மராத்தியப் பிராமணர்கள்
மராத்தியப் பிராமணர்கள் (Maharashtrian Brahmin) என்பவர்கள் இந்திய மாநிலமான மகாராட்டிராவின் வாழும் ஒரு சமூகமாகும். இவர்கள் “தேஷ்” மற்றும் “கொங்கண்” என்ற இரு இடங்களின் அடிப்படையில் இரண்டு துணைப்பிரிவுகளாக வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளனர். தேசஸ்த் பிராமணர்கள் மராத்தியையும், கோவா பகுதியைச் சேர்ந்த கொங்கணஸ்த் பிராமணர்கள் முன்பு கொங்கணியையும் பேசினர். ஆனால் இப்போது மராத்தியைக் கற்றுக் கொண்டுள்ளார்கள்.[1] இந்த பிரிவுகளில், தேசஸ்தா, கொங்கணஸ்த் , சரஸ்வத், கர்கடே மற்றும் தேவ்ருகே என பல்வேறு கோத்திரங்களின் உறுப்பினர்கள் உள்ளனர். கொங்கணஸ்த், சித்பவன் என்ற மாற்று பெயரிலும் அறியப்படுகிறார்கள்.
தேசஸ்தா பிராமணர்கள் மகாராட்டிராவின் அசல் பிராமணர்களாகக் கருதப்படுகிறார்கள். சித்பவன் போன்ற சமூகங்கள் பிற பகுதிகளிலிருந்து குடியேறியவர்கள் என்று கருதப்படுகின்றன.[2]
புவியியல் பரவல்
தொகு
மராத்தியப் பிராமணர்கள் இந்திய மாநிலமான மகாராட்டிராவை பூர்வீகமாகக் கொண்டவர்கள். இருப்பினும், மத குருக்கள் என்ற அவர்களின் பயிற்சி, இந்து சட்டங்கள் மற்றும் வேதங்களில் நிபுணத்துவம் மற்றும் நிர்வாகத் திறன் ஆகியவை வரலாற்று ரீதியாக இந்தியாவின் எல்லா மூலைகளிலும் வேலைவாய்ப்பைப் பெற வழிவகுத்தன. உதாரணமாக, 1700களில், ஜெய்ப்பூர் அரசவை வாரணாசியிலிருந்து மராத்தியப் பிராமணர்களை நியமித்தது. தென்னிந்தியாவில் விஜயநகரப் பேரரசின் வீழ்ச்சிக்குப் பின்னர் இந்த சமூகம் வாரணாசிக்கு குடிபெயர்ந்தது.[3] மராட்டியப் பேரரசு இந்தியா முழுவதும் விரிவடைந்தபோது சமூகத்தின் மிகப்பெரிய இயக்கம் நடந்தது. பேஷ்வா, ஓல்கர், சிந்தியா மற்றும் கெயிக்வாட் போன்ற வம்சத் தலைவர்கள் புதிய அதிகார இடங்களை நிறுவியபோது, மத குருக்கள், எழுத்தர்கள் மற்றும் ராணுவ வீரர்களின் கணிசமான மக்களை அவர்களுடன் அழைத்துச் சென்றனர். இந்த குடியேறியவர்களில் பெரும்பாலோர் பல்வேறு பிராமணத் துணை சாதிகள் மற்றும் சந்திரசேனியா கயஸ்த பிரபு போன்ற கல்வியறிவு வகுப்புகளைச் சேர்ந்தவர்கள். இந்த குழுக்கள் புதிய மராட்டியப் பேரரசின் வடோதரா, இந்தோர், குவாலியர், புந்தேல்கண்ட் மற்றும் தஞ்சாவூர் போன்ற பல இடங்களில் நிர்வாகத்தின் முதுகெலும்பாக அமைந்தன.[4] தென்னிந்தியாவில் நவீன தமிழ்நாட்டில் தஞ்சாவூரில் உள்ள சமூகம் 1700களின் முற்பகுதியில் வந்தது.[5] நவீன காலங்களில் இந்தோரின் மராத்தியப் பிராமண மற்றும் சி.கே.பி சமூகங்கள் இராட்டிரிய சுயம் சேவக் சங்கமும், பாரதீய ஜனசங்கமும் (பாஜகவின் முன்னோடி) ஆதிக்கம் செலுத்தியது.[6]
