கல்வியின் வரலாறு

கல்வியின் வரலாறு (History of education) என்பது பண்டைய நாகரிகங்களிலிருந்து மீட்கப்பட்ட முதல் எழுதப்பட்ட பதிவுகள் வரை நீண்டுள்ளது. வரலாற்று ஆய்வுகள் பெரும்பான்மையான தேசங்களை உள்ளடக்கியுள்ளன.

பண்டைய நாகரிகத்தில் கல்வி

இரண்டாம் மெண்டுகொதேப்பின் (கிமு 2061-2010) பொருளாளராக இருந்த கெட்டியின் வழிகாட்டுதலின் கீழ் எகிப்தின் மத்திய இராச்சியத்தில் ஆரம்பகால முறையான பள்ளி உருவாக்கப்பட்டது.

இந்தியா

பண்டைய இந்தியாவில், கல்வி முதன்மையாக வேத மற்றும் புத்த கல்வி முறை மூலம் வழங்கப்பட்டது. வேதக் கல்வி முறையை வழங்க சமஸ்கிருதம் பயன்படுத்தப்பட்டது. பாலி மொழியானது பௌத்தக் கல்வி முறையில் பயன்படுத்தப்பட்டது. வேத முறையில், ஒரு குழந்தை 8 முதல் 12 வயதில் கல்வியைத் தொடங்கியது, அதே நேரத்தில் பௌத்த முறையில் குழந்தை தனது எட்டாவது வயதில் கல்வியைத் தொடங்கியது. பண்டைய இந்தியாவில் கல்வியின் முக்கிய நோக்கம் ஒரு நபரின் குணத்தை வளர்ப்பதும், சுயக் கட்டுப்பாட்டுக் கலையில் தேர்ச்சி பெறுவதும், சமூக விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்துவதும், பண்டைய கலாச்சாரத்தைப் பாதுகாப்பதும் முன்னெடுத்துச் செல்வதும் ஆகும்.

பௌத்த மற்றும் வேத அமைப்புகள் வெவ்வேறு பாடங்களைக் கொண்டிருந்தன. வேத முறைப்படி மாணவர்களுக்கு ரிக் வேதம், சாம வேதம், யசுர் வேதம் மற்றும் அதர்வ வேதம் ஆகிய நான்கு வேதங்களும் கற்பிக்கப்பட்டன, மேலும் அவர்களுக்கு சடங்கு அறிவு, அளவீடுகள், விளக்கவியல், இலக்கணம், ஒலியியல் மற்றும் வானியல், உபநிடதங்கள் ஆகிய ஆறு வேதங்கங்களும் கற்பிக்கப்பட்டன.

வேதக் கல்வி

பண்டைய இந்தியாவில், கல்வி எழுத்து வடிவில் அல்லாமல் வாய்மொழியாக வழங்கப்பட்டது. கல்வி என்பது மூன்று படிகளை உள்ளடக்கிய ஒரு செயல்முறையாகும், முதலில் சிரவணம் (கேட்பது), இது சுருதிகளைக் கேட்பதன் மூலம் அறிவைப் பெறுவதாகும். இரண்டாவது மனனா (பிரதிபலிப்பு) , இதில் மாணவர்கள் சிந்திக்கிறார்கள், பகுப்பாய்வு செய்கிறார்கள் மற்றும் அனுமானங்களைச் செய்கிறார்கள். மூன்றாவதாக, நிதித்யாசனா, இதில் மாணவர்கள் தங்கள் நிஜ வாழ்க்கையில் அறிவைப் பயன்படுத்துகிறார்கள்.

கிமு 1500 முதல் கிமு 600 வரையிலான வேத காலத்தில், பெரும்பாலான கல்வி வேதத்தை (பாடல்களும், சூத்திரங்களும், மந்திரங்களும், இந்து மதத்திற்கு முந்தைய பாரம்பரியத்தின் பூசாரிகளால் ஓதப்பட்ட அல்லது உச்சரிக்கப்பட்டவை) அடிப்படையாகக் கொண்டது. வேதங்களின் படி, கல்வியின் முக்கிய நோக்கம் விடுதலையாகும்.

