்றி மிகவும் அரிதாகவே செய்திகள் உள்ளன, ஆனால் சங்க காலச் சேரர்களைப் பற்றி சிறிதளவு செய்திகள் உள்ளன. சேர அரசர்களைப் பற்றிச் சங்ககால இலக்கியங்கள் பாடுகின்றன. குறிப்பாக பதிற்றுப்பத்துப் பாடல்கள் பல செய்திகளைத் தருகின்றன.
விஷ்ணுகுந்தினப் பேரரசு (420–624)
தொகுவிஷ்ணுகுந்தினப் பேரரசு தக்காணப் பீடபூமி, ஒடிசா மற்றும் பல தென்னிந்தியப் பகுதிகளை கிபி 420 முதல் 624 முடிய ஆண்டது. இப்பேரரசு காலத்தில் தெலுங்கு, சமசுகிருதம் மொழி இலக்கியங்கள் வளர்ந்தன. சிவபெருமானுக்கு கோயில்கள் கட்டப்பட்டது. உண்டவல்லி மற்றும் பைரவகோனாவில் உள்ள குடைவரைக் கோயில்கள் இப்பேரரசு காலத்தில் உருவாயின. இப்பேரரசை 420இல் நிறுவியவர் இந்திரவர்மன் ஆவார். கிபி 514இல் இப்பேரரசு சுருங்கி தெலுங்கானப் பகுதியை மட்டும் ஆண்டது. இப்பேரரசின் வீழ்ச்சியின் போது, கோதாவரி ஆற்றுக்கு வடக்கே இருந்த கலிங்க நாடு தன்னாட்சி உரிமை பெற்றனர். கிருஷ்ணா ஆற்றுக்கு தெற்கே இருந்த பகுதிகள் பல்லவர்களால் கைப்பற்றப்பட்டது. சாளுக்கிய மன்னர் இரண்டாம் புலிகேசியால் விஷ்ணுகுண்டினப் பேரரசின் பிற பகுதிகள் கைப்பற்றப்பட்டு, கிபி 624இல் விஷ்ணுகுண்டினப் பேரரசு வீழ்ச்சியுற்றது.
இதனையும் காண்க
தொகுமேற்கோள்கள்
தொகு- ↑ Stein, B. (27 April 2010), Arnold, D. (ed.), A History of India (2nd ed.), Oxford: Wiley-Blackwell, p. 105, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-1-4051-9509-6
- ↑ Michaels, Axel (2004), Hinduism. Past and present, Princeton, New Jersey: Princeton University Press, p. 32, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0691089523
- ↑ 3.0 3.1 "The World Economy (GDP): Historical Statistics by Professor Angus Maddison" (PDF). World Economy. Archived (PDF) from the original on 22 July 2013. பார்க்கப்பட்ட நாள் 21 May 2013.
- ↑ Maddison, Angus (2006). The World Economy – Volume 1: A Millennial Perspective and Volume 2: Historical Statistics. OECD Publishing by Organisation for Economic Co-operation and Development. p. 656. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9789264022621. Archived from the original on 15 October 2014. பார்க்கப்பட்ட நாள் 3 January 2017.
- ↑ Michaels, Axel (2004), Hinduism. Past and present, Princeton, New Jersey: Princeton University Press, p. 32, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0691089523
- ↑ Stein, B. (27 April 2010), Arnold, D. (ed.), A History of India (2nd ed.), Oxford: Wiley-Blackwell, p. 105, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-1-4051-9509-6
- ↑ Michaels, Axel (2004), Hinduism. Past and present, Princeton, New Jersey: Princeton University Press, p. 32, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0691089523
- ↑ Maddison, Angus (2006). The World Economy – Volume 1: A Millennial Perspective and Volume 2: Historical Statistics. OECD Publishing by Organisation for Economic Co-operation and Development. p. 656. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9789264022621. Archived from the original on 15 October 2014. பார்க்கப்பட்ட நாள் 3 January 2017.
- ↑ Schwartzberg, Joseph E. (1978). A Historical atlas of South Asia. Chicago: University of Chicago Press. p. 145, map XIV.1 (d). பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0226742210. Archived from the original on 24 February 2021. பார்க்கப்பட்ட நாள் 3 April 2022.
- ↑ Mortimer Wheeler Flames over Persepolis (London, 1968). Pp. 112 ff. It is unclear whether the Hellenistic street plan found by John Marshall's excavations dates from the Indo-Greeks or from the Kushans, who would have encountered it in Bactria; Tarn (1951, pp. 137, 179) ascribes the initial move of Taxila to the hill of Sirkap to Demetrius I, but sees this as "not a Greek city but an Indian one"; not a polis or with a Hippodamian plan.
