மைசூர் அரசின் பொருளாதாரம்

மைசூர் இராச்சியம் (Economy of the Kingdom of Mysore) என்பது தென்னிந்தியாவில் 1399 இல் மைசூர் பகுதியில் உடையார் அரச குலத்தின் மன்னர் யதுராய உடையார் என்பவரால் அமைக்கப்பட்ட அரசாகும். விஜயநகரப் பேரரசின் கீழ் சிற்றரசாக 1565 வரை, விஜயநகரப் பேரரசின் வீழ்ச்சி வரை ஆளப்பட்டு வந்தது. பின்னர் பல சிற்றரசுகள் தென்னிந்தியாவில் விடுதலை பெற்ற காலத்தில் மைசூரும் விடுதலை பெற்றது. நரசராச உடையார் மற்றும் சிக்க தேவராச உடையார் ஆகிய அரசர்களின் கீழ் தற்போதைய தெற்கு கர்நாடகா மாநிலத்தின் பல பகுதிகள் மைசூர் பேரரசின் கீழ் கொண்டு வரப்பட்டு இப்பகுதியில் ஒரு பலமான தன்னாட்சி அரசு 1761 வரை ஆண்டது. மைசூர் அரசைக் கைப்பற்றிய ஐதர் அலியும், அவரது மகன் திப்பு சுல்தானும் மைசூர் அரசை 1761 முதல் 1799 முடிய ஆண்டனர். ஆங்கிலேயர்களின் உதவியுடன் மீண்டும் உடையார் வம்சத்தினர் மைசூர் அரசை 1799 முதல் 1881 முடிய தன்னாட்சியுடன் ஆண்டனர். 1881ஆம் ஆண்டு முதல் மைசூர் அரசு பிரித்தானிய இந்தியாவிற்கு கப்பம் கட்டும் சுதேச சமஸ்தானங்களில் ஒன்றாக விளங்கியது. இந்தியப் பிரிவினைக்குப் பின்னர் மைசூர் அரசு அரசியல் ஒருங்கிணைப்புத் திட்டப்படி, 1950ஆம் ஆண்டில் இந்திய அரசில் இணைக்கப்பட்டது.

மைசூரின் பொருளாதார சக்தியின் உச்சம் 18 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் முகலாயருக்கு பிந்தைய காலத்தில் ஐதர் அலி மற்றும் திப்பு சுல்தானின் கீழ் இருந்தது. மைசூரின் செல்வத்தையும் வருவாயையும் அதிகரிக்கும் நோக்கில் அவர்கள் பொருளாதார வளர்ச்சியின் லட்சிய வேலைத்திட்டத்தை மேற்கொண்டனர். அவர்களின் ஆட்சியின் கீழ், மைசூர் விவசாயம் மற்றும் நெசவு உற்பத்தியுடன் வங்காள சுபாவை இந்தியாவின் மேலாதிக்க பொருளாதார சக்தியாக முந்தியது.

திப்பு சுல்தானின் கீழ், மைசூர் 18 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் இந்தியாவின் மிக உயர்ந்த உண்மையான ஊதியங்கள் மற்றும் வாழ்க்கைத் தரங்களைக் கொண்டிருந்தது. மேலும் இது ஐரோப்பாவில் மிக உயர்ந்த வாழ்க்கைத் தரங்களைக் கொண்டிருந்த பிரிட்டனுடன் ஒப்பிடத்தக்கது. மைசூரின் சராசரி தனிநபர் வருமானம் வாழ்வாதார அளவை விட ஐந்து மடங்கு அதிகமாகும்.

ஆரம்பகால வரலாறு

இராச்சியத்தின் பொருளாதாரம் விவசாயத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது. ஏனெனில் அதன் பெரும்பான்மையான மக்கள் கிராமவாசிகள். நிலத்தின் உரிமையானது ஒரு கௌரவமாகக் கருதப்பட்டது. அனைத்து வர்த்தகங்களிலிருந்தும் மக்கள் நேரடியாக சாகுபடியில் ஈடுபட்டிருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும் ஒரு பகுதியை சொந்தமாக வைத்திருப்பதை நோக்கமாகக் கொண்டிருந்தனர். வேளாண் மக்கள் நில உரிமையாளர்களாக இருந்தனர் ( வொக்கலிகர், ஜமீந்தார், எக்கடே ) பெரிய மற்றும் சிறியவர்கள், நிலமில்லாத பல தொழிலாளர்களை வேலைக்கு அமர்த்துவதன் மூலம் நிலத்தை பயன்படுத்தினர். பணிகளுக்கான ஊதியம் பொதுவாக தானியங்களாக வழங்கப்பட்டன. சிறு விவசாயிகள் கூட தேவை ஏற்பட்டால் தொழிலாளர்களாக வேலைக்குச் செல்லத் தயாராக இருந்தனர். இந்த நிலமற்ற தொழிலாளர்கள் கிடைத்ததன் காரணமாகவே அரண்மனைகள், கோயில்கள், மசூதிகள், அணைக்கட்டுகள் மற்றும் குளங்கள் போன்ற முக்கிய திட்டங்களை மன்னர்களும் நில உரிமையாளர்களும் நிறைவேற்ற முடிந்தது. நிலம் ஏராளமாக இருந்ததாலும், மக்கள் தொகை ஒப்பீட்டளவில் குறைவாக இருந்ததாலும், நில உரிமையில் எந்த வாடகையும் வசூலிக்கப்படவில்லை. அதற்கு பதிலாக, நில உரிமையாளர்கள் சாகுபடிக்கு வரி செலுத்தினர். இது, பொதுவாக அறுவடை செய்யப்பட்ட அனைத்து பொருட்களிலும் ஒரு பாதி வரை இருக்கும்.

