விக்கிப்பீடியா

மங்களூரின் வரலாறு

வரலாற்றின் அம்சம்

மங்களூரின் வரலாறு ( History of Mangalore) என்பது கிமு 3 ஆம் நூற்றாண்டுக்கு முந்தையது. மேலும், மங்களூர் பல ஆட்சியாளர்களால் ஆளப்பட்டது. பின்னர் போர்த்துகீசியர்களால் கைப்பற்றப்பட்டது. அவர்கள் இதை ஐதர் அலியிடம் இழந்தனர். இந்தியா சுதந்திரம் அடையும் வரை மங்களூர், மூன்றாம் ஆங்கிலோ-மைசூர் போரில் திப்பு சுல்தானை தோற்கடித்து கைப்பற்றிய பிரித்தானிய இந்தியாவின் ஆட்சியின் கீழ் இருந்தது. சென்னை மாகாணத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்த மங்களூர் 1956 இல் ஒருங்கிணைந்த மைசூர் மாநிலமாக இணைக்கப்பட்டது.

பாண்டிய வம்சத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்த மங்களூர்

பன்மொழி நகரம்

தொகு
 
மங்களூரில் உள்ள சுல்தான் பத்தேரி, 1784 இல் திப்பு சுல்தானால் கட்டப்பட்டது. இது குருபுரா ஆற்றில் பிரித்தானியப் போர்க்கப்பல்கள் நுழைவதில் இருந்து நகரத்தை பாதுகாத்தது.[1][2]

மங்களூர் ஒரு தனித்துவமான பன்மொழி-கலாச்சார பகுதியின் மையமாக உள்ளது: துளு நாடு துளு பேசும் மக்களின் தாயகமாகும். இது தென் கன்னடாவின் நவீன மாவட்டத்துடன் கிட்டத்தட்ட இணைந்திருந்தது.[3] கிமு மூன்றாம் நூற்றாண்டில், இந்த நகரம் மௌரியப் பேரரசின் ஒரு பகுதியாக இருந்தது. இது மகத நாட்டின் பௌத்தப் பேரரசரான அசோகரால் ஆளப்பட்டத.:176கி.பி மூன்றாம் முதல் ஆறாம் நூற்றாண்டு வரை, வட கட்டடாவில் உள்ள பனவாசியைத் தலைநகராகக் கொண்ட கதம்பர் வம்சம், முழு கன்னடப் பகுதியையும் சுதந்திர ஆட்சியாளர்களாக ஆட்சி செய்தது.[4] ஏழாம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் இருந்து 14 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதி வரை, தென் கன்னடப் பகுதி அதன் சொந்த அலுபா ஆட்சியாளர்களால் ஆளப்பட்டது. மங்களூரின் அலுபா வம்சத்தின் ஆட்சியாளரான குந்தா அலுபா மன்னனைக் குறிப்பிடும் கிபி 1075 ஆம் ஆண்டைச் சேர்ந்த பழைய மலையாளக் கல்வெட்டு ( ராமந்தலி கல்வெட்டுகள் ) கேரளாவின் வடக்கு மலபார் பகுதியில் உள்ள கண்ணனூருக்கு அருகிலுள்ள எழிமலையில் (புலி நாடு) (மூசிகா வம்சத்தின் முன்னாள் தலைமையகம்) இல் காணப்படுகிறது.[5] பாதாமியின் சாளுக்கியர்கள் , மான்யகேதத்தின் இராஷ்டிரகூடர்கள் , கல்யாணியின் சாளுக்கியர்கள் மற்றும் துவாரசமுத்திரத்தின் போசளர்கள் போன்ற முக்கிய பிராந்திய வம்சங்களின் நிலப்பிரபுக்களாக அலுபாக்கள் இப்பகுதியை ஆண்டனர்.[6] :17அலுபா மன்னன் கவி அலுபேந்திரா (ஆட்சி சுமார். 1110 - 1160) ஆட்சியின் போது, 1130 மற்றும் 1140 களில், அரபு மொழி பேசும் துனிசிய யூத வணிகரான ஆபிரகாம் பென் யிஜுவின் இருப்பிடமாக இந்த நகரம் இருந்தது.[7]

சீனத் பக்ச் பள்ளிவாசல்

தொகு
 
இந்திய துணைக்கண்டத்தில் உள்ள பழமையான பள்ளிவாசல்களில் ஒன்றான சீனத் பக்ச் பள்ளிவாசல்

கேரள முஸ்லிம்களான

மாப்பிளமார் பாரம்பரியத்தின் படி, மங்களூரில் உள்ள சீனத் பக்ச் பள்ளிவாசல் இந்திய துணைக்கண்டத்தில் உள்ள பழமையான மசூதிகளில் ஒன்றாகும்.[8] சேரமான் பெருமாள் தொன்மக்கதைகளின்படி, முதல் இந்திய பள்ளிவாசல் கி.பி 624 இல் கொடுங்கல்லூரில் கட்டப்பட்டது. சேர வம்சத்தின் கடைசி ஆட்சியாளரான (சேரமான் பெருமாள்) அவர் முகம்மது நபியின் (சுமார். 570–632) வாழ்நாளில் தர்மடத்திலிருந்து மக்காவுக்குச் சென்று இசுலாத்திற்கு மாறினார்.[9][10][11][12] கிசாத் சகர்வதி பர்மாட்டின் கூற்றுப்படி, கொடுங்கல்லூர், கொல்லம், மாடாய், பர்கூர், மங்களூர், காசர்கோடு, கண்ணூர், தர்மடம், கொயிலாண்டி (பந்தலாயினி), சாலியம் ஆகிய இடங்களில் உள்ள பள்ளிவாசல்கள் மாலிக் தினார் காலத்தில் கட்டப்பட்டவை. இந்திய துணைக்கண்டத்தில் [13] மாலிக் தினார் காசர்கோடு நகரத்தில் உள்ள தளங்கரையில் இறந்ததாக நம்பப்படுகிறது.[14] மங்களூர், பர்கூர், காசர்கோடு ஆகிய மூன்றும் துளுநாட்டில் உள்ளன.[14]