- ↑ "Menander had his capital in Sagala" Bopearachchi, "Monnaies", p.83. McEvilley supports Tarn on both points, citing Woodcock: "Menander was a Bactrian Greek king of the Euthydemid dynasty. His capital (was) at Sagala (Sialkot) in the Punjab, "in the country of the Yonakas (Greeks)"." McEvilley, p.377. However, "Even if Sagala proves to be Sialkot, it does not seem to be Menander's capital for the Milindapanha states that Menander came down to Sagala to meet Nagasena, just as the Ganges flows to the sea."
- ↑ "A vast hoard of coins, with a mixture of Greek profiles and Indian symbols, along with interesting sculptures and some monumental remains from Taxila, Sirkap and Sirsukh, point to a rich fusion of Indian and Hellenistic influences", India, the Ancient Past, Burjor Avari, p.130
- ↑ "When the Greeks of Bactria and India lost their kingdom they were not all killed, nor did they return to Greece. They merged with the people of the area and worked for the new masters; contributing considerably to the culture and civilization in southern and central Asia." Narain, "The Indo-Greeks" 2003, p. 278.
- ↑ Maues
- ↑ தமிழக வரலாறும் பண்பாடும், தமிழ்நாடு திறந்த நிலைப் பல்கலைக்கழகம், பக் 79
- ↑ The journal of the Numismatic Society of India, Volume 51, p.109
- ↑ Alī Jāvīd and Tabassum Javeed. (2008). World heritage monuments and related edifices in India, p.107 [1]
- ↑ Ancient India, A History Textbook for Class XI, Ram Sharan Sharma, National Council of Educational Research and Training, India pp 209
- ↑ ஆர், கோபாலன். "History of the Pallavas" (in English). தமிழ்நாடு திறந்த நிலைப் பல்கலைக்கழகம். pp. 79-100.
- ↑ Schwartzberg, Joseph E. (1978). A Historical atlas of South Asia. Chicago: University of Chicago Press. p. 145, map XIV.1 (e). பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0226742210. Archived from the original on 24 February 2021. பார்க்கப்பட்ட நாள் 3 April 2022.
- ↑ http://www.gloriousindia.com/history/western_kshatrapas.html Western Kshatrapas]
- ↑ http://empires.findthedata.com/l/137/Western-Satraps-Dynasty [தொடர்பிழந்த இணைப்பு] Western-Satraps-Dynasty]
- ↑ Anonymous. "The History of Pakistan: The Kushans". Archived from the original on 7 July 2015. பார்க்கப்பட்ட நாள் 17 May 2015.
- ↑ Si-Yu-Ki: Buddhist Records of the Western World. The mission of Sung-Yun and Hwei-Săng [by Hsüan-chih Yang] Ta-T'ang si-yu-ki. Books 1–5. Translated by Samuel Beal. London: Kegan Paul, Trench, Trubner & Co. 1906.
- ↑ Hill 2009, ப. 29, 318–350.
- ↑ Falk 2001, ப. 121–136.
- ↑ Falk 2004, ப. 167–176.
- ↑ Hill 2009, ப. 29, 33, 368–371.
- ↑ Dani, Ahmad Hasan; Masson, V. M.; Harmatta, J.; Puri, Baij Nath; Etemadi, G. F.; Litvinskiĭ, B. A. (1992–2005). History of civilizations of Central Asia. Paris: UNESCO. pp. 310. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 92-3-102719-0. இணையக் கணினி நூலக மைய எண் 28186754.
Contrary to earlier assumptions, which regarded Kujula Kadphises as Buddhist on the basis of this epithet [dharmasthita- "steadfast in the Law"], it is now clear from the wording of a Mathura inscription, in which Huvishka bears the same epithet satyadharmasthita that the kingdom was conferred upon him by Sarva and Scamdavira (Candavira), that is, he was a devotee of Siva.
The Mathura inscription in question is documented in Lüders 1961, p.138ff - ↑ Grenet, Frantz (2015). "Zoroastrianism among the Kushans". In Falk, Harry (ed.). Kushan histories. Literary sources and selected papers from a symposium at Berlin, December 5 to 7, 2013. Bremen: Hempen Verlag.
- ↑ Aldrovandi, Cibele; Hirata, Elaine (June 2005). "Buddhism, Pax Kushana and Greco-Roman motifs: pattern and purpose in Gandharan iconography" (in en). Antiquity 79 (304): 306–315. doi:10.1017/S0003598X00114103. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0003-598X. https://www.cambridge.org/core/journals/antiquity/article/abs/buddhism-pax-kushana-and-grecoroman-motifs-pattern-and-purpose-in-gandharan-iconography/2D71B3DA60DB2549959DA7BDE49B9E69.
