விக்கிப்பீடியா

இந்தியாவில் ஊட்டச்சத்து குறைபாடு

2013 முதல் இந்தியாவின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 50% அதிகரிப்பு இருந்தபோதிலும்,[1] உலகின் ஊட்டச்சத்து குறைபாடுள்ள குழந்தைகளில் மூன்றில் ஒரு பங்கினர் இந்தியாவில் வாழ்கின்றனர். இவர்களில், மூன்று வயதுக்குட்பட்ட குழந்தைகளில் பாதி பேர் எடை குறைந்தவர்கள்.

அனைத்து மக்களுக்கும் ஆரோக்கியமான உணவை அணுகுவது இந்தியா உட்பட ஒவ்வொரு நாட்டிற்கும் ஒரு சவாலாகும்.

இந்தியாவில் ஊட்டச்சத்துக் குறைபாட்டிற்கு ஒரு முக்கிய காரணம் பொருளாதார ஏற்றத்தாழ்வு . மக்கள்தொகையின் குறைந்த சமூக நிலை காரணமாக, அவர்களின் உணவு பெரும்பாலும் தரம் மற்றும் அளவு இரண்டிலும் இல்லை. ஊட்டச்சத்துக் குறைபாட்டால் பாதிக்கப்பட்ட பெண்களுக்கு ஆரோக்கியமான குழந்தைகள் வருவது குறைவு. ஊட்டச்சத்து குறைபாடுகள் தனிநபர்களுக்கும் சமூகத்திற்கும் நீண்டகால சேதத்தை ஏற்படுத்துகின்றன. அவர்களின் சிறந்த உணவளிக்கும் சகாக்களுடன் ஒப்பிடும்போது, ஊட்டச்சத்து குறைபாடுள்ள நபர்களுக்கு நிமோனியா மற்றும் காசநோய் போன்ற தொற்று நோய்கள் ஏற்பட வாய்ப்புள்ளது, இது அதிக இறப்பு விகிதத்திற்கு வழிவகுக்கிறது. தவிர, ஊட்டச்சத்து குறைபாடுள்ள நபர்கள் வேலையில் குறைந்த உற்பத்தி திறன் கொண்டவர்கள். குறைந்த உற்பத்தித்திறன் அவர்களுக்கு குறைந்த ஊதியத்தை அளிப்பது மட்டுமல்லாமல், ஊட்டச்சத்து குறைபாட்டின் ஒரு மோசமான வட்டத்தில் சிக்க வைக்கிறது,[2] ஆனால் சமுதாயத்திற்கு திறமையற்ற தன்மையைக் கொண்டுவருகிறது, குறிப்பாக இந்தியாவில் பொருளாதார உற்பத்திக்கு உழைப்பு ஒரு முக்கிய உள்ளீட்டு காரணியாக உள்ளது.[3] மறுபுறம், அதிகப்படியான ஊட்டச்சத்து கடுமையான விளைவுகளையும் ஏற்படுத்துகிறது. இந்தியாவில் 2010 ஆம் ஆண்டில் தேசிய உடல் பருமன் விகிதம் பெண்களுக்கு 14% ஆகவும், சில நகர்ப்புறங்களில் ஆண்களுக்கு 18% ஆகவும் 40% அதிகமாக இருந்தது.[4] உடல்பருமன் பல ஏற்படுத்துகிறது அல்லாத நோய்களான இதய நோய்கள், நீரிழிவு, புற்றுநோய் மற்றும் நாள்பட்ட சுவாச நோய்கள் போன்ற.

காரணங்கள் தொகு

உலக வங்கி கணக்கிட்டுள்ளது இந்தியா அவதியுற்று குழந்தைகளின் எண்ணிக்கை உலகின் மிக பெரிய பொறுப்பு வகிக்கும் நாடுகளில் ஒன்றாகும் ஊட்டச்சத்தின்மை . இந்தியாவில் எடை குறைந்த குழந்தைகளின் பாதிப்பு உலகிலேயே மிக உயர்ந்தது மற்றும் இயக்கம், இறப்பு, உற்பத்தித்திறன் மற்றும் பொருளாதார வளர்ச்சிக்கு மோசமான விளைவுகளைக் கொண்ட துணை சஹாரா ஆப்பிரிக்காவை விட இது இரு மடங்காகும். [5]

2017 குளோபல் பசி அட்டவணை மூலம் (GHI) அறிக்கை IFPRI ஒரு தீவிர கொண்டு 118 நாடுகளில் இந்தியா 100 வது வெளியே வது பட்டினி நிலைமை. தெற்காசிய நாடுகளில், ஆப்கானிஸ்தான் மற்றும் பாக்கிஸ்தானுக்கு அடுத்தபடியாக மூன்றாவது இடத்தில் உள்ளது, இது GHI மதிப்பெண் 29.0 ("கடுமையான நிலைமை").[6] 2019 உலகளாவிய பசி குறியீட்டு (ஜிஹெச்ஐ) அறிக்கை 117 நாடுகளில் இந்தியா 102 வது இடத்தைப் பிடித்தது. இந்தியாவில் ஐந்து வயதுக்குட்பட்ட ஐந்து குழந்தைகளில் ஒருவரையாவது வீணடிக்கிறார்கள்.