இன்றைய மகாராட்டிராவில், சமூகம் இப்போது பெரும்பாலும் நகரமயமாக உள்ளது.[7] மகாராட்டிராவின் பல பிராந்தியங்களில் பிராமணர்கள் நில உரிமையாளர்களாக இருந்தனர். இருப்பினும், இந்திய சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு மேற்கொள்ளப்பட்ட நில சீர்திருத்த நடவடிக்கைகள் அவர்களை கிராமங்களிலிருந்து வெளியேற்றின.[8]
தொழில்
தொகுவரலாற்று ரீதியாக
தொகு
பாரம்பரியமாக பெரும்பாலும் புரோகிதர்களாகவும், அறிஞர்களாகவும் இருந்த இந்தியாவின் பிற இடங்களில் உள்ள பிராமணர்களைப் போலல்லாமல், மகாராட்டிராவில் உள்ளவர்கள் நிர்வாகிகளாகவும், போர்வீரர்களாகவும், பிரபுக்களாகவும், வணிகர்களாகவும், அரசியலில் ஒரு பரந்த தொழில் அடிப்படையையும் கொண்டுள்ளனர்.[9][10] தக்காண சுல்தானங்களின் சகாப்தத்தில், பிராந்தியத்தில் ஒரு சிலர் அதன் ஆட்சியாளர்களின் முஸ்லிம் நம்பிக்கையைப் பகிர்ந்து கொண்டபோது, மகாராட்டிர பிராமணர்கள் நிர்வாகப் அமைப்பிற்குள் வரி வசூலிப்பவர்களாக குறிப்பிடத்தக்கவர்களாக இருந்தனர்.[11][12][13][14] 17 மற்றும் 18 ஆம் நூற்றாண்டுகளில் மராட்டியப் பேரரசின் காலப்பகுதியில் சில சித்பவன்கள் நிர்வாகிகளாக இருந்தனர். பேஷ்வாக்களாக மாறியபோது உண்மையான ஆட்சியாளர்களாக உருவெடுத்தனர்.[15][16] பேஷ்வா ஆட்சியின் போது, வங்கியாளர்கள் (மராத்தியின் சாவார்க்கர்) முக்கியமாக மகாராட்டிர பிராமணர்கள் போன்றவர்களால் புனே நகரம் பேரரசின் உண்மையான நிதித் தலைநகரமாக மாறியது.[17] பதினாறாம் மற்றும் பதினேழாம் நூற்றாண்டுகளில், பல மராத்தி பிராமணர்கள் வடக்கே வாரணாசி போன்ற இடங்களுக்கு குடிபெயர்ந்தனர். இந்த காலகட்டத்தில் வாரணாசி ஒரு முக்கியமான கற்றல் மையமாக மாறியது. பல மராத்தி பிராமணர்கள் பணக்காரர்களின் ஆதரவுடன் பக்தியுள்ள அறிஞர்களாக வாழ நகரத்திற்கு வந்தனர். இன்றைய இந்திய மாநிலமான உத்தராகண்டம் மாநிலத்தின் குமாவுன் மற்றும் கார்வால் பகுதியில் அல்மோரா போன்ற இடங்களில் ஏராளமான மகாராட்டிர பிராமணர்கள் குடியேறினர்.[18] இந்த பிராமணர்கள் குமாவுனி பிராமண சமூகத்தின் ஒரு பகுதியாக உள்ளனர்.[19][20]
இந்த சகாப்தத்தில், அறிஞர்கள் பிராந்திய சபைகளுக்குச் சென்று தங்கள் கற்றலைக் காட்டக்கூடிய ஒரு தளமாகவும் வாரணாசி ஆனது. உதாரணமாக, பட்டா குடும்பத்தில் வாரணாசி, அமர் மற்றும் மதுராவில் கிளைகள் இருந்தன.[21]
மராத்தியப் பேரரசின் காலத்திலிருந்தும், பிரிட்டிசு கிழக்கிந்திய நிறுவனம் மும்பை மாகாணத்தின் நிர்வாகப் பிரிவை உருவாக்கும் காலத்திலும், இவர்கள் பெரும்பாலும் நகரவாசிகளாக இருந்தனர். மற்ற பிராமணரல்லாத மதகுருக்களோடு, வர்த்தகப் பாத்திரங்களைத் தவிர்த்தனர் என்று ஜான் ராபர்ட்ஸ் என்ற வரலாற்றாசிரியர் வாதிட்டார்.[22] இந்த பார்வை எட்மண்ட் லீச் மற்றும் எஸ்.என். முகர்ஜி ஆகியோருக்கு வேறுபட்டதாகத் தெரிகிறது. அவர்கள் இப்பகுதிக்கு சித்பவன்கள் வருமானம் ஈட்டுபவர்களாகவும் வர்த்தகம் மற்றும் சாகுபடியிலும் ஈடுபட்டுள்ளனர் என்பதைக் குறிப்பிடுகின்றனர்.
