மணிகரண்

மணிகரண் (ஆங்கிலம்: Manikaran) இந்தியாவின் இமாச்சலப் பிரதேச மாநிலத்தின், குல்லு மாவட்டத்தில், பார்வதி பள்ளத்தாக்கில், பார்வதி ஆற்றின் கரையில் அமைந்த புனிதத் தலமாகும். இமயமலையில் அமைந்த மணிகரண் கடல்மட்டத்திலிருந்து 1760 மீட்டர் உயரத்தில் உள்ளது. கசோலலுக்கு 4 கி.மீ முன்னால் மற்றும் குல்லு நகரத்திலிருந்து 35 கிமீ தொலைவில் உள்ளது. இங்கு பழையான இந்துக் கோயில்கள் மற்றும் குருத்துவார் உள்ளதால், இவிடம் இந்துக்களுக்கும் மற்றும் சீக்கியர்களுக்கும் புனித தலமாக உள்ளது. மேலும் இங்கு வெந்நீர் ஊற்றுகள் உள்ளது. சீக்கியர்களின் குருவான குரு நானக், மணிகரண் புனிதத் தலத்திற்கு யாத்திரையாக சென்றார் என்பது சீக்கியர்களின் நம்பிக்கை.'

இந்த சிறிய நகரத்தி அமைந்துள்ள சுற்றுலா இடங்களான மணாலி மற்றும் குலு ஆகிய இடங்களுக்கு வருகை தரும் சுற்றுலாப் பயணிகளை அதன் வெப்ப நீரூற்றுகள் ஈர்க்கிறது. மேலும், ஒரு சோதனை புவிவெப்பச் சக்தி ஆலையும் இங்கு அமைக்கப்பட்டுள்ளது..

மணிகரணின் புனிதத் தலங்கள்

வெந்நீர் ஊற்றில் குளிக்கும் யாத்திரீகர்களும், சுற்றுலாப் பயணிகளும், மணிகரண் குருத்துவார் வளாகம்

மணிகரணில் சிவன், பார்வதி, அனுமான், இராமர், கிருஷ்ணர் மற்றும் விஷ்ணுவிற்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட பல இந்து சமயக் கோயில்களும் மற்றும் சீக்கிய சமய குருத்துவாரும் உள்ளது.^[1] ^[2] மணிகரண் வெந்நீர் ஊற்றுகளுக்கும், இயற்கை காட்சிகளுக்கும் பெயர் பெற்றது.^[3]

மத மையம்

மணிகரண் இந்துக்கள் மற்றும் சீக்கியர்களுக்கான புனித யாத்திரை மையமாக திகழ்கிறது. வெள்ளம் ஏற்பட்ட பின்னர் மணிகரணில் "மனு" என்பவர் மனித வாழ்க்கையை மீண்டும் உருவாக்கி, அதை ஒரு புனிதப் பகுதியாக மாற்றினார் என்று இந்துக்கள் நம்புகிறார்கள். இது பல கோயில்களையும் ஒரு குருத்வாராவையும் கொண்டுள்ளது.^[1] இந்து தெய்வங்களான இராமர், கிருட்டிணன், மற்றும் விஷ்ணு ஆகியோரின் கோயில்கள் உள்ளன.^[2] இப்பகுதி அதன் வெப்ப நீரூற்றுகளுக்காக நன்கு அறியப்படுகின்றது^[3] .

புராணத்தின் படி, இந்து கடவுளான சிவனும் அவரது துணைவியார் பார்வதியும் பள்ளத்தாக்கில் நடந்து கொண்டிருந்தபோது, பார்வதி தனது காதணிகளில் ஒன்றைக் கைவிட்டார். இந்த நகையை பாம்பு தெய்வமான ஆதிஷேசன் எடுத்துச் சென்றது. பின்னர் நகையுடன் பூமியில் காணாமல் போனார். சிவன் அண்ட நடனம், தாண்டவத்தை நிகழ்த்தியதும், நகையை தண்ணீரின் வழியே வெளியே வீசி ஆதிஷேசன் சரணடைந்தான். அதனால் வெளிப்படையாக 1905 காங்க்ரா பூகம்பம் வரை மணிகரணில் நகைகள் தொடர்ந்து தண்ணீரில் வீசப்பட்டன.^[4]