இபின் பதூதா

தொகு

1342-இல் இந்த நகரத்திற்கு வருகை தந்த மொராக்கோ பயணி இப்னு பதூதா, இந்த நகரத்தை மஞ்சரூர் என்று குறிப்பிட்டார். மேலும் இந்த நகரம் ஒரு பெரிய முகத்துவாரத்தில் அமைந்துள்ளது என்றும், இது "ஓநாய் முகத்துவாரம்" என்றும், இது மலபார் நாட்டின் மிகப்பெரிய முகத்துவாரம் என்றும் கூறினார்.[15][16] :301345 வாக்கில், விஜயநகர ஆட்சியாளர்கள் இப்பகுதியை தங்கள் கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டு வந்தனர்.[6] :17விஜயநகர காலத்தில் (1345-1550), தென் கன்னடா மங்களூர் மற்றும் பர்கூர் இராச்சியங்களாக (மாகாணங்கள்) பிரிக்கப்பட்டது. மேலும் மங்களூர் மற்றும் பர்கூரில் இருந்து ஒவ்வொன்றையும் கவனிக்க இரண்டு ஆளுநர்கள் நியமிக்கப்பட்டனர். ஆனால் பல முறை மங்களூர் மற்றும் பர்கூர் இராச்சியங்களை ஒரே ஒரு ஆளுநர் மட்டுமே ஆட்சி செய்தார். மேலும் அதிகாரம் கேளடி ஆட்சியாளர்களின் கைகளுக்கு சென்றபோது (சுமார். 1550-1763), அவர்களுக்கு பர்கூரில் மட்டும் ஒரு ஆளுநர் இருந்தார்.[6] :191448 இல், சமர்கந்து சுல்தான் சாருக்கின் பாரசீக தூதர் அப்துர் ரசாக், விஜயநகர அரசவைக்கு செல்லும் வழியில் மங்களூருக்கு வருகை புரிந்தார்.[16] :31 1506-இல் இந்தியாவிற்கு வந்திருந்த இத்தாலிய பயணி இலுடோவிகோ டி வர்தேமா, மங்களூர் துறைமுகத்தில் ஏறக்குறைய அறுபது கப்பல்களில் அரிசி ஏற்றப்பட்டதைக் கண்டதாகக் கூறுகிறார்.[6] :20

ஐரோப்பிய செல்வாக்கு

தொகு

1498- வாக்கிலேயே மங்களூரில் ஐரோப்பிய செல்வாக்கு இருந்ததைக் காணலாம். போர்த்துகீசிய ஆய்வாளர் வாஸ்கோ ட காமா கோழிக்கோடு கொயிலாண்டிக்கு வந்தவுடன் உடுப்பிக்கு அருகிலுள்ள புனித மேரித் தீவுகளில் இறங்கினார். 16 ஆம் நூற்றாண்டில், போர்த்துகீசியர்கள் கடடப் பகுதிகளில் கணிசமான வணிக நலன்களைப் பெற்றனர். விஜயநகரப் பேரரசின் அப்போதைய ஆட்சியாளரான கிருஷ்ணதேவராயன் (1509-1529) போர்த்துகீசியர்களுடன் நட்புறவைப் பேணி வந்தார். போர்த்துகீசிய வர்த்தகம் படிப்படியாக வேகத்தை கூட்டி வந்ததுடன், கரையோரத்தில் அரபு மற்றும் மாப்பிளமார் சமூகத்தின் வர்த்தகத்தை அழிக்க முயன்றனர். 1524 இல், வாஸ்கோ ட காமா, கோழிக்கோடு முஸ்லிம் வணிகர்களுக்கு மங்களூர் மற்றும் பஸ்ரூரில் முகவர்கள் இருப்பதாகக் கேள்விப்பட்டபோது, ஆறுகளை அடைக்க உத்தரவிட்டார். 1526 இல், லோபோ வாஸ் டி சம்பையோவின் துணை ஆட்சியின் கீழ் போர்த்துகீசியர்கள் மங்களூரைக் கைப்பற்றினர். கடலோர வர்த்தகம் முஸ்லிம்களின் கைகளில் இருந்து போர்த்துகீசியரின் கைகளுக்கு மாறியது. :201550 ஆம் ஆண்டில், விஜயநகர ஆட்சியாளர், சதாசிவ ராயன், கன்னடத்தின் கடற்கரைப் பகுதியை நிர்வகிக்கும் பணியை கேளடியின் சதாசிவ நாயக்கரின் ஒப்படைத்தார். 1554 வாக்கில், அவர் தென் கன்னடா மீது அரசியல் அதிகாரத்தை நிறுவ முடிந்தது. 1565 இல் விஜயநகரப் பேரரசின் சிதைவு கேளடியின் ஆட்சியாளர்களுக்கு கடலோர கன்னடப் பகுதியைக் கையாள்வதில் அதிக அதிகாரத்தை அளித்தது.[6] :27அவர்கள் விஜயநகர நிர்வாக முறையைத் தொடர்ந்தனர். மங்களூர் மற்றும் பர்கூர் ஆகிய இரண்டு மாகாணங்களும் தொடர்ந்து இருந்தன. மங்களூர் ஆளுநர் தனது மாகாணத்தில் கேளடி ராணுவத்தின் ஆளுநராகவும் செயல்பட்டார்.[6] :301695 ஆம் ஆண்டில், அரபு வர்த்தகத்தின் மீதான போர்த்துகீசிய கட்டுப்பாடுகளுக்கு பதிலடியாக அராபியர்களால் நகரம் எரிக்கப்பட்டது. மங்களூரின் சமகால வரலாற்றைப் பற்றி விரிவாக எழுதப்பட்ட முதல் வரலாற்றுப் படைப்பாக இரண்டாம் சைனுதீன் மக்தூம் எழுதிய 16 ஆம் நூற்றாண்டின் படைப்பு துஹ்பத் உல் முஜாஹிதீன் தோன்றுகிறது. இது அரபு மொழியில் எழுதப்பட்டுள்ளது. மேலும், 1498 முதல் 1583 வரை துளு நாடு மற்றும் மலபார் கடற்கரையை போர்த்துகீசியரின் குடியேற்ற முயற்சிகளுக்கு எதிராக கோழிக்கோடு சாமோரினுடன் குஞ்ஞாலி மரைக்காயர் கடற்படை நடத்திய எதிர்ப்பைப் பற்றிய தகவல்களைக் கொண்டுள்ளது.[17][18][19]