நவீன சகாப்தம்
தொகுபத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில் காலனித்துவ ஆட்சியின் ஆரம்ப ஆண்டுகளில் மகாராட்டிரா பிராந்தியத்தின் பிரிட்டிசு ஆட்சியாளர்கள் மதகுரு மற்றும் கீழ் மட்ட நிர்வாகப் பணிகளுக்காக ஆட்சேர்ப்பு செய்யப்பட்டனர். முக்கியமாக பிராமணர் மற்றும் சி.கே.பி போன்ற சாதியினரிடமிருந்து ஆட்சேர்ப்பு செய்யப்பட்டனர். அதன் பாரம்பரிய தொழில்களில் உதவித்தொகை, கற்பித்தல் மற்றும் பதிவு வைத்தல் ஆகியவை அடங்கும். தற்செயலாக, பிரிட்டிசு ஆட்சிக்கு முந்தைய பேஷ்வா ஆட்சியின் போது இந்த சாதிகளுக்கு அரசாங்க நிர்வாகத்தில் கணிசமான அனுபவம் இருந்தது. மேற்கத்திய கல்வியில் முதன்முதலில் பிராமணர்கள் மற்றும் சி.கே.பி. இது பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் காலனித்துவ காலத்தில் பல துறைகளில் ஆதிக்க நிலைகளுக்கு உயர அவர்களின் நுழைவாயில். கற்பித்தல், சட்டம், மருத்துவம் மற்றும் பொறியியல் போன்ற தொழில்களில் பதவிகள் இதில் அடங்கும்.[23] மகாராட்டிர பிராமணர்களும் காலனித்துவ அரசாங்கத்தில் கீழ் மட்ட வேலைகளில் ஆதிக்கம் செலுத்தினர். 19 ஆம் நூற்றாண்டின் சமூக சீர்திருத்தவாதியான ஜோதிராவ் புலே கல்வி மற்றும் அரசு வேலைகளில் பிராமண ஆதிக்கம் குறித்து எதிர்த்தார்.[24] எவ்வாறாயினும், 20 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில், மும்பை மாகாணம் அல்லது கோலாப்பூர் அரசு போன்ற பிராந்தியத்தில் உள்ள பல்வேறு அரசாங்கங்கள் பிராமணர்களுக்கு எதிராக பாகுபாடு காட்டிய குறைந்த மட்டங்களில் அரசு வேலைகளில் இடஒதுக்கீடு கொள்கைகளைத் தொடங்கின.[25]
மேற்கத்திய கல்வியைப் பெற்ற முதல்வரான மகாதேவ் கோவிந்து ரனதே, கோபால் ஹரி தேஷ்முக் போன்ற மகாராட்டிர பிராமணர்கள் சமூக சீர்திருத்தம், பெண் கல்வி மற்றும் உள்ளூர் மட்டத்தில் அரசியல் செயல்பாட்டில் பங்கேற்பதில் முன்னணியில் இருந்தனர். சீர்திருத்தங்களை ஆதரிப்பதற்காக பால கங்காதர திலகர் போன்ற தங்கள் சொந்த சமூகங்களின் அதிகமான மரபுவழி உறுப்பினர்களால் அவர்கள் சமமாக எதிர்க்கப்பட்டனர்.[26] இருபதாம் நூற்றாண்டில், சாவர்க்கர் , ஹெட்கேவர்போன்ற மகாராட்டிர பிராமணர்கள் இந்துத்துவ வ சித்தாந்தத்தை வகுத்தனர்.
