விக்கிப்பீடியா

சப்பானில் பௌத்தம்

சப்பானில் பௌத்தம் (Buddhism in Japan), முதன்முதலில் 6 ஆம் நூற்றாண்டில் நிறுவப்பட்டது, இது சீன பௌத்தத்திலிருந்து பெறப்பட்டது. சப்பானிய பௌத்தர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் காமகுரா காலத்தில் (1185-1333) நிறுவப்பட்ட புத்த மதத்தின் பள்ளிகளைச் சேர்ந்தவர்கள்.[3] எடோ (டோகுகாவா) காலத்தில் (1603-1868), பௌத்தம் நிலப்பிரபுத்துவ சோகுனேட்டால் கட்டுப்படுத்தப்பட்டது. மீஜி-காலம் (1868-1931) பௌத்தத்திற்கு எதிராக, பௌத்தத்திற்கும் ஷின்டோவிற்கும் இடையில் கட்டாயப் பிரிவினை ஏற்படுத்தியது.

Buddhism in Japan
日本の仏教
பின்பற்றுவோரின் மொத்த எண்ணிக்கை
அண். 84 மில்லியன் முதல் அல்லது 67% (2018)[1] 20% வரை.[2]
பின்பற்றுவோர் கணிசமாக உள்ள இடங்கள்
சப்பான் முழுவதும்
சமயங்கள்
பௌத்தம் (முக்கியமாக கிழக்காசிய பௌத்தம்)
மொழிகள்
சப்பானியமும், ஏனைய மொழிகளும்

சப்பானிய பௌத்தத்தின் மிகப்பெரிய பிரிவுகள் 22 மில்லியன் விசுவாசிகளைக் கொண்ட சோடோ பௌத்தர்கள், அதைத் தொடர்ந்து 11 மில்லியன் விசுவாசிகளுடன் நிச்சிரென் பௌத்தர்கள் உள்ளனர். [3] ஜப்பானிய சென் புத்தமதம் 1950 களில் இருந்து மேற்கத்திய ஆன்மீகத்தில் ஒரு தனித்துவமான செல்வாக்கைக் கொண்டுள்ளது.

சீனா மற்றும் தாய்லாந்திற்கு அடுத்தபடியாக சப்பான் உலகின் மூன்றாவது பெரிய புத்தமத மக்கள்தொகையைக் கொண்டுள்ளது.[4] மதிப்பீடுகள் 47 முதல் 84 மில்லியன் பின்பற்றுபவர்கள் வரை வேறுபடுகின்றன, அவர்களில் பலர் ஷின்டோவின் கூறுகளையும் பயிற்சி செய்கிறார்கள்.[3]

வரலாறு

தொகு

பௌத்தம் முதலில் சீனா மற்றும் கொரியாவிற்கு பட்டுப்பாதை வழியாகச் சென்று பின்னர் கடல் வழியாக சப்பானுக்கு வந்தது. [5] எனவே, சீன பௌத்தம் மற்றும் கொரிய பௌத்தம் ஆரம்பகால சப்பானிய பௌத்தத்தில் வலுவாக தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. நாட்டிற்கு பௌத்தத்தின் "அதிகாரப்பூர்வ" அறிமுகம் ஆறாம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் நிகழ்ந்தாலும், அதற்கு முந்தைய தொடர்புகள் மற்றும் மதத்தை அறிமுகப்படுத்த முயற்சிகள் இருந்திருக்கலாம். கொரிய தீபகற்பத்தில் இருந்து குடியேறியவர்களும், நிலப்பகுதிக்கு அடிக்கடி வந்த வணிகர்கள் மற்றும் மாலுமிகளும், நீதிமன்ற நாளேடுகளில் பதிவுசெய்யப்பட்டுள்ளபடி, பௌத்தத்தை கொண்டு வந்திருக்கலாம்.[6] சில சப்பானிய ஆதாரங்கள் இதை வெளிப்படையாகக் குறிப்பிடுகின்றன. எடுத்துக்காட்டாக, ஹையன் காலகட்டத்தில் சப்பானிய மொழியில் டட்சுட்டோ என அழைக்கப்படும் ஒரு வெளிநாட்டவரைக் குறிப்பிடுகிறது, அவர் சீனாவில் பிறந்தவராகவோ அல்லது சப்பானில் குடியேறிய குழுவின் வழித்தோன்றலாகவோ இருக்கலாம். அவர் யமடோவில் ஒரு ஓலைக் குடிசையைக் கட்டி, அங்கே ஒரு வழிபாட்டுப் பொருளைப் பிரதிஷ்டை செய்ததாகக் கூறப்படுகிறது. சோக குலத்தின் பிற்காலப் பௌத்தத்தின் அனுசரணைக்கு இது போன்ற புலம்பெயர்ந்தோர் ஆதாரமாக இருந்திருக்கலாம்.[7]