மைசூர் சுல்தான்கள்

தொகு
 
1783 ஆம் ஆண்டு பிரித்தானிய கிழக்கிந்திய நிறுவனத்தால் வசமாக்கப்பட்ட மங்களூர் கோட்டையின் ஓவியம்

மைசூர் இராச்சியத்தின் நடைமுறை ஆட்சியாளரான ஐதர் அலி 1763-இல் மங்களூரைக் கைப்பற்றினார்.[20] அதன் விளைவாக நகரத்தை 1767 வரை தனது நிர்வாகத்தின் கீழ் கொண்டு வந்தார். மங்களூர் 1767 முதல் 1783 வரை பிரித்தானிய கிழக்கிந்திய நிறுவனத்தால் ஆளப்பட்டது.[21] ஆனால் பின்னர் 1783 இல் ஐதர் அலியின் மகன் திப்பு சுல்தானால் அவர்களின் கட்டுப்பாட்டிலிருந்து பறிக்கப்பட்டது. திப்பு ஜலாலாபாத் என்று பெயர் மாற்றம் செய்தார்.[21][22][23] மார்ச் 1784 அன்று திப்பு சுல்தானுக்கும் பிரித்தானிய கிழக்கிந்திய நிறுவனத்திற்கும் இடையே கையெழுத்தான மங்களூர் உடன்படிக்கைஉடன் இரண்டாவது ஆங்கிலேய-மைசூர் போர் முடிவுக்கு வந்தது. நான்காவது ஆங்கிலேய-மைசூர் போரில் ஏற்பட்ட திப்புவின் தோல்விக்குப் பிறகு, சென்னை மாகாணத்தின் கீழ் கன்னட மாவட்டத்தை தலைமையிடமாகக் கொண்டு, நகரம் ஆங்கிலேயர்களின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தது.[24][25][26]

பண்டைய துறைமுகம்

தொகு

1801 இல் மங்களூருக்கு வருகை புரிந்த இசுகாட்டிய மருத்துவர் பிரான்சிஸ் புக்கானனின் கூற்றுப்படி, மங்களூர் செழிப்பான வர்த்தக நடவடிக்கைகளுடன் வளமான மற்றும் வளமான துறைமுகமாக இருந்தது.[27] அரிசி ஏற்றுமதி அதிகளவில் நடைப்பெற்று வந்துள்ளது. மேலும் மஸ்கத், பம்பாய், கோவா மற்றும் மலபார் ஆகிய பகுதிகளுக்கு ஏற்றுமதி செய்யப்பட்டது. சுப்பாரி அல்லது பாக்கு பம்பாய், சூரத்து மற்றும் கச்சுக்கு ஏற்றுமதி செய்யப்பட்டது. மிளகும் சந்தனமும் ஏற்றுமதி செய்யப்பட்டன. மஸ்கத், கட்ச், சூரத், மும்பை போன்ற பகுதிகளுக்கு மஞ்சளுடன், இலவங்கப்பட்டை, சீனி, இரும்பு, பொட்டாசியம் நைத்திரேட்டு, இஞ்சி, தேங்காய் மற்றும் மரம் ஆகியவையும் ஏற்றுமதி செய்யப்பட்டது.[27]

 
ஹம்பன்கட்டாவின் கண்காணிப்புக் கோபுரம், பிரித்தானியக் கடற்படையின் கண்காணிப்பு கோபுரமாக செயல்பட்டது.[28]