திப்பு சுல்தான்

திப்பு சுல்தானின் உருவப்படம், 1792

1782 முதல் 1799 வரை மைசூரை ஆண்ட திப்பு சுல்தான், தனது இராச்சியத்தின் பல்வேறு இடங்களில் அரசு வர்த்தகக் கிடங்குகளை நிறுவிய பெருமைக்குரியவராவார். கூடுதலாக, கராச்சி, ஜித்தா மற்றும் மஸ்கத் போன்ற வெளிநாட்டிலும் கிடங்குகளை நிறுவி, அங்கு மைசூர் தயாரிப்புகளை விற்கவும் ஏற்பாடு செய்தார். தச்சு மற்றும் உலோக வேலையில் பிரெஞ்சு தொழில்நுட்பம் முதன்முறையாக பயன்படுத்தப்பட்டது . மேலும், திப்பு ஆட்சியில் சீன தொழில்நுட்பம் சர்க்கரை உற்பத்திக்கு பயன்படுத்தப்பட்டது. அதே நேரத்தில் வங்காளத்திலிருந்து தொழில்நுட்பம் பட்டு வளர்ப்பு துறையை மேம்படுத்த உதவியது. கனகபுரா மற்றும் தரமண்டல்பேட்டை ஆகிய இடங்களில் முறையே பீரங்கிகள் மற்றும் துப்பாக்கியை தயாரிப்பதற்காக மாநில தொழிற்சாலைகள் நிறுவப்பட்டன. சர்க்கரை, உப்பு, இரும்பு, மிளகு, ஏலக்காய், வெற்றிலை, புகையிலை மற்றும் சந்தனம் போன்ற அத்தியாவசிய பொருட்களின் உற்பத்தியையும், சந்தனத்திலிருந்து தூப எண்ணெயை பிரித்தெடுப்பதையும், வெள்ளி, தங்கம் மற்றும் விலைமதிப்பற்ற கற்களை வெட்டியெடுப்பதையும் அரசு ஏகபோகப்படுத்தியது. சந்தனம் சீனாவிற்கும் பாரசீக வளைகுடா நாடுகளுக்கும் ஏற்றுமதி செய்யப்பட்டது. மேலும் இராச்சியத்திற்குள் இருபத்தி ஒரு மையங்களில் பட்டு வளர்ப்பு உருவாக்கப்பட்டது.

நில உரிமையாளர்களுக்கும் அவரது தொழிலாளர்களுக்கும் இடையே ஒரு பிணைப்பு இருந்தது. அவர்கள் பணியாள் அல்லது படியாள் என்று அழைக்கப்பட்டனர். இந்த அமைப்பில், ஒரு நிலத்தில் வேலை இல்லாத போது, தொழிலாளர்கள் வேறொரு இடத்தில் வேலை தேடுவதற்கு அனுமதிக்கப்பட்டனர். ஆனால் நில உரிமையாளரால் தேவைப்படும் போதெல்லாம் திரும்பி வர வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருந்தனர். இது பரஸ்பர நன்மையைக் கொண்டிருந்தது. இது நிலமற்றவர்களுக்கு வழக்கமான வேலைவாய்ப்பை உறுதிசெய்தது . மேலும் அவர்களின் பட்டினியைத் தடுத்தது. எவ்வாறாயினும், உழைப்பு தேவைப்படும் காலங்களில் நில உரிமையாளர்கள் தொழிலாளர் விகிதங்களை அதிகரிக்க தேவையில்லை. அதற்கு பதிலாக, திருமணங்கள் மற்றும் பிற குடும்ப விழாக்கள் போன்ற தேவைப்படும் காலங்களில் அவர்கள் தொழிலாளருக்கு கடன்களையும் பரிசுகளையும் நியாயமாக வழங்கினர். இந்த கடன்கள் தொழிலாளிக்கு கடனுக்கான வட்டி வசூலிக்கப்படாத நில உரிமையாளருக்கு கட்டுப்படுகின்றன. அதற்கு பதிலாக, நில உரிமையாளருடனான தனது பிணைப்பிலிருந்து நிரந்தரமாக தன்னை விடுவித்துக் கொள்ளவும், வேறொரு இடத்தில் வேலை தேடவும் விரும்பினால் மட்டுமே தொழிலாளி அசல் தொகையை திருப்பித் தர வேண்டும்.

