பெங்களூர் நாகரத்தினம்மா
பெங்களூர் நாகரத்தினம்மா (Bangalore Nagarathnamma) (பிறப்பு: 1878 நவம்பர் 3 – இறப்பு: 1952 மே 19) [1] புகழ்பெற்ற கர்நாடக மரபிசை வாய்ப்பாட்டுக் கலைஞர் பண்பாட்டுச் செயல்பாட்டாளராக திகழ்ந்தவர். [2] தேவரடியார் மரபில் [3] வந்த இவர் கலை வளர்ச்சிக்குதவும் புரவலராகவும், வரலாற்று ஆய்வாளராகவும் விளங்கினார். [4] ஆண் ஆதிக்கம் செலுத்தும் திருவிழாவிற்குள், பெண் கலைஞர்களுக்கு அதில் பங்கேற்க சமத்துவம் வழங்கப்படுவதை உறுதிசெய்யும் அளவுக்கு பெண்ணிய ஆக்கிரமிப்பாளராக இருந்தார். மெட்ராஸ் மாகாண தேவதாசிகள் சங்கத்தின் முதல் தலைவராக இருந்துள்ளார். மேலும், இவர் கவிதை மற்றும் புராணக்கதைகள் பற்றிய புத்தகங்களையும் திருத்தி வெளியிட்டார். [3]
திருவையாற்றில் தியாகராஜர் சமாதியின் மீது ஒரு கோயிலை எழுப்பியவர். [4] தியாகராசர் ஆராதனை விழா ஏற்பட உதவி அந்நிகழ்வில் பெண்களும் சமமாகப் பங்குபெற வழிசெய்தவர்.[5]. முத்துப்பழனி என்ற பெண் கவிஞரின் ராதிகா சாந்தவனம் என்ற தெலுங்குக் காப்பியத்தை தேடிப்பிடித்து முந்தைய பதிப்பில் ஆபாசமாகக் கருதி வேண்டுமென்றே விடப்பட்ட பகுதிகளைச் சேர்த்து மறுபதிப்பு செய்தவர்.[6] மேலும் இவர் வெளிட்ட நூல்கள்: “மத்யா பானம்” (தெலுங்கு), சமசுகிருதத்தில் “சிறீதியாகராஜ அஷ்டோத்திர நாமாவளி” (சமசுகிருதம்) “பஞ்சகீரண பௌதீகம்” (தமிழ்) போன்றவையாகும்.[7]
ஆரம்ப கால வாழ்க்கை
தொகுநாகரத்னம்மா 1878 இல் புஞ்சு லட்சுமி மற்றும் வழக்கழிஞர் சுப்பா ராவ், [8] ஆகியோருக்கு நஞ்சன்கூட்டில் பிறந்தார். புட்டு லட்சுமியின் மூதாதையர்கள் மைசூர் அரசவையில் பாடகர்களாகவும் இசைக்கலைஞர்களாகவும் பணியாற்றினர்.[9][10] சுப்பா ராவால் கைவிடப்பட்ட இவர், மைசூர் மகாராஜாவின் அரசவையில் சமசுகிருத அறிஞரான சாஸ்திரியிடம் தஞ்சமடைந்தார். அவர் நாகரத்னம்மாவை சமசுகிருதத்திலும் இசையிலும் பயிறுவித்தார். மேலும் இவர் தனது ஐந்து வயதில் தேவரடியார் மரபில் நுழைந்தார்.[8] இருப்பினும், விரைவில் மைசூரை விட்டு வெளியேறிய நாகரத்னம்மா சாஸ்திரியையும் கைவிட்டு, தனது மாமா வெங்கிடசாமி அப்பாவின் கீழ் வயலின் கலைஞராகச் சேர்ந்தார். இங்கு தனது படிப்பைத் தொடர்ந்தார். கன்னடம், ஆங்கிலம் மற்றும் தெலுங்கு ஆகிய மொழியையும் கற்றுக் கொண்டார். மேலும் இசை மற்றும் நடனம் ஆகியவற்றிலும் தேர்ச்சி பெற்றார். [8] தியாகராஜர் அமைத்த செயல்முறை குறித்து சிஷ்ய-பராம்பாரியத்தில் (மாணவர் ஆசிரியர் கற்றல் பாரம்பரியம்) கர்நாடக இசையில் பயிற்சி பெற்றார். தனது 15ஆவது வயதில் வயலின் கலைஞராகவும் நடனக் கலைஞராகவும் பார்வையாளர்களுக்கு முன்பாக தனது முதல் மேடை அரங்கேற்றத்தை உருவாக்கினார். [8]
தொழில்
தொகுநாகரத்னம்மா தனது வாழ்க்கையின் ஆரம்பத்தில் ஒரு பாடகியாக உருவானார். பின்னர், அவரது காலத்தின் சிறந்த கருநாடக பாடகர்களில் ஒருவராக உருவெடுத்தார். இவர் கன்னடம், சமசுகிருதம் மற்றும் தெலுங்கு போன்ற மொழிகளில் பாடினார்.[10] இவரது இசைக் கோட்டையில் சிறப்பான ஹரிகதா கலாட்சேபம் இருந்தது. நடனத்தில் இவரது திறமை மைசூர் ஆட்சியாளர் ஜெயச்சாமராஜா உடையார் கவனத்தை ஈர்த்தது. இவரது திறமையால் ஈர்க்கப்பட்டு, இவரை தனது அரண்மனைக் கலைஞராக நியமித்தார். ஜெயச்சாமராஜா உடையார் இறந்ததைத் தொடர்ந்து, இவர் பெங்களூருக்குக் குடிபெயர்ந்தார். இசையில் மட்டுமல்ல, நடனத்திலும் பெங்களூரில் புகழ் பெற்றார்.