1877-ல் 'அன்னபோலிஸ்' என்ற இடத்தில் இருந்தபோது வகுப்பில் அறிவியல் ஆய்வு ஒன்றினைச் செய்துகொண்டிருந்தபோது அதன் ஒரு பகுதியாக [[ஒளி]]யின் வேகத்தைக் கண்டறிவதற்கான முயற்சியை மேற்கொண்டார். 1867-ல் [[பிரெஞ்சு]] நாட்டைச் சேர்ந்த [[வானவியல்|வானியலறிஞர்]] 'அர்மெண்ட் பிசியூ' [[விண்மீன்]]களின் அளவை அளவிடக் ''குறுக்கீட்டு மானி'' ஒன்றைப் பயன்படுத்த முயன்றார். ஆனால் மைக்கல்சனோ 1887-ல் தொடங்கி பல ஆய்வுகளில் ஈடுபட்டுப் பல [[ஆடி]]களையும் ஒளி ஓரளவு ஊடுருவும் [[கண்ணாடி]]களையும் பயன்படுத்தி ஒரே மூலத்திலிருந்து வெளிவரும் தனித்தனி ][[ஒளிக்கதிர்]]களை ஒன்றாக இணைப்பதற்கு ஒரு முறையை உருவாக்கினார். குறுக்கிடும் பல ஒளிக்கதிர்களை ஒருங்கிணைக்க அவை கடந்துவரும் [[தூரம்]], [[திசை]], இவைகளைப் பொருத்தவகையில் அமையுமாறு ஒரு ''குறுக்கீட்டு மானி'' ஒன்றை அமைத்தார். இந்த [[அண்டம்]] முழுவதும் திரவ [[வாயு]] நிலைக்கு இடைப்பட்ட ''ஈதர்'' என்ற கண்ணுக்குப் புலனாகாத ஊடகம் விரவியுள்ளதாக அறிவியலறிஞர்கள் கருதினர். இதன் வழியாகத்தான் [[ஒளி]] ஊடுருவிச் செல்வதாகவும் கூறினர். மைக்கல்சன், ''மார்லி'' என்பவரோடு இணைந்து L வடிவக் கருவி ஒன்றை இரண்டாகப் பிரித்து, ஒரே நீளமுள்ள வெவ்வேறு செங்குத்தான பாதைகளில் செலுத்தினார். பிறகு அவற்றை மீண்டும் ஒன்றாக இணைத்தார். ஈதர் என்ற ஊடகம் இருந்திருந்தால் அங்கங்கே அவற்றின் [[அடர்த்தி]]களுக்கேற்ப செங்குத்தான பாதைகளில் சென்று திரும்பிய ஒளிக்கதிர்கள் மீண்டும் இணையும்போது சிறிதளவு நேர மாறுபாடு இருந்திருக்கும்,. ஆனால் அவ்வாறு ஏற்படவில்லை என்பது இவர்களின் ஆய்விலிருந்து தெரியவந்தது. அவ்வாறு ஏற்படாததால் ''ஈதர்'' என்ற ஊடகம் எல்லா இடத்திலும் இல்லை என்று நிரூபித்தனர். இந்த ஆய்வு "மைக்கல்சன்-மார்லி ஆய்வு" என்று புகழ் பெற்றது.
