கயிற்றுக் கட்டில்

கயிற்றுக் கட்டில் என்று தமிழகத்தில் அறியப்படுவது சார்பாய்,^[1] சர்பயா, சார்பாய், காட் அல்லது மஞ்சி (இந்தி : चारपाई, வங்காள மொழி: চারবায়া, உருது: கராஜா, சராய்கி, பஞ்சாபி ; சார் "ஃபோர்" + பாயா "கால்") என்பது தெற்காசியா முழுவதும் பயன்படுத்தப்படும் ஒரு பாரம்பரிய நெய்தல் முறையில் தயார் செய்யப்படும் படுக்கையாகும் . ஆப்கானித்தான் மற்றும் பாக்கித்தான், வடக்கு மற்றும் மத்திய இந்தியா, பீகார் மற்றும் மியான்மர் ஆகிய நாடுகளில் பிராந்திய வேறுபாடுகளுடன் இக்கட்டில் தயார் செய்யப்படுகிறது.^[2] இது காத், காதியா அல்லது மஞ்சி என்றும், பஞ்சாபில் மஞ்சா என்றும் அழைக்கப்படுகிறது.

கயிற்றுக் கட்டில் ஒரு எளிய வடிவமைப்பாகும். இதனைக் கட்டமைப்பது எளிதானது. இது பாரம்பரியமாக மரச்சட்டம் மற்றும் இயற்கை-நாரினைக் கொண்டு தயாரிக்கப்பட்ட கயிறுகளால் ஆனது. ஆனால் நவீன கட்டில் உலோக சட்டங்கள் மற்றும் நெகிழி நாடாக்களைக் கொண்டு தயாரிக்கப்படுகிறது. இதில் சட்டமானது நான்கு கிடைமட்ட பட்டைகளால் இணைக்கப்பட்டு நான்கு வலுவான செங்குத்து இடுகைகளுடன் கூடியது. பருத்தி, பேரீச்சம்பழ இலைகள் மற்றும் பிற இயற்கை இழைகளிலிருந்து இதன் வலையை உருவாக்கலாம்.

பாரம்பரிய வடிவமைப்பிற்குப் பல விளக்கங்கள் உள்ளன. மேலும் பல ஆண்டுகளாகக் கைவினைஞர்கள் நெசவின் வடிவங்கள் மற்றும் பயன்படுத்தப்படும் பொருட்களுடன் புதுமைப் படுத்தியுள்ளனர். நெசவு பல வழிகளில் செய்யப்படுகிறது. எ.கா. குறுக்கு குறுக்கு நெசவு (சார்பு) ஒரு முனை குறுகிய நெய்த, மற்றும் இறுதிப் பகுதிக்கு பின்னற்பட்டியிட்டு, இழுத்தன்மையினை சரிசெய்யும் வகையில் (பயன்படுத்தும் போது படுக்கையில் தொய்வு ஏற்படுவதைக் கட்டுப்படுத்த உதவுகிறது) தயார் செய்யப்படுகிறது.

இது பெரும்பாலும் வெதுவெதுப்பான பகுதிகளில் பயன்படுத்தப்படுகிறது. குளிர்ந்த பகுதிகளில், இதேபோன்ற கயிற்றுப் படுக்கையில் மேலே வெப்பத்தினை வழங்கவல்ல பொருள்களை விரித்துப் பயன்படுத்தப்படுகிறது.^[3]^[4]^[5]

1300களில், இப்னு பதூதா கயிற்றுக் கட்டிலை "நான்கு கூம்பு கால்கள் கொண்ட நான்கு குறுக்கு மரத் துண்டுகளுடன், பட்டு அல்லது பருத்தி சடையால் நெய்யப்பட்டது. இதன் மீது ஒருவர் படுக்கும்போது, இதை நெகிழ வைக்க எதுவும் தேவையில்லை, ஏனென்றால் அது தானே வளைந்து கொடுக்கும்" என விவரித்தார்.^[6]

இக்கட்டில்கள் காலனித்துவ பிரச்சார தளபாடங்களாகப் பயன்படுத்தப்பட்டன.^[7]