சமுதேர பசாய் சுல்தானகம்

சமுதேர பசாய் சுல்தானகம் (ஆங்லிலம் :Samudera Pasai Sultanate) சமுதேரா பசாய், சமுதேரா' அல்லது பசாய் அல்லது சமுதேரா தாருஸ்ஸலாம் அல்லது பசெம் என்றும் அழைக்கப்படுகிறது, இது சுமத்ராவின் வடக்கு கடற்கரையில் ஒரு முஸ்லீம் துறைமுக இராச்சியம் ஆகும். இது பொ.ச. 13 முதல் 16 ஆம் நூற்றாண்டு வரை இருந்தது. இந்த இராச்சியம் மேரா சிலு என்பவரால் நிறுவப்பட்டது என்று நம்பப்படுகிறது, பின்னர் அவர் இஸ்லாத்திற்கு மாறினார் மற்றும் பொ.ச. 1267 ஆம் ஆண்டில் மாலிக் உல் சாலிக் என்ற பெயரை ஏற்றுக்கொண்டார். இராச்சியத்தைப் பற்றிய வரலாற்று ஆய்வுக்கு அனுமதிக்க ஒரு சில சிறிய சான்றுகள் எஞ்சியுள்ளன.^[2]

சொற்பிறப்பு

உள்ளூர் இலக்கியமான கிகாயத் ராசா-ராச பசாயை அடிப்படையாகக் கொண்ட, 'சமுதேரா' என்பது 'மிகப் பெரிய எறும்பு' என்று பொருள்படும் ' செமுதேரா ' என்ற வார்த்தையிலிருந்து வந்ததாகவும் கூறப்படுகிறது .^[3] ஒரு 'உயரமான மைதானத்தில்' வேட்டையாடும்போது பூனை போன்ற பெரிய எறும்பைக் கண்டுபிடித்தபோது மேரா சிலுவால் இந்த பெயர் வழங்கப்பட்டது. இறுதியில், ஒரு புதிய இராச்சியத்தை நிறுவுவதற்கான இடம் தேர்வுசெய்யப்பட்டு, 'செமுதேரா' அதன் பெயராக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது. சமுத்திரம் என்பது சமஸ்கிருதத்திலும் தமிழிலும் கடல் என்று பொருள்படும் சமுத்திரத்திலிருந்து பெறப்பட்டதாகவும் கருதப்படுகிறது.

இஸ்லாமிய மதத்திற்கு மாறிய பின்னர் மேரா சிலு என்ற பெயரிலிருந்த சுல்தான் மாலிக் அல் சல்லேவின் வேட்டை நாயின் பெயரான சி-பசாயிலிருந்து வந்த 'பசாய்' என்ற பெயரின் தோற்றத்தையும் இலக்கியம் சுட்டிக்காட்டுகிறது.^[4]^[4] சுல்தான் மாலிக் அல் சல்லே ஒரு நாள் தனது நாயுடன் வேட்டையாடுகையில், ஒரு மானை எதிர்கொண்டதாகவும், நாயின் குரைப்பிற்கு பயப்படாமல், மானும் குரைத்ததாகவும் இதனால் அவர் திகைத்துப்போய், தனது மகன் சுல்தான் மாலிக் அல் தாஹிருக்கு ஒரு புதிய மாநிலமாக இந்த இடம் நிறுவப்படுவதற்கு இது ஒரு நல்ல அறிகுறியாக இருக்கலாம் என்று நினைத்தார். அரசு நிறுவப்பட்ட பின்னர் நாய் இறந்தது. சுல்தான் மாலிக் அல் சல்லே நாயை அங்கே புதைத்தார், இறுதியில் அவர் அந்த இடத்திற்கு பெயரிட்டார் எனவும் என்று புராணக்கதை விவரிக்கிறது.

