இளவரசி வஜிரா
வஜிரா (Vajira) (வஜிரகுமாரி என்றும் அழைக்கப்படுகிறார்) என்பவர் மகதப் பேரரசி ஆவார்.[2] இவர் தனது கணவரின் வாரிசான பேரரசர் உதயபத்ராவின் தாயார் ஆவார்.[3]
| வஜிரா | |
|---|---|
| மகதப் பேரரசர்களின் மனைவியர் | |
| ஆட்சிக்காலம் | அண். 492 – அண். 460 BCE |
| துணைவர் | அஜாதசத்துரு |
| குழந்தைகளின் பெயர்கள் | உதயபத்ரா[1] |
| அரசமரபு | அரியங்கா (திருமணத்தால்) சூரிய குலம் (பிறப்பால்) |
| தந்தை | பசேனதி |
| மதம் | சைனம் |
கோசல இராஜ்ஜியத்தின் இளவரசியாகப் பிறந்த வஜிரா, மன்னர் பசனாதி மற்றும் இராணி மல்லிகாவின் மகள் ஆவார். இவர் தனது மாமியார் பேரரசி கோசலா தேவியின் மருமகளும்,[4] பேரரசர் பிம்பிசாரரின் முதல் மனைவியும், பட்டத்து இராணியும் மன்னர் பசனாடியின் சகோதரியும் ஆவார்.
வாழ்க்கை
தொகுபிறப்பு
தொகுபசேனாடியின் தலைமை இராணி மல்லிகாவுக்கு வஜிரா அல்லது வஜிரகுமாரி பிறந்தார். பாளி பாரம்பரியத்தின் படி, இவரது தாயார் கோசலாவின் தலைமை மாலை தயாரிப்பாளரின் அழகான மகள் ஆவார்.[5] இளவரசி பிறந்தபோது, குழந்தை ஒரு பெண் என்று கேள்விப்பட்டதால் அவரது தந்தை ஏமாற்றமடைந்தார், ஆனால் சில பெண்கள் ஆண்களை விட புத்திசாலிகள் என்று புத்தர் அவருக்கு உறுதியளித்தார்.[6]
திருமணம்
தொகுபிம்பிசாராவின் மரணத்திற்குப் பிறகு வஜிராவின் கணவர் தனது தந்தையின் இராஜ்ஜியத்திற்கு எதிராகப் போரிட்டார், இது அஜாதசத்ருவுடன் அவரது நிச்சயதார்த்தம் மற்றும் இறுதியில் திருமணத்திற்கு வழிவகுத்த நிகழ்வுகளாகும், இதற்கு காரணம் காசி தோட்டத்திலிருந்து வந்த வருவாய் ஆகும். இது பிம்பிசாராவுடனான திருமணத்தில் கோஸலா தேவிக்கு வரதட்சணையாக வழங்கப்பட்டது. கோசலா தேவியின் மரணத்திற்குப் பிறகு, காசியின் தோட்டத்தின் வருவாயை பசனாதி உடனடியாக பறிமுதல் செய்தார், அது காசிக்கு "முள்-பணம்" என்று தீர்க்கப்பட்டது, இதன் விளைவாக அவருக்கும் அஜாதஷத்ருக்கும் இடையே பகை ஏற்பட்டது.[7]
அஜாதசத்ருவுக்கும் அவரது தந்தைக்குமிடையேயான சண்டையானது ஒரு நீண்ட விவகாரமாக இருந்தது, ஒவ்வொரு போராளிக்கும் மாறி மாறி அதிர்ஷ்டம் சாதகமாக இருந்தது. இருப்பினும், பசனாடி வெற்றி பெற்று, தனது மருமகனுடன் உடன்பட்டார். பதினேழு வயதான வஜிராவை அவருக்கு திருமணம் செய்து வைத்தார். மோதலுக்கு காரணமாக இருந்த காசி தோட்டத்தை மகள் வஜிராவுக்கு, அஜாதசத்ருவுடனான திருமணத்தில் வரதட்சணையின் ஒரு பகுதியாக வழங்கப்பட்டது. காசி தோட்டத்தின் வருவாயையும் பசனாடி வஜிராவுக்கு ஒதுக்கினார்.[8]
மேற்கோள்கள்
தொகு- ↑ Buddhist Council of Ceylon, Ceylon. Ministry of Cultural Affairs, Sri Lanka. Bauddha Kaṭayutu Depārtamēntuva (1963). Encyclopaedia of Jainism. Govt. of Ceylon. p. 316.
{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) - ↑ Sen, Sailendra Nath (1999). Ancient Indian history and civilization (Second ed.). New Delhi: New Age International. p. 113. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9788122411980.
- ↑ Mukherjee, Hemchandra Raychaudhuri. With a commentary by B. N. (2005). Political History of Ancient India : From the accession of Parikshit to the extinction of the Gupta dynasty (6. impression. ed.). Oxford University Press. p. 190. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9780195643763.
- ↑ Jayapalan, N. (2001). History of India. New Delhi: Atlantic. p. 52. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9788171569281.
- ↑ Alex Wayman & Hideko Wayman (1990). The lion's roar of Queen Śrīmālā : a Buddhist scripture on the Tathāgatagarbha theory (1. Indian ed.). Motilal Banarsidass Publ. p. 3. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9788120807310.
- ↑ Alex Wayman & Hideko Wayman (1990). The lion's roar of Queen Śrīmālā : a Buddhist scripture on the Tathāgatagarbha theory (1. Indian ed.). Motilal Banarsidass Publ. p. 3. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9788120807310.
- ↑ Upinder Singh 2016, ப. 271.
- ↑ The Journal of the Bihar Research Society. Bihar Research Society. p. 127.