[9] திருவிதாங்கூர், பொப்பிலி, மற்றும் விசய நகரம் போன்ற இடங்களின் அரசவைகளும் இவருக்கு ஆதரவளித்தன. மைசூர் உயர்நீதிமன்றத்தில் நீதிபதியாக இருந்த நரஹரி ராவ், நாகரத்னம்மாவின் புரவலர்களில் ஒருவராக இருந்தார். மேலும் அவர் ஒரு இசைக்கலைஞராக மற்றும் நடனக் கலைஞராக இவரது வாழ்க்கையை மேலும் முன்னேற்றுவதற்காக "கர்நாடக இசையின் மெக்கா" என்று கருதப்படும் சென்னைக்குச் செல்லுமாறு பரிந்துரைத்தார். சென்னை சென்ற இவரது இசை திறமை மேலும் வளர்ந்தது. இங்கே, இவர் தன்னை பெங்களூர் நாகரத்னம்மா என்று குறிப்பாக அடையாளப்படுத்திக் கொண்டார்.[9]
நீதிபதி நரஹரி ராவிடமிருந்து இவர் பெற்ற ஆதரவு சென்னையில் ஒரு "கச்சேரி கலைஞராக" இவரை பிரபலமாக்கியது. தியாகராஜர் ஆராதனையின் விளம்பரதாரராக, இந்தியாவின் சென்னையில் "வருமான வரி செலுத்திய முதல் பெண் கலைஞர்" ஆனார். [11]
தியாகராஜர் நினைவு மற்றும் ஆராதனை
தொகுநாகரத்னம்மாவின் கூற்றுப்படி, தியாகராஜரின் நினைவாக ஒரு நினைவுச்சின்னத்தை கட்டவும், கர்நாடக இசையை நிலைநிறுத்துவதற்கான ஒரு தளத்தை உருவாக்கவும் ஒரு கனவில் இவர் இயக்கப்பட்டார். இதைத் தொடர்ந்து, இவர் ஒரு சந்நியாசி வாழ்க்கை முறைக்கு திரும்பினார். மேலும், தனது வருமானம் அனைத்தையும் இந்த காரணத்திற்காக நன்கொடையாக வழங்கினார். [12]
சென்னையில் இருந்தபோது, நாகரத்னம்மா தனது குருவான பிதாரம் கிருட்டிணப்பா என்பவர் மூலம் தியாகராஜரின் கல்லறையின் பாழடைந்த நிலையை அறிந்தார். பிதாரம் கிருட்டிணப்பாவின் சீடர்களான கிருட்டிண பாகவதர் மற்றும் சுந்தர பாகவதர் ஆகியோர் 1903ஆம் ஆண்டில் பளிங்கால் செய்யப்பட்ட ஒரு சிறிய மாளிகையை அமைத்து, பின்னர் தியாகராஜரின் நினைவாக வருடாந்திர இசை விழாக்களை நடத்தினர்.[10] சில ஆண்டுகளில், துறவியை கௌரவிப்பதில் ஏற்பட்ட பிரச்சனையால் அந்த கட்டிடத்தின் பராமரிப்பு பாதிக்கப்பட்டது. இது நாகரத்னம்மா சமாதியை மீட்டெடுக்க நடவடிக்கை எடுக்கவும், தியாகராஜரின் இவர் கையகப்படுத்தி, ஒரு பெரிய மாளிகையை தனது சொந்த நிதி ஆதாரங்களுடன் கட்டினார். 1921இல் சிறீதியாகராஜரின் சிலை ஒன்றையும் நிறுவி, தினமும் பிரார்த்தனை செய்யவும் இவர் ஏற்பாடு செய்தார்.
இறப்பு
தொகுநாகரத்னம்மா 1952இல் தனது 74 வயதில் இறந்தார். தியாகராஜரின் சமாதிக்கு அடுத்ததாக இவரது நினைவாக ஒரு நினைவுச்சின்னம் அமைக்கப்பட்டது. [13]
குறிப்புதவி
தொகு- ↑ "విద్యాసుందరి – ఈమాట" (in அமெரிக்க ஆங்கிலம்). பார்க்கப்பட்ட நாள் 2019-02-24.
- ↑ Ramamirthammal, Kannabiran & Kannabiran 2003, ப. 34.
- ↑ 3.0 3.1 McGonigal 2010, ப. 76.
- ↑ 4.0 4.1 C. P. Ramaswami Aiyar Foundation 1980, ப. 1.
- ↑ தஞ்சை வெ.கோபாலன், "தேவதாசியும் மகானும் - புத்தக மதிப்புரை", பார்த்த நாள் மார்ச் 27, 2015
- ↑ கவிதா முரளிதரன், "மீண்டும் மீண்டும் காதல்", தி இந்து (தமிழ்), ஜூன் 7, 2014, பார்த்த நாள் மார்ச் 27, 2015
- ↑ பெங்களூர் நாகரத்தினம்மாள்
- ↑ 8.0 8.1 8.2 8.3 Paḷani 2011, ப. 16.
- ↑ 9.0 9.1 9.2 Venkataraman, Rajagopalan (5 January 2015). "Carnatic music's first feminist, from Bengaluru". The Times of India.
- ↑ 10.0 10.1 10.2 V. Sriram (12 January 2012). "A shrine built by Nagarathnamma". தி இந்து. http://www.thehindu.com/arts/music/article2795704.ece.
- ↑ Paḷani 2011, ப. xvii.
- ↑ Paḷani 2011, ப. 17.
- ↑ Paḷani 2011, ப. 21.