பட்டுத் தொழில்

மைசூர் பட்டுத் தொழில் முதலில் திப்பு சுல்தானின் ஆட்சியில் தொடங்கப்பட்டது. பின்னர் இது உலகளாவிய மந்தநிலையால் பாதிக்கப்பட்டது. மேலும், இறக்குமதி செய்யப்பட்ட பட்டு மற்றும் ரேயானில் இருந்து போட்டியும் எழுந்த்து. 20 ஆம் நூற்றாண்டின் இரண்டாம் பாதியில், மீண்டும் இது புத்துயிர் பெற்றது. மைசூர் மாநிலம் இந்தியாவின் சிறந்த பட்டு உற்பத்தியாளராக ஆனது.

பிரிட்டிசார் ஆட்சி

வரி செலுத்தும் முறை ஆங்கிலேயரின் கீழ் ரொக்கமாக மாற்றப்பட்டது. இராணுவம், காவல் மற்றும் பிற குடிமை மற்றும் பொது நிறுவனங்களின் பராமரிப்புக்காக அவை பயன்படுத்தப்பட்டன. வரியின் ஒரு பகுதி இங்கிலாந்துக்கு மாற்றப்பட்டு "இந்திய அஞ்சலி" என்று அழைக்கப்பட்டது. தங்களது பாரம்பரிய வருவாய் முறை இழப்பு மற்றும் அவர்கள் சந்தித்த பிரச்சினைகள் குறித்து அதிருப்தி அடைந்த விவசாயிகள், தென்னிந்தியாவின் பல பகுதிகளில் கிளர்ச்சியில் எழுந்தனர். பல்வேறு பகுதிகளில் வாழ்க்கை நிலைமைகளில் வேறுபாடுகள் இருந்தபோதிலும், தீபகற்பத்தின் சில பகுதிகளில் உள்ள சிக்கல்களைத் தீர்க்க அணைகட்டுகளும், குளங்களின் கட்டுமானமும் உதவியது.

1800 க்குப் பிறகு, கார்ன்வாலிசு நில சீர்திருத்தங்கள் நடைமுறைக்கு வந்தன. ரீட், மன்ரோ, கிரகாம் மற்றும் தாக்கரே ஆகியோர் பொதுமக்களின் பொருளாதார நிலைமைகளை மேம்படுத்திய சில நிர்வாகிகள் ஆவர். இருப்பினும், பிரிட்டிசு ஆட்சியின் போது உள்ளூர்நெசவுத் தொழில் பாதிக்கப்பட்டது. ஏனெனில் மான்செஸ்டர், லிவர்பூல் மற்றும் இசுக்காட்லாந்தின் உற்பத்தி ஆலைகள் பாரம்பரிய கைகளால் நெய்யப்பட்ட தொழிலுக்கு ஒரு போட்டியாக இருந்தன. குறிப்பாக நூற்பு மற்றும் நெசவு. இயந்திரங்களால் உற்பத்தி செய்ய முடியாத மிகச் சிறந்த துணியை உற்பத்தி செய்த நெசவாளர்கள் மட்டுமே மாறிவரும் பொருளாதாரத்தில் இருந்து தப்பினர். இங்கே கூட, ஆங்கில ஆடைகளுக்குத் தழுவிய மக்களின் ஆடை பழக்கத்தில் ஏற்பட்ட மாற்றம் மோசமான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. கரடுமுரடான துணி தேவைப்படும் விவசாய மற்றும் கிராமப்புற மக்கள் மட்டுமே குறைந்த தரம் வாய்ந்த வீட்டுத் தொழிலைத் தக்கவைத்துக் கொண்டனர். மேலும், பிரிட்டிசு பொருளாதாரக் கொள்கைகள் புதிதாகக் காணப்படும் நடுத்தர வர்க்கத்தை உள்ளடக்கிய ஒரு வர்க்க கட்டமைப்பை உருவாக்கியது. இந்த வகுப்பு நான்கு தொழில் குழுக்களைக் கொண்டிருந்தது; முகவர்கள், தரகர்கள், கடைக்காரர்கள் அடங்கிய வர்த்தக மற்றும் வணிக வர்க்கம்; ஜமீந்தார் அமைப்பு மற்றும் ஜன்மி நிலத்தின் கீழ் உருவாக்கப்பட்ட நில உரிமையாளர்கள்; பணம் கொடுப்பவர்கள்; மற்றும் வெள்ளைச் சட்டை வழக்கறிஞர்கள், ஆசிரியர்கள், அரசு ஊழியர்கள், மருத்துவர்கள், பத்திரிகையாளர்கள் மற்றும் வங்கியாளர்கள். இருப்பினும், மிகவும் நெகிழ்வான சாதி வரிசைமுறை காரணமாக, இந்த நடுத்தர வர்க்கம் வெவ்வேறு சாதிகளைச் சேர்ந்த மக்களின் பலவகைப்பட்ட கலவையைக் கொண்டிருந்தது.

