சாலிகா பானு பேகம்
சாலிகா பானு பேகம் (Saliha Banu Begum) (இறப்பு 10 ஜூன் 1620) முகலாயப் பேரரசர் ஜஹாங்கீரின்ர் தலைமை மனைவியாக இருந்தார்.[1] 1620 ஆம் ஆண்டில் தான் இறக்கும் வரை தனது கணவரின் ஆட்சிக் காலத்தில் இவர் பாட்சா பேகமாக இருந்தார்.[2]
| சாலிகா பானு பேகம் Saliha Banu Begum | |
|---|---|
| முகலாயப் பேரரசரின் மனைவி | |
| பாட்சா பேகம் | |
| Tenure | சுமார் கி.பி. 1608 – 10 ஜூன் 1620 |
| முன்னையவர் | அமீதா பானு பேகம் |
| பின்னையவர் | நூர் சகான் |
| இறப்பு | 10 ஜூன் 1620 ஆக்ரா, முகலாயப் பேரரசு |
| துணைவர் | ஜஹாங்கீர் (தி. 1608) |
| மரபு | தைமூர் (திருமணம் மூலம்) |
| தந்தை | காசிம் கான் |
| மதம் | இசுலாம் |
குடும்பம்
தொகுசாலிகா பானு பேகம் ஜஹாங்கீரால் ஆதரிக்கப்பட்ட அஸிம் என்பவரின் மகளாவார்.ref>Lal, K.S. (1988). The Mughal harem. New Delhi: Aditya Prakashan. p. 27. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9788185179032.</ref> இவருக்கு அப்துர் ரகீம் என்ற ஒரு சகோதரன் இருந்தார்.
திருமணம்
தொகுஜஹாங்கீர் தனது ஆட்சியின் மூன்றாம் ஆண்டில் 1608 இல் இவரை மணந்தார். இதன் விளைவாக, அவரது சகோதரர் அப்துர் ரகீமின் நிலை பெரிதும் முன்னேறியது. ரகீமுக்கு ‘தர்பியாத் கான்’ என்ற பட்டம் வழங்கப்பட்டது.
ஜஹாங்கீரின் ஆட்சிக் காலத்தில் இவர் இறையாண்மை கொண்ட பெண்மணியாக முகலாயப் பேரரசின் மனைவியாகவே இருந்துள்ளார்.[3][4] இவர் 1620 இல் இறந்தபோது, இந்த பட்டம் ஜஹாங்கிரின் இருபதாவது (கடைசி) மனைவியுமான நூர் சகானுக்கு வழங்கப்பட்டது. நூர் சகானுக்கு ஒரே சக்திவாய்ந்த போட்டியாளராக இவர் இருந்ததாக கூறப்படுகிறது. இருப்பினும், நூர் சகான் ஒரு வலிமையான போட்டியாளராக இருந்தார். மேலும், அரசாங்க விவகாரங்களிலும் ஆதிக்கம் செலுத்தினார்.[5] பிரித்தானிய கிழக்கிந்திய நிறுவனத்தின் பிரதிநிதியான வில்லியம்ஸ் ஹாக்கின்ஸ், ஜஹாங்கிரின் தலைமை மனைவிகளில் ஒருவராக இவரைக் குறிப்பிட்டுள்ளார்.
சாலிகா பானு பேகம் இந்தி மொழி கவிதைகளில் நன்கு தேர்ச்சி பெற்றவர் என்று கூறப்படுகிறது.[6]
இறப்பு
தொகுசாலிகா பானு பேகம் 1620 ஜூன் 10 புதன்கிழமை இறந்தார்.[7] இவரது இழப்பால் ஜஹாங்கீர் மிகவும் துயரமடைந்தார். இவரது மரணம் குறித்து ஜோதிடர் ராய் என்பவர் முன்னரே தன்னிடம் அறிவித்ததாக ஜஹாங்கீர் குறிப்பிட்டார். மேலும், அவரது தீர்க்கதரிசனத்தின் துல்லியத்தைக் கண்டு ஆச்சரியப்பட்டார்.[8]
இதனையும் காண்க
தொகுமேற்கோள்கள்
தொகு- ↑ Findly, Ellison Banks (1993). Nur Jahan, empress of Mughal India. New York: Oxford University Press. p. 125. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9780195360608.
- ↑ The Journal of the Numismatic Society of India, Volumes 20-21 (in ஆங்கிலம்). Numismatic Society of India. 1958. p. 196.
- ↑ Abdul Kader, M. (1988). Historical Fallacies Unveiled. İslamic Foundation Bangladesh. p. 105.
- ↑ Sharma, Sudha (March 21, 2016). The Status of Muslim Women in Medieval India. SAGE Publications India. pp. 144, 209. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-9-351-50567-9.
- ↑ Asiatic Society (Calcutta, India) (1 January 1932) (in en). Journal and Proceedings of the Asiatic Society of Bengal. 25. Asiatic Society.. p. 62.
- ↑ Sharma, Sudha (March 21, 2016). The Status of Muslim Women in Medieval India. SAGE Publications India. pp. 144, 209. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-9-351-50567-9.
- ↑ Jahangir, Emperor; Thackston, Wheeler McIntosh (1999). The Jahangirnama : memoirs of Jahangir, Emperor of India. Freer Gallery of Art and Arthur M. Sackler Gallery, Smithsonian Institution; New York: Oxford University Press. pp. 340. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-19-512718-8.
- ↑ Findly, Ellison Banks (1993). Nur Jahan, empress of Mughal India. New York: Oxford University Press. p. 125. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9780195360608.Findly, Ellison Banks (1993). Nur Jahan, empress of Mughal India. New York: Oxford University Press. p. 125. ISBN 9780195360608.
நூற்பட்டியல்
தொகு- Awrangābādī, Shāhnavāz Khān; Prasad, Bani; Shāhnavāz, 'Abd al-Hayy ibn (1979). The Maāthir-ul-umarā: being biographies of the Muḥammadan and Hindu officers of the Timurid sovereigns of India from 1500 to about 1780 A.D. Janaki Prakashan.