வாட் பூ, லாவோஸ்
வாட் பூ (ஆங்கிலம்: Vat Phou) என்பது தெற்கு லாவோஸில் உள்ள பாழடைந்த கெமர் இந்து கோயில் வளாகமாகும். இது சம்பாசக் மாகாணத்தின் மேக்கொங் ஆற்றிலிருந்து 6 கிலோமீட்டர் (3.7 மைல்) தொலைவில் உள்ள போ காவோ மலையின் அடிவாரத்தில் உள்ளது. 5 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் இந்த இடத்தில் ஒரு கோயில் இருந்தது, ஆனால் எஞ்சியிருக்கும் கட்டமைப்புகள் 11 முதல் 13 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து காணப்படுகின்றன. இது ஒரு தனித்துவமான கட்டமைப்பைக் கொண்டுள்ளது: இதன் கூறுகள் அதன் சன்னதிக்கு இட்டுச் செல்கின்றன, அங்கு சிவபெருமானின் ஒரு லிங்க த்தின் மீது நீரூற்றுவது சிறப்பாகும். இந்த தளம் பின்னர் தேரவாத பௌத்த வழிபாட்டின் மையமாக மாறியது, அது இன்றும் உள்ளது.
வரலாறு
தொகுவாட் பூ ஆரம்பத்தில் ஸ்ரேஸ்தாபுரா நகரத்துடன் தொடர்புடையது,[1] :66 இது லிங்காபர்வதா மலைக்கு நேரடியாக கிழக்கே மீகாங்கின் கரையில் அமைந்துள்ளது (இப்போது போ காவ் என்று அழைக்கப்படுகிறது). ஐந்தாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில், நகரம் ஒரு ராச்சியத்தின் தலைநகராக இருந்தது, இது நூல்கள் மற்றும் கல்வெட்டுகள் சென்லா இராச்சியம் மற்றும் சம்பாவுடன் இணைகின்றன. மலையின் முதல் கட்டமைப்பு இந்த காலத்தில் கட்டப்பட்டது. இந்த மலையின் உச்சியில் உள்ள லிங்கம் வடிவம்ஆன்மீக முக்கியத்துவத்தைப் பெற்றது. ஆகவே, இந்த மலையே சிவனின் வீடாகவும், நதி கடல் அல்லது கங்கையை குறிக்கும் எனவும் கருதப்படுகிறது. இந்த கோயில் இயற்கையாகவே சிவனுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்டது, அதே நேரத்தில் கோயிலுக்கு பின்னால் உள்ள நீரூற்றில் இருக்கும் தண்ணீர் புனிதமாக கருதப்படுகிறது.
தென்மேற்கில் அங்கோரை மையமாகக் கொண்ட கெமர் பேரரசின் ஒரு பகுதியாக வாட் பூ இருந்தது, குறைந்தது 10 ஆம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்தில் முதலாம் யாசோவர்மனின் ஆட்சியின் ஆரம்பத்தில். கோயிலுக்கு நேரடியாக தெற்கே அங்கோரியன் காலத்தில் ஸ்ரேஸ்தபுரா இருந்தது. பிற்காலத்தில், அசல் கட்டிடங்கள் மாற்றப்பட்டன, சில கல் தொகுதிகளை மீண்டும் பயன்படுத்தின; இப்போது காணப்படும் இந்த கோயில் முதன்மையாக 11 ஆம் நூற்றாண்டின் கோ கெர் மற்றும் பாபூன் காலங்களில் கட்டப்பட்டது. அடுத்த இரண்டு நூற்றாண்டுகளில் சிறிய மாற்றங்கள் செய்யப்பட்டன, கோயில், பேரரசில் இருந்ததைப் போலவே, தேராவத பௌத்த்த பயன்பாட்டிற்கு மாற்றப்பட்டது.
இந்த பகுதி லாவோவின் கட்டுப்பாட்டிற்கு வந்தபின் இது தொடர்ந்தது, மேலும் ஒவ்வொரு பிப்ரவரியிலும் ஒரு திருவிழா நடைபெறுகிறது. பாதையில் எல்லை இடுகைகளை மீட்டெடுப்பதைத் தவிர, சிறிய மறுசீரமைப்பு பணிகள் செய்யப்பட்டுள்ளன. வாட் பூ 2001 இல் உலக பாரம்பரிய தளமாக அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது.[2]
தளம்
தொகுபெரும்பாலான கெமர் கோயில்களைப் போலவே, வாட் பூ கிழக்கு நோக்கியும் உள்ளது. பாரேக்கள் ( நீர்த்தேக்கங்கள் ) உட்பட, இது நதியின் மூலத்திலிருந்து 1.4 கிலோமீட்டர் (0.87 மைல்) கிழக்கே, மலையின் 100 மீட்டர் (330 அடி) குன்றின் அடிவாரம் வரை நீண்டுள்ளது. கோயிலுக்கு கிழக்கே 6 கிலோமீட்டர் (3.7 மைல்), மீகாங்கின் மேற்குக் கரையில், நகரம் அமைந்துள்ளது, அதே நேரத்தில் கோயிலிலிருந்து தெற்கே ஒரு சாலை மற்ற கோயில்களுக்கும், இறுதியில் அங்கோர் நகரத்திற்கும் செல்கிறது.
வருகை
தொகுஇன்று இந்த இடம் பொதுமக்களுக்கு மத நடவடிக்கைகள் மற்றும் சுற்றுலா பயணிகளுக்களின் வருகைகளுக்காக திறக்கப்பட்டுள்ளது.[3]
சிவன், விஷ்ணு மற்றும் நந்தின் சிலைகள், பௌத்த சிலைகள் போன்ற பல நூற்றாண்டுகளின் கலைப்பொருட்கள் கோயில் வளாகத்தில் அமைந்துள்ள ஒரு அருங்காட்சியகத்தை இந்த தளம் கொண்டுள்ளது. அருங்காட்சியக கட்டிடம் நிலத்தடி தளத்தை பார்வையாளர்கள் பார்வையிடுவது ஒரு குறிப்பிட்ட அளவிற்கு மட்டுப்படுத்தப்பட்டுள்ளது.[4]
குறிப்புகள்
தொகு- ↑ Cœdès, George (1968). Walter F. Vella (ed.). The Indianized States of Southeast Asia. trans.Susan Brown Cowing. University of Hawaii Press. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-8248-0368-1.
- ↑ Centre, UNESCO World Heritage. "Vat Phou and Associated Ancient Settlements within the Champasak Cultural Landscape". whc.unesco.org (in ஆங்கிலம்). பார்க்கப்பட்ட நாள் 2017-08-06.
- ↑ Administrator. "Schedule and Fees". www.vatphou-champassak.com (in பிரிட்டிஷ் ஆங்கிலம்). Archived from the original on 2017-02-02. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2017-01-22.
- ↑ Administrator. "Exhibition Hall". www.vatphou-champassak.com (in பிரிட்டிஷ் ஆங்கிலம்). Archived from the original on 2017-02-02. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2017-01-22.