விக்கிப்பீடியா

சுவர்ணகுமாரி தேவி

இந்தியக் கவிஞர் மற்றும் இசைக்கலைஞர்

சுவர்ணகுமாரி தேவி (Swarnakumari Devi)( 1855 ஆகத்து 28 - 1932 சூலை 3) இந்திய துணைக் கண்டத்தைச் சேர்ந்த இவர் ஓர் கவிஞரும், புதின ஆசிரியரும், இசைக்கலைஞரும் மற்றும் சமூக சேவகரும் ஆவார். [1] [2] வங்காளத்தின் பெண் எழுத்தாளர்களில் இவர் முதன்மையானவராவார். [3]

சுவர்ணகுமாரி தேவி
சுவர்ணகுமாரி தேவி
பிறப்பு(1855-08-28)28 ஆகத்து 1855
கொல்கத்தா, Bengal, British India
இறப்பு3 சூலை 1932(1932-07-03) (அகவை 76)
கொல்கத்தா, வங்காளம், பிரிட்டிசு இந்தியா
தேசியம்பிரிட்டிசு இந்தியர்
பணிகவிஞர், புதின ஆசிரியர், இசைக்கலைஞர், சமூக சேவகர்
வாழ்க்கைத்
துணை		ஜானகிநாத் கோசல்
பிள்ளைகள்கிரன்மயி தேவி, சரளா தேவி சாதுராணி ,சர் ஜோஸ்னா கோசல் மற்ம் ஊர்மிளா தாகூர்

குடும்பம் மற்றும் ஆரம்ப வாழ்க்கை

தொகு

தேபேந்திரநாத் தாகூரின் நான்காவது மகளான இவர், துவாரகநாத் தாகூரின் பேத்தியும் ஆவார். இவரது மூன்று சகோதரிகள், சௌதாமினி, சுகுமாரி மற்றும் சரத்குமாரி, ஆகியோர் இவரை விட மூத்தவர்கள். இவருக்கு பர்னகுமாரி என்ற இளைய சகோதரி ஒருவர் இருந்தார். பெதுன் பள்ளியின் ஆரம்ப மாணவர்களில் சௌதாமினியும் ஒருவர். தாகூர் குடும்பத்தில் உள்ள மற்றவர்கள் அவரைப் பின்தொடர்ந்து கல்லூரிக்கு சென்றனர். ஆனால் சுவர்ணகுமாரி தனது கல்வியை முதன்மையாக வீட்டில் வைத்திருந்தார் என்று தெரிகிறது. [2] இவர் இரவீந்திரநாத் தாகூரை விட ஐந்து வயது மூத்தவராவார். [3]

ஜோராசங்கோ, தாகூர் மாளிகையில் இவரது கல்வி இருந்தது. இரவீந்திரநாத் தனது நினைவுக் குறிப்புகளில், "நாங்கள் பள்ளியில் இருந்ததை விட வீட்டிலேயே அதிகம் கற்றுக்கொண்டோம்" என்று எழுதினார். [4] சிறு வயதிலிருந்தே மற்ற சிறுமிகளுடன் நட்புடன் இருக்கும் ஒரு சிறந்த திறனை சுவர்ணகுமாரி கொண்டிருந்தார். அன்றைய வழக்கப்படி, ஒவ்வொரு நண்பர்களுக்கும் ஒரு பொதுவான பெயர் இருந்தது. அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் அப்பயரைக் கொண்டே அழைத்து வந்தனர்.

திருமணம் மற்றும் குழந்தைகள்

தொகு

இவர் 1868 ஆம் ஆண்டில், நதியா மாவட்டத்தைச் சேர்ந்த ஒரு நில உரிமையாளர் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த நன்கு படித்த ஜானகிநாத் கோசல் என்பவரை திருமணம் செய்து கொண்டார். ஜானகிநாத் கோசலின் குடும்பம் பிரம்ம மதத்தை ஏற்றுக்கொண்டதற்காக தெரிகிறது. [5] அவர் வணிகத்தில் வெற்றி பெற்றார் மேலும் தனது சொந்த ஜமீந்தாரியை உருவாக்கினார். அவருக்கு ராஜா என்ற பட்டமும் வழங்கப்பட்டது. [6] அவர் ஒரு தத்துவவாதியாகவும் இருந்தார். [2] மேலும் இந்திய தேசிய காங்கிரசுடன் அதன் ஆரம்ப நாட்களிலிருந்து தீவிரமாக தொடர்பு கொண்டிருந்தார். [7] ஜானகிநாத் கோசல் இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் நிறுவனர்களில் ஒருவராவார்..

