விக்கிப்பீடியா

யூத எதிர்ப்புக் கொள்கை

யூத எதிர்ப்புக் கொள்கை (Antisemitism) என்பது யூதர்கள் மீது சந்தேகம் கொள்ளுதல், வெறுப்புக் காட்டுதல், புறக்கணித்தல் போன்ற செயற்பாடுகளாகும். 2005ம் ஆண்டில் வெளியிடப்பட்ட அமெரிக்க அறிக்கை, யூதவைரி என்பது யூதர் மீதான வெறுப்பு, தனியாகவும் குழுவாகவும், யூதர்களின் மதம் மற்றும்/அல்லது இனம் சார்ந்து வெளிப்படுதல் எனக் குறிப்பிடுகிறது.[1] இவ்வாறான கொள்கையைக் கொண்டிருப்பவர் யூதவைரி எனப்படுவர்.

யூத எதிர்ப்புக் கொள்கை பல வழிகளிலும் வெளிப்படும். யூதர்களுக்கு எதிராக பாரபட்சம் காட்டுதல், வெறுப்பு போன்ற முறைகளில் குழு, அரச காவற்றுறை மற்றும் பாதுகாப்புப் படைகள் மூலம் இது வெளிப்படுடலாம். 1096இல் முதலாம் சிலுவைப் போர், 1290இல் பிரித்தானியாவிலிருந்து யூதர்கள் வெளியேற்றம், 1391 இல் எசுபானியாவில் யூதப் படுகொலை, எசுபானிய விசாரணை தண்டனை, 1492இல் எசுபானியாவிலிருந்து வெளியேற்றம் 1497 இல் போர்த்துக்கல்லிலிருந்து வெளியேற்றம், உரசிய படுகொலைகள், பிரெஞ்சு அவதூறு, நாட்சி ஜெர்மனியின் இறுதித் தீர்வு உரசியாவின் யூத எதிர்ப்புக் கொள்கை ஆகிய துன்புறுத்தல்கள் உச்ச எடுத்துக்காட்டுகளாகக் கொள்ளலாம்.

யூத எதிர்ப்புக் கொள்கை என்பது சொற்பிறப்பியலின் படி செமிட்டிக் இனத்தவருக்கு எதிரானது எனும் பொருளைக் கொண்டுள்ளது. இது 19ம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் செருமனியில் உருவாகியது. "யூத வெறுப்பு" எனும் அடிப்படையிலான இப்பதம் அன்றிலிருந்த இன்றும் சாதாரணமாகப் பாவிக்கப்படுகின்றது.[2][3]

யூத எதிர்ப்பு சங்கத்தின் சிலை, ஆண்டு1879
மோரிஸ் எழுதிய The Way to Victory of Germanicism over Judaism எனும் யூத எதிர்ப்பு நூலின் அட்டைப்படம், ஆண்டு 1880
கைகளில் உலகைத் தாங்கும் யூதரான ரோத்சைல்டின் கேலிச் சித்திரம்
1889ல் பிரான்சு தேர்தலில் ஒரு வேட்பாளர் யூத எதிர்ப்பு கொள்கையை வலியுறுத்தும் பதாகையுடன்

யூத எதிர்ப்பின் மூலங்கள்

தொகு
 
அடையாளம் காண அடையாளக் குறி (badge) மற்றும் தலையில் தொப்பியுடன் ஆண் யூதர்கள் (இவைகள் அணியயாத யூதன் உயிருடன் எரிக்கப்படுவான்)

சமூகவியல் அறிஞர்கள் யூதர்கள் மீதான எதிர்ப்பை ஆறு வகையாக பிரித்துள்ளனர். அவைகள் பின் வருமாறு:

  • சமயம் - யூதர்கள் இயேசுவை கொன்றவர்கள் என்ற குற்றச்சாட்டு
  • பொருளாதாரம் - யூதர்கள் வங்கியாளர்கள், வட்டிக்கு பணம் கொடுப்பவர்கள், பண வெறி பிடித்தவர்கள்
  • சமூகம் - யூதர்கள் சமூகத்தில் தாழ்ந்தவர், மோசமானவர். (எனவே தனிப்பட்ட தொடர்பிலிருந்து விலக்கப்பட்டவர்)
  • இனம் - யூதர்கள் தாழ்ந்த இனத்தினர் என்ற கோட்பாடு
  • கருத்தியல் - யூதர்கள் நாசகாரர்களாக அல்லது புரட்சியாளர்களாக கருதுதல்
  • பண்பாடு- யூதர்கள் நாகரீகத்தின் தார்மீக மற்றும் கட்டமைப்பு இழைகளை குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்துவதாகக் கருதுதல்.

யூத எதிர்ப்பின் குறிப்பிடத்தக்க நிகழ்வுகளில் 1096 இல் நடைபெற்ற ரைன்லேண்ட் படுகொலைகள் அடங்கும்; 1290 இல் யூதர்களை வெளியேற்றும் ஆணை; 1348 மற்றும் 1351 க்கு இடையில் ஐரோப்பாவில் ஏற்பட்ட பிளேக் நோய் தொற்றுக்கு யூதர்களே காரணம் எனக்கூறி யூதர்கள் மீதான துன்புறுத்துதல்கள்; 1391 இல் நடைபெற்ற எசுப்பானியா யூதர்களின் படுகொலை, எசுப்பானிய திரிபுக் கொள்கை விசாரணையின் போது யூதர்கள் மீதான ஒடுக்குமுறை மற்றும் 1492 இல் ஸ்பெயினில் இருந்து யூதர்களை வெளியேற்றியது; 1648 மற்றும் 1657 க்கு இடையில் உக்ரைனில் நடைபெற்றகோசாக் படுகொலைகள் மூலம் யூதர்களை கொன்றழித்தது; 1821 மற்றும் 1906 க்கு இடையில் ருசியப் பேரரசில் பல்வேறு யூத எதிர்ப்பு படுகொலைகள்; 1894 மற்றும் 1906 க்கு இடையில்; இரண்டாம் உலகப் போரின் போது நாஜி ஜெர்மனியின் யூதப் படுகொலைகள்; மற்றும் பல்வேறு சோவியத் யூத எதிர்ப்பு கொள்கைகள். வரலாற்று ரீதியாக, உலகின் பெரும்பாலான வன்முறை எதிர்ப்பு நிகழ்வுகள் கிறிஸ்தவ ஐரோப்பாவில் நடந்துள்ளது.. இருப்பினும், 20ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் இருந்து, அரேபிய யூத எதிர்ப்பு சதி கோட்பாடுகளின் எழுச்சியின் காரணமாக, அரபு உலகம் முழுவதும் யூத எதிர்ப்பு சம்பவங்களில் கூர்மையாக உயர்ந்துள்ளது.[4]

சமீப காலங்களில், "புதிய யூத எதிர்ப்பு" கொள்கையில் மாறுபாடு ஏற்பட்டுள்ளது என்ற கருத்து பல சந்தர்ப்பங்களில் வெளிப்பட்டது. இந்தக் கண்ணோட்டத்தின்படி, இஸ்ரேல் ஒரு யூத நாடாக இருப்பதால், யூத எதிர்ப்பு நிலைப்பாடுகளின் வெளிப்பாடுகள் யூத விரோத உணர்வுகளைக் கொண்டிருக்கலாம்.[5]

முதன்முதலில் ஜெர்மனியில் செமிட்டிக் எதிர்ப்பு கொள்கை 1879 இல் அச்சில் பயன்படுத்தப்பட்டது ஜூடென்ஹாஸ் என்பவர் இச்சொல் யூத எதிர்ப்பு உணர்வை குறிக்க மட்டுமே பயன்படுத்தப்பட்டது.[6]என்றார்.

யூத சமய எதிர்ப்பு

தொகு
 
இரகசியமாக யூத சமயத்தை பின் பற்றும் மர்ரானோ கிறித்தவருக்கு மரண தண்டனை நிறைவேற்றும் காட்சி, மெக்சிக்கோ நகரம், ஆண்டு 1601

யூத எதிர்ப்பு என்றும் அறியப்படும் யூத மத எதிர்ப்பு, யூதர்களின் மத நம்பிக்கைகளின் காரணமாக அவர்களுக்கு எதிரான வெறுப்பாகும். யூதர்கள் யூத மதத்தை கடைப்பிடிப்பதை நிறுத்தினால் அல்லது அவர்களின் பொது நம்பிக்கையை மாற்றிக் கொண்டால் அல்லது சரியான மதத்திற்கு மாறுவதன் மூலம் யூதர்களுக்கு எதிரான எதிர்ப்பு மற்றும் தனிப்பட்ட யூதர்களுக்கு எதிரான தாக்குதல்கள் நிறுத்தப்படும் என கிறித்தவ சமய குருக்கள் அறிவித்தனர்.. . இருப்பினும், சில சந்தர்ப்பங்களில் யூதர்கள் மத மாற்றத்திற்குப் பிறகும் யூத எதிப்பு தொடர்ந்தது. 15 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியிலும், 16 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியிலும் மர்ரானோ கிறித்தவர்கள் (ஸ்பெயின் மற்றும் போர்ச்சுகலில் கிறிஸ்தவமயமாக்கப்பட்ட யூதர்கள்) போன்றவர்கள், யூத மதம் அல்லது யூத பழக்கவழக்கங்களை இரகசியமாக கடைப்பிடிப்பதாக சந்தேகிக்கப்பட்டனர்.

