ஹெயன் அரண்மனை
ஹெயன் அரண்மனை இன்றைய கியோட்டோவில் அமைந்துள்ள ஒரு சப்பானிய ஏகாதிபத்திய அரண்மனை ஆகும். அரண்மனை மற்றும் நகரம் இரண்டும் 700 களின் பிற்பகுதியில் கட்டப்பட்டன மற்றும் சீன மாதிரிகள் மற்றும் வடிவமைப்புகளில் வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளன. இந்த அரண்மனை ஏகாதிபத்திய வசிப்பிடமாகவும், ஹீயன் காலத்தின் பெரும்பாலான நிர்வாக மையமாகவும் (794-1185) செயல்பட்டது.
நகரின் வடக்கு-மத்திய பகுதியில் அமைந்துள்ள இந்த அரண்மனை ஒரு பெரிய சுவர் கொண்டது. இதில் அரசாங்க அமைச்சகங்கள் உட்பட பல சடங்கு மற்றும் நிர்வாக கட்டிடங்கள் இருந்தன. இந்த அடைப்புக்குள் பேரரசரின் தனி சுவர்கள் கொண்ட குடியிருப்பு வளாகம் அல்லது உள் அரண்மனை இருந்தது. பேரரசரின் வசிப்பிடத்திற்கு அருகில், உள் அரண்மனையில் ஏகாதிபத்திய மனைவிகளின் குடியிருப்புகள் மற்றும் பேரரசருடன் மிகவும் நெருக்கமானவர்கள் குடியிருப்பு கட்டிடங்கள் இருந்தன.
இடம் தொகு
இந்த அரண்மனை செவ்வக நகரமான ஹெய்ன்-க்யோ (இன்றைய கியோட்டோ) வடக்கு மையத்தில் அமைந்துள்ளது. இது தாங் அரசமரபு வம்சத்தின் தலைநகரான சாங்கானின் சீன மாதிரியைப் பின்பற்றுகிறது. முந்தைய தலைநகரில் உள்ள அரண்மனைக்கு இந்த மாதிரி ஏற்கனவே ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது. அரண்மனையின் முக்கிய நுழைவாயில் சுசாகுமோன். அரண்மனையின் தென்கிழக்கு மூலையானது இன்றைய நிஜோ கோட்டையின் நடுவில் அமைந்துள்ளது.
வரலாறு தொகு
ஹெய்ஜோ-கியோவிலிருந்து (இன்றைய நாரா) இருந்து நகோயா-கியோவிற்கு (கியோட்டோவின் தென்மேற்கே சுமார் 10 கிலோமீட்டர்கள்) தலைநகர் நகர்த்தப்பட்டு பத்து ஆண்டுகளுக்குள், நகோயா-கியோ தளத்தில் அடிக்கடி வெள்ளம் வருவதால், பேரரசர் கன்மு தலைநகரை மீண்டும் மாற்ற முடிவு செய்தார். 794 இல் நீதிமன்றம் ஹெய்ன்-கியோ புதிய தலைநகருக்கு மாற்றப்பட்டது, அது 1000 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக தலைநகராக இருந்தது. அரண்மனை புதிய தலைநகரில் அமைக்கப்பட்ட முதல் மற்றும் மிக முக்கியமான கட்டமைப்பு ஆகும். ஆனால் தலைநகர் நகர்த்தப்படும் நேரத்தில் அது முழுமையாக தயாராக இல்லை; பெரிய அரங்கம் 795 இல் கட்டி முடிக்கப்பட்டது. அதன் கட்டுமானப் பொறுப்பில் இருந்த அரசாங்க அலுவலகம் 805 இல் கலைக்கப்பட்டது.[1] அரண்மனை மற்றும் ஏகாதிபத்திய குடும்ப குடியிருப்புகளை நிர்மாணிப்பது கன்முவின் நிர்வாகத்திற்கு ஒரு பெரிய செலவினமாக இருந்தது, 10 ஆம் நூற்றாண்டின் ஆதாரத்தின்படி, அவரது ஆட்சியின் போது சேகரிக்கப்பட்ட வருவாயில் பெரும்பகுதியைக் இது ஆக்கிரமித்தது.[2] புதிய ஏகாதிபத்திய குடியிருப்பு முன்னாள் ஹடா தலைவரின் வசிப்பிடத்தின் இடத்தை ஆக்கிரமித்ததாக பின்னர் ஆதாரங்கள் கூறுகின்றன.[3]
