இந்திய வகை பொதுக் காடுகள்
இந்தியாவில் சமுதாயக் காடுகள் "(Community Forests)" நீடுதிற வளர்ச்சிக் கண்ணோட்டத்தில் உள்ளூர்ச் சமுதாயங்களால் மேலாளப்படுகின்றன. இவ்வகைக் காடுகள் ஊரகக் காடுகள் அல்லது ஊராட்சிக் காடுகள் என வழங்கப்படுகின்றன. இது ஊர் மட்டதில், அங்கே தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட ஊராட்சி மன்றத்தால் காட்டின் மேலாண்மையும் கான்வளப் பயன்பாடும் நடப்பதைக் காட்டுகிறது. சிற்றூர்களோ அல்லது ஊர்களோஅல்லது உள்ளூர்ச் சமுதாயங்களோ இவ்வகைக் காட்டை மேலாண்மை செய்கின்றன.[1] இச்சமுதாயக் காட்டுகள் உள்ளூரில் தேர்வு செய்த குழுக்களால் ஆளப்படுகின்றன. இக்குழுக்கள் காட்டுப் பாதுகாப்புக் குழு, ஊர்க் காட்டுக் குழு அல்லது ஊர்க் காட்டு நிறுவனம் என வழங்குகின்றன. இவை உத்தரக் காண்ட், குமாவோன் மாவட்டத்தில் வனப் பஞ்சாயத் எனவும் இமாச்சலப் பிரதேசத்தில் வனக் கூட்டுறவு சங்கங்கள் எனவும் ஆந்திரப் பிரதேசத்தில் வனச் சம்ரக்சன் சமிதிகள் எனவும் வழங்கிவருகின்றன. சமுதாயக் காடுகளுக்கான சட்டமியற்றல் மாநிலத்துக்கு மாநிலம் வேறுபடும். ஆனால், ஆட்சிக் கட்டுபாடு, பணியாளரை அமர்த்துதல், குற்றவாளிகளுக்கு தண்டனையளித்தல் போன்ற நடவடிக்கைகளில் மாநில அரசு தன் கட்டுக்குள் வைத்துக் கொண்டுள்ளது. இத்தகைய காடுகள் பாதுகாப்புப் பகுதி மேலாண்மை வகைகளின்படி ஆளப்படுவது உறுதிபடுத்தப்பட்டுள்ளது; ஆனால் இப்பாதுகாப்பு மாநிலச் சட்டங்களுக்கு ஏற்ப, மாநில அரசாலோ உள்ளூர்ச் சமுதாயங்களாலோ வழங்கப்படுகிறது. மகாராட்டிராவில் காட்டு நிலங்கள் மிகப் பேரளவிலும் ஆரியானா மாநிலைத்தில் மிகச் சிற்றளவிலும் அமைகின்றன.
சமுதாயக் காடுகளின் வரலாறு
தொகுஇந்தியாவில் உள்ள பல கிராம சமூகங்கள் பாரம்பரியமாக காடுகளை ஒரு நிலையான அடிப்படையில் பயன்படுத்துகின்றன. இருப்பினும், இந்தியாவில் பிரித்தானிய ஆட்சி 19 ஆம் நூற்றாண்டில் பல சட்டங்களை அறிமுகப்படுத்தியது, வன வளங்களைப் பயன்படுத்தி உள்ளூர் மக்களின் உரிமைகளை குறைத்துவிட்டது. வனச் சட்டம், 1865 மற்றும் வனக் கொள்கை, 1894 ஆகியவை இதில் உள்ளடக்கப்பட்டன. சில சட்டங்கள், வனப்பாதுகாப்பு நோக்கத்திற்காக வனப் பயன்பாட்டுக்கு கட்டுப்பாடுகளை விதிக்கும் முயற்சியில் ஈடுபடுத்தப்பட்டாலும், இந்திய ரயில்வே போன்ற முக்கியமான துறைகளுக்கு மரங்கள் வெட்டப்படுவது தடுக்கப்படவேண்டும்.
1947 ஆம் ஆண்டில் இந்தியாவின் சுதந்திரத்தைத் தொடர்ந்து, இந்திய அரசானது தேசிய வனக் கொள்கையை 1952 ஆம் ஆண்டு நிறுவியது. கிராமப்புற காடுகள் பற்றிய சட்டங்கள் மாநில சட்டமன்றத்தின் அடிப்படையில் அமைந்தன. பல மாநில சட்டங்கள் மற்றும் இனவாத காடுகள் தொடர்பான செயல்கள் 1990 க்கு முன்னர் செயல்படுத்தப்பட்டன. 2003 செப்டம்பரில், அனைத்து 28 மாநில அரசாங்கங்களும் கூட்டு வன முகமைத்துவ திட்டம் தொடங்கின. அதற்கான சட்டத்தையும் நிறைவேற்றியுள்ளனர். சுற்றுச்சூழல் மற்றும் வனத்துறை அமைச்சகத்தின் 2002-03 ஆண்டு அறிக்கையின் படி, இந்தியாவில் 170,000 சதுர கிலோமீட்டர் காடுகளைக் கட்டுப்படுத்திய 84,000 கூட்டு வன முகமைத்துவ குழுக்கள் இருந்தன.
