இராபர்ட் எர்மன்

இராபர்ட் எர்மன் (Robert Herman) (ஆகத்து 29,1914 - பிப்ரவரி 13,1997) ஒரு அமெரிக்க வானியலாளர் ஆவார் , அவர் 1948 - 50 இல் இரால்ப் ஆல்பருடன் இணைந்து பெருவெடிப்பிலிருந்து அண்ட நுண்ணலைப் பின்னணிக் கதிர்வீச்சின் வெப்பநிலையை மதிப்பிடுவது வரை சிறப்பாக பணியாற்றினார்.

வாழ்க்கையும் தொழிலும்

நியூயார்க் நகரத்தின் பிராங்க்சில் பிறந்த எர்மன் 1935 ஆம் ஆண்டில் நியூயார்க் நகரக் கல்லூரியில் இயற்பியலில் சிறப்பு தகைமைகளுடன் பட்டம் பெற்றார் , மேலும் 1940 ஆம் ஆண்டில் பிரின்சுட்டன் பல்கலைக்கழகத்தில் மூலக்கூறு கதிர்நிரலியல் துறையில் இயற்பியலில் மூதறிவியல் பட்டமும் முனைவர் பட்டமும் பெற்றார். ஒரு பட்டதாரி மாணவராக எர்மன் ஏற்கனவே திண்மநிலை இயற்பியல், சுட்டிஏடிலிங் கோட்பாட்டிலும் செய்முறையிலும் பணியாற்றி, பல்வேறு துறைகளில் பன்முக ஆய்வுப் போக்குகளை வெளிப்படுத்தினார். 1940 - 41 ஆம் கல்வியாண்டில் பென்சில்வேனியா பல்கலைக்கழகத்தின் மூர் மின்பொறியியல் பள்ளியில் புழ்சு நுண்கலனப் பகுப்பாய்வியில் பணிபுரிந்தார் , மேலும் ஓராண்டு நியூயார்க் நகர கல்லூரியில் இயற்பியல் கற்பித்தார்.

1942 ஆம் ஆண்டில் இவர் இரண்டாம் உலகப் போருக்காக ஆராய்ச்சி மையங்களான வாழ்சிங்டன் டி. சி. யின் கார்னிகி நிறுவன புவித்தரைக் காந்தவியல் துறையிலும் ஜான்சு ஆப்கின்சு பல்கலைக்கழகத்தின் பயன்பாட்டு இயற்பியல் ஆய்வகத்திலும் பணிபுரிவதற்காக கற்பித்தலை விட்டு வெளியேறினார். இவர் போரின்போது திறம்பட பயன்படுத்தப்பட்ட கடற்படை விமான எதிர்ப்பு துப்பாக்கிச் சூட்டிற்கான அருகாமை உருகி போன்ற சிக்கல்களில் பணியாற்றினார். அப்போதுதான் சிக்கலான பிரச்சினைகளை வரையறுத்து தீர்ப்பதில் எர்மன் ஆர்வமடைந்தார். அவர் கோட்பாடு மற்றும் ஆய்வக வேலைகளில் இருந்து தனது கவனத்தை மாற்றி , அருகாமை சாதனத்தின் கள ஓர்விலும் கடற்படையில் அதன் பயன்பாட்டுடன் தொடர்புடைய செயல்பாட்டு சிக்கல்களில் ஆழமாக ஈடுபட்டார். 1945 ஆம் ஆண்டில் இவர் கடற்படை ஆயுத மேம்பாட்டு விருதைப் பெற்றார்.

இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு , எர்மன் கதிர்நிரல்பதிப்பி செறிந்த பொருள் இயற்பியல் ஆகியவற்றில் ஆராய்ச்சியைத் தொடர, பயன்பாட்டு இயற்பியல் ஆய்வகத்தில் மற்றொரு பத்தாண்டைக் கழித்தார். இந்தக் காலகட்டத்தில்தான் அவரும் இரால்ப் ஆல்பரும் அண்டவியல் குறித்த தங்கள் புகழ்பெற்ற படைப்பைச் செய்தனர். 1948 ஆம் ஆண்டில் , விரிவடைந்து வரும் பெருவெடிப்பு அண்டப் படிமத்தில் அணுக்கருத் தொகுப்பு பற்றிய ஆய்வுகளின் விளைவாக , அவர்கள் எஞ்சிய ஒரே படிமமான சமச்சீர் கரும்பொருள் கதிர்வீச்சு (அண்ட நுண்ணலைப் பின்னணிக் கதிர்வீச்சு) இருப்பதைப் பற்றிய முதல் கோட்பாட்டு முன்கணிப்பை வெளியிட்டனர்.