அரண்மனை வளாகத்தின் மிக முக்கியமான இரண்டு அதிகாரப்பூர்வ பிரிவுகளான, பிரமாண்டமான சீன-பாணி அதிகாரப்பூர்வ மற்றும் வரவேற்பு அரங்கங்கள் ஆரம்பத்திலேயே பயனற்றுப் போகத் தொடங்கின. அரசாங்க செயல்முறைகள் மற்றும் அதிகாரத்துவம், அவற்றில் பல படிப்படியாக கைவிடப்பட்டன அல்லது வெற்று வடிவங்களாகக் குறைக்கப்பட்டன, அதே நேரத்தில் நடைமுறை முடிவெடுப்பது மிகவும் சக்திவாய்ந்த குடும்பங்கள் (குறிப்பாக புஜிவாரா) மற்றும் புதிய சட்டத்திற்கு புறம்பான அலுவலகங்கள் கைகளுக்கு மாறியது.[4] இந்த வளர்ச்சிகளின் விளைவாக, வளாகத்தின் உண்மையான நிர்வாக மையம் படிப்படியாக பேரரசர்களின் குடியிருப்பு உள் அரண்மனைக்கு நகர்ந்தது.[5]
அரண்மனை வளாகம் முழுக்க முழுக்க மரத்தால் கட்டப்பட்டதால், தீ விபத்துகள் ஒரு நிலையான பிரச்சனையாக இருந்தது. ஒரு பகுதி 1063 இல் ஒரு தீயினால் அழிக்கப்பட்டது மற்றும் மீண்டும் கட்டப்படவில்லை. டைகோகுடேன் 876, 1068 மற்றும் 1156 இல் ஏற்பட்ட தீ விபத்துகளுக்குப் பிறகு புனரமைக்கப்பட்டது. 1177 ஆம் ஆண்டின் பெரும் தீவிபத்து அரண்மனையின் பெரும்பகுதியை அழித்தது.[6] 960 இல் தொடங்கி, உள்குடியிருப்பு வளாகம் தீயினால் மீண்டும் மீண்டும் அழிக்கப்பட்டது, ஆனால் அது எப்போதும் மீண்டும் கட்டப்பட்டது, மேலும் இது 12 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதி வரை அதிகாரப்பூர்வ ஏகாதிபத்திய இல்லமாக தொடர்ந்து பயன்படுத்தப்பட்டது.[6] மீண்டும் கட்டியெழுப்பும் காலங்களில், பேரரசர்கள் அடிக்கடி நகருக்குள் (இரண்டாம் நிலை அரண்மனைகள்) தங்க வேண்டியிருந்தது.
1156 ஹெகன் கிளர்ச்சிக்குப் பிறகு, பேரரசர் கோ-ஷிரகவா, பேரரசருக்கு அதிக அதிகாரத்தை மீட்டெடுக்கும் முயற்சியின் ஒரு பகுதியாக அரண்மனையின் சில பகுதிகளை மீண்டும் கட்ட உத்தரவிட்டார் மற்றும் சில சடங்கு நடைமுறைகளை மீண்டும் தொடங்கினார்.[7] கோ-ஷிரகவா விரைவில் தனது மகன் நிஜோ பேரரசருக்கு ஆதரவாக பதவி விலகினார், மேலும் ஹெய்ஜி கிளர்ச்சியின் போது இருவரும் தாக்கப்பட்டு அரண்மனையில் சிறைபிடிக்கப்பட்டனர். சில வாரங்களுக்குப் பிறகு அவர்கள் தப்பினர், அவர்களுக்கு விசுவாசமான படைகள் அரண்மனையை மீண்டும் கைப்பற்றி கிளர்ச்சியை முடிவுக்குக் கொண்டுவந்தனர்.[8]
1177 இல் ஒரு தீ விபத்துக்குப் பிறகு, அரண்மனை வளாகம் கைவிடப்பட்டது மற்றும் பேரரசர்கள் நகரத்திற்குள் மற்றும் அதற்கு வெளியே சிறிய அரண்மனைகளில் வசித்து வந்தனர். 1227 இல், தீ எஞ்சியிருந்தவற்றை அழித்தது மற்றும் பழைய அரண்மனை முற்றிலும் பயன்படுத்தப்படாமல் போனது. 1334 இல் பேரரசர் கோ-டைகோ பெரிய அரண்மனையை மீண்டும் கட்டுவதற்கான ஆணையை வெளியிட்டார், ஆனால் இதை ஆதரிக்க எந்த ஆதாரங்களும் கிடைக்கவில்லை மற்றும் திட்டம் முடிக்கப்படவில்லை.[9] ஹியான் அரண்மனை முழுவதுமாக பயன்படுத்தப்படாமல் போனாலும், 1868 வரை ஹெயன்-கியோ தலைநகராக இருந்தது, பதினோராம் நூற்றாண்டில் தொடங்கி கியோட்டோ (தலைநகரம் என்று பொருள்) என்ற பெயர் பயன்படுத்தப்பட்டது.[10] தற்போதைய கியோட்டோ அரண்மனை, இடத்தின் மேற்கில் உடனடியாக அமைந்துள்ளது. நகரின் வடகிழக்கு மூலையில் உள்ள குடியிருப்பு, தற்காலிக ஏகாதிபத்திய குடியிருப்பாக முறையில் செயல்பட்டு, இறுதியில் புதிய நிரந்தர அரண்மனையாக வளர்ந்தது.[11]
மேற்கோள்கள் தொகு
- ↑ Hall 1974, ப. 7.