மக்கள்தொகை மற்றும் பொருளாதாரத்தின் அடிப்படையில் இந்தியா வேகமாக வளர்ந்து வரும் நாடுகளில் ஒன்றாகும், இது 1.365 பில்லியன் மக்கள் தொகையில் அமர்ந்து ஆண்டுதோறும் 1.5% –1.7% ஆக வளர்கிறது (2001 முதல் 2007 வரை).[7][8] பெரும்பாலான மக்கள் இன்னமும் தேசிய வறுமைக் கோட்டுக்குக் கீழே வாழ்ந்து வருகிறார்கள் என்றாலும், அதன் பொருளாதார வளர்ச்சி புதிய வாய்ப்புகளையும், நாள்பட்ட நோய்களின் பரவலை அதிகரிப்பதற்கான ஒரு இயக்கத்தையும் குறிக்கிறது, இது வளர்ந்த நாடுகளான அமெரிக்கா, கனடா மற்றும் ஆஸ்திரேலியா போன்ற நாடுகளில் அதிக விகிதத்தில் காணப்படுகிறது. ஊட்டச்சத்துக்: வறுமை மற்றும் இந்திய சமீபத்திய பொருளாதார வளர்ச்சி வாழும் மக்கள் இணைந்து ஊட்டச்சத்தின்மை இரண்டு வகையான இணை வெளிப்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறது overnutrition .[9]

உலகளாவிய பசி குறியீட்டில் 80 நாடுகளில் இந்தியா 67 வது இடத்தில் உள்ளது, இது வட கொரியா அல்லது சூடான் போன்ற நாடுகளை விட மோசமான பசி நிலைமையைக் கொண்டுள்ளது. உலகளவில் பசியுள்ளவர்களில் 25% பேர் இந்தியாவில் வாழ்கின்றனர். 1990 முதல் குழந்தைகளுக்கு சில முன்னேற்றங்கள் ஏற்பட்டுள்ளன, ஆனால் மக்கள் தொகையில் பசியின் விகிதம் அதிகரித்துள்ளது. இந்தியாவில் 5 வயதுக்குட்பட்ட குழந்தைகளில் 44% எடை குறைந்தவர்கள். குழந்தைகளில் 72% மற்றும் திருமணமான பெண்களில் 52% பேருக்கு இரத்த சோகை உள்ளது . கர்ப்ப காலத்தில் ஊட்டச்சத்துக் குறைபாடு குழந்தைக்கு எதிர்கால நோய்கள், உடல் ரீதியான பின்னடைவு மற்றும் அறிவாற்றல் திறன்களைக் குறைக்கும் அபாயத்தை ஏற்படுத்துகிறது என்று ஆராய்ச்சி உறுதியாகக் காட்டுகிறது.[10][11]

இந்திய மக்கள்தொகையில் 23.6% ஒரு நாளைக்கு 25 1.25 என்ற வாங்கும் சக்திக்குக் கீழே வாழ்கின்றனர். இந்த வறுமை நேரடியாக ஊட்டச்சத்துக் குறைபாட்டிற்கு வழிவகுக்காது, ஆனால் அது போதிய அளவு உணவு இல்லாமல் மக்கள் தொகையில் பெரும் பகுதியை விட்டுச்செல்கிறது. மக்கள் வெளியே சென்று அதை வாங்குவதற்கு மிகவும் ஏழ்மையானவர்கள் என்பதால் இது உணவுக்கான அணுகல் பற்றாக்குறையை ஏற்படுத்துகிறது.[12] இந்திய பதிவாளர் ஜெனரலின் கூற்றுப்படி, ஐந்து வயதுக்குட்பட்ட குழந்தைகளின் இறப்பு ஒவ்வொரு 1000 நேரடி பிறப்புகளில் 59 ஆகும், இது உலகின் மிக உயர்ந்த விகிதங்களில் ஒன்றாகும். இது குழந்தைகளில் ஊட்டச்சத்துக் குறைபாடு காரணமாகும் என்று சேவ் தி சில்ட்ரன் தெரிவித்துள்ளது.[13] ஒரு குழந்தையின் வாழ்க்கையின் முதல் ஆயிரம் நாட்களுக்குள் மோசமான ஊட்டச்சத்து அவர்களுக்கு பல எதிர்மறை காரணங்களை ஏற்படுத்தும். இது குன்றிய வளர்ச்சி, அறிவாற்றல் திறன், பள்ளி செயல்திறன் குறைதல், வயிற்றுப்போக்கு போன்ற நோய்களுக்கு வழிவகுக்கும். ஒரு அறிக்கையின்படி, இந்தியாவில் 68% குழந்தைகள் ஐந்து வயதிற்கு முன்பே இறக்கின்றனர்.[14]

பல்வேறு மக்கள்தொகை குழுக்களின் ஊட்டச்சத்து போக்குகள் தொகு

பகுதி, மதம், சாதி உள்ளிட்ட பல காரணிகள் இந்தியர்களின் ஊட்டச்சத்து நிலையை பாதிக்கின்றன. கிராமப்புறங்களில் வசிப்பதும் ஊட்டச்சத்து நிலைக்கு பங்களிக்கிறது.[15]

சமூக பொருளாதார நிலை தொகு

பொதுவாக, இந்தியாவில் ஏழைகளுக்கு ஊட்டச்சத்து குறைவு ஏற்படும் அபாயம் உள்ளது,[16] அதே சமயம் அதிக சமூக-பொருளாதார அந்தஸ்துள்ளவர்கள் அதிக ஊட்டச்சத்து பெற வாய்ப்புள்ளது. இரத்த சோகை செல்வத்துடன் எதிர்மறையாக தொடர்புடையது.[15]