இர்களது வாரிசான கோல்வால்கர் இந்து தேசியவாத அமைப்பான ஆர்.எஸ்.எஸ் என்பதை நிறுவினார்.
கடந்த நூறு ஆண்டுகளில், பல பிராமண குடும்பங்களான கிர்லோசுகர், கார்வேர், ஓகலே[27] மற்றும் மைசுகர் ஆகியோர் பெரிய உற்பத்தி மற்றும் கட்டுமான வணிகங்களை உருவாக்குவதில் வெற்றிகரமாக உள்ளனர்.[28]
சமூகம் மற்றும் கலாச்சாரம்
தொகுமத பழக்கவழக்கங்கள்
தொகுதேசஸ்தா மற்றும் கர்கடே வரலாற்று ரீதியாக கலப்புத் திருமணங்களை அனுமதித்தன. ஆனால் சித்பவன் இதை அனுமதிக்கவில்லை.[29] மகாராட்டிர பிராமணச் சமூகங்களில் 19 ஆம் நூற்றாண்டில் விதவை மறுமணத்தை அனுமதிக்கும் பிரச்சாரம் தொடங்கியிருந்தாலும், 20 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதி வரை அது ஏற்றுக்கொள்ளப்படவில்லை. மற்ற மராத்தி இந்து சாதிகளைச் சேர்ந்த விதவைகளுக்கு மாறாக, இந்த சாதிகளிடமிருந்து, குறிப்பாக இளம் வயதினருக்கு, பெரும் துயர விதவைகளை ஏற்படுத்தும் நடைமுறை.[30]
உணவு
தொகு
மகாராட்டிர பிராமணர்கள், தேசஸ்தாக்கள், சித்பவன்கள் மற்றும் கர்கடேக்கள் வரலாற்று ரீதியாக சைவ உணவு உண்பவர்கள்.[31][32]
புனேவின் பிராமணர்கள் மது அருந்துவதற்காக குறிப்பிட்ட சட்டங்களை இயற்றினர்.[33]
சமூகப் பிரச்சினைகள்
தொகுசமூகவியலாளர் ஷர்மிளா ரீஜ் எழுதுகிறார். நிர்வாகிகளுக்கான பிரிட்டிசு இராச்சியக் கோரிக்கை அதிகரித்து. கல்விக் கொள்கையின் திசையை வழிநடத்தியபோது, "வளர்ந்து வரும் புத்திஜீவிகளின் சாதி அமைப்பு" உயர் சாதியினர் எவ்வாறு ஆதிக்கம் செலுத்தியதன் மூலம் தங்கள் சமூக-பொருளாதார நிலையை உறுதிப்படுத்த முடிந்தது என்பதை நிரூபித்தது கிடைக்கக்கூடிய அதிகாரத்துவ பதவிகளுக்கு ஆட்சேர்ப்பு. தாழ்த்தப்பட்ட மாணவர்களை நிராகரிக்க வேண்டும் என்று கோரி பள்ளிகளுக்கான தேர்விலும் அவர்கள் ஆதிக்கம் செலுத்தினர். எடுத்துக்காட்டாக, 1827 முதல் 1848 வரை, மும்பையின் எல்பின்ஸ்டோன் நிறுவனங்களில், 152 மெட்ரிகுலேசன்களில் 25 தாழ்ந்த சாதியினரிடமிருந்து வந்தன. 1886 ஆம் ஆண்டில் ஒரு புனே பள்ளி 911 பிராமணர்களை 982 மாணவர்களின் பட்டியலை பதிவு செய்தது.[34]
கெயில் ஓம்வேதிக், பிரிட்டிசு சகாப்தத்தில், பிராமணர்கள் மற்றும் சி.கே.பி-களின் ஒட்டுமொத்த கல்வியறிவு குன்பிகள் மற்றும் மராட்டியர்கள் போன்ற மற்றவர்களின் கல்வியறிவுக்கு மாறாக மிக அதிகமாக இருந்தது என்று முடிக்கிறார் . குறிப்பாக, தேசஸ்தாக்கள், சித்பவன்கள் மற்றும் சி.கே.பி. அனைத்து சாதியிலிருந்தும் பெண்களை விட ஆண்கள் அதிக கல்வியறிவு பெற்றார்கள். பெண் கல்வியறிவு மற்றும் ஆங்கில கல்வியறிவு சாதிகளிடையே அதே மாதிரியைக் காட்டியது.[35] [a]
