லுட்விக் மோண்ட்
லுட்விக் மோண்ட் (Ludwig Mond) (7 மார்ச் 1839 - 11 டிசம்பர் 1909 ) என்பவர் செருமனியில் பிறந்த வேதியியலாளர் மற்றும் தொழிலதிபர் ஆவார். இவர் பின்னாளில் பிரித்தானிய குடியுரிமையைப் பெற்றார். உலோக கார்போனைல்கள் எனப்படும் ஒரு முக்கியமான, முன்னர் அறியப்படாத, சேர்மங்களின் வகையைக் கண்டுபிடித்தார்.
 லுட்விக் மோண்ட்டின் ஓவியம் (சாலமன் ஜோசப் என்பவரால் வரையப்பட்டது) | |
| பிறப்பு | 7 மார்ச்சு 1839 காசெல், ஹெஸ்ஸே-காசெல், செருமனி |
|---|---|
| இறப்பு | 11 திசம்பர் 1909 (அகவை 70) ரீஜெண்ட் பார்க், இலண்டன், இங்கிலாந்து |
| வதிவு | செருமனி, நெதர்லாந்து, இங்கிலாந்து |
| தேசியம் | பிறப்பால் செருமானியர், பிரித்தானிய குடியுரிமை பெற்றவர் |
| துறை | வேதியியலாளர் |
| Alma mater | மார்பர்க் பல்கலைக்கழகம் ஐடல்பேர்க் பல்கலைக்கழகம் |
| துறை ஆலோசகர் | எர்மான் கோல்ப் இராபர்ட் பன்சன் |
| அறியப்பட்டது | சால்வே முறையை வணிகப்பயன்பாட்டிற்கு கொணர்ந்தது நிக்கல் டெட்ராகார்பனைல் கண்டுபிடிப்பு |
| பரிசுகள் | ஆர்டர் ஆஃப் கிரௌன் ஆஃப் இத்தாலியால் வழங்கப்பட்ட கிராண்ட் கார்டன் |
கல்வி மற்றும் தொழில் தொகு
லுட்விக் மோண்ட் ஜெர்மனியின் காசெல் என்ற இடத்தில் ஒரு யூதக் குடும்பத்தில் பிறந்தார். இவரது பெற்றோர் மேயர் பார் (மோரிட்ஸ்) மோண்ட் மற்றும் என்றிட்டா லெவின்சோன் ஆவர். இவரது சொந்த ஊரில் உள்ள பள்ளிகளில் படித்த பிறகு, இவர் ஹெர்மன் கோல்பேவின் கீழ் மார்பர்க் பல்கலைக்கழகத்திலும், இராபர்ட் பன்சனின் கீழ் ஐடல்பெர்க் பல்கலைக்கழகத்திலும் வேதியியல் படித்தார். ஆனால், இவர் ஒருபோதும் பட்டம் பெறவில்லை. பின்னர் இவர் ஜெர்மனி மற்றும் நெதர்லாந்தில் உள்ள தொழிற்சாலைகளில் பணிபுரிந்தார். 1862 ஆம் ஆண்டில் விட்னஸில் உள்ள ஜான் ஹட்சின்சன் & கோ தொழிற்சாலையில் வேலை செய்ய இங்கிலாந்துக்கு வந்தார். அவர் 1864 முதல் 1867 வரை பி. இசுமித்சு & டி வோல்ப் நிறுவனத்தில் உட்ரெச்ட்டில் பணிபுரிந்தார். பின்னர் வைடென்சுக்குத் திரும்பினார். இங்கே இவர் ஜான் ஹட்சின்சனுடன் ஒரு கூட்டாண்மையை உருவாக்கினார். சோடா சாம்பல் தயாரிக்கப் பயன்படுத்தப்படும் லெப்லாங்க் செயல்முறையின் துணை தயாரிப்புகளில் இருந்து கந்தகத்தை மீட்டெடுக்க ஒரு முறையை உருவாக்கினார்.
