பைபுளோரைடு

பைபுளோரைடு
பெயர்கள்
	வேறு பெயர்கள் ஐதரசன் டைபுளோரைடு; பைபுளோரைடு எதிர்மின் அயனி; ஐதரசன் டைபுளோரைடு எதிர்மின் அயனி
இனங்காட்டிகள்
சிஏஎசு எண்	18130-74-0
ChemSpider	35308425
	InChI InChI=1S/F2H/c1-3-2/q-1; Key: LJRMFMQHZAVYNS-UHFFFAOYSA-N;
யேமல் -3D படிமங்கள்	Image
	SMILES F[H][F-];
பண்புகள்
மூலக்கூறு வாய்பாடு	HF2−
	மாறுதலாக ஏதும் சொல்லவில்லை என்றால் கொடுக்கப்பட்ட தரவுகள் யாவும்; பொருள்கள் அவைகளின் இயல்பான வெப்ப அழுத்த நிலையில் (25°C, 100kPa) இருக்கும்.
	verify (இது: /?)
	Infobox references

பைபுளோரைடு (bifluoride) என்பது HF₂^- என்ற மூலக்கூற்று வாய்ப்பாட்டால் விவரிக்கப்படும் ஒரு கனிம வேதியியல் எதிர்மின் அயனியாகும்.

தயாரிப்பு தொகு

நிறமற்றதாகக் காணப்படும் இது பொதுவாக புளோரைடு உப்புகள் ஐதரோபுளோரிக் அமிலத்துடன் வினைபுரியும்போது உருவாகிறது.

பயன் தொகு

பைபுளோரைடு உப்புகளை மின்னாற்பகுப்பு வினைக்கு உட்படுத்தி புளோரின் வாயுவை வர்த்தக அளவில் தயாரிக்கப் பயன்படுகிறது.

கட்டமைப்பு தொகு

பைபுளோரைடு அயனியானது F−H பிணைப்பு நீளம் 114 பைக்கோமீட்டர் அளவு கொண்ட நேரியல் சமச்சீர்மைய அமைப்பைக் கொண்டுள்ளது.^[1] பிணைப்பு வலிமை 155 கி.யூல்/மோல் என்ற அளவைக்காட்டிலும் அதிகமாக இருக்கும் என்று மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது.^[2] அணுக்கள் ஒரு 3-மைய 4-எலக்ட்ரான் பிணைப்பினால் ஒருங்கிணைக்கப்பட்டுள்ளதாக மூலக்கூற்று சுற்றுப்பாதை கோட்பாடு தெரிவிக்கிறது.^[3]

வினைகள் தொகு

பொட்டாசியம் பைபுளோரைடு, அமோனியம் பைபுளோரைடு போன்ற உப்புகள் புளோரைடு உப்புகளை ஐதரோபுளோரிக் அமிலத்துடன் வினைபுரியச் செய்து தயாரிக்கப்படுகின்றன.

MF + HF → M(HF₂) M = K⁺ or NH⁺
₄

பொட்டாசியம் பைபுளோரைடு இரண்டாவது சமமான ஐதரசன் புளோரைடை இணைக்கிறது:^[4]

K(HF₂) + HF → K(H₂F₃)

இவ்வுப்புகள் சூடுபடுத்தப்பட்டால் ஐதரசன் புளோரைடு விடுவிக்கப்படுகிறது.

மேற்கோள்கள் தொகு

↑ Denne, W.A.; Mackay, M.F. (1971). "Crystal structure of p-toluidinium bifluoride". Journal of Crystal and Molecular Structure 1 (5): 311–318. doi:10.1007/BF01200805.
↑ Emsley, J. (1980). "Very Strong Hydrogen Bonds". Chemical Society Reviews 9: 91–124. doi:10.1039/CS9800900091. https://archive.org/details/sim_chemical-society-great-britain-chemical-society-reviews_1980_9_1/page/91.
↑ Pimentel, G. C. The Bonding of Trihalide and Bifluoride Ions by the Molecular Orbital Method. J. Chem. Phys. 1951, 19, 446-448. எஆசு:10.1063/1.1748245
↑ Aigueperse, Jean; Mollard, Paul; Devilliers, Didier; Chemla, Marius; Faron, Robert; Romano, René; Cuer, Jean Pierre (2005), "Fluorine Compounds, Inorganic", Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry, Weinheim: Wiley-VCH, doi:10.1002/14356007.a11_307

[1] Denne, W.A.; Mackay, M.F. (1971). "Crystal structure of p-toluidinium bifluoride". Journal of Crystal and Molecular Structure 1 (5): 311–318. doi:10.1007/BF01200805.

[2] Emsley, J. (1980). "Very Strong Hydrogen Bonds". Chemical Society Reviews 9: 91–124. doi:10.1039/CS9800900091. https://archive.org/details/sim_chemical-society-great-britain-chemical-society-reviews_1980_9_1/page/91.

[3] Pimentel, G. C. The Bonding of Trihalide and Bifluoride Ions by the Molecular Orbital Method. J. Chem. Phys. 1951, 19, 446-448. எஆசு:10.1063/1.1748245

[Aigueperse-4] Aigueperse, Jean; Mollard, Paul; Devilliers, Didier; Chemla, Marius; Faron, Robert; Romano, René; Cuer, Jean Pierre (2005), "Fluorine Compounds, Inorganic", Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry, Weinheim: Wiley-VCH, doi:10.1002/14356007.a11_307

[1]

[2]

[3]

[4]