தேசஸ்தா, சித்பவன் மற்றும் கர்கடே ஆகியோர் ஒன்றுபட வேண்டும் என்று பால கங்காதர திலகர் விரும்பினார். இந்த மூன்று துணை சாதியினரும் திருமணத்தில் ஒன்றாக உணவருந்த வேண்டிய அவசியம் குறித்து விரிவான விவாதங்களை எழுதி அதை ஊக்குவித்தார்[36]
அரசியல்
தொகுஇந்து தேசியவாத இயக்கத்தில் மகாராட்டிர பிராமணர்கள் குறிப்பிடத்தக்க பங்கைக் கொண்டுள்ளனர். கிறிஸ்டோஃப் ஜாஃப்ரெலோட் என்ற அரசியல் விஞ்ஞானி கூறுகையில், 1950 முதல் 1965 வரை இந்தோரில் (மத்தியப் பிரதேசத்தின் பெரிய நகரம்) கூட, மகாராட்டிர பிராமணர்களும் சி.கே.பியும் இணைந்து நகராட்சி மன்றங்களில் இந்து தேசியவாத பிரதிநிதித்துவத்தில் மூன்றில் மூன்று அல்லது மூன்றில் ஒரு பங்கைக் கொண்டிருந்தனர்.[37]
மகாராட்டிராவின் மராட்டியர்கள் மற்றும் தலித்துகளால் பிராமணர்கள் இன்றும் அதிருப்தி அடைந்துள்ளனர் என்று ஜாஃப்ரெலோட் கருதுகிறார்.[38]
பிராமண எதிர்ப்பு வன்முறை
தொகு1948 இல், ஒரு பிராமணரான, நாத்தூராம் கோட்சேவால் காந்தி கொலை செய்யப்பட்ட பின்னர், மகாராட்டிராவில் பிராமணர்கள் வன்முறையின் இலக்குகளாக மாறினர். பெரும்பாலும் மராத்தாசாதியின் சில கூறுகளால்.[39][40][[புனே பல்கலைக்கழகத்தின்] அரசியல் விஞ்ஞானி வி.எம். சிர்சிகர் இவ்வாறு குறிப்பிட்டார்
மராத்தியர்களின் தரப்பில் காந்திஜியின் தீவிர அன்பினால் கலவரம் நடந்தது என்று நம்புவது மிகையாக இருக்கும். பிராமணர்களை எதிர்ப்பதற்கும் அவர்களின் பண்புகளை அழிப்பதற்கும் கோட்சே மிகவும் வசதியான வெறுப்பு அடையாளமாக மாறினான்.[39]
மற்றொரு அரசியல் விஞ்ஞானி, டொனால்ட் பி. ரோசென்டல், வன்முறைக்கு உந்துதல் மராத்தா சமூகம் அவர்களின் சாதி நிலை காரணமாக எதிர்கொள்ளும் வரலாற்று பாகுபாடு மற்றும் அவமானம் என்றும், "இன்றும் கூட, உள்ளூர் பிராமணர்கள் மராட்டியர்கள் இந்த சூழ்நிலையை அரசியல் ரீதியாகப் பயன்படுத்த கலவரங்களை ஏற்பாடு செய்ததாகக் கூறுகின்றனர்".[40]
குறிப்புகள்
தொகு- ↑ Omvedt does add a proviso saying that: There is difficulty in using such Census data, particularly because the various categories tended to be defined in different ways in different years, and different criteria were used in different provinces for classifying the population. Nonetheless, the overall trend is clear
மேற்கோள்கள்
தொகு- ↑ Milton B. Singer; Bernard S. Cohn (1970). Structure and Change in Indian Society. Transaction Publishers. p. 398. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9780202369334.
