மோரன் மக்கள்
மோரன் (Moran people) என்பது வடகிழக்கு இந்திய மாநிலமான அசாம் மற்றும் அருணாச்சல பிரதேசத்தில் காணப்படும் ஒரு இனக்குழு ஆகும். இவர்கள் முக்கியமாக மேல் அசாம் கோட்டம் ( தின்சுகியா மாவட்டம், திப்ருகார் மாவட்டம், ஜோர்ஹாட் மாவட்டம், சிவசாகர் மாவட்டம், தேமாஜி மாவட்டம் மற்றும் லக்கிம்பூர் மாவட்டம் ) போன்ற இடங்களிலும் அருணாச்சலப் பிரதேசத்தின் அருகிலுள்ள மாவட்டங்களிலும் ( (லோஹித் மாவட்டம், நாம்சாய் மாவட்டம், [[சங்லங் மாவட்டம்) போன்ற இடங்களிலும் குவிந்துள்ளனர். இவர்கள் திபெத்திய-பர்மிய மொழிகள் வம்சாவளியைச் சேர்ந்தவர்கள். மேலும், கச்சாரி குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். இவர்கள் அசாமிய மொழியைப் பேசுகிறார்கள். இருப்பினும் 20 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதி வரை உயிருடன் இருந்த மோரன் மொழியையும் பேசுகிறார்கள். அது திமாசா மொழியுடன் நெருங்கிய தொடர்புடையது.[1] இவர்கள் ஒரு காலத்தில் மற்ற கச்சாரி குழுக்களுடன் அதே நட்பு பழக்கவழக்கங்களைப் பகிர்ந்து கொண்டனர், ஆனால் இவர்கள் வைணவர்களாக மாறிய பிறகு, பழக்கவழக்கங்கள் குறையத் தொடங்கின. ஆனால் இன்னும் அந்த பழக்கவழக்கங்கள் வைணவத்துடன் கலந்திருப்பதைக் காணலாம்.
 மோரன் பிகு நடனம் | |
| குறிப்பிடத்தக்க மக்கள்தொகை கொண்ட பகுதிகள் | |
|---|---|
| முக்கியமாக மேல் அசாம் | |
| மொழி(கள்) | |
| அசாமிய மொழி, முன்னர் மோரன் மொழி | |
| சமயங்கள் | |
| ஏகசரண தர்மம் | |
| தொடர்புள்ள இனக்குழுக்கள் | |
| திமாசா மக்கள், தியோரிகள், சோனோவால் கச்சாரிகள் |
வரலாறு தொகு
மோரன் சமூகம் அசாமின் பழங்குடியினரில் ஒன்றாகும். 13 ஆம் நூற்றாண்டில் இவர்கள் பிரம்மபுத்திரா பள்ளத்தாக்கின் தென்கிழக்கு மூலையில் திசாங் மற்றும் திஹிங் ஆறுகளுக்கு இடையேயான பிரதேசங்களை ஆக்கிரமித்து வாழ்ந்தனர்.[2] இந்தியாவின் வடகிழக்கு பகுதியில் மோரன்கள் நீண்ட வரலாற்றைக் கொண்டுள்ளனர். அஹோம்களின் வருகைக்கு முன்பு இவர்கள் தங்கள் சொந்த சுதந்திர தலைமையைக் கொண்டிருந்தனர். மோரன் என்ற வார்த்தையின் தோற்றம் இன்னும் தெளிவற்றதாகவே உள்ளது. பிரித்தானிய அறிக்கைகளின்படி, மோரன் என்பது மேல் அசாமின் ஒரு பிரிவான காட்டில் வசிக்கும் ஒரு தனித்துவமான பழங்குடியினமாகும்.
அகோம் மன்னன் சுகபாவின் வருகைக்கு முன்பு அவர்கள் தலைவன் போடௌசா தலைமையில் ஒரு தலைமைத்துவத்தை கொண்டிருந்தனர். இந்த செல்வச் செழிப்பான இராச்சியத்திற்கு வந்த சுகபா, மோரன் தலைவன் போடோசாவின் மகளான இளவரசி கோந்தேசுவரியை மணக்க முன்வந்தான். இதனால் மோரன்கள் புதிதாக உருவாக்கப்பட்ட அஹோம் அரசியலின் ஒரு பகுதியாக மாறினர். [3] அஹோம்களுடன் நெருங்கிய உறவின் காரணமாக, மோரன்கள் பல அஹோம் சடங்குகள் மற்றும் சடங்குகளை ஏற்றுக்கொண்டதாக தெரிகிறது.
இவர்கள் ஹபுங்கியா அல்லது ஹசா என்ற பெயரிலும் அறியப்பட்டனர். அங்கு ஹ என்றால் மண் அல்லது மோரன் மொழியில் பூமி மற்றும் சா என்றால் மகன் மற்றும் ஹபுங்கியா அல்லது ஹசா என்றால் மண்ணின் மகன் எனப் பொருள்படும்.[4]
சான்றுகள் தொகு
- ↑ "I have recently been able to demonstrate that Gurdon’s dialect is a variety of Dimasa, since it retains all the features examined here: it has the same consonant clusters and diphthongs as Dimasa." (Jaquesson 2017)
- ↑ "At the time of Sukapha's advent, the Morans were ruling the tract bounded by the rivers Buri Dihing in the north, Disang in the south, Suffry in the east and Brahmaputra in the west."(Dutta 1985)
- ↑ Dutta 1985, ப. 24.
- ↑ "By their Ahom conquerors the Morons were employed in various menial capacities, as hewers of wood and drawers of water, and were sometimes known as Habungiyas, earth-folk, or true autoch-thones, " sons of the soil"(Endle 1911)
அச்சிடப்பட்ட ஆதாரங்கள் தொகு
- Chetia, Noni Rupa (2015), The Mayamara Satra A Study in Institutional System and Social Relationship, p. Dibrugarh University
- Jaquesson, François (2017). "The linguistic reconstruction of the past The case of the Boro-Garo languages". Linguistics of the Tibeto-Burman Area 40 (1): 90–122. doi:10.1075/ltba.40.1.04van.
- Dutta, Sristidhar (1985), The Mataks and their Kingdom, Allahabad: Chugh Publications
- Endle, Sidney (1911). The Kacharis. London: Macmillan and Co. பார்க்கப்பட்ட நாள் 20 February 2013.