நிஹோன் ஷோகி (சப்பானின் நாளாகமம்) 552 ஆண்டில் பேக்ஜே (இப்போது மேற்கு தென் கொரியா) மன்னர் சியோங் பேரரசர் கின்மேய்க்கு புத்தர் ஷக்யமுனியின் உருவம், சடங்கு பதாகைகள் மற்றும் சூத்திரங்கள் ஆகியவற்றை உள்ளடக்கிய தொகுப்பை அனுப்பினார். இந்த நிகழ்வு பொதுவாக சப்பானுக்கு புத்த மதத்தின் அதிகாரப்பூர்வ அறிமுகமாக கருதப்படுகிறது.[8][9] இருப்பினும், பிற ஆதாரங்கள் 538 ஆண்டை கொடுக்கின்றன மற்றும் இரண்டு தேதிகளும் நம்பகத்தன்மையற்றவை என்று கருதப்படுகிறது. இருப்பினும், ஆறாம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில், பௌத்தம் அதிகாரப்பூர்வமான இராசதந்திர வழிகளில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது என்று கூறலாம்.[10]

நிஹோன் ஷோகியின் கூற்றுப்படி, புத்த பரிசுகளைப் பெற்ற பிறகு, சப்பானிய பேரரசர் தனது அதிகாரிகளிடம் புத்தரை சப்பானில் வணங்க வேண்டுமா என்று கேட்டார். சோகா நோ இனாமே (506-570) இந்த யோசனையை ஆதரித்தார், அதே நேரத்தில் மோனோனோப் நோ ஓகோஷி மற்றும் நகாடோமி நோ கமாகோ ஆகியோர் வெளிநாட்டு தெய்வத்தின் இந்த வழிபாட்டால் சப்பானின் காமி கோபப்படுவார்கள் என்று கவலைப்பட்டனர். பின்னர் அதை சோதிக்க பேரரசர் சோகா குலத்தை மட்டுமே புத்தரை வழிபட, அனுமதித்தார் என்று நிஹோன் ஷோகி கூறுகிறது.[11] இவ்வாறு, சக்தி வாய்ந்த சோக குலத்தினர், நாட்டில் பௌத்தம் ஆரம்பகாலத்தில் பரவுவதில் முக்கிய பங்கு வகித்தனர். அவர்களின் ஆதரவு, ஹடா குலத்தைப் போன்ற புலம்பெயர்ந்த குழுக்களுடன் சேர்ந்து, புத்தமதத்திற்கு அதன் முதல் கோவிலுடன் (ஹோகோ-ஜி, அசுகாதேரா என்றும் அழைக்கப்படுகிறது) சப்பானில் அதன் ஆரம்ப உத்வேகத்தை அளித்தது.[12] இருப்பினும், நாகடோமி மற்றும் மோனோனோப் ஆகியோர் சோகாவைத் தொடர்ந்து எதிர்த்தனர், அவர்களின் வழிபாட்டைக் குற்றம் சாட்டினர். இந்த பௌத்த எதிர்ப்பாளர்கள் புத்தரின் உருவத்தை நானிவா கால்வாயில் வீசியதாகவும் கூறப்படுகிறது. இறுதியில் நேரடியான போர் வெடித்தது. சோகா நோ உமாகோ மற்றும் இளம் இளவரசர் ஷோடோகு தலைமையிலான சோகா தரப்பு வெற்றிபெற்று, பரந்த நீதிமன்றத்தின் ஆதரவுடன் தீவுக்கூட்டத்தில் பௌத்தத்தை மேம்படுத்தியது.