பிரித்தானியர் காலம்

தொகு

பிரித்தானிய குடியேற்ற அரசாங்கம் இப்பகுதியில் தொழில்மயமாக்கலை ஆதரிக்கவில்லை. மேலும் உள்ளூர் மூலதனம் பெரும்பாலும் நிலம் மற்றும் பணக்கடன்களில் முதலீடு செய்யப்பட்டது. இது பிராந்தியத்தில் வங்கியின் பிற்கால வளர்ச்சிக்கு வழிவகுத்தது. 19-ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் ஐரோப்பிய மறை பணியாளர்களின் வருகையுடன், இப்பகுதி கல்வி நிறுவனங்களின் வளர்ச்சியைக் கண்டது. மேலும், ஐரோப்பிய தொழில்களை மாதிரியாகக் கொண்ட நவீன தொழில்துறை தளமும் உருவானது. 1834-இல் லூத்தரன் சுவிஸ் பாசல் மிஷன் திறப்பு தொழில்மயமாக்கல் செயல்முறையின் மையமாக இருந்தது. அச்சு இயந்திரம், துணி நெசவு ஆலைகள் மற்றும் புகழ்பெற்ற மங்களூர் ஓடுகளை உற்பத்தி செய்யும் ஓடு தொழிற்சாலைகள் மறை பணியாளர்களால் அமைக்கப்பட்டன.[3] கன்னடா (இதுவரை சென்னை மாகாணத்தின் ஒரு பகுதி) 1859 இல் வடகன்னட மாவட்டம் மற்றும் தெற்கு கன்னட மாவட்டம் எனப் பிரிக்கப்பட்டபோது, மங்களூர் தெற்கு கன்னட மாவட்டத்திற்கு மாற்றப்பட்டு அதன் தலைமையகமாக மாறியது.[29] :5தெற்கு கன்னட மாவட்டம் சென்னை மாகாணத்தின் கீழ் இருந்தது. அதே சமயம் வட கன்னட மாவட்டம் சென்னை மாகாணத்திலிருந்து பிரிக்கப்பட்டு 1862 இல் பம்பாய் மாகாணத்திற்கு மாற்றப்பட்டது.[29] :6 சென்னை நகர மேம்பாடு சட்டம் (1865) இயற்றப்பட்டதன் மூலம் 23 மே 1866-இல் மாநகர சபை நிறுவப்பட்டது. இது நகர்ப்புற திட்டமிடல் மற்றும் குடிமை வசதிகளை வழங்குவதற்கு பொறுப்பானது.[30] :1781878 இல் மங்களூருக்கு வந்த இத்தாலிய இயேசு சபையினர், நகரத்தின் கல்வி, பொருளாதாரம், சுகாதாரம் மற்றும் சமூக நலனில் முக்கியப் பங்காற்றினர்.[31] 1907-இல் மங்களூரை தென்னக இரயில்வேயுடன் இணைத்ததன் மூலமும், இந்தியாவில் மோட்டார் வாகனங்களின் பெருக்கம் ஆகியவையும் நகரத்திற்கும் நாட்டின் பிற பகுதிகளுக்கும் இடையிலான வர்த்தகம் மற்றும் தகவல்தொடர்புகளை மேலும் அதிகரித்தன.[32] இரண்டு உலகப் போர்களால் பிரிக்கப்படாத தெற்கு கன்னட மாவட்டத்தின் பூர்வீகவாசிகள் மைசூர் இராச்சியம், சென்னை மாகாணம் ற்றும் பம்பாய் பிமாகாணத்தின் பிற பகுதிகளுக்கு இடம்பெயர்ந்தனர். 20 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில், மங்களூர் பம்பாய், பெங்களூர் மற்றும் மத்திய கிழக்கு நாடுகளுக்கு படித்த மனிதவளத்தின் முக்கிய கேந்திரமானது.[3]

கர்நாடக மாநிலம்

தொகு

மாநில மறுசீரமைப்புச் சட்டத்தின் (1956) விளைவாக, புதிதாக உருவாக்கப்பட்ட மைசூர் மாநிலத்தின் (தற்போது கர்நாடகா என்று அழைக்கப்படுகிறது) மங்களூர் (இதுவரை சென்னை மாகாணத்தின் ஒரு பகுதி) ஒருங்கிணைக்கப்பட்டது.[33] :415 மங்களூர் கர்நாடகாவின் இரண்டாவது பெரிய நகரமாகவும், இந்தியாவின் ஒன்பதாவது பெரிய துறைமுகமாகவும் உள்ளது. இது மாநிலத்திற்கு அரபிக்கடல் கடற்கரைக்கு அணுகலை வழங்குகிறது. 1970-80 தசாப்தங்களில் மங்களூர் குறிப்பிடத்தக்க வளர்ச்சியை அடைந்தது. 1974-இல் புதிய மங்களூர் துறைமுகம் திறக்கப்பட்டது. மேலும், 1976-இல் மங்களூர் கெமிக்கல்ஸ் & ஃபெர்டிலைசர்ஸ் லிமிடெட் தொடங்கப்பட்டது [34]. இன்று, மங்களூர் பிராந்தியமானது தேசிய அளவில் அறியப்பட்ட உயர்கல்வி மையமாக உள்ளது. குறிப்பாக மருத்துவ சேவைகள், ஒரு சிறிய ஆனால் வளர்ந்து வரும் தகவல் தொழில்நுட்ப பிராந்திய மையம், வளர்ந்து வரும் அசையாச் சொத்து வணிகம் , வங்கித் துறை போன்றவற்றில் செழிப்பான சேவைத் துறை உள்ளது.[3]

