இந்தியாவில் கூலிப்படையினர்
இந்தியாவில் கூலிப்படையினர் (Mercenaries in India) என்பவர்கள் போராளிகளாகவும் முதன்மையாக விவசாயிகளாகவும் இருந்தனர். நடுக்காலத்தில் இந்தியாவில் உள்ள உள்ளூர் ஆட்சியாளர்களுக்காக போராட இந்தியாவிலிருந்தும் வெளிநாட்டிலிருந்தும் இவர்கள் பணியமர்த்தப் பட்டனர். இந்த கூலி வேலை சில சமூகங்களுக்கு ஒரு முக்கிய வருமான ஆதாரமாக மாறியது.
16 மற்றும் 17 ஆம் நூற்றாண்டுகளில், பல நாடுகளிலிருந்து வந்த பல கூலிப்படையினர் இந்தியாவில் வேலைவாய்ப்பைப் பெற்றனர். சில கூலிப்படையினர் சுதந்திரமான ஆட்சியாளர்களாகவும் உருவெடுத்தனர்.
புர்பியாக்கள்
தொகுநடுக்காலத்தில், பீகார் மற்றும் கிழக்கு உத்தரபிரதேசத்தைச் சேர்ந்த புர்பியா கூலிப்படையினர் மேற்கு மற்றும் வட இந்தியாவின் இராச்சியங்களில் ஒரு பொதுவான அம்சமாக இருந்தனர். பின்னர் அவர்கள் மராட்டியர்கள் மற்றும் ஆங்கிலேயர்களால் ஆட்சேர்ப்பு செய்யப்பட்டனர்.[1] 1857 ஆம் ஆண்டின் இந்தியக் கிளர்ச்சியில் அவர்கள் முக்கிய பங்கு வகித்தனர்.[2]
இந்தியாவில் ஆப்பிரிக்க கூலிப்படையினர்
தொகுசித்தியர்கள் தென்கிழக்கு ஆப்பிரிக்காவின் எத்தியோப்பியா நாட்டின் ஜான்சி கடற்கரை பகுதியில் வாழ்ந்த பாண்டு மக்களில் ஒரு குழுவினராவர். 15ம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் இம்மக்களை தக்காணச் சுல்தான்கள் அடிமை வணிகத்தில் வாங்கி[3], தங்கள் இராணுவப் படைகளிலும், கட்டுமானத்திலும் ஈடுபடுத்தினர். பின்னர், சில சித்திகள் அடிமைத்தனத்திலிருந்து தப்பித்து வனப்பகுதிகளில் சமூகங்களை நிறுவினர். கிபி 1676 சித்தியர்கள் ஜாஞ்சிரா இராச்சியத்தை நிறுவி, ராய்கட் மாவட்டம் அருகே அரபிக் கடலில் உள்ள தீவில் தலைநகராக ஜாஞ்சிராக் கோட்டையை நிறுவினர். இம்மக்கள் முகலாயப் பேரரசின் இராணுவத்திலும் பணிபுரிந்தனர். பல முன்னாள் அடிமைகள் இராணுவத்திலும் நிர்வாகத்திலும் உயர் பதவிகளுக்கு உயர்ந்தனர். அவர்களில் மிக முக்கியமானவர் மாலிக் அம்பர் ஆவார்.
