அய்குன் உடன்படிக்கை
அய்குன் உடன்படிக்கை (The Treaty of Aigun) என்பது உருசியப் பேரரசிற்கும், சீனாவின் மஞ்சு ஆட்சியாளர்களான குயிங் வம்சத்தின் சீனப் பேரரசிற்கும் இடையிலான 1858 ஆம் ஆண்டு உடன்படிக்கையாகும், இது ரஷ்ய தூர கிழக்கு மற்றும் மஞ்சூரியாவிற்கும் இடையேயான நவீன எல்லையை நிறுவியது ( மஞ்சு மக்களின் அசல் தாயகம் மற்றும் கிங் வம்சம்), இது இப்போது வடகிழக்கு சீனா என்று அழைக்கப்படுகிறது . இது ஸ்டானோவாய் மலைத்தொடருக்கும் அமுர் நதிக்கும் இடையிலான நிலத்தை சீனாவிலிருந்து ( குயிங் பேரரசு ) உருசியப் பேரரசிற்கு மாற்றுவதன் மூலம் நெர்ச்சின்ஸ்க் ஒப்பந்தத்தை (1689) மாற்றியது. ரஷ்யா 600000 சதுர கிலோமீட்டர்கள் (231660 சதுரை மைல்கள்) பரப்பினை மஞ்சூரியாவிலிருந்து பெற்றது.
பின்னணி தொகு
கேதரின் தி கிரேட் (1762 - 1796) ஆட்சி முதல், ரஷ்யா பசிபிக் கடற்படை சக்தியாக மாற விரும்பியது. கம்சட்கா தீபகற்பத்தை இணைப்பதன் மூலமும், 1740 ஆம் ஆண்டில் பெட்ரோபாவ்லோவ்ஸ்க்-கம்சாட்ச்கியின் கடற்படை புறக்காவல் நிலையத்தையும், ரஷ்ய அலாஸ்காவிலும், அமுர் நீர்நிலைக்கு அருகிலும் உள்ள கடற்படை நிலையங்கள், ரஷ்யர்களை அங்கு சென்று குடியேற ஊக்குவித்தது, மேலும் அமுர் பிராந்தியத்தில் மெதுவாக ஒரு வலுவான இராணுவ இருப்பை வளர்த்துக் கொண்டது. . சீனா ஒருபோதும் அந்த பிராந்தியத்தை திறம்பட நிர்வகிக்கவில்லை அல்லது பிராந்திய ஆய்வுகள் நடத்தவில்லை, இந்த ரஷ்ய முன்னேற்றங்கள் கவனிக்கப்படாமல் போயின.
1850 முதல் 1864 வரை, சீனா தைப்பிங் கிளர்ச்சியை கடுமையாக எதிர்த்துப் போராடியது, தூர கிழக்கு ஆளுநர் ஜெனரல் நிகோலே முராவியேவ் மங்கோலியா மற்றும் மஞ்சூரியாவின் எல்லைகளில் பல்லாயிரக்கணக்கான துருப்புக்களை முகாமிட்டு, அமுர் மீது கடந்த காலத்திலிருந்து சட்டபூர்வமான ரஷ்ய கட்டுப்பாட்டைக் கொண்டுவரத் தயாரானார்.. இரண்டாம் ஓபியம் போரை சீனா இழக்கிறது என்பது தெளிவாகத் தெரிந்தபோது, அந்த வாய்ப்பை முராவிவ் பயன்படுத்திக் கொண்டார், மேலும் இரண்டாவது முன்னணியில் சீனாவுடன் யுத்தம் செய்வதாக அச்சுறுத்தினார்.[1] குயிங் வம்சம் ரஷ்யாவுடன் பேச்சுவார்த்தைகளில் ஈடுபட ஒப்புக்கொண்டது.[2]
கையொப்பமிடல் தொகு
உருசிய பிரதிநிதி நிகோலே முராவியோவ் மற்றும் குயிங் பிரதிநிதி இசான் இருவரும் இப்பகுதியின் இராணுவ ஆளுநர்கள் 1858 மே 28 அன்று அய்குன் நகரில் ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டனர்.
விளைவுகள் தொகு
இதன் விளைவாக ஏற்பட்ட ஒப்பந்தம் ரஷ்ய மற்றும் சீனப் பேரரசுகளுக்கு இடையில் அமுர் ஆற்றின் குறுக்கே ஒரு எல்லையை ஏற்படுத்தியது. ( ஹைலோங்ஜியாங் ஆற்றின் கிழக்கே உள்ள அறுபத்து நான்கு கிராமங்களில் வசிக்கும் சீன மற்றும் மஞ்சு குடியிருப்பாளர்கள் மஞ்சு அரசாங்கத்தின் அதிகார வரம்பில் இருக்க அனுமதிக்கப்படுவார்கள் ) அமுர், சுங்கரி மற்றும் உசுரி ஆறுகள் சீன மற்றும் ரஷ்ய கப்பல்களுக்கு மட்டுமே திறக்கப்பட வேண்டும். மேற்கில் உசுரி, வடக்கே அமுர், கிழக்கு மற்றும் தெற்கில் ஜப்பான் கடல் ஆகியவற்றால் எல்லைக்குட்பட்ட பகுதி ரஷ்யா மற்றும் சீனாவால் கூட்டாக நிர்வகிக்கப்பட வேண்டும் - இது பிரித்தானிய மற்றும் 1818 ஆம் ஆண்டு ஒப்பந்தத்தில் ஒரேகான் பிரதேசத்திற்கு அமெரிக்கர்கள் ஒப்புக் கொண்டனர். (இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு ரஷ்யா இந்த நிலத்தின் முழு கட்டுப்பாட்டையும் பெற்றது.) [3]
- அமுர், சுங்கரி, உசுரி நதிகளில் வசிப்பவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் வர்த்தகம் செய்ய அனுமதிக்கப்பட வேண்டும்.
- ரஷ்யர்கள் உரையின் ரஷ்ய மற்றும் மஞ்சு நகல்களைத் தக்க வைத்துக் கொள்வார்கள், மேலும் சீனர்கள் மஞ்சு மற்றும் மங்கோலியன் நகல்களைத் தக்க வைத்துக் கொள்வார்கள்.
- வர்த்தகத்திற்கான அனைத்து கட்டுப்பாடுகளும் எல்லையில் நீக்கப்பட வேண்டும்.
சீனாவின் கண்ணோட்டம் தொகு
சீனாவில், சீன தேசியவாதத்தின் எழுச்சி மற்றும் 1920 களின் பேரரசுவாத எதிர்ப்பு ஆகியவற்றிற்கு பிறகு இந்த உடன்படிக்கையானது நடுநிலைத்தன்மையற்ற உடன்படிக்கை என அழைக்கப்பட்டது.
குறிப்புகள் தொகு
- ↑ Paine, SCM (2003). The Sino-Japanese War of 1894–1895: perceptions, power, and primacy. கேம்பிறிட்ஜ் பல்கலைக்கழகப் பதிப்பகம். பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-521-81714-1.[தொடர்பிழந்த இணைப்பு]
- ↑ Tzhou, Byron N (1990). China and international law: the boundary disputes. Greenwood Publishing Group. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-275-93462-0.
- ↑ Bissinger, Sally. "The Sino-Soviet Border Talks". Radio Liberty research bulletin இம் மூலத்தில் இருந்து 2012-02-26 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://web.archive.org/web/20120226110605/http://www.osaarchivum.org/files/holdings/300/8/3/text/93-4-69.shtml.