பாரம்பரிய ஆதாரங்களின் அடிப்படையில், ஷோடோகு ஒரு தீவிர பௌத்தராகக் காணப்படுகிறார், அவர் பௌத்தத்தை பரவலாகப் போதித்தார், எழுதினார் மற்றும் மேம்படுத்தினார், குறிப்பாக பேரரசி சுய்கோவின் ஆட்சியின் போது (554 - 628), அவர் சீனாவிற்கு தூதர்களை அனுப்பியதாகவும் நம்பப்படுகிறது மற்றும் சப்பானிய பௌத்தத்தின் உண்மையான நிறுவனரான ஆன்மீக ரீதியில் தேர்ச்சி பெற்ற போதிசத்வாவாகவும் பார்க்கப்படுகிறார். நவீன வரலாற்றாசிரியர்கள் இதைப் பற்றி கேள்வி எழுப்பியுள்ளனர்.[13] எவ்வாறாயினும், அவரது உண்மையான வரலாற்றுப் பாத்திரத்தைப் பொருட்படுத்தாமல், ஷோடோகு ஜப்பானிய பௌத்தக் கதைகளில் ஒரு முக்கிய நபராக ஆனார் என்பது சந்தேகத்திற்கு அப்பாற்பட்டது. அசுகா-கால (592 முதல் 710 வரை) பௌத்தம் (அசுகா புக்கியோ) என்பது நாரா பேசின் பகுதியில் 552 க்குப் பிறகு வளர்ந்த சிந்தனை.[14] பௌத்தம் இங்கு இரண்டு முக்கிய குழுக்களின் ஆதரவு மற்றும் முயற்சியின் மூலம் வளர்ந்தது: ஹடா குலத்தவர் (சீன தொழில்நுட்பம் மற்றும் அறிவுசார் மற்றும் பொருள் கலாச்சாரத்தில் வல்லுநர்கள்) மற்றும் சோகா போன்ற உயர்குடி குலங்கள் போன்ற புலம்பெயர்ந்த உறவினர் குழுக்கள்.[15]

ஹகுஹோ (673 முதல் 686 வரை) பௌத்தம் சப்பானிய ஏகாதிபத்திய குடும்பத்தால் பௌத்தத்தின் உத்தியோகபூர்வ ஆதரவைக் கண்டது, அவர் சோகா குலத்தை பௌத்தத்தின் முக்கிய ஆதரவாளர்களாக மாற்றினார். இந்த நேரத்தில் சப்பானிய பௌத்தம் டாங் வம்சத்தின் (618-907) பௌத்தத்தால் தாக்கம் பெற்றது.[16] யமடோ மாகாணத்தில் இருந்து ஜப்பானின் பிற பகுதிகள் மற்றும் தீவுகளுக்கு புத்த மதம் பரவத் தொடங்கியதும் இந்த நேரத்தில்தான்.[16] இந்த சகாப்தத்தின் மையப்படுத்தப்பட்ட சீர்திருத்தங்களில் (தைக்கா சீர்திருத்தங்கள் ) ஒரு முக்கிய பகுதியாக பௌத்த நிறுவனங்கள் மற்றும் சடங்குகள் (பெரும்பாலும் அரண்மனை அல்லது தலைநகரில் நிகழ்த்தப்படும்) அரசின் சேவையில் பயன்படுத்தப்பட்டது.[17] 710 ஆம் ஆண்டில், பேரரசி ஜென்மே மாநிலத் தலைநகரை ஹெய்ஜோக்கியோவிற்கு (நவீன நாரா) மாற்றினார், நாரா காலத்தைத் துவக்கினார். இந்த காலகட்டத்தில் கொக்குபூஞ்சி அமைப்பு நிறுவப்பட்டது, இது ஒவ்வொரு மாகாணத்திலும் உள்ள தேசிய கோவில்களின் வலைப்பின்னல் மூலம் மாகாண கோவில்களை நிர்வகிக்கும் ஒரு வழியாகும்.[18] முழு அமைப்பின் தலைமைக் கோவிலாக டோடை-சி இருந்தது.[19]