இந்தியாவில் முகலாயர்கள் எழுச்சியடைவதற்கு முன்பு தில்லி சுல்தானகம் காலத்தில், ஜமால்-உத்-தின் யாகுத் ஒரு முக்கிய சித்தி அடிமையாக இருந்து பிரபுவாக மாறியவர். அவர் ரசியா சுல்தானாவின் நெருங்கிய நம்பிக்கைக்குரியவராக இருந்தார்.[4]
இந்தியாவில் ஐரோப்பிய கூலிப்படையினர்
தொகுஆயிரக்கணக்கான ஐரோப்பியக் கூலிப்படையினர் இந்தியா முழுவதும் உள்ள ஆட்சியாளர்களின் அரசவையில் பணிபுரிந்தனர்.[5] இவர்கள் பெரும்பாலும் அந்தந்த சமூகங்களின் விளிம்புகளில் இருந்து வந்தனர்.[6] 1365இல் தொடங்கிய பாமினி சுல்தானகத்திற்கும் விஜயநகரப் பேரரசுக்கும் இடையிலான முதல் போரின் போது, இரு தரப்பினரும் பீரங்கித் துருப்புகளை இறக்குமதி செய்து அதில் துருக்கிய மற்றும் ஐரோப்பிய கூலிப்படையினரை பயன்படுத்தினர்.[7]
ஐரோப்பிய கூலிப்படையினர் 300 ஆண்டுகள் இந்திய ஆட்சியாளர்களின் அரசவைகளில் பணியாற்றினர். இது 16 ஆம் நூற்றாண்டில் போர்த்துகேய இந்தியாவில் தொடங்கி, 17 ஆம் நூற்றாண்டில் பிரித்தானிய கிழக்கிந்திய நிறுவனம் வரை இருந்தது.[6] 1498 ஆம் ஆண்டில் போர்த்துக்கேய ஆய்வாளர் வாஸ்கோ ட காமா தனது முதல் வரலாற்று பயணத்தின் போது, மலபார் கடற்கரையில் பல்வேறு அரசர்களின் சேவையில் இத்தாலிய கூலிப்படையினர் இருப்பதை கவனித்தார்.[5] அவரது சொந்தக் குழுவினரில் இருவர் அதிக ஊதியத்திற்காக இத்தாலியர்களுடன் இணைந்து மலபார் அரச சேவையில் சேர்ந்தனர்.[5]
போர்த்துக்கேய வரலாற்றாசிரியர் யாவோ டி பாரோசு, 1565 ஆம் ஆண்டில் பல்வேறு இந்திய இளவரசர்களின் படைகளில் குறைந்தது 2,000 போர்த்துக்கேயர்கள் சண்டையிட்டதாக கூறினார்.[5] இந்த கூலிப்படையினரில் உள்நாட்டு கோவா கிறிஸ்துவர்கள் மற்றும் பம்பாய் கிழக்கு இந்திய கிறிஸ்துவ வீரர்கள் மற்றும் மாலுமிகள் அடங்குவர்.[8] மராட்டிய ஆட்சியாளர் சிவாஜி பல போர்த்துக்கேயர்களையும் நூற்றுக்கணக்கான கோவா மற்றும் பம்பாய் கிழக்கு இந்தியர்களையும் தனது கடற்படையில் பணியமர்த்தியிருந்தார். அவர்கள் கோவாவில் உள்ள காலனித்துவ அதிகாரிகளால் பாலைவனத்திற்குச் செல்ல வற்புறுத்தப்பட்டனர்.[8] அவர்கள் பொதுவாக முகலாயர்கள் மற்றும் மராத்தியர்களால் பீரங்கி நிபுணர்களாக பயிற்சி அளிக்கப்பட்டனர்.[8]
முகலாயப் பேரரசர் ஷாஜகானின் ஆட்சியின் போது, பல ஐரோப்பியர்கள் முகலாய இராணுவத்தில் பணியாற்றியதால், தில்லிக்கு வெளியே பரிங்கிபுரா (வெளிநாட்டினரின் நகரம்) என்ற பெயரில் ஒரு தனித்துவமான புறநகர் கட்டப்பட்டது.[5] இங்கு வாழ்ந்தவர்களில் போர்த்துகேய, பிரெஞ்சு மற்றும் ஆங்கில கூலிப்படையினர் அடங்குவர். அவர்களில் பலர் இசுலாம் மதத்திற்கு மாறியிருந்தனர்.[5] இந்த கூலிப்படையினர் பராஷிஷ் கான் என்ற பிரெஞ்சுக்காரரின் தலைமையின் கீழ் ஒரு சிறப்பு படைப்பிரிவாக ஒருங்கிணைக்கப்பட்டனர்.[5] இரண்டாம் ஷா ஆலம் தனது ஆட்சியின்போது ஜெர்மன் கூலிப்படை வீரரான வால்டர் ரெய்ன்ஹார்ட் சோம்ப்ரே என்பவருக்கு தில்லிக்கு வடக்கே உள்ள தோவாப் பகுதியில் ஒரு பெரிய தோட்டத்தை வழங்கினார்.[9] பேகம் சம்ரு [10] என்றும் அழைக்கப்படும் தனது மனைவி பர்சானா ஜெப் அன்-நிசாவுடன் சோம்ப்ரே தோட்டத்தில் குடியேறினார். மேலும் சர்தானா என்ற கிராமத்தை தனது தலைநகராக மாற்றினார்.[9] சோம்ப்ரே இறந்த பிறகு அவரது மனைவி பதவியேற்றார். சர்தானாவின் ஆட்சியாளரான பேகம் சம்ரு, இந்தியாவில் ஒரே கத்தோலிக்க ஆட்சியாளர் என்ற பெருமையைப் பெற்றார்.[9] இந்த கூலிப்படையினரில் உருது கவிஞர் பாரசுவின் தந்தையான ஜெர்மன் யூத கூலிப்படை வீரரான ஜான்-ஆகஸ்டஸ் கோட்லீப் கோஹனும் ஒருவர்.[9]
