தெலுங்கு நாட்டுப்புற இலக்கியம்
தெலுங்கு நாட்டுப்புற இலக்கியம் (Telugu folk literature) இதன் தோற்றத்தை கண்டுபிடிப்பது எளிதல்ல. அந்த விஷயத்தில் எந்த நாட்டுப்புற இலக்கியங்களிலும், எந்தவொரு மொழியின் தோற்றத்தையும் தீர்மானிப்பது கடினமாகும். வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், எந்தவொரு நாட்டுப்புற இலக்கியத்தின் தோற்றமும் இருப்பும் அந்த மொழியுடன் ஒரு இணையான நிகழ்வாக இருக்கலாம் என்று ஒருவர் வாதிடலாம். ஏனென்றால் எந்தவொரு இனத்தினதும் நாட்டுப்புற வெளிப்பாட்டு மரபுகள் அந்த குறிப்பிட்ட இனக்குழுவின் மொழியை விட மிகவும் முந்தையவை. எழுதப்பட்ட பாரம்பரியத்தில் வளர்ந்த இலக்கியங்களைப் பற்றி சொல்லத் தேவையில்லை. குகை ஓவியங்கள், வெவ்வேறு தொல்பொருள் தளங்களில் காணப்படும் வரி வரைபடங்கள், வரலாற்றுக்கு முந்தைய மனிதர்களின் படைப்பு வெளிப்பாடுகளின் திறனை அவர்கள் பேசுவதற்கு முன்பே நிரூபிக்கின்றன. பிந்தைய காலங்களில் வாய்மொழி படைப்பாற்றலைச் சேர்ப்பது நாட்டுப்புற வெளிப்பாட்டு பாரம்பரியத்தை மற்றொரு ஊடகத்தில் விரிவுபடுத்தியுள்ளது. இது வாய்மொழி நாட்டுப்புற கலைகள் அல்லது நாட்டுப்புற இலக்கியங்கள் ஆகும். எனவே, எந்தவொரு நாட்டுப்புற இலக்கியத்தின் இருப்பு அதற்கேற்ப கொடுக்கப்பட்ட மொழியின் காலத்திற்குச் செல்லலாம்.
தெலுங்கு நாட்டுப்புற இலக்கியத்தின் தோற்றம்
தொகுதெலுங்கு நாட்டுப்புற இலக்கியத்திலும் இந்த வாதம் இயல்பாகவே பயன்படுத்தப்படலாம். தெலுங்கு என்பது பூமியில் மிகப் பெரிய பேசப்படும் திராவிட மொழியாகும். பிற தென் மாநிலங்களிலும் ஆந்திரப்பிரதேசம் முழுவதும் பேசப்படுகிறது. தெலுங்கின் வரலாறு கிமு 230 முதல் கிபி 225 வரை செல்கிறது. [1] மற்றும் தெலுங்கு மொழி இருப்பதற்கான சான்றுகள் பரத குல மக்களின் நாட்டிய சாஸ்திரமான காந்தர்வ வேதத்தில் கிடைக்கின்றன. மேலும் ஒரு சிறந்த ஆதாரம் நந்தம்புடியின் கல்வெட்டிலிருந்து காணக்கிடைக்கிறது. முதல் தெலுங்கு கவிஞர் நன்னையா கி.பி 11 ஆம் நூற்றாண்டுக்கு செல்கிறார். [2]
வரலாறு
தொகுசாமகிரந்திர சாகித்யம் ( தெலுங்கு இலக்கியத்தின் விரிவான வரலாறு ) என்ற படைப்பின்ஆருத்ரா என்ற எழுத்தாளர் வேறு வகையான வாதத்தை உருவாக்கியுள்ளார். கி.மு 200 முதல் கி.பி 200 வரை கட்டப்பட்ட அமராவதி பௌத்த தாது கோபுர கல்வெட்டில் "நாகபு" என்ற சொல் உள்ளது என்று அவர் கூறுகிறார். 'பு' என்ற வார்த்தையின் பின்னொட்டு ஒரு பொதுவான தெலுங்கு பின்னொட்டு, பேசும் வடிவத்தில் மொழி கணிசமாக வளர்ந்தாலொழிய அதுவாக இருக்க முடியாது . (அவர் இந்த வார்த்தையை ஒரு புனிதமான 'மந்திரம்' என்று கருதி அதை தனது புத்தகத்தின் அட்டைப் பக்கத்தின் மேல் இடத்தில் அச்சிட்டார்). தெலுங்கு மொழியின் இருப்புக்கான அதிக நம்பகமான சான்றுகள் கி.பி 350 ல் இருந்தே அவரால் காட்டப்பட்டன. இந்த ஆதாரங்களின் அடிப்படையில், பொதுவான சகாப்தத்தின் தொடக்கத்திலும்கூட தெலுங்கர்களின் வாய்மொழி வெளிப்படுத்தும் மரபுகள் இருக்கலாம் என்ற தோராயமான யோசனைக்கு வர முடியும்.