நாரா அரசின் அனுசரணையானது ஆறு பெரிய நாரா பள்ளிகளின் வளர்ச்சியைக் கண்டது, இவை அனைத்தும் சீன புத்த பள்ளிகளின் தொடர்ச்சியாகும். இந்த பள்ளிகளின் கோவில்கள் பௌத்த கோட்பாடுகளை ஆய்வு செய்வதற்கான முக்கிய இடங்களாக மாறின.[20] ஆறு நாரா பள்ளிகள்: ரிட்சு ( வினயா ), ஜோஜித்சு ( தத்வசித்தி ) , குஷா-ஷூ ( அபிதர்மகோஷா ), சன்ரோன்ஷோ ( கிழக்கு ஆசிய மத்யமகா ), ஹோஸ்ஸோ ( கிழக்கு ஆசிய யோகாசாரா ) மற்றும் கெகோன் ( ஹுயாயன் ).[21] ஹெயன் காலத்தில், தலைநகர் கன்மு பேரரசரால் முக்கியமாக பொருளாதார மற்றும் மூலோபாய காரணங்களுக்காக கியோட்டோவிற்கு (பின்னர் ஹெயான்கியோ என அழைக்கப்பட்டது) மாற்றப்பட்டது. முன்பு போலவே, பௌத்த நிறுவனங்கள் மாநிலத்தில் தொடர்ந்து முக்கியப் பங்காற்றுகின்றன, குறிப்பாக சைச்சோவின் (767-822) புதிய டெண்டாய் பள்ளியின் வலுவான ஆதரவாளராக கன்மு இருந்தார்.[22] சீனாவில் உள்ள டியான்டாய் பள்ளியைப் படித்த சைச்சோ, மவுண்ட் ஹையில் என்ரியாகுஜியின் செல்வாக்குமிக்க கோயில் வளாகத்தை நிறுவினார், மேலும் போதிசத்வா விதிகளின் அடிப்படையில் துறவற விதிமுறைகளின் புதிய அமைப்பை உருவாக்கினார்.[23] இந்த புதிய அமைப்பு டெண்டாய் நேரடி மாநில கட்டுப்பாட்டிலிருந்து தன்னை விடுவித்துக் கொள்ள அனுமதித்தது.[24]

காமகுரா காலம் (1185-1333) என்பது நெருக்கடியான காலகட்டமாகும், இதில் நாட்டின் கட்டுப்பாடு ஏகாதிபத்திய பிரபுத்துவத்திலிருந்து சாமுராய்க்கு மாறியது. 1185 இல் காமகுரா ஷோகுனேட் காமகுராவில் நிறுவப்பட்டது.[25] இந்த காலகட்டத்தில் "காமகுரா பௌத்தம்" மற்றும் "புதிய பௌத்தம்" என்று அழைக்கப்படும் புதிய பௌத்த மரபுகள் அல்லது பள்ளிகளின் வளர்ச்சியைக் கண்டது. இந்த புதிய பரம்பரையின் முக்கிய நிறுவனர்கள் அனைவரும் முன்னாள் டெண்டாய் துறவிகள், அவர்கள் மவுண்ட் ஹையில் பயிற்சி பெற்றவர்கள் மற்றும் டெண்டாய் பௌத்தத்தின் அயல்நாட்டு மற்றும் இரகசிய அமைப்புகளைப் படித்தவர்கள்.[26] காமகுரா ஷோகுனேட் (1192–1333) மற்றும் அஷிகாகா ஷோகுனேட் (1336–1573) ஆகிய இருவரும் ரின்சாய் சென்னின் ஐந்து மலைகள் கலாச்சாரத்தை ஆதரித்தனர். இந்த ரின்சாய் பாரம்பரியம் பத்து "ஐந்து மலை" கோவில்களை மையமாகக் கொண்டது (கியோட்டோவில் ஐந்து மற்றும் காமகுராவில் ஐந்து). தியானத்தை கற்பிப்பதோடு மட்டுமல்லாமல், அவர்கள் ஆழ்ந்த பௌத்தம் மற்றும் கையெழுத்து மற்றும் கவிதை போன்ற சில கலை வடிவங்களில் படிப்பைத் தொடர்ந்தனர்.[27]