இந்த வேலை அந்த நேரத்தில் சிறிது கவனிப்புகளைப் பெற்று, ஆனால் விரைவில் தெளிவற்ற நிலைக்கு வந்தது. 1964 ஆம் ஆண்டில் , நியூ ஜெர்சியில் உள்ள முர்ரே ஹில்லில் உள்ள பெல் தொலைபேசி ஆய்வகங்களில் இரண்டு அறிவியலாளர்க ளான ஆர்னோ பென்சியாசும் இராபர்ட் உட்ரோ வில்சனும் கதிரலைக் கிண்ணத்தில் ஒரு செயலிழப்பைச் சரிசெய்ய முயன்றபோது, இந்தக் கதிர்வீச்சை தற்செயலாகக் கண்டறிந்தனர். கற்பனை செய்யக்கூடிய குறுக்கீட்டின் ஒவ்வொரு வாயிலையும் நீக்கிய பிறகு , கதிர்வீச்சு புவியில் தோன்றுவதன்று என அவர்கள் முடிவு செய்தனர். இந்தப் படைப்பைப் பற்றி அறிந்த பிறகு , பிரின்சுட்டன் பல்கலைக்கழகத்தின் இயற்பியலாளர்கள் குழு ஒன்று இதை அண்ட தோற்றத்தின் பின்னணிக் கதிர்வீச்சு என்று விளக்கியது , ஆனால் 1948 ஆம் ஆண்டு ஆல்பர் பெத்தே காமோவ் ஆகியோரால் எழுதப்பட்ட இரண்டு ஆவணங்களைப் பற்றிக் குறிப்பிடாமல் (இதற்கு முன்னர் சில நேரங்களில் α - β - γ ஆய்வு என்றும் மற்றவேளிகளில் ஆல்பர்,-ஹெர்மன் பெயரால் அழைக்கப்படுகிறது). அண்டத்தின் தோற்றத்திற்கான பெருவெடிப்புப் படிமம் பரவலாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது. மேலும், 1978 ஆம் ஆண்டில் பெல் அறிவியலாளர்கள்கள் பென்சியாசும் வில்சனும் அண்டப் பின்னணிக் கதிர்வீச்சைக் கண்டறிந்ததற்காக நோபல் பரிசு பெற்றனர். இந்த தொடர் நிகழ்வுகளின் உச்சக்கட்டத்தை நினைவுகூரும்போது எர்மன் கருணையுடன் குறிப்பிட்டார், " நீங்கள் அந்த நபருக்கு அளிக்கவில்லை , அந்த வேலைக்குக் கொடுக்கிறீர்கள்.

இருப்பினும் , எர்மனும் ஆல்பரும் இறுதியில் அவர்களின் முன்னோடி பங்களிப்புக்காக, 1993 ஆம் ஆண்டில் தேசிய அறிவியல் கல்விக் கழகத்தால் குறிப்பாக வானியற்பியலுக்கான பங்களிப்புகளுக்காக, அதன் மிகப் பழமையான விருதான என்றி டிரேப்பர் பதக்கத்தை பகிர்ந்தளித்தது. அண்டப் படிமலர்ச்சியின் ஓர் இயற்பியல் படிமத்தை உருவாக்கிய இவர்களின் நுண்ணறிவு, திறமைக்காகவும் , இந்தக் கதிர்வீச்சு தற்செயலாக கண்டுபிடிக்கப்படுவதற்குப் பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பே இவர்கள்ஒரு நுண்ணலைக் பின்னணி கதிர்வீச்சு இருப்பதை முன்கணித்தமைக்காகவும் அவர்கள் ஏற்கப்பட்டனர் - இந்தப் பணியின் மூலம் அவர்கள் 20 ஆம் நூற்றாண்டின் முதன்மையான அறிவுசார் சாதனைகளில் ஒன்றில் பங்கேற்பாளர்களாக இருந்தனர். இவர்கள் அமெரிக்க மெய்யியல் கழகத்தின் மகெல்லானிக் பிரீமியம் , பிராங்ளின் நிறுவனத்தின் ஜான் பிரைசு வெதர்கில் பதக்கம், பெல்ஜிய அரசு கல்விக்கழகத்தின் ஜார்ஜசு வாண்டர்லிண்டன் பிரிக்சு ஆகியவற்றையும் பெற்றனர்.