வரலாற்றுக் குறிப்புகள்

தொகு

மங்களூரைப் பற்றிய முதல் குறிப்பு கிபி 715 இல் கடலோரப் பகுதியை ஆண்ட பாண்டிய மன்னர் செட்டியனிடமிருந்து வருகிறது. அவர் இந்த ஊரை மங்களபுரம் என்று அழைத்தார்.[35] மங்களூர் சத்யபுத்திர சாம்ராஜ்யத்தின் மையத்தில் இருந்ததாக அடையாளம் காணப்பட்டுள்ளது. சோழர்கள், சேரர்கள், பாண்டியர்கள் சத்யபுத்திரர்களுடன் சேர்ந்து, தமிழகத்தின் கலாச்சாரத்தின் பிறையை உருவாக்கினர். மேலும் பொதுவான மொழியாக தமிழ் இருந்தது . [36] இப்பகுதி பின்னர் துளு மொழியின் பரவலுடன், இன்றைய தென் கன்னடவாக மாறியது.[37] நகரத்தைப் பற்றிய பல வரலாற்றுக் குறிப்புகளும் உள்ளன. காஸ்மாஸ் இன்டிகோ பிளஸ்டஸ் என்ற கிரேக்க துறவி மங்கரௌத் என்ற துறைமுகத்தைக் குறிப்பிடுகிறார்.[38] ரோமானிய வரலாற்றாசிரியர் மூத்த பிளினி, நித்ரியாஸ் [39] என்ற இடத்தைப் பற்றி குறிப்பிடுகிறார். மேலும் கிரேக்க வரலாற்றாசிரியர் தொலெமி நைட்ரே என்ற இடத்தைக் குறிப்பிடுகிறார். இரண்டு குறிப்புகளும் நேத்ராவதி ஆற்றைப் பற்றியதாக இருக்கலாம். இந்த மங்களூரை தொலெமி தனது படைப்பில் மகனூர் என்றும் குறிப்பிட்டுள்ளார்.[40] உரோமானிய எழுத்தாளர் ஏரியன் மங்களூரை மாண்டேகோரா என்று அழைத்தார். 7-ஆம் நூற்றாண்டின் செப்புக் கல்வெட்டு மங்களூரை மங்களபுரா என்று குறிப்பிடுகிறது. கிபி 200 முதல் 600 வரை இந்த இடத்தை ஆட்சி செய்துள்ளார் [41][42] 14 ஆம் நூற்றாண்டு வரை மங்களூர் அலுபா வம்சத்தின் தலைநகராக இருந்ததை பண்டைய வரலாறு நிரூபிக்கிறது.[43] 1342-இல் இந்த நகரத்திற்குச் சென்ற இப்னு பதூதா என்ற பயணி, ஒரு பெரிய முகத்துவாரத்தில் அமைந்துள்ள மஞ்சுரூன் அல்லது மந்த்ஜூர் என்ற இடத்திற்கு வந்ததாகக் கூறினார். இந்த நகரம் ஒரு வர்த்தக மையமாக இருந்ததாகவும், பாரசீக மற்றும் யெமன் வணிகர்கள் மங்களூரில் இறங்கினர் என்றும் அவர் குறிப்பிட்டிருந்தார்.[44] 1448 இல், அப்துல் ரசாக் என்ற பாரசீகத் தூதுவர் இந்த வழியாக விஜயநகரத்துக்குச் சென்றபோது இங்கு ஒரு பெருமை வாய்ந்த கோவிலை பார்த்ததாக கூறினார்.[45] மூதபித்ரியில் உள்ள கல்வெட்டுகள் விஜயநகர வம்சத்தின் இரண்டாம் ஹரிஹர ராயனின் ஆட்சியின் போது மங்களூரு ராஜ்யத்தின் ஆட்சியாளராக மங்கராஸ் ஒடேயா என்ற மன்னன் இருந்ததாகக் கூறுகிறது. மற்றொரு கல்வெட்டு, 1429 இல் விஜயநகர மன்னன் இரண்டாம் தேவ ராயனின் ஆட்சியின் போது மங்களூரு இராச்சியத்தை "தீவராஜா ஒடேயா" ஆட்சி செய்ததாகக் கூறுகிறது.[46] மங்களூரை கட்டுப்படுத்த பல்வேறு சக்திகள் போராடின. மேலைச் சாளுக்கியர்கள், இராஷ்டிரகூடர்கள் மற்றும் போசளர்கள் போன்றவர்கள் போர்த்துகீசியர்களின் வருகை வரை நகரத்தை ஆண்ட முக்கிய வம்சங்கள் ஆகும்.