யூத-கிறிஸ்தவ மோதலில், யூத எதிர்ப்பின் தோற்றம் வேரூன்றியிருந்தாலும், நவீன காலத்தில் யூத விரோதத்தின் பிற வடிவங்கள் உருவாகியுள்ளது. ஃபிரடெரிக் ஸ்வீட்சர், போன்ற அறிஞர்களின் கூற்றுப்படி, கிறிஸ்தவ அடிப்படைவாதமானது யூத எதிர்ப்புக் கரு, அரசியல் யூத விரோதம், கலாச்சார விரோதம், இனவெறி, பொருளாதார விரோதம் ஆகியவற்றைத் தூண்டுகிறது.

யூத பொருளாதார எதிர்ப்புவாதம்

தொகு
 

யூதர்கள் தீங்கிழைக்கும் பொருளாதார நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்கின்றனர் அல்லது பொருளாதார நடவடிக்கைகள் யூதர்களால் செய்யப்படும்போது அவை தீங்கிழைக்கப்படுகிறது என்பதே பொருளாதார யூத எதிர்ப்புவாதத்தின் அடிப்படைக் கருத்து.[7] யூதர்களையும், பணத்தையும் இணைப்பது மிகவும் தீங்கு விளைவிக்கும்.[8] யூதர்கள் உலக நிதியை கட்டுப்படுத்துகிறார்கள் என்று யூத எதிர்ப்பாளர்கள் கூறுகின்றனர். நவீன யுகத்தில், நேஷன் ஆஃப் இஸ்லாம் வெளியிட்ட கறுப்பர்களுக்கும், யூதர்களுக்கும் இடையிலான ரகசிய உறவு போன்ற புத்தகங்களிலும், இணையத்திலும் இதுபோன்ற கட்டுக்கதைகள் தொடர்ந்து பரப்பப்படுகின்றது. . ஜெரால்ட் கிரெஃபெட்ஸ் என்ற அறிஞரின் கூற்றுப்படி, "யூதர்கள் வங்கிகள், பணப் புழக்கம், பொருளாதாரம் மற்றும் வணிகங்கள், நாடு, உலகம் ஆகியவற்றைக் கட்டுப்படுத்துகிறார்கள்"., மேலும் யூதர்கள் பேராசையுள்ளவர்கள், கஞ்சத்தனமானவர்கள் மற்றும் பேரம் பேசுபவர்கள் என்று பல அவதூறுகள் மற்றும் பழமொழிகளை (பல்வேறு மொழிகளில்) கிரெஃபெட்ஸ் விளக்குகிறார். [9]பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் போது, யூதர்கள் "மோசமானவர்கள், முட்டாள்கள் மற்றும் இறுக்கமானவர்கள்" என்று விவரிக்கப்பட்டனர். ஆனால் யூதர்களின் விடுதலை மற்றும் ஐரோப்பாவில் யூதர்களின் எழுச்சிக்குப் பிறகு "புத்திசாலிகள், வஞ்சகமான மற்றும் சூழ்ச்சியாளர்களாக சித்தரிக்கப்பட்டனர்.

லியோன் பொலியாகோவ் என்ற அறிஞரின் கூற்றுப்படி, பொருளாதார யூத விரோதத்தின் ஒரு தனித்துவமான வடிவம் அல்ல. மாறாக இறையியல் யூத எதிர்ப்பு என்பது ஒரு வெளிப்பாடு ஆகும். இந்தக் கருத்துக்கு எதிராக, டெரெக் பென்ஸ்லர் வாதிடுகையில், நவீன யுகத்தில், பொருளாதார யூத விரோதம் "தனித்துவமானது மற்றும் கிட்டத்தட்ட நிலையானது" ஆனால் இறையியல் யூத எதிர்ப்பு "பெரும்பாலும் அடக்கப்படுகிறது".[10]

பிரான்செஸ்கோ டி'அகுண்டோ, மார்செல் ப்ரோகோப்சுக் மற்றும் மைக்கேல் வெபர் ஆகியோரின் ஆய்வில், யூத துன்புறுத்தலின் மிகக் கொடூரமான வரலாற்றைக் கொண்ட ஜெர்மனி பகுதிகளில் வசிப்பவர்கள், பொதுவாக நிதிச் சந்தை மீது அவநம்பிக்கை கொண்டவர்களாக இருப்பார்கள் என்பதைக் காட்டுகிறது. அவர்கள் (யூதர்கள்) பங்குச் சந்தையில் குறைந்த பணத்தை முதலீடு செய்து அதிக லாபம் ஈட்டுகின்றனர்.. . இதுவே சிறுபான்மையினரை (யூதர்கள்) துன்புறுத்துவதற்கு காரணம் என்று அந்த ஆய்வறிக்கை கூறுகிறது

யூத இன எதிர்ப்புவாதம்

தொகு
 
போர்க் கைதியாகப் பிடிக்கப்பட்ட சோவியத் ஒன்றியத்தின் யூத படைவீரர், ஆண்டு 1941

இரண்டாம் உலகப் போரின் நாஜி ஜெர்மனி படையினர், சோவியத் ஒன்றியத்தைச் சேர்ந்த சுமார் 50,000 யூத போர் வீரர்களை தேர்வு செய்து சுட்டுக் கொன்றனர்..[11] ஐரோப்பா கண்ட நாடுகளில் யூதர்களை தாழ்ந்த இனத்தினர் என்ற கூறும் முறை இன விரோதம் ஆகும். 19 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியிலும், 20 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியிலும், யூஜெனிக்ஸ் இயக்கத்தின்[12] ஒரு பகுதியாக யூத இன எதிர்ப்பு முக்கிய அங்கீகாரத்தைப் பெற்றது. இது ஐரோப்பியர்கள் அல்லாதவர்களைத் தாழ்ந்தவர்கள் என்று வகைப்படுத்தியது. வடக்கு ஐரோப்பியர்கள் அல்லது "ஆரியர்கள்" உயர்ந்தவர்கள் என்று அது குறிப்பாகக் கூறியது. இன விரோதிகள் யூதர்களை ஒரு செமிடிக் இனத்தின் ஒரு பகுதியாகக் கண்டனர் மற்றும் அவர்களின் ஐரோப்பிய அல்லாத தோற்றம் மற்றும் கலாச்சாரத்தை அவமதித்தினர்.. யூதர்கள் பெரும்பான்மை கிறித்தவ மதத்திற்கு மாறினாலும் அவர்களை தாழ்ந்த இனமாகவே பார்த்தனர்.[13]

தொழிற்புரட்சியின் சூழலில், யூதர்களின் விடுதலையைத் தொடர்ந்து, யூதர்கள் விரைவாக நகரமயமாக்கப்பட்டு, சமூக இயக்கத்தின் காலகட்டத்தை அனுபவித்தனர். பொது வாழ்வில் மதத்தின் பங்கு குறைந்து வருவதால், வளர்ந்து வரும் தேசியவாதம், யூஜெனிக்ஸ்களின் எழுச்சி மற்றும் யூதர்களின் சமூக-பொருளாதார வெற்றியின் மீதான வெறுப்பு ஆகியவற்றின் கலவையான யூத மத எதிர்ப்பைக் குறைத்தாலும், யூத இனவெறி எதிர்ப்புக்கு வழிவகுத்தது.[14]

19 ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில், மேற்கு ஐரோப்பிய நாடுகளில் யூதர்களின் விடுதலையை செயல்படுத்தும் பல சட்டங்கள் இயற்றப்பட்டது. [15][16]இருப்பினும், மத அடிப்படையில் கிறித்தவர்களுக்கும், யூதர்களுக்கும் பாரம்பரிய பாகுபாடு மற்றும் விரோதம் நீடித்தது மற்றும் இனவாத எதிர்ப்பு கூடுதலாக இருந்தது. பொதுவாக யூதர்களை தேசிய சமூகத்தில் இருந்து ஒரு அந்நிய இனமாக ஒதுக்கப்பட்டனர்..[17]

யூத அரசியல் எதிர்ப்பு

தொகு

யூதர்களின் முழுப் பிரச்சினையும் தேசிய நாடுகளில் மட்டுமே இருந்தது. ஏனெனில் அவர்களின் ஆற்றலும் உயர்ந்த புத்திசாலித்தனமும், அவர்களின் திரட்டப்பட்ட உணர்வு மற்றும் துன்பத்தில் நீண்ட பள்ளிப்படிப்பு மூலம் தலைமுறை தலைமுறையாக சேகரிக்கப்பட்டு, வெகுஜன பொறாமையைத் தூண்டும் அளவுக்கு முன்னோடியாக மாற வேண்டும் என்ற கருத்து யூதர்களிடையே ஓங்கி இருந்தது..