அழிவுகரமான போர் (1467-1477) தொடங்கி, முரோமாச்சி காலத்தின் பிற்பகுதியில் மத்திய அரசாங்கத்தின் அதிகாரப் பகிர்வு மற்றும் டெய்மிஸ் எனப்படும் பிராந்திய சாமுராய் போர்வீரர்களின் எழுச்சி மற்றும் "போரிடும் மாநிலங்களின் சகாப்தம்" ( செங்கோகுகி ) என அழைக்கப்பட்டது. இந்த சகாப்தத்தில், பரவலான போரில் பல புத்த கோவில்கள் மற்றும் மடாலயங்கள் அழிக்கப்பட்டன, குறிப்பாக கியோட்டோ மற்றும் அதைச் சுற்றியுள்ள பகுதிகளில். இந்த பழைய கோவில்களில் பல 16 மற்றும் 17 ஆம் நூற்றாண்டு வரை மீண்டும் கட்டப்படவில்லை.[28] செங்கோகு காலப் போருக்குப் பிறகு, ஜப்பான் டோகுகாவா ஷோகுனேட்டால் (1600-1868) மீண்டும் ஒன்றிணைக்கப்பட்டது, பெரும்பாலான வெளிநாட்டவர்கள் நாட்டிற்குள் நுழைவதை டோகுகாவா தடை செய்தார்.[29] பதினேழாம் நூற்றாண்டில், டோகுகாவா ஷோகன் ஐமிட்சு தொடர்ச்சியான சீர்திருத்தங்களைத் தொடங்கினார், இது மதத்தின் மீதான அரச கட்டுப்பாட்டை அதிகரிக்க முயன்றது. ஐமிட்சுவின் சீர்திருத்தங்கள் தலைமை-கிளை அமைப்பு ( ஹான்-மாட்சு சீடோ ) மற்றும் கோயில் இணைப்பு அமைப்பு (ஜிடான் ; ஆல்ட். டாங்கா சீடோ) என்று அழைக்கப்படுவதை உருவாக்கியது. இந்த அமைப்பு ஏற்கனவே இருக்கும் பௌத்த நிறுவனங்கள் மற்றும் இணைப்புகளைப் பயன்படுத்தியது, ஆனால் அவற்றை உத்தியோகபூர்வ அரசாங்க கட்டுப்பாட்டின் கீழ் கொண்டு வர முயற்சித்தது.[30]

எடோ காலத்தில், அச்சு பதிப்பகத்தின் வளர்ச்சி (டோக்குகாவா ஆட்சியின் ஆதரவின் காரணமாக) மற்றும் அச்சிடப்பட்ட பௌத்த படைப்புகளின் உருவாக்கம் அதிகரித்தது. டெண்டாய் துறவி தென்காய், ஐமிட்சுவால் ஆதரிக்கப்பட்டு, புத்த "நியதி" (இசைக்கியோ, அதாவது தி ட்ரிபிடகா ) அச்சிடுவதற்கு தலைமை தாங்கினார்.[31][32] 1868 இல் மீஜி மறுசீரமைப்பிற்குப் பிறகு, புதிய ஏகாதிபத்திய அரசாங்கம் ஒரு வலுவான பௌத்த எதிர்ப்பு அணுகுமுறையை ஏற்றுக்கொண்டது. அனைத்து பௌத்த தாக்கங்களிலிருந்தும் பழுதடைந்த ஷின்டோவின் ஒரு புதிய வடிவம், அரச மதமாக உயர்த்தப்பட்டது, இது 1868 ஆம் ஆண்டின் காமி மற்றும் புத்தர் பிரிவினை ஆணையுடன் ( ஷின்புட்சு ஹன்சென்ரேய் ) தொடங்கியது.[33] புதிய உத்தரவு பல நூற்றாண்டுகளாக இருந்த ஒருங்கிணைந்த கோவில் வளாகங்களை சிதைத்தது. பௌத்த மதகுருமார்கள் மற்றும் பௌத்த கலைப்பொருட்கள் ஷின்டோ ஆலயங்களில் இருந்து அகற்றப்பட்டன.[34] நாட்டின் அனைத்து பகுதிகளிலும் வன்முறை பரவியது. 40,000 புத்த கோவில்கள் அழிக்கப்பட்டதாக மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது. சில பௌத்தர்கள் பௌத்த சிந்தனையை மேற்கத்திய அறிவியல் மற்றும் தத்துவத்துடன் இணைத்து நவீனமயமாக்க முயன்றனர்.[35]