புராண சங்கங்கள்

தொகு
 
மங்களூரில் உள்ள சுல்தான் பத்தேரி 1784 இல் திப்பு சுல்தானால் கட்டப்பட்டது, இது பிரித்தானிய போர்க்கப்பல்கள் குருபுரா ஆற்றில் நுழைவதைத் தடுத்தது.[47]

இந்து புராணங்களின்படி, மங்களூரை உள்ளடக்கிய பகுதி பரசுராம சிருஷ்டியின் ஒரு பகுதியாகும். முனிவர் பரசுராமரால் கடலில் இருந்து மீட்டெடுக்கப்பட்ட கடற்கரைப் பகுதி. மற்ற புராண சங்கங்களைப் பொறுத்தவரை, இராமாயண காலத்தில் இராமன் கன்னடத்தின் ஆட்சியாளராக இருந்தார். மகாபாரத காலத்தில் பாண்டவர்வர்களில் இளையவரான சகாதேவன் இந்த இடத்தின் ஆளுநராக இருந்தார். பாண்டவர்கள் வனவாசத்தின் போது மங்களூருக்கு அருகிலுள்ள சரபாடிக்கு வருகை தந்தபோது பனவாசியில் வசித்து வந்தனர். மகாபாரதத்தின் நாயகனான அருச்சுனனும் கோகர்ணத்தில் இருந்து காசர்கோடு அருகே உள்ள ஆதூருக்குப் பயணம் செய்தபோது இந்த இடத்திற்குச் சென்றதாகத் தெரிகிறது. இது மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைகளின் மந்திர பூமியாகும். அங்கு பெரிய முனிவர்களான கண்வர், வியாசர், வசிட்டர், விசுவாமித்திரர் மற்றும் பலர் தங்கள் தியான நாட்களைக் கழித்தனர்.[41]

போர்த்துகீசியம்

தொகு

மங்களூரில் ஐரோப்பிய செல்வாக்கு 1498 ஆம் ஆண்டிலிருந்து அறியப்படுகிறது, போர்த்துகீசிய ஆய்வாளர் வாஸ்கோ ட காமா போர்ச்சுகலில் இருந்து இந்தியாவிற்கான தனது பயணத்தில் மங்களூருக்கு அருகிலுள்ள புனித மேரித் தீவுகளில் இறங்கினார்.[48] 1520ல் விஜயநகர ஆட்சியாளர்களிடம் இருந்து போர்த்துகீசியர்கள் இப்பகுதியை கைப்பற்றினர். 16 மற்றும் 17 ஆம் நூற்றாண்டுகளில், போர்த்துகீசியர்கள் மங்களூர் துறைமுகத்திலிருந்து அரபிக்கடலை கட்டுப்படுத்தினர். மேலும் அவர்கள் உள்ளூர் தலைவர்களின் விவகாரங்களில் தீவிரமாக ஊடுருவினர்.[41] 1695 ஆம் ஆண்டில், அரபு வர்த்தகத்தின் மீதான போர்த்துகீசிய கட்டுப்பாடுகளுக்கு பதிலடியாக அராபியர்களால் நகரம் எரிக்கப்பட்டது.[49]

மைசூர் இராச்சியம்

தொகு

மைசூரின் ஆட்சியாளர் ஐதர் அலி (1722-1782) 1763 இல் மங்களூரைக் கைப்பற்றினார். மேலும் இது 1768 மற்றும் 1794 க்கு இடையில் ஆங்கிலேயர்களால் இணைக்கப்படுவதற்கு முன்பு 1768 வரை அவரது நிர்வாகத்தின் கீழ் இருந்தது. பின்னர் 1794 இல் ஐதர் அலியின் மகன் திப்பு சுல்தான் மீண்டும் அப்பகுதியைக் கைப்பற்றினார்.[50] அவரது ஆட்சியின் போது, நகரம் ஆங்கிலாய-மைசூர் போர்களில் சிக்கியது. 1784 ஆம் ஆண்டு மார்ச் 11 ஆம் தேதி திப்பு சுல்தானுக்கும் பிரித்தானிய கிழக்கிந்திய நிறுவனத்திற்கும் இடையே மங்களூரில் கையெழுத்திடப்பட்ட "மங்களூர் உடன்படிக்கை"யுடன் இரண்டாவது ஆங்கிலேய-மைசூர் போர் முடிவுக்கு வந்தது [51][52]

 
இருபதாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் மங்களூர் பொருளாதார மற்றும் தொழில்துறை வளர்ச்சியைக் கண்டது

1791 இல் ஆங்கிலேயர்கள் மீண்டும் மங்களூரைக் கைப்பற்றினர். ஆனால் திப்பு 1793-இல் மீண்டும் அதை முற்றுகையிட்டார். ஆங்கிலேயர்கள் 1794-இல் நகரத்தை விட்டு அகன்றனர். 1799 இல் நான்காவது ஆங்கிலேய-மைசூர் போரின் போது திப்பு சுல்தானின் மரணம் மற்றும் ஸ்ரீரங்கப்பட்டணத்தின் வீழ்ச்சியுடன், நகரம் ஆங்கிலேயர்களால் மீண்டும் கைப்பற்றப்பட்டது. மேலும் இது [53] 1947-இல் இந்தியா சுதந்திரம் பெறும் வரை பிரித்தானிய நிர்வாகத்தின் கீழ் இருந்தது.

