பௌத்த கலை
பௌத்த கலை என்பது பௌத்தத்தின் சூழலில் உருவாக்கப்பட்ட காட்சிக் கலையாகும் . இது கௌதம புத்தர் மற்றும் பிற புத்தர்கள் மற்றும் போதிசத்துவர்களின் சித்தரிப்புகள், குறிப்பிடத்தக்க பௌத்த பிரமுகர்கள் வரலாற்று மற்றும் புராண, அவர்களின் வாழ்க்கையின் கதைக் காட்சிகள், மண்டலங்கள் மற்றும் பௌத்த நடைமுறைகளுடன் தொடர்புடைய வஜ்ராக்கள், மணிகள், ஸ்தூபிகள் மற்றும் புத்த கோவில் கட்டிடக்கலை போன்றவற்றை உள்ளடக்கியது.[1] ஆரம்பகால புத்த கலையானது கிமு 6 முதல் 5 ஆம் நூற்றாண்டு வரையிலான சித்தார்த்த கௌதமரின் வரலாற்று வாழ்க்கைக்கு சில நூற்றாண்டுகளுக்குப் பிறகு இந்திய துணைக்கண்டத்தின் வடக்கில், நவீன இந்தியா, பாகிஸ்தான் மற்றும் ஆப்கானித்தானில் உருவானது.
.jpeg)
ஒவ்வொரு புதிய புரவலர் நாட்டிலும் பௌத்தம் பரவி, பரிணமித்தபோது, பௌத்த கலை அதன் அடிச்சுவடுகளைப் பின்பற்றியது. இது வடக்கே மத்திய ஆசியா வழியாகவும் கிழக்கு ஆசியாவிலும் பௌத்த கலையின் வடக்குக் கிளையை உருவாக்கியது, மேலும் கிழக்கில் தென்கிழக்கு ஆசியா வரை பௌத்த கலையின் தெற்கு கிளையை உருவாக்கியது. இந்தியாவில், பௌத்தக் கலை செழித்து வளர்ந்தது மற்றும் இந்து மற்றும் சைன கலைகளுடன் இணைந்து வளர்ந்தது, குகைக் கோயில் வளாகங்கள் ஒன்றாகக் கட்டப்பட்டன.[2]
ஆரம்பத்தில், வரலாற்று புத்தரின் பக்தி சிலைகள் மற்றும் அவரது வாழ்க்கை மற்றும் முன்னாள் வாழ்க்கையின் விரிவான காட்சிகளுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கப்பட்டது. பௌத்த தேவாலயம் போதிசத்துவர்களின் பக்தி உருவங்களை உருவாக்கியது மற்றும் பிற உருவங்கள் வட பௌத்த கலையில் பொதுவான பாடங்களாக மாறின.
கிமு 2 முதல் 1 ஆம் நூற்றாண்டு வரை, புத்தரின் வாழ்க்கை மற்றும் போதனைகளின் அத்தியாயங்களைக் குறிக்கும் சிற்பங்கள் மிகவும் வெளிப்படையானவை. இவை பொதுவாக ஸ்தூபிகளின் வடிவத்தை எடுத்தன. இந்தியா சிற்ப பாரம்பரியம் மற்றும் உருவப்படத்தில் தேர்ச்சி பெற்றிருந்தாலும், புத்தர் ஒருபோதும் மனித வடிவத்தில் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தப்படவில்லை.
புத்தரை மானுடவியல் ரீதியாக சித்தரிக்க கலைஞர்கள் தயங்கினார்கள், மேலும் அவ்வாறு செய்வதைத் தவிர்க்க குறியீடுகளை உருவாக்கினர் (பிற மனித உருவங்கள் தோன்றும் கதைக் காட்சிகளில் கூட). இந்த போக்கு கிபி 2 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் இந்தியாவின் தென் பகுதிகளில், அமராவதி பள்ளியின் கலையில் இருந்தது. புத்தரின் முந்தைய மானுடவியல் பிரதிநிதித்துவங்கள் மரத்தால் செய்யப்பட்டிருக்கலாம் என்றும் அன்றிலிருந்து அழிந்திருக்கலாம் என்றும் வாதிடப்படுகிறது. இருப்பினும், இது தொடர்பான தொல்பொருள் சான்றுகள் எதுவும் கிடைக்கவில்லை.
இந்தியாவில் புத்த கலையின் ஆரம்பகால படைப்புகள் கிமு 1 ஆம் நூற்றாண்டுக்கு முந்தையவை. போத்கயாவில் உள்ள மகாபோதி கோயில் பர்மா மற்றும் இந்தோனேசியாவில் உள்ள ஒத்த கட்டமைப்புகளுக்கு ஒரு மாதிரியாக மாறியது. சிகிரியாவில் உள்ள ஓவியங்கள் அஜந்தா குகை ஓவியங்களை விட பழமையானவை என்று கூறப்படுகிறது. [3]
சீன வரலாற்று ஆதாரங்கள் மற்றும் பேசின் நகரத்தில் உள்ள சுவரோவியங்கள், ஆய்வாளர் மற்றும் தூதர் ஜாங் கியான் மத்திய ஆசியாவிற்கு சுமார் 130 BCE வரை பாக்ட்ரியா வரை மேற்கொண்ட பயணங்களை துல்லியமாக விவரிக்கின்றன, அதே சுவரோவியங்கள் பேரரசர் ஹான் வுடி (கிமு 156-87) பற்றி விவரிக்கின்றன. பௌத்த சிலைகளை வணங்கி, "நாடோடிகளுக்கு எதிரான பிரச்சாரங்களில் ஒரு பெரிய ஹான் ஜெனரல் கிமு 120 இல் கொண்டு வரப்பட்ட தங்க மனிதர்கள்" என்று விளக்கினார். சீன வரலாற்று இலக்கியங்களில் புத்தரை வணங்கிய ஹான் வுடி பற்றி வேறு எதுவும் குறிப்பிடப்படவில்லை என்றாலும், புத்தரின் சிலைகள் கிமு 2 ஆம் நூற்றாண்டில் ஏற்கனவே இருந்ததாக சுவரோவியங்கள் தெரிவிக்கின்றன, அவற்றை நேரடியாக இந்தோ-கிரேக்கர்களின் காலத்துடன் இணைக்கின்றன.