இந்த சீர்திருத்தப்பட்ட "புதிய பௌத்தம்" பெரும்பாலும் சாமானியர்களால் ஊக்குவிக்கப்பட்டது.[36] புதிய பௌத்தர்கள் பெரும்பாலும் பௌத்த நற்பண்புகளுடன் தேசியவாத தேசபக்தியில் இணைந்தனர்.[37] "பதினைந்து ஆண்டுகாலப் போரின்" போது (1931 இல் மஞ்சூரியாவின் படையெடுப்பில் தொடங்கி 1945 இல் சப்பானின் சரணடைதல் வரை), பெரும்பாலான சப்பானிய புத்த நிறுவனங்கள் ஜப்பானின் இராணுவமயமாக்கலை ஆதரித்தன.[38][39][40][41] போரின் போது, சப்பானிய அரசாங்கம் பௌத்த நிறுவனங்களின் மீதான தனது கட்டுப்பாட்டை மேலும் இறுக்க முயன்றது. சக்கரவர்த்திக்கு முழு விசுவாசத்தை காட்டிலும் குறைவான எதையும் வெளிப்படுத்தும் அல்லது ஷிண்டே காமியின் முக்கியத்துவத்தை குறைக்கும் எந்தவொரு மொழியையும் அல்லது கருத்தையும் தங்கள் கோட்பாடுகளில் இருந்து நீக்குவதற்கு அவர்கள் புத்த பள்ளிகளை கட்டாயப்படுத்த முயன்றனர். இதில் இடைக்கால பௌத்த ஸ்தாபகர்களான ஷின்ரன் மற்றும் நிச்சிரென் போன்றவர்களின் எழுத்துக்களின் பகுதிகள் அடங்கும், அவர்கள் தர்மத்திற்கு மாறாக ஆட்சியாளர்களை விமர்சிப்பது சில சமயங்களில் நல்லது என்று எழுதியுள்ளனர்.[42] போரின் முடிவில், சப்பான் நட்பு நாடுகளின் குண்டுவீச்சு பிரச்சாரங்களால் பேரழிவிற்குள்ளானது, பெரும்பாலான நகரங்கள் இடிந்த நிலையில் இருந்தன. ஆக்கிரமிப்பு அரசாங்கம் ஷின்டோ மாநிலத்தை ஒழித்தது, மத சுதந்திரத்தை நிறுவியது மற்றும் மதம் மற்றும் அரசைப் பிரித்தது, இது சப்பானிய அரசியலமைப்பின் அதிகாரப்பூர்வ பகுதியாக மாறியது.[43] பௌத்த விகாரங்கள் எந்த மதப் பரம்பரையுடனும் தொடர்பு கொள்ளவோ அல்லது மாறவோ இப்போது சுதந்திரமாக உள்ளது என்பதே இதன் பொருள்.[44]

