உந்து (வினைச்சொல் விகுதி)
செய்யும் என்னும் வினைமுற்று புறநானூற்றுப் பாடல்கள் சிலவற்றில் செய்யுந்து வாய்பாடு பற்றி வருகிறது.
செய்+உம்=செய்யும். செய்+உந்து=செய்யுந்து. உம் என்னும் விகுதி உந்து என மாறியிருப்பதை இங்குக் காணலாம்.
மறு+க்+க்+உம்=மறுக்கும் எனற்பாலது மறு+க்+க்+உந்து=மறுக்குந்து என வந்திருப்பதைப் பாடலில் காணலாம்.
இடைச்சொல் ஈறு பற்றிக் கூறுகையில் உம் உந்து ஆகும் இடனுமார் உண்டே என்று தொல்காப்பியம் குறிப்பிடுகிறது. [1]
சொல்லாட்சித் தொகுப்பு
- 'மீன் நொடுத்து நெல் குவைஇ, மிசை அம்பியின் மனை மறுக்குந்து
- மனைக் குவைஇய கறி மூடையால், கலிச் சும்மைய கரை கலக்குறுந்து
- கலம் தந்த பொற் பரிசம் கழித் தோணியான், கரை சேர்க்குந்து
- மண்டையான் --- கறக்குந்து
- அவல் வகுத்த பசுங் குடையான், புதல் முல்லைப் பூப் பறிக்குந்து
- நார் அரி நறவின் நாள் மகிழ் தூங்குந்து
- கீழ் நீரான் மீன் வழங்குந்து
- மீ நீரான், கண் அன்ன, மலர் பூக்குந்து
- கழி சுற்றிய விளை கழனி, அரிப் பறையான் புள் ஓப்புந்து
- நெடுநீர் கூஉம் மணல் தண் கான் மென் பறையான் புள் இரியுந்து
- நனைக் கள்ளின் மனைக் கோசர் தீம் தேறல் நறவு மகிழ்ந்து, தீம் குரவைக் கொளைத் தாங்குந்து
நெல் அரியும் இருந் தொழுவர் செஞ் ஞாயிற்று வெயில் முனையின் தெண் கடல் திரை மிசைப் பாயுந்து திண் திமில் வன் பரதவர் வெப்பு உடைய மட்டு உண்டு தண் குரவைச் சீர் தூங்குந்து
- கடலே, கால் தந்த கலன் எண்ணுவோர் கானல் புன்னைச் சினை நிலைக்குந்து
- கழியே, சிறு வெள் உப்பின் கொள்ளை சாற்றி, பெருங் கல் நல் நாட்டு உமண் ஒலிக்குந்து
- அம் கண் குறு முயல வெருவ, அயல கருங் கோட்டு இருப்பைப் பூ உறைக்குந்து
- விழவு இன்றாயினும், உழவர் மண்டை இருங் கெடிற்று மிசையொடு பூங் கள் வைகுந்து
- தென்னவர் வய மறவன் மிசைப் பெய்த நீர் கடல் பரந்து முத்து ஆகுந்து
- கோவலர் வீ ததை முல்லைப் பூப் பறிக்குந்து
- குறுங் கோல் எறிந்த நெடுஞ் செவிக் குறு முயல் நெடு நீர்ப் பரப்பின் வாளையொடு உகளுந்து
- தொடலை அல்குல் தொடித் தோள் மகளிர் கடல் ஆடிக் கயம் பாய்ந்து, கழி நெய்தல் பூக் குறூஉந்து
- கயத்து இட்ட வித்து வறத்தின் சாவாது கழைக் கரும்பின் ஒலிக்குந்து,
- கொண்டல் கொண்ட நீர் கோடை காயினும், கண் அன்ன மலர் பூக்குந்து
இத்தகைய மொழியியல் மரபு பிற நூல்களில் இல்லை. தற்கால வழக்கிலும் இல்லை