வில்லியம் புருஸ்டீன், யூதர்கள் தேசிய அல்லது உலக அதிகாரத்தை நாடுகின்றனர் என்ற நம்பிக்கையின் அடிப்படையில் யூதர்களுக்கு எதிரான விரோதம் என அரசியல் என யூத அரசியல் எதிர்ப்புக் கொள்கையை வரையறுக்கிறார். இஸ்ரேல் குட்மேன் அரசியல் யூத விரோதத்தை "தோல்விகள் மற்றும் அரசியல் பொருளாதார நெருக்கடிகளுக்கு யூதர்கள் மீது பொறுப்பேற்க" முனைகிறார், அதே நேரத்தில் "யூத செல்வாக்கிற்கான எதிர்ப்பையும் அரசியல் கட்சி மேடைகளில் கூறுகளாகப் பயன்படுத்த முற்படுகிறார்.[18] டெரெக் ஜே. பென்ஸ்லர் கீழ்கண்டவாறு எழுதினார்" .அரசியல் யூத விரோதம், நவீனத்துவத்தின் குணாதிசயங்களைக் கொண்ட அனைத்து கவலையைத் தூண்டும் சமூக சக்திகளுக்கும் யூதர்களே பொறுப்பு என்று அடையாளம் காட்டியது.[19]விக்டர் கராடியின் கூற்றுப்படி, யூதர்களின் சட்டப்பூர்வ விடுதலைக்குப் பிறகு அரசியல் யூத விரோதம் பரவலாகி, அந்த விடுதலையின் சில விளைவுகளை மாற்றியமைக்க முயன்றது.[20]

யூத பண்பாட்டு எதிர்ப்பு

தொகு

காண்டேலின் என்ற அறிஞர், யூதர்கள் "பண்பாட்டின் மூலம் பெறப்படும் அழகற்ற உளவியல் மற்றும் சமூகப் பண்புகளை" கொண்டவர்கள் எனக் கருதுகிறார்.[21] நியுவிக் மற்றும் நிகோசியா, கலாச்சார யூத விரோதத்தை "யூதர்களின் சமூகத்தில் இருந்து விலகியிருப்பதைக் கவனத்தில் கொண்டு கண்டனம் செய்கின்றனர். யூத கலாச்சார எதிர்ப்பின் ஒரு முக்கிய அம்சம் என்னவென்றால், யூத மதத்தின் எதிர்மறையான பண்புகளை கல்வி அல்லது மத மாற்றத்தின் மூலம் மீட்டெடுக்க முடியும் என்று அது கருதியது.[22]

யூத சதிக் கோட்பாடு

தொகு

பெரும் இன அழிப்பு மற்றும் யூத சதி கோட்பாடுகளும் யூத விரோதத்தின் வடிவங்களாக கருதப்பட்டது.[23][24][25][26][27][28][29] விலங்கியல் சதி கோட்பாடுகள், அரேபிய ஊடகங்கள் மற்றும் அரபு மொழி இணையதளங்கள் மூலம் பிரச்சாரம் செய்யப்பட்டு, பொதுமக்களைத் தாக்க அல்லது உளவு பார்க்க விலங்குகளைப் பயன்படுத்துவதற்குப் பின்னால் "யூத சதி" இருப்பதாகக் குற்றம் சாட்டப்பட்டது.[30]

யூத எதிர்ப்பின் வராலறு

தொகு

கிரேக்க மற்றும் உரோமைப் பேரரசு காலம்

தொகு

எலனியக் காலத்தில் கிமு 167 முதல் 160 முடிய யூதேயாவில் யூதர்களின் மக்காபியன் கிளர்ச்சியைத்[31]தூண்டியது குறித்து செலூக்கியப் பேரரசர் அந்தியோகஸ் IV எபிபேன்ஸ் தனது ஆரம்பகால யூத-எதிர்ப்பு ஆணைகளில் குறித்துள்ளார்.[32]

மானெத்தோவின் யூத-எதிர்ப்பு எழுத்துக்களின் பார்வையில், யூத விரோதம் எகிப்தில் தோன்றியிருக்கலாம் மற்றும் "பண்டைய எகிப்திய தப்பெண்ணங்களின் கிரேக்க மறுபரிசீலனை" மூலம் பரவியது.[33] பண்டைய யூத தத்துவஞானியான அலெக்சாந்திரியாவின் ஃபிலோ, கிபி 38இல் அலெக்ஸாண்டிரியாவில் யூதர்கள் மீதான தாக்குதலை விவரிக்கிறார். தாக்குதல்களில் ஆயிரக்கணக்கான யூதர்கள் இறந்தனர். [34][35] எலனியக் காலத்தில் யூதர்களை வெறுப்பதற்குக் காரணம், யூதர்களை கிரேக்க நகரங்களில் தனித்தனியாக கெட்டோகளில் வைக்கப்பட்டிருந்தே காரணம் என்று தெரிகோவர் வாதிடுகிறார். மேலும் கிரேக்கர்கள், யூதர்களை காட்டுமிராண்டிகளாக விரோதத்துடன் பார்த்தனர்.[36]

யூதர்கள் மற்றும் அவர்களது மதத்திற்கு எதிரான தப்பெண்ணத்தை வெளிப்படுத்தும் அறிக்கைகள் பல பேகன் கிரேக்க மற்றும் ரோமானிய எழுத்தாளர்களின் படைப்புகளில் காணப்படுகிறது.[37]கிரேக்க மத மற்றும் சமூக தரநிலைகளை யூதர்கள் ஏற்க மறுத்ததே அவர்களை கிரேக்கர்கள் விரோதத்துடன் பார்த்தனர் என்று எட்வர்ட் ஃப்ளானரி எழுதுகிறார்.

எலனியக் கால கிரேக்க ஆட்சியாளர்கள் எருசலேம் கோயிலை இழிவுபடுத்தியும், விருத்தசேதனம், சப்பாத் அனுசரிப்பு, யூத சமய புத்தகங்களைப் படிப்பது போன்ற யூத மதப் பழக்கவழக்கங்களைத் தடை செய்தனர்.. கிமு 3 ஆம் நூற்றாண்டில் எகிப்தில் உள்ள அலெக்சாந்திரியாவில் நடந்த யூத எதிர்ப்புக் கலவரங்களிலும் உதாரணங்களைக் காணலாம். கிமு 410ல் யூதர்கள் நைல் நதியின் நடுவில் உள்ள எலிபென்டைன் தீவுக்கு குடிபெயர்ந்தனர்.[38]

உரோமைப் பேரரசு காலத்தில் யூத மக்களுக்கும், ரோமானியர்களுக்கும் இடையிலான உறவுகள் சில சமயங்களில் முரண்பாடானவை மற்றும் பல கிளர்ச்சிகளுக்கு வழிவகுத்தன. சூட்டோனியசின் கூற்றுப்படி, பேரரசர் திபேரியசு ரோமில் வசிக்கச் சென்ற யூதர்களை அங்கிருந்து வெளியேற்றினார். 18 ஆம் நூற்றாண்டின் ஆங்கில வரலாற்றாசிரியர் எட்வர்ட் கிப்பன், ரோமன்-யூத உறவுகளில் மிகவும் சகிப்புத்தன்மை கொண்ட காலகட்டத்தை சுமார் கிபி 160 என அடையாளம் காட்டினார்.[39] இருப்பினும், கிறித்தவம் ரோமானியப் பேரரசின் அரச மதமாக மாறியதும், யூதர்கள் மீதான அரசின் அணுகுமுறை படிப்படியாக மோசமடைந்தது. "உரோமைப் பேரரசின் மொத்த மக்கள்தொகையில் யூதர்கள் 10% ஆக இருந்தனர். அந்த விகிதத்தின்படி, படுகொலைகள் மற்றும் மதமாற்றங்கள் போன்ற பிற காரணிகள் தலையிடாமல் இருந்திருந்தால், இன்று உலகில் 200 மில்லியன் யூதர்கள் இருந்திருப்பார்கள்.[40]