இவர்களுக்கு கிரன்மயி தேவி (1870 - 1925), [8] ஜோத்ஸ்னாநாத் கோசல் (1871 - 1962) மற்றும் சரளா தேவி சாதுராணி (1872 - 1945) என்ற மூன்று குழந்தைகள் இருந்தனர்.. [9] ஜோத்ஸ்நநாத் கோசல் இந்திய ஆட்சிப்பணிக்குத் தகுதி பெற்று மேற்கு இந்தியாவில் பணியாற்றினார். [10]

படைப்பு முயற்சிகள்

தொகு

இசை, நாடகம் மற்றும் எழுத்துத் துறையில் தாகூர் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஆண் உறுப்பினர்களின் முயற்சிகள் ஜோராசங்கோ தாக்கூர் மாளிகையின் உள் எல்லைக்குள் ஊடுருவி, சுவர்ணகுமாரியிடம் பரவியது. ஜோதீந்திரநாத் தாகூர் இசை, நாடகங்கள் மற்றும் எழுத்துகளில் தன்னுடைய பரிசோதனைகளில் ஈடுபட்டிருந்தார். அவருக்கு அக்சய் சந்திரா சவுத்ரி மற்றும் இரவீந்திரநாத் ஆகியோர் உதவி புரிந்தார்கள். [3] வீட்டில் பெண்கள் மீதான வயது கட்டுப்பாடுகளை மீறுவதில் ஞானதாநந்தினி தேவி முன்னிலை வகித்தாலும், சுவர்ணகுமாரி படைப்பாற்றலில் செழித்து வளர்ந்தார். [11]

முதல் புதினம்

தொகு

இவரது முதல் புதினமான தீப்னிர்பன் 1876 இல் வெளியிடப்பட்டது. [3] ஹனா கேத்தரின் முல்லென்ஸ் என்பவர் 1852 இல் வங்காள மொழியில் எழுதி வெளியிடப்பட்ட பூல்மணி ஓ கருணார் பிபாரன் முதல் வங்காள புதின ஆசிரியர் என்று ஒரு கருத்தும் உள்ளது; [12] ஆனாலும் வங்காள மக்களிடையே முதல் பெண் புதின ஆசிரியர் சுவர்ணகுமாரி ஆவார். [13] [14]

தேசிய உணர்வைத் தூண்டுவதற்கு தீப்னிர்பன் உதவியது. அதன்பிறகு இவர் புதினங்கள், நாடகங்கள், கவிதைகள் மற்றும் அறிவியல் கட்டுரைகள் ஆகியவற்றை விரிவாக எழுதினார். வங்காள மொழியில் அறிவியல் சொற்களை வளர்ப்பதில் இவர் ஆர்வமாக இருந்தார். இவர் ஏராளமான பாடல்களையும் இயற்றினார். [6] ஒப்பீட்டாளர் சுவப்பன் மஜும்தாரின் கூற்றுப்படி, சுவர்ணகுமாரி மற்றும் காமினி ராய் போன்ற பெண் எழுத்தாளர்களின் எழுச்சி விதிவிலக்காக முக்கியமானது. அவர்கள் "படித்த பெண் எழுத்தாளர்களின் வளர்ந்து வரும் தலைமுறையை பிரதிநிதித்துவப்படுத்தினர், அவர்களின் நோக்கத்தின் பொறுப்புகளை முழு ஆர்வத்துடன் வெளியேற்றினர்". [15]

1879 ஆம் ஆண்டில், சுவர்ணகுமாரி பசந்தா உத்சவ் என்ற முதல் பெங்காலி நாடகத்தை இயற்றினார். [16]