பிரித்தானிய நிர்வாகம்

தொகு

பிரித்தானியப் பேரரசின் ஆட்சியின் கீழ் நகரம் ஒரு அமைதியான நிர்வாகத்தைக் கொண்டிருந்தது. இந்த காலகட்டத்தில் நிரந்தரமாக காணக்கூடிய முன்னேற்றங்கள் ஏற்பட்டன. கல்வி மற்றும் தொழில்துறையில் படிப்படியாக வளர்ச்சியடைந்து. ஏற்றுமதி மற்றும் இறக்குமதி வர்த்தகத்திற்கான வணிக மையமாக மாறியது. 1907-இல் மங்களூரை தென்னக இரயில்வேயுடன் இணைத்ததும், பின்னர் மோட்டார் வாகனங்களின் வருகையும் வளமான உள்நாடுகளுடன் வர்த்தகம் மற்றும் தொடர்பை மேலும் அதிகரித்தது. 1834 இல் பாசல் மிஷன் திறக்கப்பட்டது பல தொழில்களை நகரத்திற்குள் கொண்டு வந்தது.[54]

சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு

தொகு

1947 இல் இந்தியா சுதந்திரம் அடைந்த பிறகு, சென்னை மாகாணத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்த மங்களூர் 1956 இல் ஒருங்கிணைந்த மைசூர் மாநிலமாக இணைக்கப்பட்டது. அதன்பிறகு, மங்களூர் மாநிலத்தில் மிக முக்கியமான இடத்தைப் பெற்றது. ஏனெனில் இது முந்தைய மைசூர் மாநிலத்திற்கு ஒரு கடற்கரையின் நன்மையைக் கொடுத்தது. இருபதாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் மங்களூர் வணிக மற்றும் வணிக மையமாக வளர்ந்தது. இருந்த போதிலும், தென்னந்தோப்புகளுக்கு நடுவே ஓடுகள் வேயப்பட்ட கட்டிடங்கள், இருள் சூழ்ந்த வானத்தை எதிர்க்கும் மீன்பிடி படகுகள் போன்ற பழைய உலக அழகை மங்களூர் இன்னும் தக்க வைத்துக் கொண்டுள்ளது. இன்றைய நகரமானது வரவிருக்கும் தகவல் தொழில்நுட்பத் துறையில் சிறந்த செயல்பாடுகளுடன் திகழ்கிறது.[55]