இடைக்காலத்தில் யூதர்கள் மீதான தாக்குதல்கள்

தொகு
 
பானு குறைசா எனும் யூதப் பழங்குடி மக்களை மதீனாவில் படுகொலை செய்யப்படும் காட்சி, ஆண்டு 627

கிபி 6 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில், ஸ்பெயினில் புதிதாக கத்தோலிக்கமயமாக்கப்பட்ட விசிகோதிக் இராச்சியம் யூதர்களுக்கு எதிரான கட்டளைகளை வெளியிட்டது.. அதன்படி யூதர்கள் கிறிஸ்தவர்களை திருமணம் செய்துகொள்வதையும், விருத்தசேதனம் செய்வதையும், யூத புனித நாட்களை அனுசரிப்பதையும் தடை செய்தது.[41]7 ஆம் நூற்றாண்டு முழுவதும் தொடர்ந்தது.[42]மேலும் யூதர்களை கட்டாய மதமாற்றம், அடிமைத்தனம், நாடு கடத்தல் மற்றும் கொன்றனர். [43] கிபி 8 முதல் 12ஆம் நூற்றாண்டு வரையிலான இசுலாமியப் பொற்கால ஆட்சியில் யூதர்கள் தங்கள் சமயத்தை சுதந்திரமாகப் பின்பற்ற அனுமதிக்கப்பட்டனர்.

தற்கால போர்த்துகேயம் மற்றும் ஸ்பெயினை உள்ளடக்கிய இசுலாமிய அல்-அந்தலுஸ் இராச்சியத்தில் வாழ்ந்த யூதர்களுக்கு கிபி 10ஆம் நூற்றாண்டு வரை பொற்காலமாக விளங்கியது.[44][45] கிபி 1011ல் ஐபீரியாவில் வாழ்ந்த யூதர்களுக்கு எதிராக முஸ்லீம்கள் கிளர்ச்சி செய்து படுகொலை செய்தனர்..[46][47][48] 11ஆம் நூற்றாண்டு முதல் எகிப்து, சிரியா, ஈராக், மற்றும் ஏமனில் பல யூதக் கோயில்கள் அழிக்கப்பட்டது. 12 முதல் 18ஆம் நூற்றாண்டு வரை யேமன், மொரோக்கோ மற்றும் பாக்தாத் பகுதியில் வாழ்ந்த யூதர்களை இசுலாமிய மார்க்கத்திற்கு கட்டாய மதமாற்றம் செய்யப்பட்டனர் அல்லது கொல்லப்பட்டனர்.[49]

கிபி 1121–1269 முடிய வட ஆப்பிரிக்கா மற்றும் ஸ்பெயின் பகுதிகளை ஆண்ட அடிப்படைவாத இசுலாமிய அல்மோகத் கலீபாக்கள்[50][51]ஆட்சியில் இசுலாமியர் அல்லாத யூதர்கள் மற்றும் கிறித்தவர்கள் இசுலாமிய மதம் மாற கட்டாயப்படுத்தப்பட்டனர் அல்லது கொல்லப்பட்டனர். இதனால் பல யூத குடும்பங்கள் அல்மோகத் கலீபகத்தை விட்டு வெளியேறினர்.[52][53][54]

மத்திய கால ஐரோப்பாவில், யூதர்கள் தங்கள் சமயச் சடங்குகளில் கிறிஸ்தவர்களைக் கொன்று இரத்தத்தைப் பயன்படுத்தினர் என்று தவறாக குற்றம் சாட்டப்பட்ட ஆயிரக்கணக்கான யூதர்களை, கிறிஸ்தவர்கள் படுகொலை செய்தனர்.. மேலும் யூதர்களை கிறிஸ்தவதத்திற்கு மதம் மாற கட்டயாப்படுத்தினர் அல்லது நாடு கடத்தப்பட்டனர். இச்செயல்கள் எல்லாம் சிலுவைப் போர்க் காலங்களில் உச்சம் பெற்றது.

முதல் சிலுவைப் போரின் போது, 1096ல் ஜெருசலத்தில் வாழ்ந்த ஆயிரக்கணக்கான யூதர்கள் சிலுவைப் போர் வீரர்களால் படுகொலை செய்யப்பட்டனர்.[55][56]இரண்டாம் சிலுவைப் போரின் போது பல யூதப் படுகொலைகள், கிறிஸ்தவ சிலுவைப் போர் வீரர்களால் அரங்கேறியது. இதன் தொடர்ச்சியாக 1290ஆம் ஆண்டில் இங்கிலாந்து நாட்டில் வாழ்ந்த யூதர்கள் நாடு கடத்தப்பட்டனர். 1394ல் பிரான்சு நாட்டில் வாழ்ந்த 1,00,000 யூதர்கள் நாடு கடத்தப்பட்டனர்.[57]மேலும் 1421ஆம் ஆண்டில் ஆஸ்திரியா நாட்டில் வாழ்ந்த ஆயிரக்கணக்கான யூதர்கள் வெளியேற்றப்பட்டு, போலந்து நாட்டில் அடைக்கலம் பெற்றனர்.[58] ஐரோப்பாவின் நடுக் காலத்திலும், மறுமலர்ச்சி காலத்திலும் யூத எதிர்ப்பு உணர்வு கிறிஸ்தவர்களிடையே மேலோங்கி இருந்தது. [59]14ஆம் நூற்றாண்டில் ஐரோப்பாவில் பிளேக் நோய் பரவி இலட்சக்கணக்கான கிறிஸ்தவர்கள் மாண்டனர். ஆனால் யூதர்களில் இறப்பு விகிதம் மிகமிக குறைவாக இருந்தது. இது யூதர்களின் சதிச்செயலாக இருக்கும் எனக்கருதிய கிறிஸ்தவர்கள், ஆயிரக்கணக்கான யூதர்களை குடும்பத்துடன் கொன்றனர். 1348ல் ஆறாம் போப் கிளமென்ட் ஆணையின்படி யூதர்களை பாதுகாக்க முயன்றாலும், பிரான்சு நாட்டின் ஸ்திராஸ்பூர்க் நகரத்தில் வாழ்ந்த 900 யூதர்கள் உயிருடன் எரிக்கப்பட்டனர்.[60]

ஐரோப்பாவில் 1100 முதல் 1600 வரை யூதர்களின் வெளியேற்றம்

தொகு
 
ஐரோப்பாவிலிருந்து யூதர்களை வெளியேற்றும் வரைபடம்

இடைக் கால ஐரோப்பாவில், யூத அவதூறுகள், யூத வெளியேற்றங்கள், யூத கட்டாய கிறித்துவ மதமாற்றங்கள் மற்றும் படுகொலைகளால் துன்புறுத்தப்பட்டனர். இந்த துன்புறுத்தல்கள் பெரும்பாலும் கிறித்துவ மத அடிப்படையில் நியாயப்படுத்தப்பட்டது: மற்றும் சிலுவைப் போர்களின் போது யூத வெளியேற்றம் உச்சத்தை தொட்டது.. கிபி 1096 இல், முதல் சிலுவைப் போரின் போது ஆயிரக்கணக்கான யூதர்கள் கொல்லப்பட்டனர். எசுப்பானியாவிற்கு வெளியே கிறிஸ்தவ ஐரோப்பாவில் யூத-எதிர்ப்பு வன்முறையின் முதல் பெரிய வெடிப்பு இதுவாகும். மேலும் 19 ஆம் நூற்றாண்டில் சியோனிஸ்டுகளால் யூதர்களுக்கென தனி இஸ்ரேல் நாட்டின் அவசியத்தை உணர்த்தியது.

1147 இல், இரண்டாம் சிலுவைப் போரின் போது யூதர்கள் மீது பல படுகொலைகள் நடந்தன. 1251 மற்றும் 1320களில் கிறிஸ்துவர்களின் சிலுவைப் போர்களின் போது யூதர்கள் மீது தாக்குதல் நடத்தப்பட்டது.1298 இல் ஜெர்மனியில் யூத மக்கள் மீது படுகொலைகள் நடத்தப்பட்டது. [61] 1290 யூதர்களை இங்கிலாந்தில் இருந்து வெளியேற்றப்பட்டனர்.1,00,000 யூதர்கள் பிரான்சில் இருந்து நாடு கடத்தப்பட்டனர் மற்றும் 1891-92களில் யூத வெளியேற்றங்கள் தொடர்ந்தன. ஆஸ்திரியாவில் இருந்து வெளியேற்றப்பட்டஆயிரக்கணக்கான யூதர்கள் பலர் போலந்திற்கு ஓடிவிட்டனர்.