குழந்தை ஊட்டச்சத்து குறைபாட்டைப் பொறுத்தவரை, குறைந்த வருமானம் கொண்ட குடும்பங்களில் உள்ள குழந்தைகள் அதிக வருமானம் கொண்ட குடும்பங்களை விட ஊட்டச்சத்து குறைபாடு உடையவர்கள். இந்தியாவில் பி.டி.எஸ் அமைப்பு கோதுமை மற்றும் அரிசி விநியோகத்தை மட்டுமே கொண்டுள்ளது, இதன் மூலம் இந்த தானியங்களால் புரதங்கள் போதுமானதாக இல்லை, இது ஊட்டச்சத்து குறைபாட்டிற்கும் வழிவகுக்கிறது. ஊட்டச்சத்துக் குறைபாட்டிற்கு வழிவகுக்கும் ஒரு கலாச்சார நம்பிக்கை மதம். இவற்றில் மதங்களின் செல்வாக்கு உள்ளது, குறிப்பாக இந்தியாவில் இறைச்சி உட்கொள்வதிலிருந்து தடைசெய்யப்பட்டுள்ளது. மேலும், மற்ற இந்தியர்கள் கண்டிப்பாக சைவ உணவு உண்பவர்கள், அதாவது பால் மற்றும் முட்டை உள்ளிட்ட எந்த வகையான விலங்கு உற்பத்தியையும் அவர்கள் உட்கொள்வதில்லை. போதிய புரதம் உட்கொள்ளும்போது இது ஒரு கடுமையான பிரச்சினையாகும், ஏனெனில் ஏழை இந்திய குடும்பங்களில் 56% பேர் புரதத்தை உட்கொள்ள தானியங்களை உட்கொள்கின்றனர். தானியங்கள் கொண்டிருக்கும் புரத வகை, விலங்கு பொருட்கள் கொண்டிருக்கும் புரதங்களுக்கு இணையாக இல்லை என்பதைக் காணலாம் (குலாட்டி, 2012).[17] இந்தியாவின் கிராமப்புறங்களில் இந்த நிகழ்வு மிகவும் பரவலாக உள்ளது, அங்கு அதிக ஊட்டச்சத்து குறைபாடு ஒரு முழுமையான மட்டத்தில் உள்ளது. குழந்தைகள் பொருத்தமான எடை மற்றும் உயரத்தைக் கொண்டிருக்கிறார்களா என்பது மக்களின் சமூக-பொருளாதார நிலையைப் பொறுத்தது.[18] குறைந்த சமூக பொருளாதார நிலைப்பாட்டைக் கொண்ட குடும்பங்களின் குழந்தைகள் துணை உகந்த வளர்ச்சியை எதிர்கொள்கின்றனர். ஒத்த சமூகங்களில் உள்ள குழந்தைகள் இதேபோன்ற ஊட்டச்சத்தைப் பகிர்ந்து கொள்வதைக் காட்டியுள்ள நிலையில், குழந்தையின் ஊட்டச்சத்து என்பது தாயின் பண்புகள், வீட்டு இனம் மற்றும் வசிக்கும் இடத்தைப் பொறுத்து குடும்பத்திலிருந்து குடும்பத்திற்கு வேறுபடுகிறது. சமூக-பொருளாதார நலனில் மேம்பாடுகளுடன், குழந்தை ஊட்டச்சத்தும் மேம்படும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.[19]

பிராந்தியம் தொகு

கிராமப்புறங்களில் ஊட்டச்சத்து குறைவாகவே காணப்படுகிறது, மீண்டும் முக்கியமாக குறைந்த சமூக பொருளாதார நிலை காரணமாக. ஆண்களுக்கும் பெண்களுக்கும் இரத்த சோகை நகர்ப்புறங்களை விட கிராமப்புறங்களில் சற்று அதிகமாக உள்ளது. உதாரணமாக, 2005 ஆம் ஆண்டில், கிராமப்புறங்களில் 40% பெண்கள், நகர்ப்புறங்களில் 36% பெண்கள் லேசான இரத்த சோகை இருப்பது கண்டறியப்பட்டது.[15] நகர்ப்புறங்களில், அதிக எடை நிலை மற்றும் உடல் பருமன் கிராமப்புறங்களை விட மூன்று மடங்கு அதிகம்.

புவியியல் பகுதிகளைப் பொறுத்தவரை, மத்தியப் பிரதேசம், ஜார்கண்ட், ஆந்திரா மற்றும் பீகார் ஆகியவை ஊட்டச்சத்து விகிதத்தில் மிக உயர்ந்த விகிதங்களைக் கொண்டுள்ளன. மிசோரம், சிக்கிம், மணிப்பூர், கேரளா, பஞ்சாப் மற்றும் கோவா ஆகியவை குறைந்த ஊட்டச்சத்து குறைபாடுள்ள மாநிலங்களில் அடங்கும், இருப்பினும் இந்த விகிதம் வளர்ந்த நாடுகளை விட கணிசமாக அதிகமாக உள்ளது. மேலும், பீகார், சத்தீஸ்கர், மத்தியப் பிரதேசம், ஆந்திரா, உத்தரபிரதேசம், கர்நாடகா, ஹரியானா மற்றும் ஜார்க்கண்ட் மாநிலங்களில் 70% க்கும் மேற்பட்ட நபர்களில் இரத்த சோகை காணப்படுகிறது. கோவா, மணிப்பூர், மிசோரம் மற்றும் கேரளாவில் 50% க்கும் குறைவான நபர்களுக்கு இரத்த சோகை உள்ளது.[20]

பஞ்சாப், கேரளா மற்றும் டெல்லி அதிக எடை மற்றும் பருமனான நபர்களை எதிர்கொள்கின்றன.[15]