1872 ஆம் ஆண்டில் சோடா சாம்பலைத் தயாரிப்பதற்கான அம்மோனியா-சோடா அல்லது சால்வே செயல்முறையை உருவாக்கியபெல்ஜிய தொழிலதிபர் எர்னஸ்ட் சால்வேயுடன் தொடர்பு கொண்டார். அடுத்த ஆண்டு இவர் தொழிலதிபர் ஜான் பிரன்னருடன் கூட்டு சேர்ந்து இந்த செயல்முறையை வணிக ரீதியாக நம்பகத்தன்மைக்கு கொண்டு வர வேலை செய்தார். நார்த்விச்சின் வின்னிங்டனில் ஒரு தொழிற்சாலையை உருவாக்கி ப்ரன்னர் மாண்ட் & கம்பெனியின் வணிகத்தை அவர்கள் நிறுவினர். பெருமளவு உற்பத்தியை கடினமாக்கிய செயல்பாட்டில் உள்ள சில சிக்கல்களை மாண்ட் தீர்த்தார். மேலும், 1880 வாக்கில் இவர் அதை வணிக ரீதியாக நல்ல செயல்முறையாக மாற்றினார். 20 ஆண்டுகளுக்குள், இந்த வணிகம் உலகின் மிகப்பெரிய சோடா சாம்பல் உற்பத்தியாளராக மாறியது.
மோண்ட் புதிய வேதியியல் செயல்முறைகளை தொடர்ந்து ஆராய்ச்சி செய்தார். இவர் முன்னர் அறியப்படாத நிக்கல் கார்போனைலைக் கண்டுபிடித்தார். இச்சேர்மமானது உலோக கார்பனைல் சேர்மங்களின் வகைப்பாட்டில் முதன்முதலில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட சேர்மமாகும். இது மோண்ட் செயல்முறை மூலம் அதன் தாதுக்களிலிருந்து தூய நிக்கலை உற்பத்தி செய்ய எளிதில் சிதைக்கப்படலாம் . இதைப் பயன்படுத்திக் கொள்ள மோண்ட் நிக்கல் நிறுவனத்தை நிறுவினார். கனடாவில் உள்ள நிக்கல் சுரங்கங்களில் இருந்து தாதுக்கள் அங்கு பூர்வாங்க செறிவூட்டல் கொடுக்கப்பட்டது, பின்னர் இறுதி சுத்திகரிப்புக்காக வேல்ஸின் ஸ்வான்சீக்கு அருகிலுள்ள கிளைடாச்சில் உள்ள மோண்டின் படைப்புகளுக்கு அனுப்பப்பட்டது.
இவர் தனது காலத்தின் முதல் தொழிலதிபர்களில் ஒருவர் ஆவார். இவர் தனது ஊழியர்களுக்கு ஊதியத்துடன் கூடிய விடுமுறை மற்றும் வேறு யாரும் அதுவரை அளித்திராத சில பயன்களையும் வழங்கினார்.[1]
மரியாதைகள் மற்றும் நன்மைகள் தொகு
மோண்ட் அறிவியல் சங்கங்களை ஆதரித்தார், மேலும் ஹென்றி ரோஸ்கோவுடன் இணைந்து ஸ்மார் லங்காஷயர் கெமிக்கல் சொசைட்டியை நாடு தழுவிய வேதித்தொழில் சங்கமாக விரிவுபடுத்த உதவினார். இவர் 1888 ஆம் ஆண்டில் இச்சங்கத்திற்குத் தலைவராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். இவர் 1891 ஆம் ஆண்டில் அரச கழகத்திற்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.[2] வெளிநாடுகளில், இவர் ஜெர்மன் கெமிக்கல் சொசைட்டி, நேபிள்ஸின் சொசைட்டா ரியல் மற்றும் பிரஷ்ஷியன் அகேடெமி டெர் விசென்ஸ்சாப்டென் ஆகியவற்றின் உறுப்பினராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். இவர் படுவா பல்கலைக்கழகம், ஐடெல்பர்க் பல்கலைக்கழகம், மான்செஸ்டர் பல்கலைக்கழகம் மற்றும் ஆக்சுபோர்டு பல்கலைக்கழகம் ஆகியவை கௌரவ முனைவர் பட்டத்தை வழங்கின.