1956 ஆம் ஆண்டில் எர்மன் ஜெனரல் மோட்டார்சு குழும ஆராய்ச்சி ஆய்வகத்தில் அடிப்படை அறிவியல் குழுவின் தலைவராக சேர்ந்தார் , பின்னர் இது கோட்பாட்டு இயற்பியல் துறை என மறுபெயரிடப்பட்டது. போக்குவரத்து அறிவியலின் புதிய அறிவியலைக் கண்டுபிடித்து தனது முதலாளியின் அனைத்துச் செயல்பாடுகளிலும் அறிவியலை அறிமுகப்படுத்தினார். இயற்பியலில் தனது பின்னணியை வரைந்து , போக்குவரத்தின் நுண்ணியல் நடத்தை பற்றிய விளக்கத்தில் இவர் முதலில் தனது கவனத்தைச் செலுத்தினார். தனிப்பட்ட ஓட்டுநர்கள் இடவெளியிலும் நேரத்திலும் ஒருவருக்கொருவர் ஒன்றுவதைத் தவிர்க்கும் விரிவான முறையில் கவனம் செலுத்தினார்.

1950களின் பிற்பகுதியிலும் 1960களின் முற்பகுதியிலும் எலியட் வாட்டர்சு மாண்ட்ரோல் மற்றும் பிறருடன் இணைந்து எர்மன் போக்குவரத்து ஓட்டத்தின் கார் - பின்தொடர்தல் கோட்பாட்டை உருவாக்கினார். இது காலங்காலமாகப் பின்பற்றப்பட்டது. இன்றும் இது வழக்கில் உள்ளது. அதற்குப் பிறகு சிறிது காலத்திலேயே எதிர்கால நோபல் பரிசு பெற்ற எர்மனும் இலியா பிரிகோகினேவும் பல வரிசை போக்குவரத்து ஓட்டத்தின் கோட்பாட்டை உருவாக்கினர். முப்பத்தைந்து ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக எர்மன் போக்குவரத்து அறிவியலின் பல்வேறு துறைகளில் ஈடுபட்டு எப்போதும் தனது தகைமையின் பான்மையை விட்டுச் சென்றார். ஆண்மை ஆண்டுகளில் , அவர் தனது மாணவர்களுடனும் இணை ஊழியர்களுடன் இணைந்து " நகர போக்குவரத்து இரண்டு - பாய்மப் படிமத்தை உருவாக்க பணியாற்றினார் - நகர்ப்புறச் சாலை வலைபின்னல்களில் ஊர்திப் போக்குவரத்து பற்றிய விளக்கம், சில ஆண்டுகளுக்கு முன்புபிரிகோகினேவுடன் அவர் வகுத்த கோட்பாட்டின் நீட்டிப்பு ஆகும். இந்தக் கோட்பாடு அவரது முந்தைய படைப்புகளுடன் சேர்ந்து இப்போது வளர்ந்து வரும் செயற்கை நுண்ணறிவுப் போக்குவரத்து அமைப்புகள் கருத்தின் வளர்ச்சியில் குறிப்பிடத்தக்கதாக உள்ளது.