மதம் தொகு

இந்தியாவில் இந்து அல்லது முஸ்லீம் பின்னணியைச் சேர்ந்த நபர்கள் கிறிஸ்தவ, சீக்கிய, அல்லது சமண பின்னணியைச் சேர்ந்தவர்களைக் காட்டிலும் அதிக ஊட்டச்சத்து குறைபாடு உள்ளவர்கள் என்று ஆய்வுகள் காட்டுகின்றன.[21]

பெண் மக்கள் தொகை தொகு

இரட்டை சுமை தொகு

இரட்டை சுமை உடல் பருமன் அல்லது எடை குறைந்த வடிவத்தில் ஊட்டச்சத்து குறைபாடு என வகைப்படுத்தப்படுகிறது, இது ஒரு தனிநபருக்குள் மற்றும் / அல்லது ஒரு சமூக மட்டத்தில் உள்ளது. ஒரு தனிப்பட்ட மட்டத்தில், ஒரு நபர் உடல் பருமனாக இருக்க முடியும், ஆனால் சரியான ஊட்டச்சத்துக்கு போதுமான ஊட்டச்சத்துக்கள் இல்லை.[22] ஒரு சமூக மட்டத்தில், இரட்டைச் சுமை என்பது அதிக எடை மற்றும் எடை குறைந்த நபர்கள் இருவரையும் கொண்ட மக்கள்தொகையைக் குறிக்கிறது.[23] இந்தியாவில் பெண்கள் ஊட்டச்சத்துக் குறைபாட்டின் இரட்டை சுமையின் கணிசமான விகிதத்தைப் பகிர்ந்து கொள்கிறார்கள்.[24] ஒரு பெண் பருமனான அல்லது எடை கீழ் ஊட்டச்சத்து கற்சணல் என்பதை முதன்மை காரணங்கள் அல்ல சார்ந்து தனிநபரின் சமூக பொருளாதார நிலையை, மற்றும் சார்பு கிராமப்புற அல்லது நகர்ப்புற மக்கள் தொகை மீது. நகர்ப்புறங்களில் அதிக பொருளாதார வழிமுறைகளைக் கொண்ட பெண்கள் பருமனான மற்றும் ஊட்டச்சத்து குறைபாடுள்ள வகைக்குள் வருகிறார்கள், அதே சமயம் கிராமப்புறங்களில் குறைந்த வருமானம் உடைய பெண்கள் எடை குறைந்த மற்றும் ஊட்டச்சத்து குறைபாடு உள்ளவர்கள். இரட்டை சுமை விளைவுகளில் ஒரு நிலையான காரணி முதன்மையாக உணவு பாதுகாப்பு சிக்கல்களுடன் தொடர்புடையது. இந்தியாவுக்குள் ஆரோக்கியமான மற்றும் சத்தான உணவுகளுக்கான அணுகல் அதிக அளவில் அதிக கலோரி, குறைந்த ஊட்டச்சத்து நிறைந்த உணவுகளால் மாற்றப்பட்டுள்ளது. இரட்டை ஊட்டச்சத்துக் குறைபாடு சிக்கல்களின் இருப்பு, நன்கு உணவளிக்கப்பட்ட சமுதாயத்தை உறுதி செய்வதற்கான கொள்கைகளை தீர்மானிக்கும் போது, கலோரிகளுக்கு மாறாக, ஊட்டச்சத்து உற்பத்தியை அளவிடும் விருப்பங்களை கொள்கை வகுப்பாளர்கள் ஆதரிக்க வேண்டும் என்று அறிவுறுத்துகிறது.

உள்நாட்டு வன்முறை தொகு

ஊட்டச்சத்து குறைபாடு மற்றும் வீட்டு வன்முறை ஆகியவற்றுக்கு இடையே ஒரு வலுவான தொடர்பு கண்டறியப்பட்டுள்ளது, குறிப்பாக உயர் இரத்த சோகை மற்றும் ஊட்டச்சத்து குறைபாடு.[25] வீட்டு வன்முறை உளவியல் மற்றும் உடல் ரீதியான துஷ்பிரயோகத்தின் வடிவத்தில் வருகிறது, இது குடும்பங்களுக்குள் நடத்தைகளை நோக்கிய கட்டுப்பாட்டு பொறிமுறையாகும்.[26] இந்த கட்டுப்பாடு ஒரு பெண்ணின் தன்னாட்சி உரிமையை பாதிக்கிறது, உணவு வழங்குவது, எந்த வகை மற்றும் அளவு, இது தனக்கும், மற்றும் குடும்ப உறுப்பினர்களுக்கும் பாதகமான ஊட்டச்சத்து முடிவுகளுக்கு வழிவகுக்கிறது. ஆக்ஸிஜனேற்ற அழுத்தமாக பெயரிடப்பட்ட ஒரு செயல்முறையின் மூலம் மன அழுத்தமும் இரத்த சோகையை பாதிக்கிறது. அதிக மன அழுத்தத்தின் தருணங்களில், இலவச தீவிரவாதிகள் உற்பத்தி செய்யப்படுகின்றன, அவை ஆரோக்கியமான சிவப்பு ரத்த அணுக்களைத் தாக்குகின்றன, எனவே ஹீமோகுளோபின் இரத்த அளவைக் குறைத்து இரத்த சோகை ஊட்டச்சத்து குறைபாட்டை உருவாக்குகின்றன. கூடுதலாக, பெண்கள் எடை குறைவாக இருப்பதில் உடலியல் அல்லது நாள்பட்ட மன அழுத்தம் வலுவாக தொடர்புடையது.[27]