இவர் அரச கழகம், இத்தாலிய அகாடெமியா டீ லின்சி மற்றும் பிரிட்டனின் இராயல் நிறுவனம் உள்ளிட்ட பல அறிவியல் நிறுவனங்களுக்கு பயனாளியாக இருந்தார். இவர் தனது உயிலில் தனது உடைமைகளை காசெல் நகரத்திற்கும் பல யூதத் தொண்டு நிறுவனங்களுக்கும் தனது உடைமைகளை விட்டுச் சென்றார். இவரது பிற்காலங்களில் தன்னிடமிருந்த மிகச்சிறந்த ஓவியங்களின் தொகுப்பை உருவாக்கினார். மேலும், இவற்றின் பெரும்பகுதியை இலண்டனில் உள்ள தேசிய அருங்காட்சியத்திற்கு விட்டுச் சென்றார். அவரது மனைவி லண்டனில் உள்ள கிங்ஸ் கல்லூரிக்கு ஜெர்மன் இலக்கியம் தொடர்பான ஒரு பெரிய தொகுப்பை விட்டுச் சென்றார்.
வேதியியலுக்கான வேந்திய சங்கம் இவரை கௌரவிக்கும் வகையில் லுட்விக் மோண்ட் விருதை வழங்குகிறது . எட்வார்ட் லாந்தேரி (1912) வடிவமைத்த இவரது சிலை, வின்னிங்டனில் உள்ள முன்னாள் புரூனர் மாண்ட் அலுவலகத்தின் முன் நிற்கிறது. அதைச் சுற்றிலும் ப்ரன்னரின் சிலை உள்ளது .
குடும்பம் மற்றும் தனிப்பட்ட வாழ்க்கை தொகு
அக்டோபர் 1866 ஆம் ஆண்டில், மோண்ட் தனது உறவினரான ஃப்ரிடா லோவென்டலை (1847-1923) தனது சொந்த நகரமான கொலோனில் மணந்தார். இவர்கள் திருமணத்திற்குப் பிறகு இங்கிலாந்து சென்றனர். இவர்களுக்கு இராபர்ட் மற்றும் ஆல்ஃபிரட் ஆகிய இரண்டு மகன்கள் இருந்தனர். 1880 ஆம் ஆண்டில் இவர் பிரித்தானிய குடியுரிமை பெற்றார். இவர் தனது தொழிலை நிறுவும் போ் ஆது குடும்பம் வின்னிங்டனில் வசித்து வந்தது. 1884 ஆம் ஆண்டில் இவர்கள் இலண்டனுக்கு குடிபெயர்ந்தனர். 1890 களின் முற்பகுதியில் இருந்து, இவர் தனது பெரும்பாலான குளிர்காலங்களை ரோமில் தனது வீட்டில் கழித்தார். இந்த வீடு, பலாஸ்ஸோ ஜுக்காரி, முதலில் குத்தகைக்கு விடப்பட்டது, பின்னர் (1904) இவரது மனைவியின் தோழியான ஹென்றிட் ஹெர்ட்ஸ் பெயரில் வாங்கப்பட்டது. இவர் அதை இப்போது பிப்லியோதேகா ஹெர்ட்சியானா என்று அழைக்கப்படும் கலை வரலாற்றிற்கான ஒரு ஆய்வு மையமாக உருவாக்கினார். இவர் தனது இலண்டன் இல்லமான 'தி பாப்லர்ஸ்', அவென்யூ சாலையில், ரீஜண்ட்ஸ் பூங்காவிற்கு அருகில் இறந்தார். அவர் எந்த மதத்தையும் பின்பற்றவில்லை என்றாலும், அவர் யூத சடங்குகளுடன் புனித பான்கிராஸ் கல்லறையில் அடக்கம் செய்யப்பட்டார். அங்கு இவரது மகன்கள் ஒரு கல்லறையை அமைத்தனர். அவரது சொத்து மதிப்பு £1 மில்லியன் ஆகும்.
மேற்கோள்கள் தொகு
- ↑ "Society of Chemical Industry - Ludwig Mond".
- ↑ Salaman, Redcliffe N. (1948). "The Jewish Fellows of the Royal Society: Paper read before the Jewish Historical Society of England, 15th December, 1947". Miscellanies (Jewish Historical Society of England) 5: 146–175. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:2047-234X. https://www.jstor.org/stable/29777119.