இடைக்கால மற்றும் மறுமலர்ச்சி ஐரோப்பாவில், சீர்திருத்தச் சபை கிறிஸ்தவ மக்களிடையே யூத எதிர்ப்பு உணர்வு வலுப்பெற்றது. 14 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் பிளேக் நோய் ஐரோப்பாவை பேரழிவிற்கு உட்படுத்தியது. இதனால் ஐரோப்பிய மக்கள் தொகையில் பெரும் பகுதியினர் இறந்தனர். பிளேக் நோய்க்கு காரணம் எனக்கூறி, பிரான்சு நாட்டின் ஸ்திராஸ்பூர்க் நகரத்தில் 900 யூதர்கள் உயிருடன் எரிக்கப்பட்டனர்.

சீர்திருத்தத் திருச்சபை

தொகு

சீர்திருத்தத் திருச்சபையை நிறுவிய மார்ட்டின் லூதர் 1543ல் எழுதிய யூதர்கள் மற்றும் அவர்களின் பொய்கள் என்ற துண்டுப் பிரசுரத்தில் யூதர்களைப் பற்றி விரோதமாக எழுதினார். மேலும் யூதர்களை கொல்லாததில் கிறித்தவர்கள் தவறு செய்கிறார்கள் எனக்குறிப்பிட்டார். வரலாற்றாசிரியர் பால் ஜான்சனின் கூற்றுப்படி, இச்செயல் நவீன மதவெறியின் முதல் வேலை என்று அழைக்கப்படலாம் என்று கருத்து தெரிவித்தார்.[62]

 
ஜெர்மனியின்பிராங்க்ஃபுர்ட் நகரத்திலிருந்து யூதர்களை வெளியேற்றும் காட்சி, ஆண்டு 1614

25 சனவரி 1648 – 6 ஆகஸ்டு 1657 முடிய நடைபெற்ற போலாந்து-கொசாக் போரில்[63]போடன் கமெல்னிட்ஸ்கியின் ஆதரவாளர்களின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த கிழக்கு மற்றும் தெற்கு பகுதிகளில் (இன்றைய உக்ரைன்) பல்லாயிரக்கணக்கான யூதர்களைக் கொல்லப்பட்டனர். அந்த காலகட்டத்தில் யூத மக்கள் தொகையின் குறைவு 100,000 முதல் 200,000 வரை மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இதில் குடியேற்றம், நோய்கள், இறப்புகள் மற்றும் ஒட்டோமான் பேரரசில் சிறைபிடிக்கப்பட்ட யூதர்களும் அடங்குவர்.[64][65]

அமெரிக்காவிற்கு குடியேறிய ஐரோப்பியர்கள், 17 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் அந்நாட்டிற்கு யூதர்களையும் கொண்டு வந்தனர். நியூ ஆம்ஸ்டர்டாம் மாகாண டச்சு ஆளுநரான பீட்டர் ஸ்டுய்வேசன்ட், யூதர்களை நகரங்களில் குடியேறுவதைத் தடுக்கும் திட்டங்களைச் செயல்படுத்தினார். காலனித்துவ காலத்தில், அமெரிக்க அரசாங்கம் யூதர்களின் அரசியல் மற்றும் பொருளாதார உரிமைகளை மட்டுப்படுத்தியது. அமெரிக்கப் புரட்சிப் போருக்குப் பிறகு தான் யூதர்கள் வாக்களிக்கும் உரிமை உட்பட சட்டப்பூர்வ உரிமைகளைப் பெற்றனர். அமெரிக்காவில் யூதர்கள் மீதான கட்டுப்பாடுகள், ஐரோப்பாவில் இருந்த அளவுக்குக் கடுமையானதாக இருந்ததில்லை. யேமனின் சைதி இமாமேட்டில், 17 ஆம் நூற்றாண்டில் யூதர்கள் பாகுபாட்டிற்காக தனிமைப்படுத்தப்பட்டனர். [66]

அறிவொளிக் காலம்

தொகு

1744 ஆம் ஆண்டில், ஆஸ்திரியாவின் பேராயர் மரியா தெரசா யூதர்களை வெளியேற்ற உத்தரவிட்டார், ஆனால் விரைவில் தனது நிலைப்பாட்டை மாற்றிக் கொண்டு, யூதர்கள் ஒவ்வொரு பத்து வருடங்களுக்கும் அவர்களது மறுபரிசீலனைக்கு பணம் செலுத்த வேண்டும் என கட்டளையிட்டார்.[67]1782 ஆம் ஆண்டில், ஆஸ்திரிய மன்னர் இரண்டாம் ஜோசப் யூதர்கள் எபிரேயம் மொழியை பேசுவதை, எழுதுவதை நிறுத்தினால் மட்டுமே யூத எதிர்ப்பு நடைமுறைகளிலிருந்து யூதர்கள் காப்பாற்றப்படுவர் என ஆணையிட்டார்.[68][69][70]

லூயிஸ் டி பொனால்ட் மற்றும் கத்தோலிக்க எதிர் புரட்சி

தொகு

பிரெஞ்சுப் புரட்சியின் பின்னணியில் யூத விடுதலையை மாற்றியமைக்க வேண்டும் என்று வெளிப்படையாக அழைப்பு விடுத்த ஆரம்பகால நபர்களில் எதிர்-புரட்சிகர கத்தோலிக்க அரசவாதியான லூயிஸ் டி போனால்ட் தனித்து நிற்கிறார்.[71][72]

யூதர்கள் ஒரு "அந்நிய" மக்கள் என்றும், மேலும் அவர்களை எளிதில் அடையாளம் கண்டு பாகுபாடு காட்ட ஒரு தனித்துவமான அடையாளத்தை அணிய கட்டாயப்படுத்தப்பட வேண்டும் என்றும் போனால்ட் மேலும் அறிவித்தார்.[73][74][75][76]

பிரெஞ்சு இரண்டாம் பேரரசின் கீழ், பிரபலமான எதிர்-புரட்சிகர கத்தோலிக்க பத்திரிகையாளர் லூயிஸ் வெய்லொட், யூதர்களின் புனித நூலான தல்மூத் மற்றும் யூதர்களுக்கு எதிரான வெறுப்பால் உந்தப்பட்டு யூதர்களை "இறந்த மக்கள்" என்று பிரச்சாரம் செய்தார். [77][78]

1882 மற்றும் 1886 க்கு இடையில் மட்டும், பிரெஞ்சு பாதிரியார்கள் யூதர்கள் மீது குற்றம் சாட்டி இருபது யூத எதிர்ப்பு நூல்களை வெளியிட்டனர் மற்றும் அவர்களை மீண்டும் நகரத்திற்கு ஒதுக்குப்புறமாக கெட்டோக்களில்[79] வாழ கட்டயப்படுத்தினர். மேலும் யூதர்களை வெளியேற்றவும் அல்லது தூக்கிலிடவும் அரசாங்கத்தை வலியுறுத்தினர்.[78] }}

ஏகாதிபத்திய ரஷ்யாவில்

தொகு
 
தற்கால உக்ரைன் நாட்டின் நிப்ரோ நகரத்தில் 1905ல் உருசியப் பேரரசினர் யூதர்களை படுகொலை செய்த காட்சி

1768 ஆம் ஆண்டில் போலந்து இராச்சிய மன்னர் படுகொலை செய்யப்பட்டதால், ஆயிரக்கணக்கான யூதர்கள் கோசாக் ஹைடாமக்ஸ் நகரத்தில் படுகொலை செய்யப்பட்டனர். 1772 ஆம் ஆண்டில், ரஷ்யாவின் பேரரசி இரண்டாம் கேத்தரின் உத்தரவால், ருசியப் பேரரசின் யூதர்கள் இன்றைய போலந்து, உக்ரைன் மற்றும் பெலருஸ் நாடுகளுக்கு துறத்தப்பட்டனர்..