மத்திய மற்றும் தென்னிந்தியாவின் பெரும்பகுதியை கட்டுப்படுத்தும் பல கூலிப்படையினர் தக்காண சுல்தானகங்களின் படைகளில் பணிபுரிந்தனர்.[5]
பல பிரிட்டிஷ் கலகக்காரர்கள் 17 ஆம் நூற்றாண்டில் முகலாயர்கள் மற்றும் தக்காண சுல்தானகங்களின் சேவையில் இருந்து விலகினர்.[11] கலகக்காரர்களில் பெரும்பாலோர் பீஜப்பூர் மற்றும் கோல்கொண்டா சுல்தானகங்களின் சேவையில் ஈடுபட்டனர்.[11]
1857 ஆம் ஆண்டின் இந்திய கிளர்ச்சியின் போது, இசுலாம் மதத்திற்கு மாறிய அப்துல்லா பேக் என்ற ஆங்கிலேயர் பிரித்தானிய ஆட்சிக்கு எதிராக பழைய தில்லிப் பகுதிகளில் மிகவும் தீவிரமான கிளர்ச்சியாளர்களில் ஒருவராக இருந்தார்.[12] முன்னாள் சிப்பாயான பேக் மே 11 அன்று கிளர்ச்சியாளர்களுடன் சேர்ந்து கொண்டு கிளர்ச்சிப் படைகளுக்கு ஒரு தலைவராகவும் ஆலோசகராகவும் ஆனார்.[12]
மேற்கோள்கள்
தொகு- ↑ Dirk H. A. Kolff (2013). "Peasants fighting for a living in early modern North India". Fighting for a Living (Amsterdam University Press): 243–266. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண்:9789089644527.
- ↑ Roy, Kaushik (6 October 2015). Military Manpower, Armies and Warfare in South Asia. Routledge. p. 6. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9781317321286.
- ↑ Ewald, Janet (November 2008). "No Objection to a Wandering Unsettled Life:" Bondsmen and Freedmen in the Ports and at Sea of the Indian Ocean World, c. 1500‐1900" (PDF). 10th Annual Gilder Lehrman Center International Conference, Yale University.
- ↑ Josef W. Meri, Jere L. Bacharach (2006), Medieval Islamic Civilization: An Encyclopedia, Taylor & Francis, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-415-96692-4, ...she appointed Jala ad-Din Yaqut, an Abyssinian slave, to the post of master of the stables, a position traditionally reserved for a distinguished Turk. Her partiality for Yaqut has led later historians to speculae whether there had been a sexual relationship between them, but contemporaneous sources do not indicate that this was necessarily the case....
- ↑ 5.0 5.1 5.2 5.3 5.4 5.5 5.6 5.7 Dalrymple 2004
- ↑ 6.0 6.1 Dalrymple 2004
- ↑ Balaji Sadasivan (2011). The Dancing Girl: A History of Early India. Institute of Southeast Asian Studies. p. 214. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9789814311670.
- ↑ 8.0 8.1 8.2 Prabhu 1999
- ↑ 9.0 9.1 9.2 9.3 Dalrymple 2006
- ↑ Begum Sumru The Church of Basilica
- ↑ 11.0 11.1 Dalrymple 2004
- ↑ 12.0 12.1 Dalrymple 2006
நூல் குறிப்புகள்
தொகு- Dalrymple, William (2006). The Last Mughal. Viking Penguin. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-670-99925-5..
- Dalrymple, William (2004). White Mughals: love and betrayal in eighteenth-century India. Penguin Books. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-14-200412-8..
- Disney, Anthony R. (1995). Historiography of Europeans in Africa and Asia, 1450–1800. Variorum. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-86078-503-3..
- Prabhu, Alan Machado (1999). Sarasvati's Children: A History of the Mangalorean Christians. I.J.A. Publications. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-81-86778-25-8..