சமுதாயக் காடுகளின் வகைகள்
தொகுபொதுவாக, இனவாத காடுகள் இரண்டு வழிகளில் உருவாகின்றன.
கூட்டு வன முகாமைத்துவ திட்டம்: இட ஒதுக்கீடு செய்யப்பட்ட காடுகள் மற்றும் பாதுகாக்கப்பட்ட காடுகளில் இந்தியாவின் பாதுகாக்கப்பட்ட காடுகளை ஒதுக்கி வைத்தல் அல்லது பாதுகாக்கப்பட்ட காடுகளில் அல்லது எல்லைப்புற பகுதிகளில் உள்ள கிராமங்களுக்கு இனவாத காடுகளாக அமைத்தல்.
சமூக வனவியல் திட்டம்: களஞ்சியமில்லாத பண்ணை நிலங்களில் அகழ்வாராய்ச்சி திட்டங்கள், சீரழிந்த காடுகள் அல்லது பிற கழிவுப்பொருள். இத்தகைய சமூக வனப்பாதுகாப்பு திட்டங்கள் இந்தியாவில் சமூக வனப்பகுதியாக குறிப்பிடப்படுகின்றன.
சமுதாய வன முகாமைத்துவ திட்டங்கள்: இவை பொதுவாக உள்ளூர் கிராமவாசிகள் மற்றும் அரச சார்பற்ற நிறுவனங்களுக்கிடையில் ஒத்துழைப்புடன் வனப்பகுதிக்கு பாதுகாப்பளிக்கும் நோக்கத்திற்காக பயன்படுத்தப்படுகின்றன. அத்தகைய பகுதிகளை பாதுகாக்கும் சட்டம் இல்லாமல் பங்கேற்பாளர்களின் பொறுப்பு அதிகரிக்கப்படுகிறது. இருப்பினும், அரசாங்கம் நேரடியாக இத்தகைய வேலைகளில் ஈடுபடவில்லை என்பதால், காடு வளர்ப்பிலிருந்து பெறப்படும் வருமானத்தின் பெரும்பகுதி கிராமங்களுக்கு செல்கிறது.
பழங்கால வன முகாமைத்துவ திட்டங்கள்: இவை உள்ளூர் கிராமங்களை காடுகளில் காப்பாற்றுவதற்காக மட்டுமே மேற்கொள்ளப்பட்ட உள்நாட்டு முயற்சிகள் ஆகும். பொதுவாக, இந்த நிலங்கள் மத அடிப்படையில் பாதுகாக்கப்படுகின்றன.
வடகிழக்கு இந்தியாவின் சமுதாயக் காடுகள்
தொகுவடகிழக்கு இந்தியாவில் சமுதாயக் காட்டு மேலாண்மை மிகவும் பரவலாக உள்ளது. அங்கு மக்கள் தங்கள் காட்டு வளங்களை காலங்காலமாக, மேலாண்மை செய்து வருகின்றனர். மதச்சார்பற்ற அச்சுறுத்தல்கள், கலாச்சார உணர்வுகள், அல்லது தொடர்ச்சியான மரபு வழிமுறைகளை வெளிப்படுத்துதல், பல்லுயிரியக் கருத்துக்களைப் பேணும் அரசியல் வெளிப்பாடு போன்ற பல்வேறு வகையான காரணங்களுக்காக இந்தச் சமுதாயங்கள் பெரும்பாலும் இந்த காடுகளை மேலாண்மை செய்து வருகின்றன. இந்த காடுகள் பல்வேறு வகையான மாநிலங்களில் காணப்படுகின்றன. .[2]
வெளி நிதி
தொகுகான் மேலாண்மைக்கும் பணியாளர் ப்யிற்சிக்கும் வழக்கமாக இந்திய அரசு நிதியளித்து வருகிறது; ஆனால், அடிக்கடி வெளி அரசுசாரா முகமைகளிடம் இருந்தும் நிதி வருகிறது. குறிப்பாக, உலக வங்கி 2002-ல் ஆந்திரப் பிரதேசத்தில் மாநில அளவில் கூட்டுறவு இயக்கத்தை ஊக்குவித்து, இத்தகைய திட்டங்களை நிறைவேற்றுவதற்காக உலக வங்கி பல பெரிய கடன்களை முன்வைத்தது. இந்தத் திட்டம் பணியில் கவனம் குவிக்காமைக்காகவும் வெளிப்படைத் தன்மை இல்லாமைக்காகவும் விமர்சிக்கப்பட்டது.[3]
மேற்கோள்கள்
தொகு- ↑ Sinha, Himadri, [https://www.getelectionresult.com Forest and People: Understanding the Institutional Governance, Social Identity, and People's Participation in Indian Forest Management] பரணிடப்பட்டது 2007-06-10 at the வந்தவழி இயந்திரம், Presented at "Politics of the Commons: Articulating Development and Strengthening Local Practices", Chiang Mai, Thailand, July 11–14, 2003
- ↑ Tiwari BK, Tynsong H, Lynrah MM, Lapasam E, Deb S and Sharma D. 2013. Institutional arrangement and typology of community forests of Meghalaya, Mizoram and Nagaland of North-East India. Journal of Forestry Research, 24(1): 179−186.
- ↑ K. Venkateshwarlu , Study terms World Bank-funded forest programme a failure, தி இந்து, May 14, 2006