பாரதி

தொகு

பாரதி என்ற ஒரு குடும்ப பத்திரிக்கை 1877ஆம் ஆண்டில் ஜோதிரிந்திரநாத் தாகூரால் தொடங்கப்பட்டது. திவிஜேந்திரநாத் தாகூர் முதலில் இதன் ஆசிரியராக இருந்தார். [17] திவிஜேந்திரநாத் ஏழு ஆண்டுகளாக பத்திரிகையில் பணியாற்றினார். அதன்பிறகு பதினொரு ஆண்டுகள் சுவர்ணகுமாரி ஆசிரியராகப் பொறுப்பேற்று பத்திரிகையின் தனித்துவத்தை அதிகரிக்க கடுமையாக உழைத்தார். இவரது மகள்கள் அதில் பன்னிரண்டு ஆண்டுகளாகவும், இரவீந்திரநாத் ஒரு வருடமும் பணியாற்றியுள்ளனர். பின்னர், எட்டு வருடங்களுக்கு இவரிடம் மீண்டும் திரும்பியது. பின்னர், இரண்டு ஆண்டுகள் கழிந்த பின்னர் அரை நூற்றாண்டு காலமாக அச்சிடப்பட்டுவந்த பாரதி நிறுத்தப்பட்டது. [18] பாரதி முதன்முதலில் வெளியிடப்பட்டபோது இரவீந்திரநாத்திற்கு பதினாறு வயதுதான் ஆகியிருந்தது. தாகூர் முதல் இதழிலிருந்தே பத்திரிகையில் பங்களிக்கத் தொடங்கினார். உண்மையில், பத்திரிகையின் கோரிக்கைகள் ரவீந்திரநாத்தின் எழுத்தில் சில ஒழுங்குமுறைகளை அமல்படுத்தின. பல ஆண்டுகளாக அவர் அதற்கு பெரும் பங்களிப்பை வழங்கினார்.

அரசியல் செயல்பாடு

தொகு

சுவர்ணகுமாரியின் கணவர் இந்திய தேசிய காங்கிரசின் செயலாளராக இருந்ததால், இவரும் அரசியலில் தீவிரமாக ஈடுபட்டார். 1889 மற்றும் 1890 ஆம் ஆண்டுகளில் இவர் இந்திய தேசிய காங்கிரசில் பணியாற்றினார். இந்திய தேசிய காங்கிரசின் அமர்வுகளில் பெண்கள் பகிரங்கமாக பங்கேற்றது இதுவே முதல் முறையாகும். [16] [19]

சகி சமிதி

தொகு

சகி சமிதி (நண்பர்கள் சங்கம்) 1896 இல் சுவர்ணகுமாரியால் தொடங்கப்பட்டது. இவருடன் தாகூர் குடும்பத்தின் மற்ற உறுப்பினர்களும் இருந்தனர். உதவியற்ற அனாதைகள் மற்றும் விதவைகளுக்கு உதவுவதே சமூகத்தின் நோக்கம். பின்வரும் அறிக்கை 1898 இல் பாரதி மற்றும் பாலாக் பத்திரிக்கையில் வெளியிடப்பட்டது:

"சமிதியின் முதல் நோக்கம் உதவியற்ற அனாதைகள் மற்றும் விதவைகளுக்கு உதவுவதாகும். இது இரண்டு வழிகளில் செய்யப்படும். அத்தகைய விதவைகள் மற்றும் அனாதைகளுக்கு நெருங்கிய உறவுகள் இல்லாத சந்தர்ப்பங்களில் அல்லது அந்த உறவுகள் அவர்களைப் பராமரிப்பதற்கான வழிமுறைகள் இல்லையென்றால் சகி சமிதி அவர்களின் முழுப் பொறுப்பையும் ஏற்கும். மற்ற சந்தர்ப்பங்களில் சமிதி அவர்களுக்கு முடிந்தவரை உதவி வழங்கும். சமிதி எடுக்கும் முழு பெண்களின் விஷயத்தில் அவர்கள் கல்வி கற்பார்கள், அவர்கள் மூலம் பெண்கள் கல்வியை பரப்புவார்கள். அவர்கள் கல்வியை முடித்த பிறகு அவர்கள் பெண் கல்விப் பணியை மேற்கொள்வார்கள். சமிதி அவர்களின் பணிக்கு ஊதியம் வழங்கும். இந்த வழியில் இரண்டு நோக்கங்கள் நிறைவேற்றப்படும். இந்து மதத்தின் அனுமதியின்படி இந்து விதவைகள் மற்றவர்களுக்கு சேவை செய்வதன் மூலம் சம்பாதிக்க முடியும். " [20]