14 ஆம் நூற்றாண்டில், போர்தெனோனின் ஓடோரிக் என்ற இத்தாலிய பயணி சமுத்ராவுக்கு சுமோல்ட்ரா என்ற பெயரைப் பயன்படுத்தினார், பின்னர் வந்த ஐரோப்பிய எழுத்தாளர்களும் சுமத்ரா தீவைக் குறிக்க இதேபோன்ற பெயர்களைப் பயன்படுத்தினர்..^[5]^[6] பசாய் அதன் கலாச்சாரத்தையும், மிக முக்கியமாக அதன் மொழியையும் -( ஜாவி எழுத்துக்களில் எழுதப்பட்ட மலாய் மொழியின் ஆரம்ப வடிவம்) - பல தீவுகளுக்கு ஏற்றுமதி செய்தது. பின்னர், இந்த மொழி இப்போது இந்தோனேசியா மற்றும் மலேசியாவில் உள்ள வர்த்தகர்களிடையே மொழியாக மாறியது.

வரலாறு

அரபு மற்றும் இந்திய முஸ்லிம்கள் இந்தோனேசியா மற்றும் சீனாவில் பல நூற்றாண்டுகளாக வர்த்தகம் செய்து வந்துள்ளனர். கிழக்கு சாவகத்தில் ஒரு முஸ்லீம் கல்லறை 1082 ஆண்டுடன் தொடர்புடைய தேதியைக் கொண்டுள்ளது. ஆனால் இந்தோனேசியாவில் உள்ள இசுலாத்தின் கணிசமான சான்றுகள் 13 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் வடக்கு சுமத்ராவில் மட்டுமே தொடங்குகின்றன. பசாய் மற்றும் பியூரூலாக் அல்லது பெர்லாக் ஆகிய இடங்களில் இரண்டு சிறிய முஸ்லீம் வர்த்தக இராச்சியங்கள் இருந்ததற்கான ஆதாரங்கள் கிடைத்துள்ளன.

சமுத்திரத்தில் 1297 ஆண்டின் கால கட்ட அரசர்களின் கல்லறை முற்றிலும் அரபி மொழியில் பொறிக்கப்பட்டுள்ளது. 15 ஆம் நூற்றாண்டில், பல துறைமுக இராச்சியங்கள் இங்கு வளர்ந்தன. இவை அனைத்தும் உள்ளூர் முஸ்லீம் இளவரசர்களால் ஆளப்பட்டன. சாவகத்தின் வடக்கு கடற்கரை மற்றும் பிற இடங்களில் இருந்து கிழக்கு நோக்கி மலுக்கு தீவுகள் தெர்னேத் மற்றும் தைதோர் வரை அவர்களின் ஆட்சிப் பொறுப்பில் இருந்தது. மார்கோ போலோ இங்கு ஐந்து மாதங்கள் கழித்துள்ளார். அவர் தனது பயணக் கதையில் பெர்லெக், பாஸ்மா மற்றும் சமாரா (சமுதேரா) ஆகியவற்றைப் பற்றிக் குறிப்பிட்டுள்ளார். மற்றொரு பிரபல பயணி இப்னு பதூதா சீனா செல்லும் வழியில் 15 நாட்கள் சமுதேராவில் தங்கியுள்ளார்.

இந்தோனேசியாவில் முஸ்லீம் மையங்கள் நிறுவப்பட்டது வணிக சூழ்நிலைகளின் விளைவாக இருக்கலாம். 13 ஆம் நூற்றாண்டில், சிறீ விஜயத்தின் அதிகாரச் சரிவு, வெளிநாட்டு வர்த்தகர்களை வங்காள விரிகுடாவின் வடக்கு சுமத்ரான் கரையில் உள்ள துறைமுகங்களுக்கு ஈர்த்தது. இது மலாக்கா நீரிணையின் தெற்கு முனையில் உள்ள கொள்ளையர்களின் தாக்குதலிருந்து பாதுகாப்பாக இருந்தது. வடக்கு சுமத்ராவில் தங்கம் மற்றும் வன விளைபொருள்கள் நிறைந்த ஒரு நிலப்பரப்பு இருந்தது. மேலும் 15 ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் மிளகு பயிரிடப்பட்டது. இந்தியப் பெருங்கடலில் இருந்து கப்பல்களைச் சந்திக்க விரும்பிய தீவுக்கூட்டத்தின் அனைத்து வணிகர்களுக்கும் இது அணுகக் கூடியதாக இருந்தது.