மேற்கோள்கள்

தொகு
 
  1. ↑ 宗教年鑑 令和元年版 [Religious Yearbook 2019] (PDF) (in ஜப்பானியம்). Agency for Cultural Affairs, Government of Japan. 2019. p. 35. Archived (PDF) from the original on 2020-12-25. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2020-07-01.
  2. ↑ Iwai, Noriko (11 October 2017). "Measuring religion in Japan: ISM, NHK and JGSS". JGSS Research Center இம் மூலத்தில் இருந்து 11 November 2020 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://web.archive.org/web/20201111205740/https://www.pewresearch.org/wp-content/uploads/sites/7/2017/11/Religion20171117.pdf#page=15. 
  3. ↑ 3.0 3.1 3.2 文化庁 宗教年鑑令和3年版.
  4. ↑ "The Global Religious Landscape". Pew Research Center. December 2012. Archived from the original on 26 December 2018. பார்க்கப்பட்ட நாள் 5 November 2018.
  5. ↑ Hoffman, Michael, "Buddhism's arrival, Shinto's endurance பரணிடப்பட்டது 2012-07-17 at Archive.today", ஜப்பான் டைம்ஸ், March 14, 2010, p. 7.
  6. ↑ Deal & Ruppert (2015) p. 18
  7. ↑ Deal & Ruppert (2015) pp. 21-23.
  8. ↑ Dykstra, Yoshiko Kurata; De Bary, William Theodore (2001). Sources of Japanese tradition. New York: Columbia University Press. p. 100. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-231-12138-5.Dykstra, Yoshiko Kurata; De Bary, William Theodore (2001).
  9. ↑ Bowring, Richard John (2005). The religious traditions of Japan, 500–1600. Cambridge, UK: Cambridge University Press. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-521-85119-X.Bowring, Richard John (2005).
  10. ↑ Deal & Ruppert (2015) pp. 19-22.
  11. ↑ Deal & Ruppert (2015) p. 14.
  12. ↑ Deal & Ruppert (2015) pp. 19-26.
  13. ↑ Deal & Ruppert (2015) pp. 27-29.
  14. ↑ Deal & Ruppert (2015) pp. 29-31.
  15. ↑ Deal & Ruppert (2015) pp. 30-32.
  16. ↑ 16.0 16.1 Deal & Ruppert (2015) p. 45
  17. ↑ Deal & Ruppert (2015) p. 46
  18. ↑ Deal & Ruppert (2015) pp. 54-56
  19. ↑ Deal & Ruppert (2015) p. 59
  20. ↑ Deal & Ruppert (2015) pp. 55-56
  21. ↑ Powers, John (2000). "Japanese Buddhism". A Concise Encyclopedia of Buddhism 1. Oxford: Oneworld Publications. 103–107. 
  22. ↑ Deal & Ruppert (2015) pp. 68-69
  23. ↑ Deal & Ruppert (2015) p. 72
  24. ↑ Deal & Ruppert (2015) p. 73
  25. ↑ Snelling 1987, ப. 181.
  26. ↑ Deal & Ruppert (2015) pp. 113-115
  27. ↑ Deal & Ruppert (2015) pp. 142-144
  28. ↑ Deal & Ruppert (2015) p. 172
  29. ↑ Snelling 1987.
  30. ↑ Deal & Ruppert (2015) pp. 184-186
  31. ↑ Japan Buddhist Federation, Buddhanet "A Brief History of Buddhism in Japan", accessed 30/4/2012 பரணிடப்பட்டது 2020-11-05 at the வந்தவழி இயந்திரம்
  32. ↑ Deal & Ruppert (2015) pp. 193-195
  33. ↑ Deal & Ruppert (2015) pp. 211-213
  34. ↑ Deal & Ruppert (2015) pp. 212-214
  35. ↑ Deal & Ruppert (2015) pp. 213-215.
  36. ↑ Deal & Ruppert (2015) pp. 214-216
  37. ↑ Deal & Ruppert (2015) pp. 214-218
  38. ↑ Victoria, Brian Daizen (2010), "The "Negative Side" of D. T. Suzuki's Relationship to War" (PDF), The Eastern Buddhist, pp. 97–138, archived from the original (PDF) on 2012-01-20, பார்க்கப்பட்ட நாள் 2013-08-22
  39. ↑ Otani Eiichi, "Missionary Activities of Nichiren Buddhism in East Asia", in: "Modern Japanese Buddhism and Pan-Asianism", The 19th World Congress of the International Association for the History of Religions, Tokyo, March 28, 2005, pp. 21–22 PDF
  40. ↑ Kawase Takaya, "The Jodo Shinshu Sectś Missionary Work in Colonial Korea"; in: "Modern Japanese Buddhism and Pan-Asianism", The 19th World Congress of the International Association for the History of Religions, Tokyo, March 28, 2005, pp. 6–7 PDF
  41. ↑ Klautau, Orion (2017). "The Question of Quintessence: Buddhism in Wartime Japanese Academia". Belief and Practice in Imperial Japan and Colonial Korea (Palgrave Macmillan): 137–152. https://web.tohoku.ac.jp/modern-japan/klautau-the-question-of-quintessence-2017/. பார்த்த நாள்: 2019-10-28. 
  42. ↑ Deal & Ruppert (2015) pp. 224–226
  43. ↑ Deal & Ruppert (2015) pp. 231-232
  44. ↑ Deal & Ruppert (2015) pp. 232-234

நூல் பட்டியல்

தொகு

 

"https://ta.wikipedia.org/w/index.php?title=சப்பானில்_பௌத்தம்&oldid=3896264" இலிருந்து மீள்விக்கப்பட்டது