- ↑ Leach, Edmund; Mukherjee, S. N. (1970). Elites in South Asia. Cambridge University Press. p. 98.
- ↑ Heidi Pauwels (26 October 2017). Mobilizing Krishna's World: The Writings of Prince Sāvant Singh of Kishangarh. University of Washington Press. p. 31. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-295-74224-3.
- ↑ Roberts, John (1971). "The Movement of Elites in Western India under Early British Rule". The Historical Journal 14 (2): 243–244. https://archive.org/details/sim_historical-journal_1971-06_14_2/page/243.
- ↑ Jaishri P. Rao (29 April 2019). Classic Cuisine and Celebrations of the Thanjavur Maharashtrians. Notion Press. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-1-68466-649-2.
- ↑ Christophe Jaffrelot. The Hindu Nationalist Movement and Indian Politics: 1925 to the 1990s : Strategies of Identity-building, Implantation and Mobilisation (with Special Reference to Central India). Penguin Books India. p. 147. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-14-024602-5.
- ↑ Vora, Rajendra. “Shift of Power from Rural to Urban Sector.” Economic and Political Weekly, vol. 31, no. 2/3, 1996, pp. 171–173. JSTOR, www.jstor.org/stable/4403686. Accessed 3 Feb. 2020
- ↑ Economic and Political Weekly Vol. 14, No. 7/8, Annual Number: Class and Caste in India (Feb., 1979), pp. 425-427+429+431-433+435-436 (9 pages)
- ↑ Gold, Daniel (2015). Provincial Hinduism: Religion and Community in Gwalior City. Oxford University Press. p. 134.
- ↑ Richard I. Cashman. The Myth of the Lokamanya: Tilak and Mass Politics in Maharashtra. University of California Press. p. 8.
- ↑ Gordon, Stewart (2017). The Marathas 1600-1818. Cambridge University Press.
- ↑ Deborah S. Hutton (2006). Art of the Court of Bijapur. Indiana University Press. p. 17.
- ↑ Eaton, Richard M.; Faruqui, Munis D. (2013). Expanding Frontiers in South Asian and World History: Essays in Honour of John F. Richards. Cambridge University Press. p. 23.
- ↑ Kulkarni, G. T. (1992). "Deccan (Maharashtra) under the Muslim Rulers from Khaljis to Shivaji: A Study in Interaction". Bulletin of the Deccan College Research Institute 51/52: 501–510.
- ↑ Kulkarni, Sumitra (1995). The Satara Raj, 1818–1848: A Study in History, Administration, and Culture. p. 129.
- ↑ "India : Rise of the peshwas". Britannica.com. 2011-11-08. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2013-03-23.
- ↑ H. Damodaran. India's New Capitalists: Caste, Business, and Industry in a Modern Nation. Palgrave Macmillan UK. p. 50.
- ↑ Dr. R. K. Thukral. Uttarakhand District Factbook : Almora District: District level socio-economic data of Almora District, Uttarakhand. Datanet India Pvt. Ltd.
- ↑ Braj Bhushan. Eminent Indian Psychologists: 100 years of Psychology in India. SAGE Publishing India.
- ↑ Namita Gokhale. Mountains Echoes: Reminiscences of Kumaoni Women. Roli Books Private Limited.