- ↑ McCullough 1999b, ப. 108.
- ↑ McCullough 1999b, ப. 98.
- ↑ Shively & McCullough 1999i, ப. 1, 7-8.
- ↑ McCullough 1999b, ப. 131.
- ↑ 6.0 6.1 McCullough 1999b, ப. 174–175.
- ↑ Hurst 1999, ப. 619–621.
- ↑ Rizō 1999, ப. 691, 693–694.
- ↑ Hall 1974, ப. 27.
- ↑ Frédéric 2002.
- ↑ McCullough 1999b, ப. 175.
குறிப்புகள் தொகு
- Carpenter, John T.; McCormick, Melissa (2015), The Tale of Genji: A Japanese classic illuminated, New York: The Metropolitan Museum of Art, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9781588396655
- Farris, William Wayne (1998), Sacred Texts and Buried Treasures: Issues on the Historical Archaeology of Ancient Japan, Honolulu, HW: University of Hawai'i Press, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-8248-2030-4
- Frédéric, Louis (2002), "Heian-kyō", Japan Encyclopedia, translated by Roth, Käthe, Cambridge, Massachusetts: Belknap Press, pp. 303–304, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-674-00770-3
- Van Goethem, Ellen (2008), Nagaoka: Japan's Forgotten Capital, Leiden, NL: Brill, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978 90 04 16600 4
- Hall, John W. (1974), "Kyoto as Historical Background", in Hall, John W.; Mass, Jeffrey (eds.), Medieval Japan – Essays in Institutional History, Stanford, CA: Stanford University Press, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-8047-1511-4
- Hardacre, Helen (2017), Shinto: a history, New York: Oxford University Press, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9780190621711
- Hempel, Rose (1983). The Golden Age of Japan, 794–1192. New York : Rizzoli. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-8478-0492-4.
- Kawamoto, Shigeo (2016), "寝殿造の成立と正月大饗～開放的な日本住宅の起源" [On the origin of the shinden-zukuri residence], Journal of Architecture and Planning, எண்ணிம ஆவணச் சுட்டி:10.3130/aija.81.2497 Mainly Japanese with English summary
- McCullough, William H.; McCullough, Helen Craig (1980), "Appendix B: The Greater Imperial Palace", A Tale of Flowering Fortunes, vol. 2, Stanford, CA: Stanford University Press, pp. 833–854, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-8047-1039-2
- Morris, Ivan (1994), The World of the Shining Prince: Court Life in Ancient Japan, New York, NY: Kodansha, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 1-56836-029-0. Originally published in 1964.
- Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon (1956), Kyoto: The Old Capital of Japan, 794–1869, Kyoto: The Ponsonby Memorial Society. A reissue of the 1931 ed. published in Hong Kong, with some new illus. and minor changes, under title: Kyoto: its history and vicissitudes since its foundation in 792 to 1868. First published in article form 1925–28.
- Shively, Donald H.; McCullough, William H., eds. (1999), The Cambridge History of Japan: Heian Japan, vol. 2, Cambridge, UK: Cambridge University Press, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-521-22353-9