மேலாண்மை தொகு

வளர்ந்து வரும் சத்தான குழந்தைகளின் வீதத்தை மாற்ற இந்திய அரசு பல திட்டங்களைத் தொடங்கியுள்ளது. அவற்றில் ஐ.சி.டி.எஸ், என்.சி.எஃப், தேசிய சுகாதார மிஷன் ஆகியவை அடங்கும்.[28][29] குறிப்பாக COVID-19 தொற்றுநோயைப் பின்பற்றி ஊட்டச்சத்து தேவைகளை நிர்வகிக்க, ஊட்டச்சத்து பாதுகாப்பை நோக்கி இந்தியா செயல்படக்கூடிய வழிகளை நிபுணர்கள் பரிந்துரைத்துள்ளனர்.[30] சமூக சமையலறைகளை அமைத்தல், பருப்பு வகைகள் மற்றும் தினைகளை பொது விநியோக முறைக்குச் சேர்ப்பது மற்றும் பள்ளி மதிய உணவுத் திட்டத்தைத் தொடர்வது ஆகியவை இதில் அடங்கும்.

இந்திய பள்ளிகளில் மதிய உணவு திட்டம் தொகு

இந்திய அரசு 15 ஆகஸ்ட் 1995 அன்று மதிய உணவுத் திட்டத்தைத் தொடங்கியது. இது அரசாங்கத்தால் நடத்தப்படும் அனைத்து பள்ளிகளிலும் அல்லது அரசாங்க நிதியத்தின் உதவியுடன் பள்ளிகளிலும் புதிதாக சமைக்கப்பட்ட உணவைக் கொண்ட மில்லியன் கணக்கான குழந்தைகளுக்கு சேவை செய்கிறது.

இது தவிர, இஸ்கான் உணவு நிவாரண அறக்கட்டளை, நலாபோத்து அறக்கட்டளை மற்றும் அக்ஷய பத்ரா அறக்கட்டளை ஆகியவை உலகின் மிகப்பெரிய தன்னார்வ தொண்டு நிறுவனத்தால் நடத்தப்படும் மதிய உணவு திட்டங்களை நடத்துகின்றன, ஒவ்வொன்றும் புதிதாக சமைத்த தாவர அடிப்படையிலான உணவை 1.3 க்கும் மேற்பட்டவர்களுக்கு வழங்குகின்றன இந்தியாவில் அரசு மற்றும் அரசு உதவி பெறும் பள்ளிகளில் மில்லியன் பள்ளி குழந்தைகள். இந்த திட்டங்கள் அரசாங்கத்தின் பகுதி மானியங்களுடன் மற்றும் ஓரளவு தனிநபர்கள் மற்றும் நிறுவனங்களின் நன்கொடைகளுடன் நடத்தப்படுகின்றன. உணவுக்கான வாழ்க்கை அண்ணாமிரிதா மற்றும் அக்ஷய பத்ரா ஆகியோரால் வழங்கப்படும் உணவு இந்திய அரசு வழங்கிய ஊட்டச்சத்து விதிமுறைகளுக்கு இணங்குகிறது மற்றும் இந்தியாவில் குழந்தைகளிடையே ஊட்டச்சத்து குறைபாட்டை ஒழிப்பதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது. ஃபுட் ஃபார் லைஃப் அன்னாமிரிதா (எஃப்.எஃப்.எல்.ஏ) என்பது உலகின் மிகப்பெரிய இலவச உணவு நிவாரண வலையமைப்பான ஃபுட் ஃபார் லைஃப் குளோபலின் முதன்மை இணைப்பாகும், இது 60 க்கும் மேற்பட்ட நாடுகளில் திட்டங்களைக் கொண்டுள்ளது.[31]

ஒருங்கிணைந்த குழந்தை மேம்பாட்டு திட்டம் தொகு

ஒருங்கிணைந்த குழந்தைகள் மேம்பாட்டு சேவைகள் ( ஒருங்கிணைந்த குழந்தைகள் மேம்பாட்டு சேவைகள் ) என்ற திட்டத்தை இந்திய அரசு 1975 இல் தொடங்கியது. உடல்நலம் மற்றும் ஊட்டச்சத்து கல்வி, சுகாதார சேவைகள், துணை உணவு மற்றும் முன்பள்ளி கல்வி ஆகியவற்றை வழங்குவதன் மூலம் 6 வயதுக்குட்பட்ட தாய்மார்கள் மற்றும் குழந்தைகளின் ஆரோக்கியத்தை மேம்படுத்துவதில் ஐ.சி.டி.எஸ் முக்கிய பங்கு வகிக்கிறது. கிராமப்புற, நகர்ப்புற மற்றும் பழங்குடியின மக்களைக் குறிவைத்து ஐ.சி.டி.எஸ் இந்தியாவின் மத்திய அரசு பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகள் மேம்பாட்டு அமைச்சகம் வழியாக நடத்துகிறது மற்றும் 70 மில்லியனுக்கும் அதிகமான இளம் குழந்தைகள் மற்றும் 16 மில்லியனுக்கும் அதிகமான கர்ப்பிணி மற்றும் பாலூட்டும் தாய்மார்களை அடைந்துள்ளது.[32]

ஊட்டச்சத்து குறைபாட்டை பாதிக்கும் பிற திட்டங்களில் தேசிய மதிய உணவு திட்டம், தேசிய ஊரக சுகாதார பணி மற்றும் பொது விநியோக முறை (பி.டி.எஸ்) ஆகியவை அடங்கும். இந்த திட்டங்கள் மற்றும் திட்டங்களுக்கான சவால் செயல்திறன், தாக்கம் மற்றும் பாதுகாப்பு ஆகியவற்றை எவ்வாறு அதிகரிப்பது என்பதுதான். 