19 ஆம் நூற்றாண்டு "பின்தங்கிய வர்க்க இயக்கம்" என்று அழைக்கப்படுவதைக் கொண்டுவந்தது. இது பணக்காரர்களில் சிலரால் வேலைவாய்ப்பில் (கல்வி மற்றும் அரசுத் துறைகளில்) மேலாதிக்கத்தின் நேரடி விளைவாகவும், இங்கிலாந்தில் தொழில்துறை புரட்சி காரணமாக தென்னிந்தியா முழுவதும் வேலை இழப்புக்குமான நேரடி விளைவாகும். இந்த இயக்கம் முதலில் லிங்காயத்துகளால் அறிவிக்கப்பட்டது, அதைத் தொடர்ந்து வொக்கலிகாக்கள் மற்றும் குரும்பர்களும் இதில் ஈடுபட்டனர். இங்கிலாந்தில் பொருளாதாரப் புரட்சி மற்றும் ஆங்கிலேயர்களின் கட்டணக் கொள்கைகள் இந்தியாவில், குறிப்பாக நெசவுத் துறையில் பாரிய அளவிலான பணமதிப்பிழப்பு நடவடிக்கையை ஏற்படுத்தின. எடுத்துக்காட்டாக, பெங்களூரு 1800 க்கு முன்னர் செழிப்பான நெசவுத் தொழிலைக் கொண்டிருந்ததாக அறியப்பட்டது. மேலும் கன்னி பை நெசவு வணிகம் கோனிகா மக்களின் ஏகபோகமாக இருந்தது, இது பிரிட்டிசு இப்பிரதேசத்தை ஆளத் தொடங்கியபோது கணிசமாக மாறியது. பொட்டாசியம் நைட்ரேட் என்ற வேதியியல் மாற்றீட்டை இறக்குமதி செய்தது உப்பார் சமூகத்தை பாதித்தது. மண்ணெண்ணெய் இறக்குமதி எண்ணெய்களை வழங்கிய கனிகா சமூகத்தை பாதித்தது. வெளிநாட்டு பற்சிப்பி மற்றும் பட்டாசு தொழில்கள் பூர்வீக மட்பாண்ட வியாபாரத்தை பாதித்தன. ஆலைகள் மூலம் தயாரித்த போர்வைகள் கம்பளிக்கு மாற்றின. இந்த பொருளாதார வீழ்ச்சி 1883 இல் தார்வாட்டில் லிங்காயத் வித்யவர்தகர சங்கம், 1906 இல் பெங்களூரில் வொக்கலிகர சங்கம் மற்றும் 1917 இல் மைசூரில் பிரஜா மித்ரா மண்டலி போன்ற சமூக அடிப்படையிலான சமூக நல அமைப்புகளை உருவாக்க வழிவகுத்தது. இந்த அமைப்புகளின் குறிக்கோள் சமூகத்தில் உள்ளவர்களுக்கு ஒரு புதிய பொருளாதார சூழ்நிலையை சிறப்பாக சமாளிக்க உதவுவதாகும். கல்வி மற்றும் தங்குமிடம் தேடும் மாணவர்களுக்கு உதவ சமூக அடிப்படையிலான இளைஞர் விடுதிகள் முளைத்தன.

மேலும் காண்க

• இந்தியாவின் பொருளாதார வரலாறு

குறிப்புகள்

• Kamath, Suryanath U. (2001) [1980]. A concise history of Karnataka : from pre-historic times to the present. Bangalore: Jupiter books. LCCN 80905179. இணையக் கணினி நூலக மைய எண் 7796041.
• Pranesh, Meera Rajaram (2003) [2003]. Musical Composers during Wodeyar Dynasty (1638-1947 A.D.). Bangalore: Vee Emm.
• Chopra, Ravindran, Subrahmanian, P.N., T.K., N. (2003) [2003]. History of South India (Ancient, Medieval and Modern) Part III. New Delhi: Chand publications. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 81-219-0153-7.{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link)
• Sastri, Nilakanta K.A. (2002) [1955]. A history of South India from prehistoric times to the fall of Vijayanagar. New Delhi: Indian Branch, Oxford University Press. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 0-19-560686-8.