மரபுகள்
தொகுமுந்தைய மற்றும் இடைக்காலத்தின் பல பாரம்பரிய தெலுங்கு கவிதைப் படைப்புகள், 17 ஆம் நூற்றாண்டின் நாயக்க மன்னர்களின் எழுதப்பட்ட படைப்புகளுக்கு பால்குரிகி சோமநாதரின் பசவ புராணத்தை உருவாக்கி, வெவ்வேறு செயல்திறன் கொண்ட சாதிகள் மற்றும் நிகழ்த்தும் மரபுகள் பற்றி குறிப்பிட்டுள்ளன. அவை தற்போது ஆந்திர பிரதேசத்தில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றன
தெலுங்கு நாட்டுப்புற இலக்கிய வகைகளின் வகைபிரித்தல்
தொகுதெலுங்கு நாட்டுப்புற இலக்கியங்கள் மிகப் பெரியவை. இது உலக நாட்டுப்புற இலக்கியத்தின் அனைத்து முக்கிய வகைகளையும் கொண்டுள்ளது. உலகெங்கிலும் உள்ள அறிஞர்களால் பல்வேறு மொழிகளில் வகைப்படுத்தப்பட்ட நாட்டுப்புற இலக்கிய வகைகளை தெலுங்கு நாட்டுப்புற இலக்கியங்களில் காணலாம். சாதி நம்பிக்கை போன்ற சில தனித்துவமான நாட்டுப்புற இலக்கிய வடிவங்களையும் இதில் காணலாம். பல அறிஞர்கள் ஏற்கனவே தெலுங்கு நாட்டுப்புற இலக்கியங்களை வெவ்வேறு பிரிவுகளிலும் துணைப் பிரிவுகளிலும் திறம்பட வகைப்படுத்தியுள்ளனர். [3] [4] [5] கிருஷ்ண குமாரியின் வகைப்பாடு தெலுங்கு நாட்டுப்புற இலக்கியம் தொடர்பான மற்ற படைப்புகளில் கூட விரிவானது. ஆனால் இந்த வகைப்பாட்டில் கூட சில வகைகள் காணவில்லை. சாதி நம்பிக்கையை அவர் ஒரு தனி வகையாக கருதவில்லை. இது தெலுங்கு நாட்டுப்புற இலக்கியங்களில் அளவு அடிப்படையில் ஒரு சிங்கப் பங்கையும் அதன் சமூக முக்கியத்துவம் மற்றும் செயல்பாட்டின் அடிப்படையில் ஒரு முக்கிய இடத்தையும் கொண்டுள்ளது. மேலும் சில துணைப்பிரிவுகளையும் தெலுங்கு நாட்டுப்புற இலக்கியத்தின் அடிமட்டத்தில் ஒரு நெருக்கமான பார்வையில் காணலாம்.
வகைகள்
தொகுதெலுங்கு நாட்டுப்புற இலக்கியங்களை வெவ்வேறு அம்சங்களில் வகைப்படுத்தலாம். முதல் அம்சம் வகை அடிப்படையில், இரண்டாவது நபர்கள் மற்றும் ஆதரவாளர்கள் என்ற வகையில் உள்ளது, மூன்றாவது அதன் பயன்பாடு. முழு தெலுங்கு நாட்டுப்புற இலக்கியங்களையும் அதன் பயன்பாட்டின் அடிப்படையில் வகைப்படுத்தலாம். அது எவ்வாறு செயல்படுகிறது. இதை செயல்பாட்டு மற்றும் செயல்படாத அல்லது பொழுதுபோக்கு வகைகளாக பிரிக்கலாம். சில இலக்கிய வடிவங்கள் இரண்டும் ஒரு காலத்தில் உள்ளன. சாதி கட்டுக்கதைகள் மற்றும் சடங்கு விவரிப்புகள் குறிப்பிட்ட சமூக செயல்பாடுகளைக் கொண்டுள்ளன. அவை பொழுதுபோக்குக்காக அல்ல. அவை அடிப்படையில் ஒரு குறிப்பிட்ட சமூக செயல்பாட்டைச் செயல்படுத்தும் நோக்கம் கொண்டவை.