புத்தரின் மானுடவியல் பிரதிநிதித்துவங்கள் கிபி 1 ஆம் நூற்றாண்டில் வட இந்தியாவில் பிமரன் கலசத்துடன் வெளிவரத் தொடங்கின. உருவாக்கத்தின் மூன்று முக்கிய மையங்கள் இன்றைய வடமேற்கு எல்லைப்புற மாகாணம், பாக்கிஸ்தான், அமராவதி மற்றும் மத்திய வட இந்தியாவின் மதுரா பகுதியில் உள்ள காந்தாரா என அடையாளம் காணப்பட்டுள்ளன.
332 இல் மகா அலெக்சாண்டரின் வெற்றியின் போது காந்தாரத்தில் ஹெலனிஸ்டிக் கலாச்சாரம் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. மௌரியப் பேரரசின் நிறுவனர் சந்திரகுப்த மௌரியா (கி.மு. 321-298), கிமு 305-303 செலூசிட்-மௌரியப் போரின் போது மாசிடோனிய சாத்திரங்களை வென்றார். இந்திய துணைக்கண்டத்தில் மிகப்பெரிய பேரரசை உருவாக்கிய சந்திரகுப்தாவின் பேரன் அசோகர் (கிமு 268-232), கலிங்கப் போரைத் தொடர்ந்து புத்த மதத்திற்கு மாறினார். ஒரு விரிவாக்க சித்தாந்தத்தை கைவிட்டு, அசோகரின் ஆணைகளில் விவரிக்கப்பட்டுள்ளபடி, அசோகர் தனது பேரரசு முழுவதும் மதத்தையும் தத்துவத்தையும் பரப்ப பணியாற்றினார். அசோகர் தனது எல்லைக்குள் இருந்த கிரேக்க மக்களை புத்த மதத்திற்கு மாற்றியதாக கூறுகிறார்:
மௌரியப் பேரரசை சுங்கப் பேரரசு அகற்றிய பிறகு, கிரேக்க-பாக்டிரியனும் அதைத் தொடர்ந்து இந்தோ-கிரேக்க அரசுகளும் வடமேற்கு இந்தியாவின் மீது படையெடுத்தன. அவர்கள் கிரேக்க-பௌத்த கலை பாணியை துணைக்கண்டத்தின் மற்ற பகுதிகளுக்கும் பரப்ப உதவினார்கள். இந்தோ-கிரேக்க மன்னர் முதலாம் மெனாண்டர் பௌத்தத்தின் சிறந்த புரவலராகப் புகழ்பெற்று அர்ஹத் என்ற பட்டத்தை அடைந்தார்.[4] இதற்கிடையில், புஷ்யமித்ர ஷுங்கா மதுராவின் கிழக்கே புத்த கலையின் வீழ்ச்சிக்கு வழிவகுத்தார்.[5]
பௌத்தக் கலை இன்னும் சில நூற்றாண்டுகளுக்கு இந்தியாவில் தொடர்ந்து வளர்ந்தது. மதுராவின் இளஞ்சிவப்பு மணற்கல் சிற்பங்கள் குப்தர் காலத்தில் (கி.பி 4 முதல் 6 ஆம் நூற்றாண்டு வரை) உருவானது. குப்தா பள்ளியின் கலை ஆசியாவின் மற்ற எல்லா இடங்களிலும் மிகவும் செல்வாக்கு பெற்றது. கிபி 12 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில், பௌத்தம் அதன் முழு மகிமையுடன் இந்தியாவில் இமயமலைப் பகுதிகளில் மட்டுமே பாதுகாக்கப்பட்டது.
1 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து பௌத்தம் இந்தியாவிற்கு வெளியே விரிவடைந்ததால், அதன் அசல் கலைத் தொகுப்பு மற்ற கலை தாக்கங்களுடன் கலந்தது, இது நம்பிக்கையை ஏற்றுக்கொண்ட நாடுகளில் முற்போக்கான வேறுபாட்டிற்கு வழிவகுத்தது.
மேற்கோள்கள்
தொகு- ↑ "What is Buddhist Art?". Buddhist Art News. 23 August 2010. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2014-01-27.
- ↑ T. Richard Blurton (1994), Hindu Art, Harvard University Press, பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0674391895, pp. 113–116, 160–162, 191–192
- ↑ Buddhist Art Frontline Magazine 13–26 May 1989
- ↑ "(In the Milindapanha) Menander is declared an arhat", McEvilley, p. 378.
- ↑ Simmons, Caleb; Sarao, K. T. S. (2010). "Pushyamitra Sunga, a Hindu ruler in the second century BCE, was a great persecutor of Buddhists". In Danver, Steven L. Popular Controversies in World History. ABC-CLIO. p. 89. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-1598840780