பால் குபோஷன் முக்தா பீகார் (பி.கே.எம்.பி) என்பது பீகார் அரசின் சமூக நலத் துறையால் 2014 இல் தொடங்கப்பட்டது.

பிரச்சாரம் ஐந்து "சி" ஐ அடிப்படையாகக் கொண்டது:

  • நடத்தை மாற்றத்திற்கான சி ommunication
  • சி அபாசிட்டி கட்டிடம்
  • சி ommunity இன் உறுதியான மற்றும் தெளிவற்ற அணுகல்
  • சி சர்வவல்லமை பங்கேற்பு மற்றும்
  • சி ஆலெக்டிவ் அணுகுமுறை.

நடத்தை மாற்ற தகவல் தொடர்பு (பி.சி.சி) மற்றும் பிற சமூக அம்சங்களின் உதவியுடன் ஊட்டச்சத்துக் குறைபாடு போன்ற சுகாதாரப் பிரச்சினையை சமாளிக்க முடியும் என்பதை பன்முக மூலோபாயம் காட்டுகிறது.[33]

தேசிய குழந்தைகள் நிதியம் தொகு

தேசிய குழந்தைகள் நிதியம் 1979 ஆம் ஆண்டில் சர்வதேச குழந்தைகளின் ஆண்டில் தொண்டு எண்டோவ்மென்ட் ஃபண்ட் சட்டம், 1890 இன் கீழ் உருவாக்கப்பட்டது. இந்த நிதி குழந்தைகளின் நலனுக்கு உதவும் தன்னார்வ அமைப்புகளுக்கு ஆதரவை வழங்குகிறது.[சான்று தேவை]

குழந்தைகளுக்கான தேசிய செயல் திட்டம் தொகு

1990 குழந்தைகள் மீதான உலக உச்சிமாநாட்டால் வகுக்கப்பட்ட 27 உயிர்வாழ்வு மற்றும் மேம்பாட்டு இலக்குகளுக்கு இந்தியா கையொப்பமிட்டுள்ளது. இந்த இலக்குகளை செயல்படுத்த, பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகள் மேம்பாட்டுத் துறை குழந்தைகள் மீதான தேசிய செயல் திட்டத்தை வகுத்துள்ளது. சம்பந்தப்பட்ட ஒவ்வொரு மத்திய அமைச்சகங்கள் / துறைகள், மாநில அரசுகள் / யு.டி. மற்றும் பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகளை கையாளும் தன்னார்வ நிறுவனங்கள் செயல் திட்டத்தை செயல்படுத்த தகுந்த நடவடிக்கைகளை எடுக்குமாறு கேட்டுக் கொள்ளப்பட்டுள்ளன. இந்த இலக்குகள் தேசிய அபிவிருத்தி திட்டங்களில் ஒருங்கிணைக்கப்பட்டுள்ளன. செயலாளரின் (பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகள் மேம்பாடு) தலைமையின் கீழ் ஒரு கண்காணிப்புக் குழு, தேசிய செயல் திட்டத்தில் நிர்ணயிக்கப்பட்ட இலக்குகளை அடைவதை மதிப்பாய்வு செய்கிறது. சம்பந்தப்பட்ட அனைத்து மத்திய அமைச்சகங்கள் / துறைகள் குழுவில் குறிப்பிடப்படுகின்றன.[சான்று தேவை]

1995 ஆம் ஆண்டிற்கான இலக்குகளையும், 2000 ஆம் ஆண்டிற்கான குறிக்கோள்களையும், முழுமையான குழந்தை மேம்பாட்டுக்கான உத்திகளைக் குறிப்பிடுவதையும் தேசிய செயல் திட்டத்தின் படி 15 மாநில அரசுகள் மாநில செயல் திட்டத்தை தயார் செய்துள்ளன. 

ஐக்கிய நாடுகளின் குழந்தைகள் நிதியம் தொகு

பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகள் மேம்பாட்டுத் துறை யுனிசெஃப்பின் நோடல் துறை ஆகும். இந்தியா 1949 முதல் யுனிசெஃப் உடன் தொடர்புடையது, இப்போது மிகவும் பின்தங்கிய குழந்தைகள் மற்றும் அவர்களின் தாய்மார்களுக்கு உதவுவதற்கான ஐந்தாவது தசாப்த ஒத்துழைப்பில் உள்ளது. பாரம்பரியமாக, குழந்தை மேம்பாடு, பெண்கள் மேம்பாடு, நகர்ப்புற அடிப்படை சேவைகள், சமூகம் சார்ந்த ஒருங்கிணைந்த சேவைகளுக்கான ஆதரவு, சுகாதாரம், கல்வி, ஊட்டச்சத்து, நீர் மற்றும் சுகாதாரம், சிறப்பு திறன் கொண்ட குழந்தைகள், குறிப்பாக கடினமான சூழ்நிலைகளில் உள்ள குழந்தைகள், தகவல் மற்றும் தகவல் தொடர்பு, திட்டமிடல் மற்றும் நிரல் ஆதரவு. டிசம்பர் 31, 1997 வரை இந்தியா யுனிசெப் நிர்வாகக் குழுவில் உறுப்பினராக இருந்தது. வாரியத்தில் 3 வழக்கமான அமர்வுகள் மற்றும் ஒரு வருடத்தில் ஒரு வருடாந்திர அமர்வு உள்ளது. யுனிசெஃப் தொடர்பான உத்திகள் மற்றும் பிற முக்கிய விஷயங்கள் அந்தக் கூட்டங்களில் விவாதிக்கப்படுகின்றன. இந்திய அரசின் ஒன்பதாவது திட்டத்துடன் ஒத்திசைக்கப்படவுள்ள 1999-2002 ஆம் ஆண்டின் அடுத்த மாஸ்டர் திட்ட நடவடிக்கைகளுக்கான ஒத்துழைப்புத் திட்டத்திற்கான மூலோபாயத்தையும் பகுதிகளையும் இறுதி செய்ய இந்திய அரசு மற்றும் யுனிசெப் அதிகாரிகளின் கூட்டம் 1997 நவம்பர் 12 அன்று ஒத்துப்போனது.[34]