போலந்து பிரிவினைக்கு முன்,. 1804 முதல், யூதர்கள் தங்கள் கிராமங்களில் இருந்து தடை செய்யப்பட்டனர். இதனால் யூதர்கள் பல்வேறு நகரங்களுக்கு ஓடத் தொடங்கினர்.[80] 1827 ஆம் ஆண்டு ரஷ்யாவின் பேரரசர் முதலாம் நிக்கோலஸ் ஞானஸ்நானத்தை ஊக்குவிப்பதற்காக 18 வயதுக்குட்பட்ட யூதர்களை கன்டோனிஸ்ட் பள்ளிகளில் 25 வருட இராணுவ சேவைக்காக கட்டாயப்படுத்தினார்.[81]

உருசியாவின் இரண்டாம் அலெக்சாந்தர் ( 1855–1881) ஆட்சியில் யூதர்கள் மீதான கொள்கை ஓரளவு தாராளமயமாக்கப்பட்டது.[82] . உருசியாவின் இரண்டாம் நிக்கலாசு ஆட்சியில் யூதர்கள் கிறிஸ்தவ மதத்திற்கு மாற வேண்டும் இல்லையெனில் நாட்டை விட்டு வெளியேற வேண்டும் அல்லது கொல்லப்பட வேண்டும் என ஆணையிட்டார்.[83]

19 ஆம் நூற்றாண்டில் இஸ்லாமியர்களின் யூத எதிர்ப்பு

தொகு

19ஆம் நூற்றாண்டில்தான் இசுலாமிய நாடுகளில் யூதர்களின் நிலை மோசமடைந்தது என்று வரலாற்றாசிரியர் மார்ட்டின் கில்பர்ட் எழுதுகிறார். முஸ்லீம் குழந்தைகளால் யூதர்கள் மீது கல் எறிதல் நிகழ்வு மிக மோசமானது என பென்னி மோரிஸ் கூறுகிறார்..

19 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில், ஜே. ஜே. பெஞ்சமின் என்பவர் பாரசீக யூதர்களின் வாழ்க்கையைப் பற்றி எழுதிய நூலில், யூதர்களின் 16ஆம் நூற்றாண்டுக்கு முந்தைய நிலைமைகள் மற்றும் நம்பிக்கைகளை விவரித்துள்ளார்"..யூதர்கள் நகரத்தின் ஒரு தனிப் பகுதியில் (கெட்டோ) வாழ வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருந்தனர். மேலும் அவர்கள் முஸ்லீம்கள் வசிக்கும் தெருவில் யூதர்கள் நுழைந்தால், அவர்கள் மீது சிறுவர்கள் கற்களை வீசித்தாக்கினர்.[84]

ஜெருசலேமில், சில யூதர்களின் நிலைமை மேம்பட்டது. மோசஸ் மான்டிஃபியோர், 1875 இல் தனது ஏழாவது வருகையின் போது, சிறந்த புதிய கட்டிடங்கள் முளைத்துவிட்டதாகவும், "நிச்சயமாக நாம் சீயோனுக்கு கடவுளின் புனிதமான வாக்குறுதியைக் காணும் நேரத்தை நெருங்கிக் கொண்டிருக்கிறோம்" என்றும் குறிப்பிட்டார். முஸ்லீம்கள் மற்றும் அரபு கிறிஸ்தவர்கள் யூதர்களின் பூரிம் மற்றும் பாஸ்கா பண்டிகைகளில் பங்கேற்றனர்.

20 ஆம் நூற்றாண்டில் யூத எதிர்ப்பு

தொகு
 
யூத எதிர்ப்பு கொள்கைகளை பொதுவெளியில் படிக்கும் ஜெர்மனி மக்கள், ஆண்டு 1935

1900 மற்றும் 1924 க்கு இடையில், ஐரோப்பாவிலிருந்து ஏறக்குறைய 1.75 மில்லியன் யூதர்கள் ஐக்கிய அமெரிக்காவிற்கு குடிபெயர்ந்தனர். 20 ஆம் நூற்றாண்டின் முதல் பாதியில், அமெரிக்காவில், யூதர்கள் வேலை வாய்ப்பு, குடியிருப்பு பகுதிகளுக்கான அணுகல் மற்றும் நிறுவனங்களில் உறுப்பினர் மற்றும் கல்வி நிலையங்களில் யூதர்களின் சேர்க்கை மற்றும் ஆசிரியர் பதவிகளில் இறுக்கமான ஒதுக்கீட்டில் பாகுபாடு காட்டப்பட்டனர். 1915 ஆம் ஆண்டு ஜார்ஜியா மாகாணத்தின் மரியெட்டா நகரத்தில் லியோ ஃபிராங்க் என்ற கிறிஸ்தவர் அடித்துக் கொல்லப்பட்டது, அமெரிக்காவில் யூத விரோதத்தின் மீதான கவனத்தை திருப்பியது.[85] உருசிய உள்நாட்டுப் போரின் போது கிட்டத்தட்ட 50,000 யூதர்கள் படுகொலை செய்யப்பட்டனர்.[86]

அமெரிக்காவில் யூத விரோதக் கொள்கை உச்சத்தை எட்டியது. அமரிக்காவின் வாகன உற்பத்தியாளர் ஹென்றி ஃபோர்ட் தனது செய்தித்தாளில் (1919 முதல் 1927 வரை ஃபோர்டால் வெளியிடப்பட்டது) யூத எதிர்ப்புக் கருத்துக்களை பரப்பினார். 1930களின் பிற்பகுதியில் ஃபாதர் காஃப்லின் வானொலி உரைகள், அமெரிக்க அதிபர் பிராங்க்ளின் ரூசவெல்ட்டின் புதிய ஒப்பந்தத்தைத் தாக்கி யூத நிதிச் சதி என்ற கருத்தை ஊக்குவித்தார்.[87]. லூயிஸ் டி. மெக்ஃபேடன், வங்கி மற்றும் நாணயத்திற்கான யுனைடெட் ஸ்டேட்ஸ் ஹவுஸ் குழுவின் தலைவர், ரூஸ்வெல்ட்டின் தங்கத் தரத்தை கைவிடுவதற்காக யூதர்களைக் குற்றம் சாட்டினார்.

 
ஜெர்மனியின் அவுஷ்விட்ஸ் வதை முகாமில் யூதர்கள்

மே/சூன் 1944களில் அங்கேரி நாட்டின் யூதர்கள் அவுஷ்விட்ஸ் வதை முகாமிற்கு கொண்டு செல்லப்பட்டு, நச்சு வாயுக்கள் செலுத்தி, நாஜி எஸ். எஸ். படைகளால் யூதர்கள் படுகொலை செய்யப்பட்டனர்.[88]

 
ஜெர்மனிய வதை முகாமின் வண்டி முழுவதும் யூத மக்களில் எலும்புக்கூடுகள், ஆண்டு 1945

ஜெர்மனியில் அடால்ஃப் ஹிட்லர் 1933ல் ஆட்சிக்கு வந்த சிறிது காலத்தில், யூதர்களின் அடிப்படை குடிமை உரிமைகளை மறுக்கும் அடக்குமுறை சட்டத்தை நாட்சி ஜெர்மனி அரசாங்கம் நடைமுறைப்படுத்தியது.[89][90]செப்டம்பர் 1935ல் இயற்றப்பட்ட நியூரம்பர்க் சட்டங்கள், "ஆரியர்கள்" மற்றும் யூதர்களுக்கு இடையேயான பாலியல் உறவுகள் மற்றும் திருமணங்களை "இன அவமானம்" என்று தடைசெய்ததுடன், அனைத்து ஜெர்மானிய யூதர்களின் குடியுரிமை பறிக்கப்பட்டது..[91] இதன் தொடர்ச்சியாக 1938 நவம்பர் 9-10களில் நாஜிப் படைக்ள் யூதர்களை கொன்று, அவர்களது சொத்துக்கள் மற்றும் ஜெப ஆலயங்கள் மற்றும் சொத்துக்கள் அழிக்கப்பட்டது. [92]யூத எதிர்ப்புச் சட்டங்கள், கிளர்ச்சிகள் மற்றும் பிரச்சாரங்கள் நாஜி ஜெர்மனியால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்ட ஐரோப்பாவில் பரவியது.