சீக்கியர்கள் நம்பிக்கை

மணிகரண் குருத்துவாரா

மூன்றாம் உதாசியின் போது, சீக்கிய மதத்தின் நிறுவனர் குரு நானக் 15 அசு 1574 பிக்ராமியில் தனது சீடரான பாய் மர்தானாவுடன் இந்த இடத்திற்கு வந்தார். மர்தானா பசியுடன் இருந்தார். அவர்களுக்கு உணவு கிடைக்கவில்லை. குருநானக் மர்தானாவை lலங்கருக்கு (சமூக சமையலறை) உணவு சேகரிக்க அனுப்பினார். ரோட்டி தயாரிக்க பலர் கோதுமை மாவினை நன்கொடை அளித்தனர். ஒரு பிரச்சனை என்னவென்றால், உணவை சமைக்க நெருப்பு இல்லை. குரு நானக் மர்தானாவிடம் ஒரு கல்லைத் தூக்கச் சொன்னார். அவர் அதற்கு இணங்க, ஒரு சூடான நீரூற்று தோன்றியது. குரு நானக் கூறியபடி, மர்தானா வசந்த காலத்தில் உருட்டப்பட்ட சப்பாத்தி செய்து ந்நிரில் மிதக்க வைக்க கூறினார்.. குருநானக் அவரிடம் கடவுளிடம் பிரார்த்தனை செய்யச் சொன்னார், அவருடைய சப்பாத்திகள் மீண்டும் மிதந்தால், அவர் தனது பெயரில் ஒரு சப்பாத்தியை தானம் செய்வார். அவர் பிரார்த்தனை செய்தபோது அனைத்து சப்பாத்திகளும் முறையாக சுட ஆரம்பித்தன. கடவுளின் பெயரால் நன்கொடை அளிக்கும் எவரும், அவரது நீரில் மூழ்கிய பொருட்கள் மீண்டும் மிதக்கின்றன என்று குருநானக் கூறினார்

இந்துக்களின் நம்பிக்கை

சிவன் பார்வதி கோயில் ,மணிகரண்

மணிகரணின் புராணக்கதை இவ்வறு கூறுகிறது. சிவபெருமான் மற்றும் பார்வதி தேவி வானில் வலம் வரும் போது , ஒரு காலத்தில் மலைகளால் சூழப்பட்ட மற்றும் பசுமையான பசு8மையான ஒரு இடத்திற்கு வருகின்றனர். அந்த இடத்தின் அழகால் ஈர்க்கப்பட்ட அவர்கள் அங்கே சிறிது நேரம் செலவிட முடிவு செய்தனர். அவர்கள் உண்மையில் பதினொரு நூறு ஆண்டுகள் இங்கு கழித்ததாக நம்பப்படுகிறது.

அவர்கள் இங்கு தங்கியிருந்தபோது, பார்வதி தேவி தனது மணிமாலையை (விலைமதிப்பற்ற கற்களை ^[5]) ஒரு நீரோடையின் நீரில் இழந்தார். இழப்புக்கு கோபமடைந்த அவள் அதை மீட்டெடுக்க சிவனிடம் கேட்டாள். பார்வதிக்கு மணியைக் கண்டுபிடிக்க சிவபெருமான் தனது உதவியாளருக்குக் கட்டளையிட்டார். இருப்பினும், அவர்கள் தோல்வியுற்றபோது, அவர் மிகவும் கோபமடைந்தார். அவர் தனது மூன்றாவது கண்ணைத் திறந்தார், இது ஒரு பிரமாண்டமான நிகழ்வு, இது பிரபஞ்சத்தில் அழிவுகளுக்குகு வழிவகுத்தது. சிவபெருமானை சமாதானப்படுத்த பாம்பு கடவுளான ஆதிசேஷ முறையீடு செய்தது. ஆதிசேஷன் அதன் மூலம் கொதிக்கும் நீரின் ஓட்டத்தை உருவாக்கினார். பார்வதி தேவி இழந்த விலைமதிப்பற்ற கற்கள் தோன்றியதன் விளைவாக முழுப் பகுதியிலும் நீர் பரவியது. சிவபெருமானும் பார்வதி தேவியும் இதன் விளைவாக மகிழ்ச்சியடைந்தனர்.

இந்த புராணத்திலிருந்து மணிகரண் என்ற பெயர் உருவானது. நீர் இன்னும் சூடாக உள்ளது மற்றும் மிகவும் நல்லதாக கருதப்படுகிறது. இந்த இடத்திற்கு யாத்திரை முழுமையடைகிறது என்று கருதப்படுகிறது. இந்த இடத்தைப் பார்வையிட்ட பிறகு காசிக்குச் செல்ல வேண்டிய அவசியமில்லை என்றும் நம்பப்படுகிறது. நீரூற்றின் நீருக்கும் நோய் தீர்க்கும் சக்திகள் இருக்க வேண்டும். தண்ணீர் மிகவும் சூடாக இருப்பதால் அதில் அரிசி சமைக்க முடியும்.