தேசிய சுகாதார பணி தொகு

தேசிய ஊரக சுகாதார பணி தொகு

இந்தியாவின் தேசிய ஊரக சுகாதார பணி 2005–2012 ஆண்டுகளில் உருவாக்கப்பட்டது, மேலும் அதன் குறிக்கோள் "மக்களால், குறிப்பாக கிராமப்புறங்களில் வசிப்பவர்கள், ஏழைகள், பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகள். "

இந்த பணியின் கீழ் இலக்குகளின் துணைக்குழு:

  1. குழந்தை இறப்பு விகிதம் (ஐ.எம்.ஆர்) மற்றும் தாய்வழி இறப்பு விகிதம் (எம்.எம்.ஆர்), பிறந்த குழந்தை இறப்பு விகிதம் (என்.எம்.ஆர்)
  2. பொது சுகாதார சேவைகளுக்கு உலகளாவிய அணுகலை வழங்குதல்
  3. உள்நாட்டில் பரவும் நோய்கள் உட்பட, தொற்றுநோய்கள் மற்றும் தொற்றுநோய்கள் அல்லாத நோய்களைத் தடுக்கவும் கட்டுப்படுத்தவும்
  4. ஒருங்கிணைந்த விரிவான முதன்மை சுகாதாரத்துக்கான அணுகலை வழங்குதல்
  5. மக்கள் தொகை உறுதிப்படுத்தல், அத்துடன் பாலினம் மற்றும் மக்கள்தொகை சமநிலையை உருவாக்குங்கள்
  6. உள்ளூர் சுகாதார மரபுகள் மற்றும் பிரதான ஆயுஷ் ஆகியவற்றை புதுப்பிக்கவும்
  7. இறுதியாக, ஆரோக்கியமான வாழ்க்கை முறைகளை மேம்படுத்த

இந்த நோக்கம் அதன் அனைத்து இலக்குகளையும் பூர்த்தி செய்ய உத்திகள் மற்றும் செயல் திட்டத்தை அமைத்துள்ளது.[35]

