இரண்டாம் மன்சிங்
இரண்டாம் மான்சிங் (Man Singh II) ( 21 ஆகத்து 1912 - 24 சூன் 1970) இவர் ஜெய்ப்பூர் மாநிலத்தை கடைசியாக ஆண்ட மகாராஜா ஆவார். இவர் 1922 மற்றும் 1949 க்குமிடையில் சுதேச அரசாக ஆட்சி செய்தார். பின்னர் இந்திய ஒன்றியத்துடன் இணைந்தது. அதன்பிறகு, 1949 மற்றும் 1956 க்குமிடையில் ராஜஸ்தானின் அரசப்பிரதிநிதியாக பதவியில் இருந்தார். பிற்கால வாழ்க்கையில், எசுப்பானியத்திற்கான இந்தியத் தூதராக பணியாற்றினார். இவர் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க விளையாட்டு வீரராக இருந்தார். இவர் போலோ விளையாட்டில் புகழ் பெற்றிருந்தார்.[1][2][3]
| இரண்டாம் மன் சிங் | |
|---|---|
| ஜெய்பூரின் மகாராஜா | |
 இரண்டாம் மன் சிங் தனது சிறு வயதில் | |
| ஜெய்பூரின் மகாராஜா 17ஆவது மகாராஜா | |
| ஆட்சி | 1922 – 1948 |
| முடிசூட்டு விழா | 18 செப்டம்பர் 1922 |
| முன்னிருந்தவர் | இரண்டாம் சவாய் மாதோ சிங் |
| பின்வந்தவர் | சாவாய் பவானி சிங் |
| பதவிக் காலம் | 1948 – 1970 |
| மனைவிகள் | மகாராணி மருதர் கன்வர், மகாராணி கிசோர் கன்வர், காயத்திரி தேவி |
| வாரிசு(கள்) | பிரேம் குமாரி சிங் சவாய் பவானி சிங் சவாய் ஜெய் சிங் III சவாய் பிருத்விராஜ் சிங் சவாய் ஜகத் சிங் |
| மரபு | கச்சுவாகா |
| தந்தை | சுவாய் சிங் (உயிரியல் தந்தை) சுவாய் இரண்டாம் மதோ சிங் (தத்தெடுத்தவர்) |
| தாய் | சுவாய் கன்வர் சிங் (உயிரியியல்) |
| பிறப்பு | சுவாய் மோ முகுத் சிங் 21 ஆக்த்து 1912 இசர்தாவின் திக்கானா, பிரிட்டிசு இந்தியா |
| இறப்பு | 24 சூன் 1970 (அகவை 57) சைரன்செஸ்டர், இங்கிலாந்து, ஐக்கிய இராச்சியம் |
| சமயம் | இந்து சமயம் |
ஆரம்ப கால வாழ்க்கை
தொகுஇவர், உத்தரபிரதேசத்தின் கோட்லா கிராமமான இசர்தாவைச் சேர்ந்த தாகூர் சவாய் சிங்குக்கும் அவரது மனைவி சுகன் குன்வாருக்கும் இரண்டாவது மகனாக மோர் முகுத் சிங் என்றப் பெயரில் பிறந்தார். இவரது தந்தை ராஜபுத்திரர்களின் கச்வாகா குலத்தைச் சேர்ந்த ஒரு பிரபு ஆவார். இன்றைய ராஜஸ்தானில் சவாய் மாதோபூர் மற்றும் ஜெய்ப்பூர் நகரங்களுக்கு இடையில் அமைந்துள்ள இசர்தா நகரத்தில் மோர் முகுத் வளர்ந்தார். இவரது குடும்பம் ஜெய்ப்பூர் மற்றும் கோட்டாவின் ஆளும் அரச இல்லத்துடன் தொடர்பிலிருந்தது (அங்கு இவரது தந்தையின் சகோதரி திருமணம் செய்து கொண்டார்).
மேற்கோள்கள்
தொகு- ↑ Taknet, D. K. (7 July 2016). Jaipur: Gem of India. IntegralDMS. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9781942322054.
- ↑ Ramusack, Barbara N. (2004). The Indian princes and their states. Cambridge University Press. p. 273. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-521-26727-4.
The crucial document was the Instrument of Accession by which rulers ceded to the legislatures of India or Pakistan control over defence, external affairs, and communications. In return for these concessions, the princes were to be guaranteed a privy purse in perpetuity and certain financial and symbolic privileges such as exemption from customs duties, the use of their titles, the right to fly their state flags on their cars, and to have police protection. ... By December 1947 Patel began to pressure the princes into signing Merger Agreements that integrated their states into adjacent British Indian provinces, soon to be called states or new units of erstwhile princely states, most notably Rajasthan, Patiala and East Punjab States Union, and Matsya Union (Alwar, Bharatpur, Dholpur and Karaulli).
- ↑ Careers Digest, Vol. 7 (1970), p. 488: Swai Man Singh : The Maharaja of Jaipur State who died in London recently at the age-of 59, was the 39th ruler of the Jaipur State. A progressive statesman, he was the last Indian Maharaja to sign the Instrument of Accession. He was the Rajpramukh of Rajasthan from April 7, 1949 to October 1956."