1979 ஆம் ஆண்டில் எர்மன் ஆசுட்டினில் உள்ள டெக்சாசு பல்கலைக்கழகத்தின் கல்விப்புலத்தில் சேர்ந்தார் , புள்ளியியலபெந்திரவியல் ஆய்வுகள் மையத்தில் இயற்பியல் பேராசிரியராகவும் , எல். பி. குடிமைப் பொறியியலில் கில்வின் பேராசிரியராகவும் கூட்டு பதவி பெற்றார். பின்னர் அவர் குடிமைப் பொறியியலில் எல். பி. கில்வின் நூற்றாண்டுப் பேராசிரியராக ஆனார். 1979 ஆம் ஆண்டில் அமெரிக்க கலை, அரிவியல் கல்விக்கழகத்தில் ஆய்வுறுப்பினராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.

தனது ஓய்வு நேரத்தில் எர்மன் இசைக் கருவிகளின் இயற்பியலில் ஆய்வு செய்தார். ஒரு செல்லோக் கருவியின் வில்லின் இயக்கவியல், ஆங்கிலப் புல்லாங்குழலின் ஒலியியல் போன்றவற்றில் ஈடுபடுவதாகவும் அறியப்பட்டார். அவர் பழங்காலச் செல்லோ இசைக் கருவிகளை விளையாட்டாகத் திரட்டினார்.

1980 களின் நடுப்பகுதியில் அவர் கவர்ச்சியான காடுகளில், உலோகங்களிலிருந்து சிறிய சிற்பங்களை உருவாக்கத் தொடங்கினார். அடுத்த பத்தாண்டுகளுக்கு , பொருளுக்கும் கற்பனைக்கும் இடையிலான குறைந்தபட்ச - மத்தியஸ்தமான - குறைந்தபட்ச - அளவிடக்கூடிய உறவைக் கண்டுபிடிப்பதற்கான இந்த ஆக்கபூர்வமான மற்றும் அர்த்தமுள்ள தேடலைத் தொடர்ந்தார். அவரது பல சிற்பங்களின் கண்காட்சி 1994 ஆம் ஆண்டில் வாழ்சிங்டன் டி. சி. யில் உள்ள தேசியப் பொறியியல் கல்விக்கழகத்திலும் 1995 ஆம் ஆண்டில் ஆசுட்டினில் உள்ள டெக்சாசு பல்கலைக்கழகத்தின் பொறியியல் கல்லூரியிலும் , 1996 ஆம் ஆண்டில் நாழ்சுவில் டென்னசி பெல்மாண்ட் பல்கலைக்கழகத்தின் இலியு கலை அடுக்கரங்கிலும் அமைக்கப்பட்டது.

அவரது வாழ்வின் கடைசி பல ஆண்டுகளில் எர்மன் அமெரிக்காவில் கல்வி நிலை பற்றிய யாக்கறை பெரிதும் வளர்ந்தது - சமூகத்தில் மாறிவரும் பல்கலைக்கழக உய்யநிலைப் பாத்திரம் பெருகி வருவதையும் கல்வி, ஆராய்ச்சி நிறுவனங்களில் அரசியல் கருத்தியல்கள் அதிகரித்து கைப்பற்றுவதையும், கல்வி விடுத்ஹலை மீதான நிலையான தாக்குதல்கள் பெருகுவதையும் அறிவியல் தொழில்நுட்பத்தில் நாட்டின் பெரிய சாதனைகள் அடைவதிலான தொடர்ச்சியான அரிப்பு குறித்தும் கவலபட்டார். தனது கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளில் பல்கலைக்கழகத் துறைகளின் தரம், ஆக்கத்திறன் குறித்த அனைத்து வகையான செயல்திறன் சுட்டிகள் குறித்த தரவுகளையும் அவர் அக்கறையோடு தொகுத்து பகுப்பாய்வு செய்தார். பல்கலைக்கழகங்களைச் சிக்கலான அமைப்புகளாக படிமமாக்கும் ஒரு பரந்த முயற்சியின் ஒரு பகுதியாக இது இருந்தது.

எர்மன் 1997 பிப்ரவரி 13 அன்று டெக்சாசின் ஆசுட்டினில் இறந்தார்.

புற இணைப்புகள்

• Oral History interview transcript for Ralph Alpher and Robert Herman on 12 August 1983, American Institute of Physics, Niels Bohr Library and Archives
• Memorial article by R.S. Schechter
• In Memoriam: Robert Herman by a colleague Denos Gazis
• Biography of Robert Herman from the Institute for Operations Research and the Management Sciences