கிழக்கு ஐரோப்பாவின் ரைச், வார்சா, க்ராகோவ், எல்வோவ், லுப்ளின் மற்றும் ராடோமில் வாழும் யூதர்களை கெட்டோக்களில் குடியமர்த்த கட்டாயப்படுத்தப்பட்டனர்..[93] 1941 இல் நாஜி ஜெர்மனிக்கும், சோவியத் யூனியனுக்கும் இடையேயான ஏற்பட்ட போரின் தொடக்கத்திற்குப் பிறகு, ஐன்சாட்ஸ்க்ரூப்பனால் நடத்தப்பட்ட யூத வெகுஜன படுகொலை பிரச்சாரம், 1942 முதல் 1945 வரை யூத இனப்படுகொலைகள் உச்சக்கட்டத்தை அடைந்தது.[94] 11 மில்லியன் யூதர்கள் நாஜிகளால் அழிக்கப்படுவதற்கு இலக்கு வைக்கப்பட்டனர். இறுதியில் சுமார் ஆறு மில்லியன் யூதர்கள் கொல்லப்பட்டனர்.[94][95][96]

இதனையும் காண்க

தொகு

மேற்கோள்கள்

தொகு
  1. ↑ "Report on Global Anti-Semitism", en:United States Department of State, January 5, 2005.
  2. ↑ *Jerome A. Chanes. Antisemitism: A Reference Handbook, ABC-CLIO, 2004, p. 150.
  3. ↑ *Lewis, Bernard. "Semites and Antisemites" பரணிடப்பட்டது 2011-05-14 at the வந்தவழி இயந்திரம். Extract from Islam in History: Ideas, Men and Events in the Middle East, The Library Press, 1973.
  4. ↑ König, René (2004). Materialien zur Kriminalsoziologie. VS Verlag. p. 231. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-3-8100-3306-2. Archived from the original on 30 December 2023. பார்க்கப்பட்ட நாள் 23 August 2020.
  5. ↑ Lazare, Bernard (2006). Anti-Semitism: Its History and Causes. Cosimo, Inc. p. 224. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-1-59605-601-5. Archived from the original on 30 December 2023. பார்க்கப்பட்ட நாள் 23 August 2020.
  6. ↑ Lazare, Bernard (2006). Anti-Semitism: Its History and Causes. Cosimo, Inc. p. 224. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-1-59605-601-5. Archived from the original on 30 December 2023. பார்க்கப்பட்ட நாள் 23 August 2020.
  7. ↑ German-Jewish History in Modern Times: Integration in dispute, 1871–1918. Columbia University Press. 1998. p. 220. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-231-07476-6. Archived from the original on 30 December 2023. பார்க்கப்பட்ட நாள் 23 August 2020.
  8. ↑ "Jews & Money – The story of a stereotype". Archived from the original on 28 February 2011. பார்க்கப்பட்ட நாள் 18 April 2011.
  9. ↑ Krefetz page 47 வார்ப்புரு:Incomplete short citation
  10. ↑ Penslar page 12 வார்ப்புரு:Incomplete short citation
  11. ↑ Lewy, Guenter (2017). Perpetrators: The World of the Holocaust Killers. Oxford University Press. p. 42. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9780190661137. Archived from the original on 30 December 2023. பார்க்கப்பட்ட நாள் 14 October 2020.
  12. ↑ Eugenics
  13. ↑ "Jesus – The Jewish religion in the 1st century". Encyclopædia Britannica. Archived from the original on 11 December 2020. பார்க்கப்பட்ட நாள் 31 August 2022.
  14. ↑ "Antisemitism in History: Racial Antisemitism, 1875–1945". ushmm.org. Archived from the original on 23 August 2017. பார்க்கப்பட்ட நாள் 15 September 2017.
  15. ↑ Paul Webster (2001) Petain's Crime. London, Pan Books: pp. 13, 15.[full citation needed]
  16. ↑ Dan Cohn-Sherbok (2006) The Paradox of Anti-Semitism. Continuum: pp. 44–46.[full citation needed]
  17. ↑ Steven Beller (2007) Antisemitism: A Very Short Introduction: p. 64.[full citation needed]
  18. ↑ Genocide, critical issues of the Holocaust: a companion to the film, Genocide. Behrman House, Inc. 1983. p. 100. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-940646-04-9. Archived from the original on 30 December 2023. பார்க்கப்பட்ட நாள் 23 August 2020.
  19. ↑ Penslar, Derek J. Introduction. Contemporary Antisemitism: Canada and the World, edited by Penslar, et al, University of Toronto Press, 2005, pp. 3–12.
  20. ↑ Karády, Viktor (2004). The Jews of Europe in the modern era: a socio-historical outline. Central European University Press. p. 348. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-963-9241-52-7. Archived from the original on 30 December 2023. பார்க்கப்பட்ட நாள் 23 August 2020.
  21. ↑ Kandel, Eric R. (2007). In search of memory: the emergence of a new science of mind. W. W. Norton & Company. p. 30. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-393-32937-7. Archived from the original on 30 December 2023. பார்க்கப்பட்ட நாள் 23 August 2020.
  22. ↑ Kandel, Eric R. (2007). In search of memory: the emergence of a new science of mind. W. W. Norton & Company. pp. 30–31. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-393-32937-7. Archived from the original on 30 December 2023. பார்க்கப்பட்ட நாள் 23 August 2020.
  23. ↑ பிழை காட்டு: செல்லாத <ref> குறிச்சொல்; antisemitic என்னும் பெயரில் உள்ள ref குறிச்சொல்லுக்கு உரையேதும் வழங்கப்படவில்லை
  24. ↑ Mathis, Andrew E. Holocaust Denial, a Definition பரணிடப்பட்டது 13 பெப்பிரவரி 2021 at the வந்தவழி இயந்திரம், The Holocaust History Project, 2 July 2004. Retrieved 15 August 2016.
  25. ↑ Michael Shermer & Alex Grobman. Denying History: who Says the Holocaust Never Happened and why Do They Say It?, University of California Press, 2000, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-520-23469-3, p. 106.
  26. ↑ Antisemitism and Racism Country Reports: United States பரணிடப்பட்டது 28 சூன் 2011 at the வந்தவழி இயந்திரம், Stephen Roth Institute, 2000. Retrieved 17 May 2007.
  27. ↑ Lipstadt (1994), ப. 27.
  28. ↑ Introduction: Denial as Anti-Semitism பரணிடப்பட்டது 4 சூன் 2011 at the வந்தவழி இயந்திரம், "Holocaust Denial: An Online Guide to Exposing and Combating Anti-Semitic Propaganda", Anti-Defamation League, 2001. Retrieved 12 June 2007.
  29. ↑ Lawrence N. Powell, Troubled Memory: Anne Levy, the Holocaust, and David Duke's Louisiana, University of North Carolina Press, 2000, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-8078-5374-7, p. 445.
  30. ↑ Tait, Robert (10 December 2012). "'Vulture spying for Israel' caught in Sudan". The Telegraph இம் மூலத்தில் இருந்து 10 January 2022 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://ghostarchive.org/archive/20220110/https://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/middleeast/israel/9734674/Vulture-spying-for-Israel-caught-in-Sudan.html. 
  31. ↑ Maccabean Revolt
  32. ↑ Gruen, Erich S. (1993). "Hellenism and Persecution: Antiochus IV and the Jews". Hellenistic History and Culture. University of California Press. 250–252. 
  33. ↑ Schäfer, Peter. Judeophobia, Harvard University Press, 1997, p. 208.Peter Schäfer
  34. ↑ Barclay, John M G, 1999. Jews in the Mediterranean Diaspora: From Alexander to Trajan (323 BCE–117 CE), University of California. John M. G. Barclay of the University of Durham
  35. ↑ Philo of Alexandria, Flaccus பரணிடப்பட்டது 4 ஆகத்து 2007 at the வந்தவழி இயந்திரம்
  36. ↑ Bohak, Gideon. "The Ibis and the Jewish Question: Ancient 'Antisemitism' in Historical Context" in Menachem Mor et al., Jews and Gentiles in the Holy Land in the Days of the Second Temple, the Mishna and the Talmud, Yad Ben-Zvi Press, 2003, pp. 27–43 பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9652172057.
  37. ↑ Daniels J.L. (1979). "Anti-Semitism in the Hellenistic-Roman Period". Journal of Biblical Literature 98 (1): 45–65. doi:10.2307/3265911. 
  38. ↑ Colpe, Carsten (Berlin). "Anti-Semitism." Brill's New Pauly. Antiquity volumes edited by: Hubert Cancik and Helmuth Schneider. Brill, 2008. Brill Online. 28 April 2008
  39. ↑ Flannery (1985), ப. [page needed].
  40. ↑ Carroll, James. Constantine's Sword (Houghton Mifflin, 2001) பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-395-77927-8 p. 26