சான்றுகள்

தொகு
  1. ↑ "Worst-Case Scenario". தி டைம்ஸ் ஆஃப் இந்தியா. 30 November 2006 இம் மூலத்தில் இருந்து 17 March 2012 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://www.webcitation.org/query?url=http%3A%2F%2Fepaper.timesofindia.com%2FRepository%2Fml.asp%3FRef%3DVE9JQkcvMjAwNi8xMS8zMCNBcjAwNDAy%26Mode%3DHTML%26Locale%3Denglish-skin-custom&date=2012-03-17. பார்த்த நாள்: 25 August 2008. 
  2. ↑ "Mangalore: Of cultural institutions, tiles and religious spots". Mumbai Mirror. 26 February 2008 இம் மூலத்தில் இருந்து 19 March 2012 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://www.webcitation.org/query?url=http%3A%2F%2Fwww.mumbaimirror.com%2Findex.aspx%3FPage%3Darticle%26sectname%3DLifestyle%2520-%2520Leisure%26sectid%3D79%26contentid%3D20080226200802261632455073e44f0c1&date=2012-03-19. பார்த்த நாள்: 25 August 2008. 
  3. ↑ 3.0 3.1 3.2 3.3 Gavin Shatkin (14 August 2013). "Chapter 10: Planning Mangalore: Garbage Collection in a Small Indian City". Contesting the Indian City: Global Visions and the Politics of the Local. John Wiley & Sons. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-1-118-29584-7.
  4. ↑ K. Puttaswamaiah. Economic Development of Karnataka: A Treatise in Continuity and Change. Oxford & IBH.
  5. ↑ Narayanan, M. G. S. Perumāḷs of Kerala. Thrissur (Kerala): CosmoBooks, 2013. 483.
  6. ↑ 6.0 6.1 6.2 6.3 6.4 6.5 Bhat. South Kanara, 1799–1860: a study in colonial administration and regional response. Mittal Publications. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-81-7099-586-9.
  7. ↑ Ghosh 2002
  8. ↑ "Zeenath Baksh Masjid | Zeenath Baksh Masjid Mangalore | Zeenath Baksh Masjid History". Karnataka.com. 2017-12-02. https://www.karnataka.com/mangalore/zeenath-baksh-masjid/. பார்த்த நாள்: 2018-06-30. 
  9. ↑ The Jews of China.
  10. ↑ Struggling with History: Islam and Cosmopolitanism in the Western Indian Ocean. பார்க்கப்பட்ட நாள் 24 July 2012.
  11. ↑ The Supreme Muslim Council: Islam Under the British Mandate for Palestine. பார்க்கப்பட்ட நாள் 25 July 2012.
  12. ↑ Mappila Muslims: A Study on Society and Anti Colonial Struggles. பார்க்கப்பட்ட நாள் 25 July 2012.
  13. ↑ Prange, Sebastian R. Monsoon Islam: Trade and Faith on the Medieval Malabar Coast. Cambridge University Press, 2018. 98.
  14. ↑ 14.0 14.1 Pg 58, Cultural heritage of கேரளம்: an introduction, A. Sreedhara Menon, East-West Publications, 1978
  15. ↑ Lee 1829
  16. ↑ 16.0 16.1 A. Wahab Doddamane (1993). Muslims in Dakshina Kannada: A Historical Study up to 1947 and Survey of Recent Developments. Green Words Publication.
  17. ↑ A. Sreedhara Menon. Kerala History and its Makers. D C Books (2011)
  18. ↑ A G Noorani. Islam in Kerala. Books
  19. ↑ Roland E. Miller. Mappila Muslim Culture SUNY Press, 2015
  20. ↑ South Kanara District Gazetteer 1973
  21. ↑ 21.0 21.1 Thornton 1859
  22. ↑ Lal 2002
  23. ↑ Forrest 1887
  24. ↑ Raghuram, M. (18 July 2007). "Mangaluru: it has come a long way". தி இந்து இம் மூலத்தில் இருந்து 19 March 2012 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://www.webcitation.org/66HqSfkYL?url=http://www.hindu.com/2007/07/18/stories/2007071855190700.htm. பார்த்த நாள்: 27 July 2008. 
  25. ↑ Townsend 1867
  26. ↑ Riddick 2006
  27. ↑ 27.0 27.1 Prabhu 1999
  28. ↑ Raghuram, M. (18 June 2005). "Feeling on top of the world". தி இந்து இம் மூலத்தில் இருந்து 15 March 2012 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://www.webcitation.org/66BGA0KPU?url=http://www.hindu.com/mp/2005/06/18/stories/2005061800910200.htm. பார்த்த நாள்: 22 August 2008. 
  29. ↑ 29.0 29.1 N. Shyam Bhat. Judiciary and Police in Early Colonial South Kanara, 1799–1862.
  30. ↑ Farias, Kranti K. The Christian Impact on South Kanara.
  31. ↑ Monteiro, John B (2014-01-08). "Last of Italian Jesuits in Mangalore dies in his homeland". Daijiworld Media. http://www.daijiworld.com/news/news_disp.asp?n_id=211432. பார்த்த நாள்: 2015-03-01. 
  32. ↑ "Mangalore was once the starting point of India's longest rail route". தி இந்து. 29 October 2007 இம் மூலத்தில் இருந்து 15 March 2012 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://www.webcitation.org/66BFugtWc?url=http://www.hindu.com/2007/10/29/stories/2007102958510300.htm. பார்த்த நாள்: 19 March 2008. 
  33. ↑ "States Reorganisation Act 1956". Commonwealth Legal Information Institute. Archived from the original on 16 May 2008. பார்க்கப்பட்ட நாள் 1 July 2008.
  34. ↑ Sharma, Ravi. "Industrial leap". Frontline 24 (19 ( 22 Sep.-Oct. 05, 2007)). http://www.frontline.in/static/html/fl2419/stories/20071005507310600.htm. 
  35. ↑ "New names invoke a hoary past". http://timesofindia.indiatimes.com/city/bengaluru/New-names-invoke-a-hoary-past/articleshow/44873377.cms. 
  36. ↑ Thapar 2004.
  37. ↑ "Chapter 16 – the Kingdoms of the South".
  38. ↑ "Cosmas Indicopleustes, Christian Topography (1897) pp. 358–373. Book 11". The Tertullian Project. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2007-05-24.
  39. ↑ "Kodungallur – The Cradle of Christianity in India". Indian Christianity.com. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2007-05-24.
  40. ↑ Viswa. "My Research into Lost Civilization of Tulu". Tulu Research Institute for Esoteric Physics. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2007-03-20.
  41. ↑ 41.0 41.1 41.2 "Mangalore-Brief History". Mangalore City Corporation. Archived from the original on 24 March 2008. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2008-03-19.
  42. ↑ "The Kadambas of Banavasi". OurKarnataka.Com,Inc. Archived from the original on 2012-02-05. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2008-03-19.
  43. ↑ "Alupa Dynasty". india9.com.
  44. ↑ "A Quick Guide to the World History of Globalization". School of Arts & Sciences – University of Pennsylvania. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2007-06-04.
  45. ↑ Mr. Arthikaje. "Karnataka History". OurKarnataka.Com,Inc. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2008-03-01.
  46. ↑ Vinay Pais. "Copper Inscriptions of Vijayanagar Empire Found in Barkur". Daijiworld Media Pvt Ltd Mangalore. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2008-03-19.
  47. ↑ "Sultan Battery – built by Tippu Sultan was known as Sultan's Battery". MangaloreMithr.com. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2008-03-06.
  48. ↑ "St. Mary's Island Beach". BharatOnline.com. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2008-01-14.
  49. ↑ "Mangalore". BookRags. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2008-03-19.
  50. ↑ "Tipu Sultan". Renaissance.com. Archived from the original on 9 June 2007. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2007-06-04.
  51. ↑ "Treaty of Mangalore between Tipu Sultan and the East India Company, 11 March 1784". Project South Asia. Archived from the original on 2008-06-21. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2008-03-19.
  52. ↑ "Second Anglo – Mysore War (1780–1784)". Sify Ltd. Archived from the original on 30 September 2007. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2008-03-19.
  53. ↑ "1799: Fourth Anglo-Mysore War". Sify Ltd. Archived from the original on 12 August 2007. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2008-03-19.
  54. ↑ John B. Monteiro. "Mangalore: Comtrust Carries on Basel's Mission". Daijiworld Media Pvt Ltd Mangalore. Archived from the original on 28 September 2011. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2008-03-21.
  55. ↑ "Mangalore". Ukisoft, Corp. Archived from the original on 2008-04-17. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2008-03-18.
"https://ta.wikipedia.org/w/index.php?title=மங்களூரின்_வரலாறு&oldid=3773083" இலிருந்து மீள்விக்கப்பட்டது