வேதக் கல்வி முறையானது, உச்சரிப்பு மற்றும் வேதத்தை ஓதுதல், தியாக விதிகள், இலக்கணம் மற்றும் வருவிப்பு, கட்டமைப்பு, மொழிபெயர்ப்பு, இயற்கையின் ரகசியங்களைப் புரிந்துகொள்வது, தர்க்கம், அறிவியல் மற்றும் ஒரு தொழிலுக்கு தேவையான திறன்களைப் பெறுவது ஆகியவை அடங்கும். மருத்துவம் தொடர்பான தகவல்களும் கற்பிக்கப்பட்டது. காய்ச்சல், இருமல், வழுக்கை, பாம்பு கடி மற்றும் பிற நோய்கள் உள்ளிட்ட பல்வேறு நிலைமைகள் அல்லது நோய்களுக்கான மூலிகை மருந்துகள் வேதத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

கல்வியில் ஆயுர்வேதம், 64 கலைகள், கைவினைப்பொருட்கள், சில்பா சாத்திரம், நாட்டிய சாத்திரம் ஆகியவை அடங்கும்.

இடைக்காலத்தில் முறையான கல்வி

இந்தியா

முதல் ஆயிரமாண்டு மற்றும் அதற்கு முந்தைய சில நூற்றாண்டுகளில் நாளந்தா, தக்சசீலா பல்கலைக்கழகம், உஜ்ஜைன் மற்றும் விக்ரமசீலாப் பல்கலைக்கழகங்களில் உயர்கல்வி சிறப்பாக இருந்தது. கற்பிக்கப்பட்ட பாடங்களில் கலை, கட்டிடக்கலை, ஓவியம், தர்க்கம், கணிதம், இலக்கணம், தத்துவம், வானியல், இலக்கியம், பௌத்தம், இந்து மதம், அர்த்தசாஸ்திரம் (பொருளாதாரம், அரசியல் சட்டம் மற்றும் மருத்துவம்) ஆகியவை அடங்கும். ஒவ்வொரு பல்கலைக்கழகமும் ஒரு குறிப்பிட்ட துறையில் நிபுணத்துவம் பெற்றுள்ளன. தக்சசீலா மருத்துவப் படிப்பில் நிபுணத்துவம் பெற்றது, உஜ்ஜைன் வானியலுக்கு முக்கியத்துவம் அளித்தது. மிகப்பெரிய மையமாக இருந்த நாளந்தா, அறிவின் அனைத்து கிளைகளையும் கொண்டிருந்தது. அதில், 10,000 மாணவர்கள் வரை படித்தனர்.

இந்தியாவில் புத்த மதக் கற்றலின் மற்றொரு முக்கியமான மையமான மகாவிகாரம், மன்னர் தர்மபாலாவால் (783 முதல் 820 வரை) நிறுவப்பட்டது, இது நாலந்தாவில் புலமைப்பரிசில் தரம் குறைந்து வருவதாகக் கூறப்பட்டது.

கணிதம், வானியல் மற்றும் இயற்பியல் துறைகளில் முக்கியப் பணிகளை ஆரியபட்டா செய்தார். பை, அடிப்படை முக்கோணவியல் சமன்பாடு, நிச்சயமற்ற சமன்பாடு, நிலைக் குறியீடு ஆகியவற்றின் தோராயமாக்கவியல் ஆரியபாடியா என்ற அவரது படைப்பில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன, மேலும் 5-ஆம் நூற்றாண்டின் இந்தியக் கணிதவியலாளரின் கணிதத்தில் எஞ்சியிருக்கும் ஒரே படைப்புமாகும். இந்தப் படைப்பு கிபி 820இல் அல்-குவாரிஸ்மி அரபு மொழியில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டது.