- ↑ - Rosalind O'Hanlon. 10 Dec 2013, Scribal Migrations in Early Modern India from: Routledge Handbook of the South Asian Diaspora Routledge Accessed on: 25 Nov 2019 https://www.routledgehandbooks.com/doi/10.4324/9780203796528.ch3
- ↑ Roberts, John (1971). "The Movement of Elites in Western India under Early British Rule". The Historical Journal 14 (2): 241–262. https://archive.org/details/sim_historical-journal_1971-06_14_2/page/241.
- ↑ Patterson, M.L., 1954. Caste and political leadership in Maharashtra. The Economic Weekly, pp.1066-7.
- ↑ Dhananjay Keer (1997). Mahatma Jotirao Phooley: Father of the Indian Social Revolution. Popular Prakashan. p. 99. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-81-7154-066-2.
- ↑ Manoranjan Mohanty. Class, Caste, Gender. SAGE Publications. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-81-321-0369-1.
- ↑ Sabyasachi Bhattacharya (2002). Education and the Disprivileged: Nineteenth and Twentieth Century India. Orient Blackswan. p. 238. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-81-250-2192-6.
- ↑ Damodaran, H., 2008. Brahmins, Khatris, and Babus. In India’s New Capitalists (pp. 48-91). Palgrave Macmillan, London.
- ↑ Harish Damodaran (25 November 2018). INDIA'S NEW CAPITALISTS: Caste, Business, and Industry in a Modern Nation. Hachette India. pp. 50–57. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-93-5195-280-0.
- ↑ Karve, I., 1958. What is caste. Economic Weekly, 10(4), p.153.
- ↑ Neela Dabir (2000). women in distress. Rawat Publishers. pp. 97, 98, 99.
- ↑ India's Communities, Volume 5. Oxford University Press. 1998. p. 2079. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9780195633542.
Among them the Chitpavan, Desastha, Karhade and Devdny Brahman are pure vegetarian.
- ↑ India's Communities, Volume 5. Oxford University Press. 1998. p. 2082. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9780195633542.
The Saraswat Brahman eat only fish while other Brahmans like Desastha, Karhade and Konkanastha take a vegetarian diet.
- ↑ Govind Sadashiv Ghurye (1969). Caste and Race in India. Popular Prakashan. p. 5. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9788171542055.
Thus the Brahmin government of Poona, while passing some legislation prohibiting the manufacture and sale of liquors, excluded the bhandaris kolis and similar other castes from the operation thereof but strictly forbade the sale of drinks to Brahmins, Shenvis, Prabhus and Government officers
- ↑ Rege (2014). Writing Caste/Writing Gender: Narrating Dalit Women's Testimonies. Zubaan. p. 32. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9789383074679.
- ↑ Omvedt, Gail (August 1973). "Development of the Maharashtrian Class Structure, 1818 to 1931". Economic and Political Weekly 8 (31/33): 1418–1419.
- ↑ Sandhya Gokhale (2008). The Chitpavans: social ascendancy of a creative minority. p. 147.
As early as 1881, in a few articles Bal Gangadhar Tilak, the resolute thinker and the enfant terrible of Indian politics, wrote comprehensive discourses on the need for united front by the Chitpavans, Deshasthas and the Karhades. Invoking the urgent necessity of this remarkable Brahmans combination, Tilak urged sincerely that these three groups of Brahmans should give up caste exclusiveness by encouraging inter sub-caste marriages and community dining."
- ↑ Christophe Jaffrelot (October 15, 1998). Hindu Nationalist Movement and Indian Politics, 1925 to the 1990s. Columbia University Press.
- ↑ "A war of labels". 9 January 2018.
- ↑ 39.0 39.1 V.M.Sirsikar (1999). Mariam Dossal; Ruby Malon (eds.). State Intervention and Popular Response: Western India in the Nineteenth Century. p. 11. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9788171548552.
- ↑ 40.0 40.1 Ullekh N P (2018). The Untold Vajpayee: Politician and Paradox. p. 39.
நூலியல்
தொகு- Eaton, Richard Maxwell (2015). The Sufis of Bijapur, 1300-1700: Social Roles of Sufis in Medieval India. Princeton University Press. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9781400868155.
{{cite book}}: Invalid|ref=harv(help)