வெளிநாட்டு பார்வையாளார்கள்

1345 ஆம் ஆண்டில், மொராக்கோ பயணியான இப்னு பத்தூதா, சமுத்ரா பசாயைப் பார்வையிட்டுள்ளார். அங்கிருக்கும் சமுதேர பசாயின் ஆட்சியாளர் ஒரு பக்தியுள்ள முஸ்லீம் என்று தனது பயணப் பதிவில் குறிப்பிடுகிறார். அவர் தனது மதக் கடமைகளை மிகுந்த ஆர்வத்துடன் செய்ததாகவும், இமாம் அல்-ஷாயின் மத்ஹப்பை அவர் கவனித்ததாகவும் குறிப்பிடுகிறார். அந்த நேரத்தில் சமுதேர பசாய் தார் அல்-இஸ்லாத்தின் முடிவாக இருந்தது. இதற்கு கிழக்கே எந்த பிரதேசமும் ஒரு முஸ்லீம் ஆட்சியாளரால் ஆளப்படவில்லை. சமுதேர பசாயின் சுல்தான் வெளிப்படுத்திய கருணை மற்றும் விருந்தோம்பலை அவர் பாராட்டினார். இங்கே அவர் சுல்தானின் விருந்தினராக மரங்களாலான சுவர்களால் சூழப்பட்ட நகரத்தில் சுமார் இரண்டு வாரங்கள் தங்கியிருந்தார். பின்னர் சுல்தான் அவருக்கு பரிசுப் பொருட்களை வழங்கி தனது சொந்த சீனப் படகு ஒன்றில் சீனாவுக்கு அனுப்பி வைத்தார்..^[7]

வர்த்தகம்

14 ஆம் நூற்றாண்டின் முடிவில், சமுதேரா-பசாய் ஒரு பணக்கார வணிக மையமாக மாறியது. 15 ஆம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்தில் மலாய் தீபகற்பத்தின் தென்மேற்கு கடற்கரையில் உள்ள மலாக்கா ஒரு சிறந்த பாதுகாக்கப்பட்ட துறைமுகமாவதற்கு வழிவகுத்தது. மயாபாகித்து 14 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் அந்த இடத்தைத் தாக்கி கொள்ளையடித்தார்.

பசாயின் பொருளாதார மற்றும் அரசியல் சக்தி கிட்டத்தட்ட முற்றிலும் வெளிநாட்டினரைச் சார்ந்திருந்தது. முஸ்லீம் வர்த்தகர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள் ஆரம்பத்தில் இருந்தே அதன் நிர்வாகத்தில் பங்கேற்றிருந்துள்ளனர். மேலும் அவர்கள் வீட்டில் பின்பற்றக்கூடிய மத நடைமுறைகளை அறிமுகப்படுத்த வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருந்தனர். இந்தோனேசியாவின் முஸ்லீம் கடற்கரை பகுதிகள் குறிப்பாக பசாய், கணிசமான அளவிற்கு உண்மையான முஸ்லீம் படைப்புகள். அவை உள்ளூர் மக்களின் விசுவாசத்திற்கு கட்டளையிட்டன. மேலும் அறிவார்ந்த நடவடிக்கைகளை ஊக்குவித்தன. பின்னர் சாவகத்தின் வடக்கு கடற்கரையில் இதேபோன்ற புதிய துறைமுக இராச்சியங்கள் உருவாகின.

இதைப் பற்றி சுமா ஓரியண்டலின் ஆசிரியரான தோமே பைர்சு 1511 க்குப் பிறகு எழுதுகிறார். சிரபொன், தெமாக், சபாரா மற்றும் கிரெசிக் போன்றவற்றின் தெளிவற்ற இன தோற்றத்தை வலியுறுத்துகிறார். இந்த சாவானிய கடலோர மாநிலங்கள் இந்தியா மற்றும் சீனாவுடனும், குறிப்பாக சாவானிய அரிசி இறக்குமதியாளரான மலாக்காவுடனும் வர்த்தகம் செய்து வந்துள்ளன. மலாக்காவின் ஆட்சியாளர்கள், மதிப்புமிக்க சிறீவிஜய வம்சாவளியை மீறி, முஸ்லீம் மற்றும் சாவானிய வர்த்தகர்களை தங்கள் துறைமுகத்திற்கு ஈர்க்க இஸ்லாத்தை ஏற்றுக்கொண்டனர். மலாக்காவை வென்ற 10 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, போர்த்துகீசியர்கள் 1521 இல் பசாயை ஆக்கிரமித்தனர். போர்த்துகீசியர்கள் மூலம், இந்த இடம் ஐரோப்பாவில் பேசெம் என்று அறியப்படுகிறது.^[8] பின்னர், ஆக்னீஸ் பசாயை கைப்பற்றினர்.