  41. ↑ Lowney, Chris (1999). A Vanished World: Muslims, Christians, and Jews in Medieval Spain. Brill. pp. 124–125. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9789004112063.
  42. ↑ Gonzalez Salinero, Raul (1996). Alberto Ferreiro (ed.). The Visigoths: Studies in Culture and Society. Oxford University Press. pp. 29–31. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9780195311914.
  43. ↑ Gorsky, Jeffrey (2015). Exiles in Sepharad: The Jewish Millennium in Spain. University of Nebraska Press. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9780827612419. பார்க்கப்பட்ட நாள் 28 August 2016.
  44. ↑ Golden age of Jewish culture in Spain
  45. ↑ Menocal, María Rosa (April 2003). The Ornament of the World: How Muslims, Jews and Christians Created a Culture of Tolerance in Medieval Spain. Back Bay Books. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-316-16871-7.
  46. ↑ Perry & Schweitzer (2002), ப. 267–268.
  47. ↑ Granada பரணிடப்பட்டது 24 திசம்பர் 2010 at the வந்தவழி இயந்திரம் by Richard Gottheil, Meyer Kayserling, Jewish Encyclopedia. 1906 ed.
  48. ↑ Harzig, Hoerder & Shubert (2003), ப. 42.
  49. ↑ Bat Ye'or (1985). The Dhimmi: Jews and Christians Under Islam. Madison, New Jersey: Fairleigh Dickinson University Press. p. 61. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0838632628.
  50. ↑ Almohad Caliphate
  51. ↑ Islamic world. (2007). In Encyclopædia Britannica. Retrieved 2 September 2007, from Encyclopædia Britannica Online பரணிடப்பட்டது 13 திசம்பர் 2007 at the வந்தவழி இயந்திரம்.
  52. ↑ Frank & Leaman (2003), ப. 137–138.
  53. ↑ The Almohads பரணிடப்பட்டது 13 பெப்பிரவரி 2009 at the வந்தவழி இயந்திரம். Myjewishlearning.com. Retrieved 2 June 2012.
  54. ↑ "Historical Timeline". Archived from the original on 28 July 2007. பார்க்கப்பட்ட நாள் 27 October 2018.. The Forgotten Refugees
  55. ↑ Robert Chazan, In the Year 1096: The First Crusade and the Jews (1996) online பரணிடப்பட்டது 26 சூலை 2020 at the வந்தவழி இயந்திரம்
  56. ↑ Corliss K. Slack (2013). Historical Dictionary of the Crusades. Scarecrow Press. pp. 108–9. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9780810878310. Archived from the original on 30 December 2023. பார்க்கப்பட்ட நாள் 13 August 2015.
  57. ↑ History of the reign of Charles VI, titled Chronique de Religieux de Saint-Denys, encompasses the king's full reign in six volumes. Originally written in Latin, the work was translated to French in six volumes by L. Bellaguet between 1839 and 1852.
  58. ↑ "Why the Jews? – Black Death". Archived from the original on 11 December 2003. பார்க்கப்பட்ட நாள் 22 November 2011.
  59. ↑ Franco Mormando, The Preacher's Demons: Bernardino of Siena and the Social Underworld of Early Renaissance Italy, Chicago, University of Chicago Press, 1999, Ch. 2.
  60. ↑ See Stéphane Barry and Norbert Gualde, La plus grande épidémie de l'histoire ("The greatest epidemics in history"), in L'Histoire magazine, n°310, June 2006, p. 47 (in பிரெஞ்சு மொழி)
  61. ↑ Rintfleisch massacres
  62. ↑ Johnson, Paul (1987) A History of the Jews. New York: HarperCollins. p.242. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 5-551-76858-9
  63. ↑ Khmelnytsky Uprising
  64. ↑ "Bogdan Chmelnitzki leads Cossack uprising against Polish rule; 100,000 Jews are killed and hundreds of Jewish communities are destroyed." Judaism Timeline 1618–1770 பரணிடப்பட்டது 20 அக்டோபர் 2012 at the வந்தவழி இயந்திரம், CBS News. Retrieved 13 May 2007.
  65. ↑ "... as many as 100,000 Jews were murdered throughout the Ukraine by Bogdan Chmielnicki's soldiers on the rampage." Martin Gilbert. Holocaust Journey: Traveling in Search of the Past, Columbia University Press, 1999, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-231-10965-2, p. 219.
  66. ↑ Yosef Qafiḥ, Ketavim (Collected Papers), Vol. 2, Jerusalem 1989, pp. 714–716 (Hebrew)
  67. ↑ Büchler, Alexander (1904). "Hungary". In Singer, Isidore (ed.). The Jewish Encyclopedia. Vol. 6. New York and London: Funk and Wagnalls Co. pp. 494–503.
  68. ↑ O'Brien, H.C. Ideas of Religious Toleration at the time of Joseph II. Transactions of the American Philosophical Society, p. 29
  69. ↑ Ingrao, W. Charles, The Habsburg Monarchy 1618-1815, Cambridge University Press, 1994, p. 199
  70. ↑ O'Brien, H.C. Ideas of Religious Toleration at the time of Joseph II. Transactions of the American Philosophical Society, p. 30
  71. ↑ Battini, Michele (2016). Socialism of Fools: Capitalism and Modern Anti-Semitism. Columbia University Press. pp. 2–7 and 30–37.
  72. ↑ Katz, Jacob (1980). From Prejudice to Destruction: Anti-Semitism, 1700–1933. Harvard University Press. pp. 112–115. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9780674325050.
  73. ↑ Battini, Michele (2016). Socialism of Fools: Capitalism and Modern Anti-Semitism. Columbia University Press. p. 164.
  74. ↑ Garṭner, Aryeh; Gartner, Lloyd P. (2001). History of the Jews in Modern Times. Oxford University Press. p. 116. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-19-289259-1.
  75. ↑ Joskowicz, Ari (2013). The Modernity of Others: Jewish Anti-Catholicism in Germany and France. Stanford University Press. p. 99.
  76. ↑ Michael, Robert; Rosen, Philip (2007). Dictionary of Antisemitism from the Earliest Times to the Present. Scarecrow Press. p. 67.
  77. ↑ Graetz, Michael (1996). The Jews in Nineteenth-century France: From the French Revolution to the Alliance Israélite Universelle. Stanford University Press. p. 208.
  78. ↑ 78.0 78.1 Michael (2008), ப. 128–129.
  79. ↑ Ghetto
  80. ↑ Paul Johnson, A History of the Jews, Harper Perennial, 1986, p 358
  81. ↑ Petrovsky-Shtern, Yohanan (8 June 2017). "Military Service in Russia". YIVO Encyclopedia of Jews in Eastern Europe. Archived from the original on 7 February 2021. பார்க்கப்பட்ட நாள் 20 October 2017.
  82. ↑ Paul Johnson, A History of the Jews, Harper Perennial, 1986, p 359
  83. ↑ John Van der Kiste,The Romanovs 1818–1959, Sutton, 1998, p 104
  84. ↑ Morris, Benny. Righteous Victims: A History of the Zionist-Arab Conflict, 1881–2001. Vintage Books, 2001, pp. 10–11.
  85. ↑ Chanes (2004), ப. 72.
  86. ↑ Abramson, Henry. "Russian Civil War". YIVO Encyclopedia of Jews in Eastern Europe. Archived from the original on 15 January 2021. பார்க்கப்பட்ட நாள் 6 February 2019.
  87. ↑ Arad, Gulie Ne'eman (2000). America, Its Jews, and the Rise of Nazism. Indianapolis: Indiana University Press. p. 174. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-253-33809-9.
  88. ↑ "The Auschwitz Album", Yad Vashem.
  89. ↑ Majer (2014), ப. 60.
  90. ↑ see also Law for the Restoration of the Professional Civil Service (7 April 1933)
  91. ↑ Majer (2014), ப. 113, 116, 118.
  92. ↑ Ian Kershaw (2008) Fateful Choices: 441–44
  93. ↑ Martin Kitchen (2007) The Third Reich: A Concise History. Tempus.
  94. ↑ 94.0 94.1 Saul Friedländer (2008): The Years of Extermination: Nazi Germany and the Jews. London, Phoenix
  95. ↑ Wolfgang Benz in Dimension des Volksmords: Die Zahl der Jüdischen Opfer des Nationalsozialismus (Munich: Deutscher Taschebuch Verlag, 1991). Israel Gutman, Encyclopedia of the Holocaust, Macmillan Reference Books; Reference edition (1 October 1995)
  96. ↑ Dawidowicz, Lucy. The War Against The Jews, 1933–1945. New York : Holt, Rinehart and Winston, 1975.

ஆதாரங்கள்

தொகு

Attribution

==உசாத்துணை

மேலும் படிக்க

தொகு

வெளி இணைப்புகள்

தொகு
"https://ta.wikipedia.org/w/index.php?title=யூத_எதிர்ப்புக்_கொள்கை&oldid=4144723" இலிருந்து மீள்விக்கப்பட்டது