உறுப்பினர்களின் சந்தாக்கள் இந்த அமைப்பை நடத்துவதற்கு போதுமானதாக இல்லாததால், நிதி திரட்டுவதற்காக பெத்துன் கல்லூரியில் ஆண்டு கண்காட்சி நடைபெற்றது. டாக்கா மற்றும் சாந்திபூரிலிருந்து புடவைகள் மற்றும் கிருட்டிணாநகர் மற்றும் பிர்பூமில் இருந்து கைவினைப் பொருட்கள் தவிர, வங்காளத்திற்கு வெளியில் இருந்து காஷ்மீர், மொராதாபாத், வாரணாசி, ஆக்ரா, ஜெய்ப்பூர் மற்றும் மும்பை ஆகிய இடங்களில் இருந்து ஏராளமான கைவினைப் பொருட்கள் கொண்டுவரப் பட்டன. [20] பழங்குடியினரின் தயாரிப்புகளை காட்சிப்படுத்தி விற்பனை செய்வதே இவரது நோக்கம். இந்த கண்காட்சி இவரது காலத்தில் ஒரு பரபரப்பை உருவாக்கியது. [6]

சகி சமிதியின் நடவடிக்கைகள் 1906 ஆம் ஆண்டு வரை தொடர்ந்தன. அதன்பிறகு கிரன்மயி பிதாபா ஆசிரமத்தால் கையகப்படுத்தப்பட்டது. பரங்கூரில் சசிபாதா பானர்ஜி ஆரம்பித்த விதவைகளின் வீடு, இதுபோன்ற முதல் முயற்சியாகக் கருதப்பட்டது, சுவர்ணகுமாரியின் மகள் கிரன்மயி தேவிக்கு மகிலா பிதாபா ஆசிரமத்தைத் தொடங்க ஊக்கமளித்தது (அது அவரது மரணத்திற்குப் பிறகு பெயரிடப்பட்டது). அதன் தொடக்க ஆண்டில் மகிலா விதாபா ஆசிரமத்தின் செயற்குழுவின் உறுப்பினர்களில்: சுவர்ணகுமாரி, மயூர்பஞ்சின் மகாராணி சுச்சாரு தேவி, கூச் பெகாரின் மகாராணி சுனிதி தேவி ( கேசப் சுந்தர் சென்னின் இரண்டு மகள்கள்), லேடி ஆமில்டன், பிரியம்வதா தேவி, திருமதி. சாப்மேன், திருமதி. எஸ்.பி.சின்கா, மற்றும் செயலாளராக பணியாற்றிய கிரன்மயி தேவி போன்றோர். 'இது த்ற்போதும் திறமையாக இயங்குகிறது' (1949 இல்) கிரன்மயி தேவியின் மகள் கல்யாணி மாலிக் நிறுவனத்தின் விவகாரங்களை வழிநடத்துகிறார். [20]

சமூகத்திற்கு இரவீந்திரநாத் "சகி சமிதி" என்று பெயர் சூட்டினார். சரளா ராயின் வேண்டுகோளின் பேரில், இரவீந்திரநாத் மாயர் கெலா என்ற நடன நாடகத்தை சகி சமிதிக்கு நிதி திரட்டுவதற்காக அரங்கேற்றினார். [10]

விருதுகள்

தொகு

சுவர்ண குமாரிக்கு கொல்கத்தா பல்கலைக்கழகம் 1927 இல் ஜகதாரினி தங்கப் பதக்கத்தை வழங்கி கௌரவித்தது.[16]

மேலும் படிக்க

தொகு
  • Sudakshina Ghosh: Swarnakumari Devi. Translated into English by Tapati Chwodhurie. Kolkata (Sahitya Akademi) 2008
  • Amitrasudan Bhattacharya (ed.): Swarnakumari Devi: Swatantra Ek Nari. Kolkata (Purba) 2000
  • Mina Chattopadhyay: Swarnakumari Devi. Kolkata 2000
  • Sutapa Chaudhuri: Scientific Essays of Swarnakumari Devi, in: Muse India 53 (Jan-Feb 2014) பரணிடப்பட்டது 2016-03-04 at the வந்தவழி இயந்திரம்
  • Teresa Hubel: A Mutiny of Silence: Swarnakumari Devi's Sati, in: Ariel. A Review of international English Literature 41,3-4 (2011) 167-190
  • Chaganti Vijayasree: Introduction, in: Swarnakumari Debi: An Unfinished Song. Oxford 2008, xi-xxxvi
  • Rajul Sogani / Indira Gupta: Introduction, in: Swarnakumari Debi: The Uprooted Vine. Oxford 2004, vii-xiv