- ↑ Prokopios, Historien I 3,2-7.
- ↑ 33.0 33.1 Grousset, Rene (1970). The Empire of the Steppes. Rutgers University Press. pp. 67–72. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-8135-1304-9. பிழை காட்டு: Invalid
<ref>tag; name "Rene" defined multiple times with different content - ↑ 34.0 34.1 Unesco Staff 1996, ப. 135–163
- ↑ West 2009, ப. 274–277
- ↑ Al-Hind, the Making of the Indo-Islamic World: Early medieval India. André Wink, p. 110. E. J. Brill.
- ↑ Encyclopedia of ancient Asian civilizations, by Charles Higham, p. 141
- ↑ Rai dynasty of Sind
- ↑ Peter Crawford, The War of the Three Gods: Romans, Persians and the Rise of Islam, (Pen & Sword, 2013), 192.[2]
- ↑ André Wink, Al-hind: The Making of the Indo-islamic World, Vol. I, (E.J. Brill, 1990), 133.[3]
- ↑ Kulke, Professor of Asian History Hermann; Kulke, Hermann; Rothermund, Dietmar (2004). A History of India (in ஆங்கிலம்). Psychology Press. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-415-32919-4.
- ↑ Warikoo, K. (2004). Bamiyan: Challenge to World Heritage (in ஆங்கிலம்). Third Eye. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-81-86505-66-3.
- ↑ Hansen, Mogens Herman (2000). A Comparative Study of Thirty City-state Cultures: An Investigation (in ஆங்கிலம்). Kgl. Danske Videnskabernes Selskab. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-87-7876-177-4.
- ↑ Schwartzberg, Joseph E. (1978). A Historical atlas of South Asia. Chicago: University of Chicago Press. p. 146, map XIV.2 (f). பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0226742210. Archived from the original on 24 February 2021. பார்க்கப்பட்ட நாள் 3 April 2022.
- ↑ Life in India, Issue 1.
- ↑ Kalhana (1147-1149); Rajatarangini.
- ↑ Chadurah & 1991 45.
- ↑ Hasan 1959, ப. 54.
- ↑ Animals in stone: Indian mammals sculptured through time By Alexandra Anna Enrica van der Geer. pp. Ixx.
- ↑ India-Pakistan Relations with Special Reference to Kashmir By Kulwant Rai Gupta. p. 35.
- ↑ The Hindu-Buddhist Sculpture of Ancient Kashmir and its Influences.
- ↑ Chander Bhat's Articles
- ↑ Sen, Sailendra Nath (1999). Ancient Indian History and Civilization. New Age International. p. 295. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-8122-411-98-0.
- ↑ Kohzad, Ahmad Ali, "Kabul Shāhāni Berahmanī", 1944, Kabul
- ↑ Shahi Family. பிரித்தானிக்கா கலைக்களஞ்சியம். 2006. Encyclopædia Britannica Online. 16 October 2006.
- ↑ Satavahana Dynasty: Rulers, Administration, Society and Economic Conditions
- ↑ A Panorama of Indian Culture: Professor A. Sreedhara Menon Felicitation Volume edited by K. K. Kusuman, p. 153
- ↑ Dimensions of Human Cultures in Central India: Professor S.K. Tiwari, p. 148
- ↑ "Vakataka Empire – Rulers of the Deccan, builders of Anjanta Caves – 250 CE – 500". Archived from the original on 2018-07-05. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2015-10-19.
- ↑ http://indiansaga.com/history/golden_vakataka.html
- ↑ [4] பரணிடப்பட்டது 2 ஆகத்து 2009 at the வந்தவழி இயந்திரம்
- ↑ N. Jayapalan, History of India, Vol. I, (Atlantic Publishers, 2001), 130.
- ↑ Raghu Vamsa v 4.60–75
- ↑ Ashvini Agrawal 1989, ப. 112–18.
- ↑ Upinder Singh 2017, ப. 343.
- ↑ Gupta dynasty (Indian dynasty) பரணிடப்பட்டது 30 மார்ச்சு 2010 at the வந்தவழி இயந்திரம். Britannica Online Encyclopedia. Retrieved 21 November 2011.
- ↑ Keay, John (2000). India: A history. Atlantic Monthly Press. pp. 151–52. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-87113-800-2.
Kalidasa wrote ... with an excellence which, by unanimous consent, justifies the inevitable comparisons with Shakespeare ... When and where Kalidasa lived remains a mystery. He acknowledges no links with the Guptas; he may not even have coincided with them ... but the poet's vivid awareness of the terrain of the entire subcontinent argues strongly for a Guptan provenance.