குறிப்புகள்

↑ Justine Vaisutis (January 2007). Indonesia. Lonely Planet. pp. 419–. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-1-74104-435-5.
↑ Ricklefs, M.C. 1991. A History of Modern Indonesia since c.1300. 2nd Edition, Stanford: Stanford University Press, p. 15.
↑ Mead, J. P. (1914-01-01). "A Romanized Version of the Hikayat Raja-Raja Pasai". Journal of the Straits Branch of the Royal Asiatic Society (66): 9. https://archive.org/details/biostor-283431.
↑ ^4.0 ^4.1 Mead, J. P. (1914-01-01). A Romanized Version of the Hikayat Raja-Raja Pasai. https://archive.org/details/biostor-283431.
↑ Sir Henry Yule (ed.). Cathay and the Way Thither: Being a Collection of Medieval Notices of China, Issue 36. pp. 86–87.
↑ History of Sumatra, containing an account of the government (etc.). pp. 4–10.
↑ "Ibn Battuta's Trip: Chapter 9 Through the Straits of Malacca to China 1345 – 1346". The Travels of Ibn Battuta A Virtual Tour with the 14th Century Traveler. Berkeley.edu. Archived from the original on 17 March 2013. பார்க்கப்பட்ட நாள் 14 June 2013. {{cite web}}: Unknown parameter |= ignored (help)
↑ Journal of the Malaysian Branch of the Royal Asiatic Society, Volume 33, Parts 1–4. Quote: "The Portuguese knew Pasai as Pacem."

மேலும் படிக்க

Hall, Kenneth R. (1981). "Trade and statecraft in the Western Archipelago at the dawn of the European age". Journal of the Malaysian Branch of the Royal Asiatic Society 54 (1): 21–47.
Hall, Kenneth R. (2010). A History of Early Southeast Asia: Maritime Trade and Societal Development, 100–1500. Plymouth, UK: Rowman & Littlefield. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-7425-6761-0.
Hill, A.H. (1963). "The coming of Islam to North Sumatra". Journal of Southeast Asian History 4 (1): 6–21. https://archive.org/details/sim_journal-of-southeast-asian-history_1963-03_4_1/page/6.

[Vaisutis2007-1] Justine Vaisutis (January 2007). Indonesia. Lonely Planet. pp. 419–. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-1-74104-435-5.

[2] Ricklefs, M.C. 1991. A History of Modern Indonesia since c.1300. 2nd Edition, Stanford: Stanford University Press, p. 15.

[3] Mead, J. P. (1914-01-01). "A Romanized Version of the Hikayat Raja-Raja Pasai". Journal of the Straits Branch of the Royal Asiatic Society (66): 9. https://archive.org/details/biostor-283431.

[:1-4] 4.0 ^4.1 Mead, J. P. (1914-01-01). A Romanized Version of the Hikayat Raja-Raja Pasai. https://archive.org/details/biostor-283431.

[5] Sir Henry Yule (ed.). Cathay and the Way Thither: Being a Collection of Medieval Notices of China, Issue 36. pp. 86–87.

[6] History of Sumatra, containing an account of the government (etc.). pp. 4–10.

[Berkeley-7] "Ibn Battuta's Trip: Chapter 9 Through the Straits of Malacca to China 1345 – 1346". The Travels of Ibn Battuta A Virtual Tour with the 14th Century Traveler. Berkeley.edu. Archived from the original on 17 March 2013. பார்க்கப்பட்ட நாள் 14 June 2013. {{cite web}}: Unknown parameter |= ignored (help)

[8] Journal of the Malaysian Branch of the Royal Asiatic Society, Volume 33, Parts 1–4. Quote: "The Portuguese knew Pasai as Pacem."

[2]

[1]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]