மேற்கோள்கள்

தொகு
  1. ↑ Sengupta, Subodh Chandra and Bose, Anjali (editors), 1976/1998, Sansad Bangali Charitabhidhan (Biographical dictionary) Vol I, (in வங்காள மொழி), pp. 609-610, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 81-85626-65-0
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 Devi Choudhurani, Indira, Smritisamput, (in வங்காள மொழி), Rabindrabhaban, Viswabharati, pp.16-26.
  3. ↑ 3.0 3.1 3.2 3.3 Banerjee, Hiranmay, Thakurbarir Katha, (in வங்காள மொழி), p. 119, Sishu Sahitya Sansad.
  4. ↑ Deb, Chitra (1990). "Jorasanko and the Thakur Family". In Chaudhuri, Sukanta (ed.). Calcutta: The Living City. Vol. Volume I: The Past. Oxford University Press. p. 66. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-19-563696-3. {{cite book}}: |volume= has extra text (help)
  5. ↑ Ghoshal was 1 of 9 such grooms who petitioned for Brahmo Marriage Bill 1871 to Sir Henry Maine. per Sibnath Sastri
  6. ↑ 6.0 6.1 6.2 Sengupta, Subodh Chandra and Bose, Anjali (editors), 1976/1998, Sansad Bangali Charitabhidhan (Biographical dictionary) Vol I, (in வங்காள மொழி), pp. 609-610, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 81-85626-65-0ISBN 81-85626-65-0
  7. ↑ Devi Choudhurani, Indira, Smritisamput, Notes, p. 190.
  8. ↑ Devi Choudhurani, Indira, Smritisamput, Notes, p. 218.
  9. ↑ Banerjee, Hiranmay, Thakurbarir Katha, family chart, p. 224.
  10. ↑ 10.0 10.1 Devi Choudhurani, Indira, Smritisamput, Notes, p. 195.
  11. ↑ "The Tagores and society". Rabindra Bharati University. Archived from the original on 2008-01-02. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2007-05-04.
  12. ↑ Sengupta, Subodh Chandra and Bose, p. 423
  13. ↑ Aziz, Mahibul. Banglapedia: National Encyclopedia of Bangladesh. Asiatic Society of Bangladesh.
  14. ↑ Bandopadhyay, Brajendranath, Sahitye Banga Mahila (in வங்காள மொழி), in Bethune College and School Centenary Volume, edited by Dr. Kalidas Nag, 1949, p. 199
  15. ↑ Majumdar, Swapan. Calcutta: The Living City. Oxford University Press.
  16. ↑ 16.0 16.1 16.2 Amin, Sonia (2012). "Devi, Swarna Kumari". In Islam, Sirajul; Jamal, Ahmed A. (eds.). Banglapedia: National Encyclopedia of Bangladesh (Second ed.). Asiatic Society of Bangladesh.
  17. ↑ Banerjee, Hiranmay, p. 139-140.
  18. ↑ Chaudhuri, Indrajit (2012). "Bharati". In Islam, Sirajul; Jamal, Ahmed A. (eds.). Banglapedia: National Encyclopedia of Bangladesh (Second ed.). Asiatic Society of Bangladesh.
  19. ↑ Bagal, Jogesh Chandra, Rashtriya Andolane Banga Mahila, (in வங்காள மொழி), in Bethune College and School Centenary Volume, edited by Dr. Kalidas Nag, 1949, p. 228
  20. ↑ 20.0 20.1 20.2 Ghose, Lotika, Social and Educational Movements for Women and By Women 1820-1950, in Bethune College and School Centenary Volume, edited by Dr. Kalidas Nag, 1949, p. 148
"https://ta.wikipedia.org/w/index.php?title=சுவர்ணகுமாரி_தேவி&oldid=4016260" இலிருந்து மீள்விக்கப்பட்டது