- ↑ Vidya Dhar Mahajan 1990, ப. 540.
- ↑ 69.0 69.1 Keay, John (2000). India: A history. Atlantic Monthly Press. p. 132. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-87113-800-2.
The great era of all that is deemed classical in Indian literature, art and science was now dawning. It was this crescendo of creativity and scholarship, as much as ... political achievements of the Guptas, which would make their age so golden.
- ↑ Gupta dynasty: empire in 4th century பரணிடப்பட்டது 30 மார்ச்சு 2010 at the வந்தவழி இயந்திரம். Britannica Online Encyclopedia. Retrieved 21 November 2011.
- ↑ 71.0 71.1 J.C. Harle 1994, ப. 87.
- ↑ Trade | The Story of India – Photo Gallery பரணிடப்பட்டது 28 மார்ச்சு 2010 at the வந்தவழி இயந்திரம். PBS. Retrieved 21 November 2011.
- ↑ Dikshitar, V. R. Ramachandra (1993). The Gupta Polity (in ஆங்கிலம்). Motilal Banarsidass Publ. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-81-208-1024-2. Archived from the original on 2 August 2020. பார்க்கப்பட்ட நாள் 1 July 2020.
- ↑ Nath sen, Sailendra (1999). Ancient Indian History and Civilization. Routledge. p. 227. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9788122411980. Archived from the original on 7 May 2021. பார்க்கப்பட்ட நாள் 30 August 2020.
- ↑ Gupta dynasty (Indian dynasty). Britannica Online Encyclopedia. Retrieved on 2011-11-21.
- ↑ Gupta dynasty: empire in 4th century. Britannica Online Encyclopedia. Retrieved on 2011-11-21.
- ↑ Ashvini Agrawal 1989, ப. 264–69.
- ↑ Nagaswami, R. (1995), Roman Karur: A peep into Tamil's past பரணிடப்பட்டது 2008-05-15 at the வந்தவழி இயந்திரம், Brahad Prakashan, Madras
ஆதாரங்கள்
தொகு- Jadunath Sarkar (1960). Military History of India (in ஆங்கிலம்). Orient Longmans. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9780861251551.
- Romila Thapar (1990-06-28). A History of India (in ஆங்கிலம்). Penguin UK. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-14-194976-5.
- Jadunath Sarkar (1994). A History of Jaipur: C. 1503-1938 (in ஆங்கிலம்). Orient Blackswan. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-81-250-0333-5.
- Agarwala, V. S. (1954). India as Known to Panini.
- Barstow, A.E., The Sikhs: An Ethnology, Reprinted by B.R. Publishing Corporation, Delhi, India, 1985, first published in 1928.
- Alexander Cunningham (1888) Coins of the Indo-Scythians, Sakas, and Kushans, Reprint: Indological Book House, Varanasi, India, 1971.
- D. C. Ganguly (1981). R. S. Sharma (ed.). A Comprehensive History of India (A. D. 300-985). Vol. 3, Part 1. Indian History Congress / Orient Longmans.
- Dilip Kumar Ganguly (1984). History and Historians in Ancient India. Abhinav. p. 117. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-391-03250-7.
- Hill, John E. 2004. The Peoples of the West from the Weilüe 魏略 by Yu Huan 魚豢: A Third Century Chinese Account Composed between 239 and 265 CE. Draft annotated English translation.Weilue: The Peoples of the West பரணிடப்பட்டது 23 திசம்பர் 2017 at the வந்தவழி இயந்திரம்
- Hill, John E. (2009) Through the Jade Gate to Rome: A Study of the Silk Routes during the Later Han Dynasty, 1st to 2nd Centuries CE. BookSurge, Charleston, South Carolina. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-1-4392-2134-1.
- Latif, S.M., (1891) History of the Panjab, Reprinted by Progressive Books, Lahore, Pakistan, 1984.
- Chadurah, Haidar Malik (1991). History of Kashmir. Bhavna Prakashan.
- Hasan, Mohibbul (1959). Kashmir Under the Sultans. Aakar. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9788187879497.
- Sailendra Nath Sen (1999). Ancient Indian History and Civilization. New Age. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9788122411980.
- Upinder Singh (2008). A History of Ancient and Early Medieval India: From the Stone Age to the 12th Century. Pearson Education India. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-81-317-1120-0.
- Bharatiya Vidya Bhavan (Bombay, Inde), Majumdar, R. C., Pusalker, A. D., & Majumdar, A. K. (1988). The history and culture of the Indian people: 3. (History and culture of the Indian people.) Bombay: Bharatiya Vidya Bhavan.
பிழை காட்டு: <ref> tags exist for a group named "note", but no corresponding <references group="note"/> tag was found