மேலும் படிக்க தொகு

சான்றுகள் தொகு

  1. ↑ "The Indian exception". The Economist. 31 March 2011. http://www.economist.com/node/18485871. 
  2. ↑ "Turning the tide of malnutrition" (PDF). World Health Organization. பார்க்கப்பட்ட நாள் 14 February 2012.
  3. ↑ "A call for reform and action". The World Bank. பார்க்கப்பட்ட நாள் 14 February 2012.
  4. ↑ "India in grip of obesity epidemic". The Times of India. 12 November 2010 இம் மூலத்தில் இருந்து 28 ஏப்ரல் 2013 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://web.archive.org/web/20130428213922/http://articles.timesofindia.indiatimes.com/2010-11-12/india/28245306_1_obesity-india-and-china-overweight-rates. 
  5. ↑ "World Bank Report". Source: The World Bank (2009). பார்க்கப்பட்ட நாள் 2009-03-13. World Bank Report on Malnutrition in India
  6. ↑ "2015 Global Hunger Index Report" (PDF). International Food Policy Research Institute (IFPRI).
  7. ↑ "World Development Indicators – Google Public Data Explorer".
  8. ↑ "World Bank Report". Source: The World Bank 2009. Archived from the original on 2015-03-11. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2009-11-25. India Country Overview 2009
  9. ↑ Yach, Derek; Hawkes, Corinna; Gould, C. Linn; Hofman, Karen J. (2004). "Journal of the American Medical Association". JAMA 291 (21): 2616–2622. doi:10.1001/jama.291.21.2616. பப்மெட்:15173153. "The global burden of chronic diseases". 
  10. ↑ Superpower? 230 million Indians go hungry daily பரணிடப்பட்டது 2013-05-10 at the வந்தவழி இயந்திரம், Subodh Varma, 15 Jan 2012, The Times of India,
  11. ↑ against hunger.in/hunger/underlying-causes-malnutrition "Causes of Hunger in India". Action Against Hunger (in ஆங்கிலம்). பார்க்கப்பட்ட நாள் 2020-11-19. {{cite web}}: Check |url= value (help)[தொடர்பிழந்த இணைப்பு]
  12. ↑ "Why India remains malnourished". downtoearth.org.in (in ஆங்கிலம்). பார்க்கப்பட்ட நாள் 2020-11-19.
  13. ↑ Singh, Abhishek (2020-03-02). "Childhood Malnutrition in India" (in en). Perspective of Recent Advances in Acute Diarrhea. doi:10.5772/intechopen.89701. https://www.intechopen.com/books/perspective-of-recent-advances-in-acute-diarrhea/childhood-malnutrition-in-india. 
  14. ↑ "68 Per Cent Of Child Deaths Under Five Years In India Caused By Malnutrition In 2017: Study | News". NDTV-Dettol Banega Swasth Swachh India (in அமெரிக்க ஆங்கிலம்). 2019-10-25. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2021-03-31.
  15. ↑ 15.0 15.1 15.2 15.3 "NFHS-3 Nutritional Status of Adults". பார்க்கப்பட்ட நாள் 2009-11-26.
  16. ↑ Kanjilal, B (2010). "Nutritional Status of Children in India: Household Socio-Economic Condition as the Contextual Determinant". International Journal for Equity in Health 9: 19. doi:10.1186/1475-9276-9-19. பப்மெட்:20701758. பப்மெட் சென்ட்ரல்:2931515. http://www.futurehealthsystems.org/publications/nutritional-status-of-children-in-india-household-socio-econ.html. பார்த்த நாள்: 2021-04-07. 
  17. ↑ Gulati, A., Ganesh-Kumar, A., Shreedhar, G., & Nandakumar, T. (2012). Agriculture and malnutrition in India. Food And Nutrition Bulletin, 33(1), 74–86
  18. ↑ "HUNGaMA Survey Report" (PDF). Naandi foundation. Archived from the original (PDF) on 31 ஜனவரி 2012. பார்க்கப்பட்ட நாள் 1 February 2012. {{cite web}}: Check date values in: |archive-date= (help)
  19. ↑ Kanjilal, Barun; Mazumdar; Mukherjee; Rahman (January 2010). "Nutritional status of children in India: household socio-economic condition as the contextual determinant". International Journal for Equity in Health 9: 19–31. doi:10.1186/1475-9276-9-19. பப்மெட்:20701758. 
  20. ↑ "NFHS-3 Nutritional Status of Children". பார்க்கப்பட்ட நாள் 2009-11-26.
  21. ↑ "Nutrition and Anaemia" (PDF). பார்க்கப்பட்ட நாள் 2009-11-26.
  22. ↑ Meenakshi, J. V. (2016-11-01). "Trends and patterns in the triple burden of malnutrition in India" (in en). Agricultural Economics 47 (S1): 115–134. doi:10.1111/agec.12304. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:1574-0862. http://www.cdedse.org/pdf/work256.pdf. 
  23. ↑ Thow, Anne Marie; Kadiyala, Suneetha; Khandelwal, Shweta; Menon, Purnima; Downs, Shauna; Reddy, K. Srinath (June 2016). "Toward Food Policy for the Dual Burden of Malnutrition: An Exploratory Policy Space Analysis in India". Food and Nutrition Bulletin 37 (3): 261–274. doi:10.1177/0379572116653863. பப்மெட்:27312356. http://researchonline.lshtm.ac.uk/2551418/1/Towards%20food%20policy%20for_GREEN%20AAM.pdf. 
  24. ↑ Kulkarni, Vani S.; Kulkarni, Veena S.; Gaiha, Raghav (2017). "Double Burden of Malnutrition". International Journal of Health Services 47 (1): 108–133. doi:10.1177/0020731416664666. பப்மெட்:27638762. 
  25. ↑ Ackerson, L. K.; Subramanian, S. V. (2008-05-15). "Domestic Violence and Chronic Malnutrition among Women and Children in India" (in en). American Journal of Epidemiology 167 (10): 1188–1196. doi:10.1093/aje/kwn049. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0002-9262. பப்மெட்:18367471. 
  26. ↑ Yount, Kathryn M.; Digirolamo, Ann M.; Ramakrishnan, Usha (2011-05-01). "Impacts of domestic violence on child growth and nutrition: A conceptual review of the pathways of influence" (in en). Social Science & Medicine 72 (9): 1534–1554. doi:10.1016/j.socscimed.2011.02.042. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0277-9536. பப்மெட்:21492979. 
  27. ↑ Ferreira, Marcela de Freitas; Moraes, Claudia Leite de; Reichenheim, Michael Eduardo; Verly Junior, Eliseu; Marques, Emanuele Souza; Salles-Costa, Rosana; Ferreira, Marcela de Freitas; Moraes, Claudia Leite de et al. (January 2015). "Effect of physical intimate partner violence on body mass index in low-income adult women". Cadernos de Saúde Pública 31 (1): 161–172. doi:10.1590/0102-311X00192113. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0102-311X. பப்மெட்:25715300. 
  28. ↑ "ICDS".
  29. ↑ "National health mission".
  30. ↑ Jayashree, R. Gopinath & B. "Beyond food rations: Six ways India can ensure nutrition security for its most vulnerable people". Scroll.in (in அமெரிக்க ஆங்கிலம்). பார்க்கப்பட்ட நாள் 2020-07-24.
  31. ↑ "காப்பகப்படுத்தப்பட்ட நகல்". Archived from the original on 2021-07-16. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2021-08-14.
  32. ↑ Balarajan, Yarlini; Reich, Michael R. (2016-07-01). "Political economy of child nutrition policy: A qualitative study of India's Integrated Child Development Services (ICDS) scheme" (in en). Food Policy 62: 88–98. doi:10.1016/j.foodpol.2016.05.001. பன்னாட்டுத் தர தொடர் எண்:0306-9192. 
  33. ↑ "A campaign to end malnutrition in Bihar". ideasforindia.in. Archived from the original on 2016-01-27. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2015-10-09.
  34. ↑ "Child Development Website". Source: Child Development programs site (2009). Archived from the original on 6 December 2008. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2009-03-14. Programs to address malnutrition in India
  35. ↑ "National Rural Health Mission" (PDF). Source: National Rural Health Mission (2005–2012). Archived from the original (PDF) on 2009-11-22. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2009-11-26.
"https://ta.wikipedia.org/w/index.php?title=இந்தியாவில்_ஊட்டச்சத்து_குறைபாடு&oldid=3927685" இலிருந்து மீள்விக்கப்பட்டது